Κάποτε – διηγείται η γερόντισσα Χριστονύμφη, Ιερά Μονή Ευαγγελισμού, Πάτμος – βρεθήκαμε με την Γερόντισσά μου (την μακαριστή γερόντισσα Ευστοχία) στην Αθήνα για εξετάσεις ιατρικές και επισκεφτήκαμε μαζί τον άγιο Πορφύριο.
Αφού μίλησε πρώτα η Γερόντισσα, μετά με την ευλογία της τον ρώτησα κι εγώ κάτι που με προβλημάτιζε και δεν ήξερα πώς να το χειριστώ. Εκείνο τον καιρό ήμουν υπεύθυνη στο Αρχονταρίκι της Μονής και έρχονταν πολλά παιδιά σπουδαστές, φοιτητές, εργαζόμενοι και μιλούσαμε, αφού τους έδινα το καθιερωμένο μοναχικό κέρασμα. Άκουγα τους προβληματισμούς τους και προσπαθούσα να τα βοηθήσω όσο μπορούσα.
Πολλά από αυτά λοιπόν, με ρωτούσαν τι πρέπει να επιλέξουν, τι ν’ ακολουθήσουν στην ζωή τους, τον γάμο ή τον μοναχισμό; Και τα δύο τα ήθελαν, τα έβρισκαν καλά και ευλογημένα, αλλά δεν μπορούσαν να διακρίνουν το θέλημα του Θεού στην δική τους ζωή και λυπόντουσαν. Εγώ τους έλεγα να βρουν τι υπερτερεί μέσα τους περισσότερο κι αυτό ν’ ακολουθήσουν, αλλά και πάλι είχαν τους ενδοιασμούς τους μήπως η επιλογή τους αυτή είναι προσωπική υπόθεση και όχι από τον Θεό και αποτύχουν.
Ρώτησα λοιπόν τον άγιο Πορφύριο, «πώς μπορώ να τους βοηθήσω» και εκείνος απάντησε: «Ξέρεις, παιδί μου, την παροιμία; Ή μικρός-μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Όταν ο άνθρωπος είναι νέος, είναι ξεκούραστος και μπορεί, όταν παντρευτή και κάνη οικογένεια, να τρέξη, να παίξη, να χαρή μαζί με τα παιδιά του. Όταν όμως μεγαλώση δεν έχει την ίδια διάθεση, όπως όταν ήταν νέος. Έτσι και στον μοναχισμό, όταν κάποιος είναι νέος ή νέα, με λίγη προσπάθεια δική της και λίγη της Γερόντισσας μπορεί να γίνη μία καλή μοναχή.
»Εσείς όμως, για να μην χάνουν τον χρόνο τους, θα τους λέτε να παίρνουν άδεια από την δουλειά τους (εάν εργάζωνται) ένα διάστημα (τουλάχιστον ένα μήνα) και να πηγαίνουν σ’ ένα Μοναστήρι να δοκιμάζουν την ζωή εκεί, αλλά όχι να μένουν στον ξενώνα για ξεκούραση. Να τις βάζη η Γερόντισσα μέσα στο πρόγραμμα της Μονής και να είναι μαζί με τις μοναχές στις Ακολουθίες, στην τράπεζα, στα διακονήματα και σε όλο το πρόγραμμα, ώστε να μπορέσουν να δουν, να ζήσουν και να ξεκαθαρίσουν την κλίση τους ευκολώτερα. Αν κάποια παιδιά συναντούν δυσκολίες από το σπίτι τους για να πάνε στο Μοναστήρι αυτές τις ημέρες, να λένε στους γονείς τους ότι πάνε για να ξεκουραστούν και για να μάθουν μία τέχνη (π.χ. αγιογραφία ή κέντημα).
»Τότε θα δήτε ότι το παιδί που δεν έχει κλίση για τον μοναχισμό, αφού περάσουν δεκαπέντε μέρες αρχίζει να δυσανασχετή και ν’ αναζητά τον κόσμο. Νοιώθει όπως το λιοντάρι μέσα στο κλουβί, που δεν βλέπει την ώρα ν’ ανοίξη η πόρτα και να φύγη. Βέβαια και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν είναι κακό να καθήση ο νέος ή η νέα όλον τον μήνα, γιατί σίγουρα θ’ αποκομίση κάτι καλό από το Μοναστήρι που θα το μεταφέρη αργότερα στην δική του οικογένεια. Έχουμε μάλιστα ανάγκη και από καλούς οικογενειάρχες και από καλούς μοναχούς.
»Τελειώνοντας ο μήνας, η Γερόντισσα οφείλει να την καλέση και αφού την σταυρώση στο μέτωπο να της πη: “Το διάστημα δοκιμής τελείωσε. Πήγαινε τώρα, παιδί μου, πίσω στην οικογένειά σου και συνέχισε τον αγώνα σου. Είδες και μόνη σου ότι δεν μπορείς να παραμείνης στο Μοναστήρι. Βρες έναν καλό νέο να δημιουργήσης μία χριστιανική οικογένεια”.
»Τότε, συνέχισε ο άγιος Πορφύριος, κι αν ακόμη αποτύχη στον γάμο της δεν θα την ενοχλήση ο λογισμός της ότι ήταν για μοναχή και δεν έγινε, αφού το είδε στην πράξη ότι δυσκολεύτηκε ακόμη και για ένα μήνα να παραμείνη στο Μοναστήρι.
»Η νέα όμως που έχει κλίση για τον μοναχισμό, όταν περάσουν οι δεκαπέντε μέρες στο Μοναστήρι, αρχίζει να συνδέεται με τον χώρο και να την ελκύη η ζωή αυτή. Τελειώνοντας όμως ο μήνας, η Γερόντισσα κι αυτήν να την καλέση κι αφού την σταυρώση στο μέτωπο να της πη: “Παιδί μου, πρέπει να επιστρέψης στο σπίτι σου. Αν θέλης όμως και σε ελκύη η μοναχική ζωή μπορείς να ξαναέρθης στο Μοναστήρι πάλι τα Χριστούγεννα”.
»Μετά πάλι να φύγη και να την καλέση το Πάσχα, μετά το Δεκαπενταύγουστο. Κι αν η νέα θελήση να παραμείνη στο Μοναστήρι, να δοκιμαστή με αγάπη και ανοχή από την Γερόντισσα και την αδελφότητα για τρία χρόνια κι, αν παραμείνη, γίνεται μοναχή, διαφορετικά φεύγει».
Πράγματι, τηρώντας αυτήν την συμβουλή του οσίου Πορφυρίου και συμβουλεύοντας έτσι τα παιδιά, πολλά από αυτά βρήκαν την κλίση τους και διάλεξαν είτε τον γάμο, είτε τον μοναχισμό. Όσα μάλιστα επέλεξαν τον έγγαμο βίο, έχουν καλές σχέσεις με το Μοναστήρι μας και εξυπηρετούν την αδελφότητα με αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» (απόσπασμα από το “β’. Πώς γνώρισα τον άγιο Πορφύριο”).
