Ο πρεσβύτερος Τίτος και ο διάκονος Ευάγριος ήταν συμμοναστές στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου.
Ο διάβολος, που πάντοτε σπέρνει ζιζάνια, δημιούργησε έχθρα ανάμεσά τους. Κι ενώ πρώτα ήταν αγαπημένοι, έφτασαν τώρα στο σημείο να μη θέλουν να ιδωθούν. Στην εκκλησία δεν θύμιαζε ο ένας τον άλλο. Κι όταν ο ένας θύμιαζε, ο άλλος έφευγε μακριά.
Οι άλλοι μοναχοί πάσχιζαν να τους συμφιλιώσουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Κάποτε ο πρεσβύτερος Τίτος αρρώστησε βαριά. Συνήλθε τότε και κάλεσε μετανοημένος τον Ευάγριο για να συγχωρεθούν. Εκείνος όμως αρνήθηκε να τον συγχωρήσει, κι άρχισε από μακριά να τον καταριέται και να τον βρίζει. Τον άρπαξαν τότε και τότε τον έφεραν με τη βία στον άρρωστο.
– Συγχώρεσέ με, αδελφέ, ικέτεψε ο Τίτος με δάκρυα, μόλις τον είδε.
– Ποτέ δεν θα συμφιλιωθώ μαζί σου ούτε σ’ αυτή τη ζωή ούτε στην άλλη, δήλωσε άσπλαχνα ο Ευάγριος.
Την ίδια στιγμή έπεσε κάτω νεκρός. Αντίθετα ο Τίτος σηκώθηκε από το κρεβάτι υγιής και διηγήθηκε στους πατέρες τα ακόλουθα:
– Είχα φτάσει κοντά στο θάνατο, χωρίς να έχω συμφιλιωθεί με τον Ευάγριο. Και τότε, τι να δω! Με πλησίασαν άγγελοι, αλλά έφυγαν αμέσως κλαίγοντας για το χαμό της ψυχής μου. Τότε ήρθαν κοντά μου οι δαίμονες, χαρούμενοι που θα με κέρδιζαν, εξαιτίας της οργής και της μνησικακίας. Γι’ αυτό φώναξα να μου φέρετε τον αδελφό να συγχωρεθούμε. Όταν όμως έσκυψα στα πόδια του κι εκείνος γύρισε αλλού το πρόσωπό του, βλέπω ξαφνικά δίπλα μου έναν φοβερό άγγελο. Κρατούσε στα χέρια του φλογισμένο ακόντιο. Μ’ αυτό τρύπησε ανελέητα τον Ευάγριο, που έπεσε νεκρός. Ύστερα ο άγγελος άπλωσε το χέρι του σε μένα και με σήκωσε. Και να, είμαι υγιής!
Η τιμωρία του Ευαγρίου από τον άγγελος συγκλόνισε τους αδελφούς, κι από τότε έγιναν όλοι πιο σπλαχνικοί.
Από το βιβλίο: ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2013, σελ. 198.
