Οι άγιοι με την χριστοειδή βιοτή τους και τα υπερφυσικά θαύματά τους αποτελούν μια αποκάλυψη του Θεού στον κόσμο. Ένας τέτοιος θεογνώστης και θεοφάντωρ άγιος είναι και ο σύγχρονός μας όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.

Πυρακτωμένος από τον θείο έρωτα δωδεκαετής άφησε τον κόσμο και ανεχώρησε για το Άγιον Όρος. Έφθασαν λίγα χρόνια αγώνων υπακοής και ασκήσεως για να λάβη την Χάρη του Θεού και ο Θεός με την πανσοφία Του προνόησε να βγη πάλι στον κόσμο «εις σωτηρίαν απολλυμένων ψυχών».

Αυτά που αγίασαν τον όσιο Πορφύριο ήταν η τελεία και χαρούμενη υπακοή στους Γέροντές του και η προσεκτική με αγάπη και ακόρεστη διάθεση ανάγνωση της Αγίας Γραφής και των λειτουργικών βιβλίων.

Από την υπακοή λοιπόν, την προσευχή και την μελέτη των θείων λογίων απέκτησε «νουν Χριστού» και έγινε θεοφόρος και πνευματοφόρος. Σκεφτόταν, ομιλούσε, ενεργούσε και αντιδρούσε παρακινούμενος από το Άγιο Πνεύμα, όπως ο ίδιος διαβεβαίωνε· «Ό,τι σου λέγω δεν είναι δικό μου. Σου το λέγει το Άγιο Πνεύμα. Το καταλαβαίνεις;». Πράγματι «Πνεύμα Κυρίου ελάλησεν εν αυτώ, και ο λόγος του Θεού επί γλώσσης αυτού» (Β’ Βασ. 23:2).

Έλαβε από τον Θεό πολλά χαρίσματα ο όσιος Πορφύριος, αλλά τα χαρίσματα δεν ωφελούν τόσο· «απούσης της αγάπης και του βίου δεύτερά εισι τα χαρίσματα». (Αγ. Χρυσοστόμου P.G. 61, 276). Ο όσιος Πορφύριος αναδείχθηκε χαρισματούχος επειδή ακριβώς είχε και άμεμπτη και αγιασμένη βιοτή, αλλά και αγάπη θεομίμητη.

Όλη του η ζωή ήταν μια αφανής θυσία και προσφορά προς τον άνθρωπο. Ως Πνευματικός έσωσε πολλούς με το μυστήριο της εξομολογήσεως, διότι βρήκαν την οδό την αληθινή και την θύρα του παραδείσου δια της μετανοίας, της μόνης ασφαλούς και σωτηρίου οδού.

Πολλούς μπερδεμένους με Ανατολικές θρησκείες, με μαγείες και αιρέσεις τους άρπαξε από την πλάνη, φανερώνοντάς τους με τον χαρισματικό του τρόπο την δύναμη της πίστεώς μας και τον μοναδικό θησαυρό της Ορθοδοξίας μας.

Έγινε η παρηγορία των ασθενών, τους οποίους διηκόνησε ως εφημέριος επί 35 χρόνια, η καταφυγή των πονεμένων, το στήριγμα και ο οδηγός των παραστρατημένων γυναικών.

Θεράπευε ασθενείς με την προσευχή του και την ιερατική του ευλογία, αφού πρώτα τους βοηθούσε με τις αποκαλύψεις του να πιστέψουν, να εξομολογηθούν, να μάθουν να προσεύχωνται και να κοινωνήσουν.

Ζούσε πολύ απλά και φτωχικά και επεδίωκε την αφάνεια, σκορπώντας στους γύρω του την Χάρη του Θεού. Επειδή ο ίδιος ήταν ενωμένος με τον Θεό και αδιαλείπτως προσευχόμενος, δεν τον εμπόδισε ο τόπος, – η Ομόνοια, το κέντρο της πολύβουης πρωτευούσης, όπου διακονούσε – να αγιάζεται, να βοηθά τους ανθρώπους και να ομολογή τον Θεό, όπως έλεγε: Εμείς «εν Ομονοία ομολογήσωμεν…».

Είχε πολλά χαρίσματα ο Άγιος, αλλά ιδιαιτέρως και καθ’ υπερβολήν ενεργούσε σ’ αυτόν το διορατικό και προορατικό χάρισμα. Σπάνια περίπτωση προφήτου της νέας Χάριτος και μάλιστα στα έσχατα και πονηρά χρόνια μας. Δύσκολο να βρεθή και στους βίους των Αγίων παρόμοια περίπτωση.

