Τον γέροντα Πορφύριο – διηγείται ο π. Γεώργιος Καλαντζής, Εφημέριος Αγίου Γερασίμου Ιλισίων – τον γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του ’50, χωρίς να ξέρω τι γνωρίζω και από ποιον παίρνω ευχή. Τότε ήμουν μαθητής της έκτης Δημοτικού του νυχτερινού σχολείου “Παρνασσός”, στην πλατεία Κάνιγγος, και εργαζόμουν σ’ ένα Φαρμακείο. Εκεί στο Φαρμακείο, ως μικρός που ήμουν, έτρεχα στα τρέχοντα θελήματα, στις τρέχουσες απλές εργασίες, ιδιαίτερα στην προμήθεια των εκτάκτων φαρμάκων, και πηγαίνοντας στις εργασίες αυτές περνούσα μπροστά από την Πολυκλινική και τον Άγιο Γεράσιμο και μπαίνοντας μέσα είχα πάρει αρκετές φορές την ευχή του ιερέως, χωρίς να ξέρω από ποιον παίρνω ευχή. Έτσι γνώρισα τον άγιο Πορφύριο, χωρίς όμως να φανταστώ και να υποψιαστώ ποιον έχω γνωρίσει και χωρίς να συζητήσω καθόλου μαζί του.
Ύστερα από χρόνια άκουσα από τον παπα-Φώτη και από την Κατερίνα την Ζουμπουλάκη για έναν χαρισματικό Γέροντα. Η Κατερίνα μού είπε ότι της είχε πιάσει τον σφυγμό και της είχε πει όλη της την ζωή. Μου είχανε πει ότι ο Γέροντας αυτός βρισκόταν στην Πεντέλη, αλλά δεν είχαν ευλογία να μου πουν πού ακριβώς. Αλλά λόγω της επιμονής μου έψαξα, γύρισα όλη την Πεντέλη και βρήκα τα Καλλίσια και το κρησφύγετο του γέροντος Πορφυρίου. Από τότε ξεκίνησα να έχω μαζί του μια ιδιαίτερη επικοινωνία.
Όταν έπειτα βρέθηκε στον Ωρωπό, συνέχισα να έχω επικοινωνία μαζί του ύστερα από επιμονή, γιατί δεν ήθελε να αποκτήσουμε πνευματική σχέση, αλλά τελικώς δέχθηκε ο γέροντας Πορφύριος να έχουμε επικοινωνία. Ήταν ιδιαίτερη ευλογία του Θεού αυτή η επικοινωνία που είχαμε, όπως επίσης μεγάλη ευλογία ήτανε όταν, ύστερα από τις αγρυπνίες που κάναμε, πηγαίναμε 02:00′ ή 3:00′ η ώρα την θεία Κοινωνία στον Γέροντα και το ότι δεχόταν εμένα τον ανάξιο να συνυπάρχουμε σ’ αυτήν την πνευματική πανδαισία: να κοινωνάη εκείνος και να καταλύω εγώ το Άγιο Ποτήριο.
Μου αποκάλυψε ότι είχε γίνει Πνευματικός 20 χρονών, όταν και χειροτονήθηκε, από τον Σιναίου Πορφύριο, έπειτα από ένα περιστατικό που έζησε μαζί του ο Επίσκοπος, όταν ευρίσκετο στο Άγιον Όρος, στα Καυσοκαλύβια, και είχε ανατεθή στον νεαρό τότε μοναχό Νικήτα (άγιο Πορφύριο) η ευθύνη να τον υπηρετή. Εκεί που εκάθοντο στην βεράντα του κελλιού του Επισκόπου, του ζήτησε ο Επίσκοπος να τον ξεναγήση περιγραφικά στα Καυσοκαλύβια (ποιο είναι το κάθε Κελλί) και ανταποδίδοντας την ξενάγηση του νεαρού μοναχού Νικήτα του λέει «και στα Ιεροσόλυμα έχουμε προσκυνήματα, εκεί είναι το τάδε, εκεί το τάδε…».
Κατά την περιγραφή των προσκυνημάτων του Σινά, στο οποίο δεν είχε πάει ο μοναχός Νικήτας, ρώτησε τον Επίσκοπο «και αυτό που είναι, Σεβασμιώτατε, μεταξύ εκείνου και εκείνου; τι είναι;». Υπήρχε, δηλαδή, ένα προσκύνημα μεταξύ δύο άλλων που του είχε περιγράψει και το οποίο ο Επίσκοπος είχε παραλείψει, αλλά ο π. Νικήτας που είχε ήδη μεταφερθή στην περιγραφή που του είχε κάνει ο Επίσκοπος, το είδε και ρώτησε γι’ αυτό! Αυτό, όπως είπε ο Άγιος, έγινε αφορμή να τον χειροτονήση και να τον κάνη αμέσως Πνευματικό.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 166.
