Μαρτυρία ανωνύμου:
Εχρημάτισα ένα διάστημα μαθητής στην Ιερατική Σχολή Λαμίας. Ένας ιερομόναχος (μακαρίτης τώρα), Πορφύριος κι αυτός, είχε στο κομοδίνο του μια φωτογραφία του Αγίου. Μόλις την αντίκρυσα, αισθήματα χαράς και ευφροσύνης με πλημμύρισαν κι ένα πρόβλημα που είχα έφυγε και ρώτησα “ποιος είναι αυτός;”.
Μου είπε ότι αυτός είναι ένας σύγχρονος Άγιος και ότι φτειάχνει Μοναστήρι στον Ωρωπό. Επίσης ότι κάθε μέρα στις 11 το πρωί κάνει μια βόλτα στο δάσος κι ότι εκεί τον φωτογράφησαν. «Εγώ», μου είπε, «όταν πήγα πρώτη φορά ως διάκος, χωρίς να ειδοποιήσω κανέναν ούτε να αναφέρω ποιος είμαι, και ενώ περίμεναν πολλοί, είπε: “πέστε στον διάκο να περάση”».
Από τότε δεν μου έφυγε απ’ το μυαλό. Το ανέφερα στον τότε Πνευματικό μου, μου δόθηκαν οδηγίες και με την πρώτη ευκαιρία 15χρονος πήγα στον Ωρωπό.
Μπήκα μέσα στο τροχόσπιτο, ήταν ιδρωμένος και μου ζήτησε να του δώσω μια μάλλινη φανέλλα που κρεμόταν ν’ αλλάξη. Μετά μου έπιασε τον σφυγμό για αρκετή ώρα, εγώ φοβήθηκα μήπως είμαι άρρωστος. Μου λέει «Τι φοβάσαι; είσαι δειλός και δεν είσαι σταθερός. Να ανεβής ψυχικά. Μπορείς». Την λέξη “μπορείς” την τόνισε ιδιαίτερα.
– Πώς θα το κατορθώσω αυτό, Γέροντα;
– Να πας να δουλέψης στις οικοδομές, στα μπετά. (Αυτό είχε πη αργότερα χωρίς να το ξέρη και ο άγιος Παΐσιος με τις ίδιες λέξεις). Πρόσθεσε και το εξής: «Α, για πρόσεξε, γιατί ο διάβολος κοιτάει να σε βγάλη άχρηστο ότι δεν μπορείς να κάνης τίποτε. Μην τον αφήσης. Εύχομαι εγώ και θα τα ξαναπούμε».
Στο πίσω ράφι μεσ’ στο τροχόσπιτο είχε πέντε ροδάκινα. Μου λέει «πάρε τα τρία να τα φας κι άσε τα δύο να φάω κι εγώ». Με σταύρωσε κι έφυγα πετώντας και χαρούμενος.
Ο Άγιος ήταν σφόδρα εναντίον των ψυχιάτρων και των ψυχοφαρμάκων, τα οποία τα ονόμαζε ναρκωτικά, και συνιστούσε την διακοπή τους και την προσπάθεια του ανθρώπου να αγαπήση πολύ τον Χριστό, τον μόνο ιατρό των ψυχών και των σωμάτων. Επίσης συνιστούσε την ανάγνωση του Ευαγγελίου, του Ψαλτηρίου και των Ύμνων μέσα απ’ τα Λειτουργικά βιβλία και οπωσδήποτε την εργασία κυρίως την σωματική. Δεν ήθελε να μένη κάποιος αργός ποτέ.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 111.