Στον όσιο Πορφύριο το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ήταν γνωστά καθώς και η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Απεκάλυπτε στους επισκέπτες το όνομα και το πρόβλημά τους, περιέγραφε το χώρο κατοικίας και προέλεγε την μελλοντική εξέλιξη της υποθέσεώς τους. Έβλεπε και περιέγραφε ανθρώπους απόντες, χώρους απομακρυσμένους, γεγονότα μελλοντικά με ακρίβεια και λεπτομέρειες σαν να τα βλέπη στην τηλεόραση. Ο Άγιος είχε την δική του έγχρωμη τηλεόραση, δηλαδή το διορατικό του χάρισμα. Έβλεπε με το χάρισμά του κάτω από την επιφάνεια της γης, με ακρίβεια θαυμαστή, πού υπάρχουν θαμμένοι ναοί, άγια Λείψανα, αρχαίοι τάφοι και ειδωλολατρικά ιερά. Με μεγάλη άνεση έβλεπε πού υπάρχει νερό στα έγκατα της γης, σε τι βάθος και γευόταν με την Χάρη του Θεού το υπόγειο ύδωρ. Μεταφερόταν χρονικά αιώνες πριν και ζούσε γεγονότα που διαδραματίστηκαν χιλιετίες πριν. Έκανε διαγνώσεις ιατρικές με μεγαλύτερη ακρίβεια από τους γιατρούς και τα μηχανήματα σε φαινομενικά υγιή άτομα, αλλά και τηλεδιαγνώσεις σε άτομα που δεν τα γνώριζε και βρίσκονταν στην άλλη άκρη της γης.

Το σπάνιο και μεγάλο χάρισμά του το διατήρησε σε όλη του τη ζωή και το χρησιμοποίησε για την σωτηρία των ανθρώπων. Μια ζωή 65 ολοκλήρων ετών χαρισματικής προσφοράς άφησαν έντονη την ανάμνηση του Αγίου. Έχομε πολλές χιλιάδες αψευδών μαρτύρων που τον γνώρισαν, βοηθήθηκαν και βεβαιώνουν για τα χαρίσματά του. Γράφτηκαν πολλά, αλλά ίσως περισσότερα παραμένουν άγνωστα. «Ολίγα εωράκαμεν των έργων αυτού, πολλά γαρ απόκρυφά εστι μείζονα τούτων». (Σειρ. 43:32). Ο ίδιος έλεγε: «Με την χάρη του Θεού βλέπω πολλά πράγματα, πάρα πολλά μάλιστα, και ξέρω ότι όλα αυτά είναι αληθινά, αλλά δεν μιλάω».

Και όταν στη δύση της ζωής του βρισκόταν τυφλός και ημιθανής στο κρεββάτι από τις ασθένειες και το γήρας πάλι δεν έπαυε να βοηθά με το χάρισμά του τους πονεμένους επισκέπτες του. Αυτός ο τυφλός φωταγωγούσε τους βλέποντες, ο ασθενής παρηγορούσε τους υγιείς και ο αδύναμος γέρων έδινε ελπίδα και δύναμη στους δυνατούς. Πολλές φορές αδυνατούσε ακόμη και να μιλήση και μόνο έκλαιγε, διότι πονούσε διπλά ο άγιος. Πρώτον συμμετέχοντας στον πόνο των ανθρώπων και δεύτερον ενώ γνώριζε το πρόβλημά τους και μπορούσε να βοηθήση, τον εμπόδιζε η ασθένειά του.

Ο όσιος Πορφύριος όπως όταν ζούσε οικοδομούσε την Εκκλησία, διότι «ο προφητεύων Εκκλησίαν οικοδομεί» (Α’ Κορ. 14:4), έτσι και τώρα με τα θαυμαστά του έργα που δημοσιεύονται, πάλι οικοδομεί και καθοδηγεί το πλήρωμα της Εκκλησίας, «ίνα πάντες μανθάνωσι και πάντες παρακαλώνται» (Α’ Κορ. 15:31).

Ας πρεσβεύη για όλους μας να τον μιμηθούμε στην προς Θεόν αγάπη του και να ακολουθήσωμε την υποδειγματική επί γης ζωή του. Αμήν.

Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 11.

Ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης