Το σημερινό Ευαγγέλιο (Λουκ. 14.16-24), πρόσκληση για συμμετοχή στα Χριστούγεννα και όχι μόνο, μας μίλησε για ένα «δείπνον μέγα». Οι παραθέσεις τραπεζιού τρυφής είναι συνήθεις εικόνες που χρησιμοποιούν τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη. Το κάνουν όταν θέλουν να εκφράσουν καταστάσεις αναπαύσεως, χαράς, παρατεταμένης μακαριότητας, και μάλιστα στο μεσσιανικό τραπέζι και στην αιωνιότητα. Εκεί ο Χριστός θα μας φιλεύει και θα μας μεθάει με πνευματικές ηδονές τροφοδοτώντας μας με αποκαλύψεις μυστηρίων «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν» (Α’ Κορ. 2.9).
Την παραβολή την είπε ο Χριστός κατά τη διάρκεια ενός γεύματος που Του είχαν κάνει. Θα τους είχε ενθουσιάσει και μεταρσιώσει η διδαχή Του, ώστε κάποιος από τους συνδαιτυμόνες αναφώνησε αυθόρμητα και ασυγκράτητα «Μακάριος ος φάγεται άριστον εν τη βασιλεία του Θεού» (Λουκ. 14.15) – ήσαν σε ώρα φαγητού, είπαμε.
Ο Κύριός μας επωφελήθηκε από την ευκαιρία και διηγήθηκε τη σημερινή παραβολή. Κάποιος λοιπόν έκανε δείπνο μεγάλο. Στρώνεται τραπέζι μεγάλο. Γιατί μεγάλο; Γιατί το προσφέρει ο Θεός. Αν λέγονται μεγάλα τραπέζια αυτά που παραθέτουν οι επίσημοι, ο Πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ε τότε παμμέγιστο είναι το τραπέζι του Κυρίου.
Η πρόσκληση άρα είναι ανέκφραστα τιμητική. Γι’ αυτό ο καλεσμένος τα παρατάει όλα για να συμμετάσχει.
Λοιπόν στρώνεται το τραπέζι ένα βράδυ, και όταν όλα είναι έτοιμα, ο οικοδεσπότης στέλνει τον δούλο του στους καλεσμένους, που έχουν από πριν γνώση και προειδοποίηση. Δεν τους στέλνει το φαγητό στα σπίτια τους, αλλά τους θέλει σε προσωπική επικοινωνία με τον ίδιο και μεταξύ τους.
Τους ζητάει ν’ αποδεχθούν ελεύθερα την κολακευτική πρόσκληση – και εδώ μας έρχεται στον νου ότι ο όρος «Εκκλησία» αυτό ακριβώς σημαίνει, κλήση προς συμμετοχή. Τους καλεί προαιρετικά, δεν τους εκβιάζει, αντίθετα με το τέλος της παραβολής όπου διατάζει τον δούλο του να αναγκάσει τους απόκληρους και παρακατιανούς να έρθουν στη συνεστίαση.
Οι τρεις καλεσμένοι παραιτήθηκαν «από μιας», δια μιας και σαν από συμφώνου. Πρόβαλαν δικαιολογίες όχι αμαρτωλές, πρόβαλαν αγορές και γάμο.
* * *
Οι επαγγελματικές και οι οικογενειακές ασχολίες δεν είναι διαβεβλημένες και καταδικαστέες όσο δεν γίνονται εμπόδια που μας αποκόπτουν από τον Θεό. Σκοπός ο Θεός. Καλό ό,τι συμβάλλει, κακό ό,τι παρακωλύει.
Μας προσκαλεί κάθε Κυριακή ο γλυκύλαλος ήχος της καμπάνας. Και αυτός είναι δούλος τον οποίο μας στέλνει ο καταδεκτικός, συγκαταβατικός και οικτίρμων «μακάριος και μόνος δυνάστης» Θεός μας (Α’ Τιμ. 6.15). Αν λόγω «βιωτικών μελημάτων» (Ειρμός στ’ ωδής Κυριακής Βαρέος ήχου) αντιδράσουμε με αβελτηρία, δηλαδή δεν αντιδράσουμε καθόλου, από το ένα αυτί να μπει και από το άλλο να βγει, η ζημία θα είναι βαρύτατη.
Ούτε πάλι να μη δίνουμε σημασία χάριν τάχα οικογενειακών υποχρεώσεων. Με την προσέλευση στον ναό η οικογένεια αγιάζεται.
Η οικογένεια έχει προορισμό να διαμορφωθεί σε «κατ’ οίκον εκκλησία» (π.χ. Α’ Κορ. 16.19). Αλλοίμονο αν «λειτουργεί» ανάποδα και αποπροσανατολίζει και απομακρύνει από την «ανατολή ανατολών», όπως θα χαρακτηρίσει σε λίγες ημέρες ο μελωδός τον γεννώμενο Χριστό (Εξαποστειλάριο Χριστουγέννων).
Αν σε τέτοιες περιπτώσεις αποβαίνουν κακές οι ευλογημένες οικογενειακές σχέσεις, πόσο πιο κακές αποβαίνουν οι καθαρά υλικές ασχολίες, περιουσίες και ηδονές. Οι επίγειες μέριμνες δεν έχουν τόπο σε υψηλές καταστάσεις. «Ας αποθέσουμε τώρα κάθε βιωτική μέριμνα, για να υποδεχθούμε τον βασιλιά των όλων», μας καλεί συναφώς ο Χερουβικός Ύμνος, όταν μπαίνουμε στην καρδιά της θείας Λειτουργίας. Αν η καθημερινότητα που μας κατατρύχει θεωρείται πιο σπουδαίο, χάσαμε το παιχνίδι.
Όταν ο άνθρωπος απορρίπτει τη θεϊκή πρόσκληση, αυτοκαταστρέφεται. Ο καλός ουράνιος Πατέρας μάς καλεί σε ευωχία, χαρά, όχι σε χαρά επίπλαστη και σε δουλεία παθών, που μας καλεί ο διάβολος. Όταν αρνούμαστε το δώρο Του, εμείς είμαστε οι χαμένοι, όχι Εκείνος.ΙΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΧΗ]
Ιερομόναχος Ιουστίνος
