«Και έτερον έπεσεν εις την γην την αγαθήν
και φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα»
(Λουκ. 8:8)
Η εξωτερική συμμόρφωση στα θεϊκά εντάλματα ή στους ανθρώπινους νόμους δεν είναι ίσως δύσκολη. Ακόμη κι αν δεν τη θέλει κανένας, αν δεν έχει τη διάθεση, αναγκάζεται να συμμορφωθεί, είτε γιατί φοβάται τις κυρώσεις, την τιμωρία, είτε γιατί δεν μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με τις κοινωνικές απαιτήσεις. Αλλ’ αυτό είναι εντελώς επιφανειακό κάποτε ή αναγκαστικό. Δε γίνεται ολόψυχα. Γι’ αυτό και συμβαίνει άλλα να σκέπτεται και να επιθυμεί κανείς και άλλα να παρουσιάζει στη δημόσια ζωή του.
Ο Χριστιανισμός δεν αποβλέπει σ’ αυτό. Ο Κύριος «ετάζει καρδίας και νεφρούς» (Ψαλμ. 7:7). Θέλει να εισδύσει ο λόγος του Θεού, το ηθικό ιδεώδες, η πίστη και στο εσώτερο σημείο του ψυχικού κόσμου του ανθρώπου. Δεν αρκείται στην εξωτερική συμμόρφωση. Αυτό είναι το δύσκολο. Απαιτεί να ευθυγραμμιστεί με τις ευαγγελικές επιταγές και η δημόσια ζωή ασφαλώς αλλά και η ιδιωτική ζωή και η πιο κρυφή πράξη, οι επιθυμίες, οι λόγοι, οι ενδότερες σκέψεις και λογισμοί.
Ο Χριστός απευθύνεται όχι τόσο στο νου, όσο – πιο πολύ – στις καρδιές. Από εκεί θέλει να ξεκινήσει. Όταν η καρδιά πιστέψει, και αγαπήσει το Θεό, τότε από το περίσσευμά της θα προέλθουν λόγοι και πράξεις ηθικοί και τέλειοι. Τι σημασία έχει αν ακούσει κανένας και μάθει το Ευαγγέλιο απ’ έξω, δεν εφαρμόζει όμως ό,τι Εκείνο διδάσκει; Τι αξία έχει ν’ ακούει κανένας το λόγο του Θεού αλλά να σκέπτεται εκ προτέρου πως είναι ανεφάρμοστος και να ψάχνει να βρει αιτίες και δικαιολογίες για να τον παραβεί;
Άλλο ζητεί ο Χριστός. Να ακούει κανείς το Ευαγγέλιο και να το δέχεται χωρίς αμφιβολίες και αντιρρήσεις. Εφόσον πρόκειται για εντολή του Θεού, δεν μπορεί να είναι αδύνατη η εφαρμογή της. Ό,τι απαιτεί ο Χριστός προέρχεται από την παντογνωσία και την άπειρη αγάπη Του. Περιορισμένο σε γνώσεις και δύναμη το ανθρώπινο μυαλό, πρέπει να παραδέχεται την αλήθεια και τη σκοπιμότητα των θεϊκών εντολών. Πηγάζουν από την απύθμενη σε αγάπη θεϊκή καρδιά και αποβλέπουν στο συμφέρον, την πρόοδο, την ευτυχία του ανθρώπου.
Τι μεγάλη στ’ αλήθεια ευεργεσία! Μόνο που δεν το νιώθουμε πόσο ευεργετικό είναι για τον καθένα μας το ότι υπάρχει στη διάθεσή μας, για την εξυπηρέτησή μας, ο θείος λόγος. Εδώ ο Χριστός έρχεται μόνος να μας κατατοπίσει και να μας δείξει τι πρέπει να αποφύγει και τι να επιδιώξει αυτός που θέλει να κερδίσει τη ζωή και να ευτυχήσει. Κι όμως δεν Τον ακούμε.
Βεβαίως έχει τις δυσκολίες της η προσπάθεια να ακολουθήσει κανείς το Ευαγγέλιο. Όταν αποφασίσει να δεχτεί το λόγο του Θεού, να τον ενστερνιστεί, να τον εφαρμόσει στη ζωή του, θα δοκιμάσει σκληρή αντίσταση και αντιδράσεις. Ο ίδιος ο εαυτός μας θα είναι το πρώτο και κυριότερο εμπόδιο. Είναι δύσκολο να επιβληθούμε και να ξεριζώσουμε από μέσα μας συνήθειες κακές και επιθυμίες αμαρτωλές. Το περιβάλλον έπειτα που ειρωνεύεται ή αντιτίθεται. Οι πειρασμοί και τα χίλια εμπόδια που σπέρνει ο σατανάς. Αν κανείς δεν είναι αποφασισμένος, λυγίζει μπρος σ’ αυτές τις δυσκολίες.
