Κάποιος άγιος και διορατικός επίσκοπος, όταν κατά τη θεία μυσταγωγία μετέδιδε στον λαό την αγία κοινωνία, έβλεπε ότι, από αυτούς που έρχονταν να μεταλάβουν, άλλοι είχαν το πρόσωπο μαύρο, σαν να ήταν αλειμμένο με καπνιά, και άλλοι κατακόκκινο σαν φωτιά, […]
Όταν ένας άνθρωπος καταλάβει ότι του λείπει η θεία βοήθεια, κάνει πολλές προσευχές· και όσο τις αυξάνει, τόσο ταπεινώνεται η καρδιά του. Διότι όποιος ικετεύει και ζητάει, δεν μπορεί παρά να ταπεινωθεί, και ο Θεός μια τέτοια καρδιά, «συντριμμένη και ταπεινωμένη, δε θα την περιφρονήσει» (Ψαλμ. 50:19). Όσο η καρδιά δεν ταπεινώνεται, δεν μπορεί να πάψει να τριγυρνάει σκόρπια εδώ και κει. Η ταπείνωση συμμαζεύει την καρδιά. Και όταν ταπεινωθεί ο άνθρωπος, αμέσως τον κυκλώνει το θείο έλεος, και τότε η καρδιά αισθάνεται τη βοήθεια του Θεού, γιατί νιώθει μέσα της να κινείται μια δύναμη που τη στηρίζει, και τότε... Διαβάστε τη συνέχεια