Εκείνος, ο Κύριος, φροντίζει για μας. Όταν εμείς έχουμε τη διάθεση και έμπρακτα την εκδηλώνουμε με τον αγώνα μας να συμμορφωθούμε στο θέλημά Του, Αυτός με τη χάρη Του καλλιεργεί και αναπτύσσει μέσα στις καρδιές μας το λόγο Του. Όταν εμείς το θέλουμε και προσπαθούμε, η δική Του χάρη εξαγνίζει και ανακαινίζει τις ψυχές μας. Δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες για μια ζωή ενάρετη και ευεργετική. Εξαγιάζει τα αισθήματα, γιγαντώνει τη θέληση, καθαρίζει το νου. Η χάρη Του μας απαλλάσσει από τις κακίες και την αμαρτωλή διάθεση. Μας εμπνέει με νέα ιδανικά και ευγενείς επιδιώξεις. Έτσι γινόμαστε άνθρωποι. Πραγματικοί χριστιανοί.
Πόσο όμορφη είναι η εικόνα που ο ίδιος ο Κύριος μας έδωσε με την παραβολή που ακούσαμε στους ιερούς Ναούς μας σήμερα! Τη γη την αγαθή θα δώσουμε στο Χριστό εμείς. Την καρδιά μας και τη διάθεσή μας την ειλικρινή. Τα άλλα είναι δικά Του. Αυτός θα σπείρει το λόγο, Αυτός θ’ ανοίξει το νου. Καθώς στον αγρό με την υγρασία, με τον αέρα, με τις ύλες που είναι εναποθηκευμένες στο χώμα ριζώνει ο σπόρος και βλαστάνει και αυξάνει και καρποφορεί, έτσι και στις ψυχές μας με τη χάρη Του ο Χριστός δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για τη διείσδυση, τη βλάστηση κι ανάπτυξη, την καρποφορία του θείου λόγου.
Για να φτάσει η ώρα που ο κρυμμένος στη γη σπόρος θα καρποφορήσει, χρειάζεται υπομονή και εμπιστοσύνη στο Θεό. Το ίδιο και με το λόγο του Θεού. Για να ‘ρθει η ώρα που θα γίνει το θεϊκό θέλημα φρόνημα, λόγος, πράξη, συνήθεια καλή, πάλι υπομονή είναι απαραίτητη. Υπομονή και εμπιστοσύνη στον Κύριο. Να έχουμε τη συναίσθηση πως Εκείνος θ’ αυξήσει και θα καλλιεργήσει το θεϊκό λόγο στις ψυχές μας, ο «αυξάνων Θεός» (Α’ Κορ. 3:7). Αρκεί να δώσουμε εμείς την καρδιά και τη θέλησή μας. «Την γην την αγαθήν». Κι από Αυτόν να εξαρτήσουμε την καρποφορία.
Μην απογοητευόμαστε αν ο καιρός περνά και, παρ’ όλο μας τον αγώνα, οι ατέλειες εξακολουθούν. Μη νομίζουμε πως εμείς με την προσπάθειά μας θα φτάσουμε στο σημείο που επιθυμούμε. Ο Θεός που χορηγεί «και το θέλειν και το δύνασθαι», Εκείνος θα χαρίσει και της αρετής τους καρπούς.
Αδερφοί μου. Ας Του εμπιστευτούμε την καρδιά και τη ζωή μας. Αν επιθυμούμε να αναδειχτούμε άνθρωποι πνευματικοί, καλλιεργημένοι, αν ποθούμε την ευτυχία, Αυτός θα μας τα δώσει. Απαλά και με σταθερότητα θα εργαστεί και θα πλάσει τον εσωτερικό μας κόσμο. Θα τον αναγεννήσει. Και μια ψυχή αναγεννημένη είναι η πηγή κάθε καλού.
Να Τον παρακαλέσουμε λοιπόν θερμά. Στην ψυχή, στην καρδιά που εμείς του δίνουμε σαν γη αγαθή να αναπτύσσει Εκείνος και να ωριμάζει της πίστεως, του πνεύματος, της αρετής τους καρπούς.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
