Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου8 Μαρτίου

Των Αγίων Θεοφυλάκτου Επισκόπου Νικομηδείας, Παύλου Πλουσιάδος, Ερμού Αποστόλου, Δίωνος, Δομετίου

Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Άγιος ΘεοφύλακτοςΤω αυτώ μηνί Η’, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Θεοφυλάκτου Επισκόπου Νικομηδείας.

Και σαρκός εξόριστος ως και πατρίδος,
Θείος Θεοφύλακτος ου Θεός φύλαξ.

Ήλυθεν ογδοάτη Θεοφύλακτος Θεού άγχι.

Ούτος ο Άγιος Θεοφύλακτος εκατάγετο από τα μέρη της Ανατολής εν έτει ψοθ’ [779], πηγαίνωντας δε εις την Κωνσταντινούπολιν, εφιλιώθη με τον Ταράσιον τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, όταν ακόμη ήτον πρωτασηκρήτις: ήγουν ήτον πρώτος ανάμεσα εις τους υπηρετούντας ταις βασιλικαίς σάκραις και γράμμασιν, οι οποίοι λατινικά ονομάζονται ασηκρήται, και από αυτόν καλώς επαιδεύθη τα θεία. Όταν δε θεία ψήφω ανέβη ο Ταράσιος εις τον θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως, αφ’ ου ευγήκε θεληματικώς από τον θρόνον ο προ αυτού Παύλος ο Κύπριος, ο οποίος διατί έλαβε την αρχιερωσύνην από τους Εικονομάχους, ωνόμαζε μόνος τον εαυτόν του ανάξιον, τότε Μιχαήλ ο Συνάδων και ο ιερός Θεοφύλακτος ούτος, γίνονται Μοναχοί, και πέμπονται από τον θείον Ταράσιον εις το Μοναστήριον, το ευρισκόμενον εις την είσοδον της Μαύρης Θαλάσσης. Όθεν μίαν φοράν, όταν ήτον καύμα μεγάλον κατά τον καιρόν του θέρους, και εδιψούσαν υπερβολικά, τότε οι μακάριοι δια γυμνάσιον της δίψης και εγκρατείας των, άνοιξαν την χαλκήν κάνουλαν της βρύσεως, και αφήκαν και εχύνετο το νερόν, χωρίς αυτοί να πίωσιν ολότελα. Ούτοι οι Άγιοι ήτον παρόντες και εις την αγίαν και Οικουμενικήν Εβδόμην Σύνοδον, και ταύτην με έργα και λόγια εστόλισαν.

Επειδή δε η αρετή των ανωτέρω δύω Πατέρων εμεγαλύνθη και άστραψεν ωσάν αστέρας φανότατος, τούτου χάριν εκρίθησαν από τον μέγαν Ταράσιον, ότι ήτον άξιοι αρχιερωσύνης. Και ευθύς, ο μεν Μιχαήλ, επροχειρίσθη Επίσκοπος εις τα Σύνναδα (1) (η οποία ήτον πόλις ένδοξος της μεγάλης Φρυγίας, ακουστή δια τα θαυμαστά μάρμαρα οπού εύγανεν, Επισκόπους είκοσι έχουσα, τώρα δε είναι κρημνισμένη). Ο δε ιερός Θεοφύλακτος εχειροτονήθη Επίσκοπος εις την Νικομήδειαν. Όσα δε κατορθώματα εκατώρθωσεν εκεί ο μακάριος Θεοφύλακτος, αυτά τα πράγματα μαρτυρούσιν. Εκκλησίας γαρ έκτισε και νοσοκομεία· επροστάτευε των ορφανών και χηρών· ελεημονούσε τόσον υπερβολικά, ώστε οπού εγέμοζε μίαν φιάλην από ζεστόν νερόν, και με αυτό έπλυνε και εκαθάριζε με τα ίδιά του χέρια ο συμπαθέστατος, τους τυφλούς και χωλούς και τους άλλους ασθενείς, τους έχοντας τα μέλη των βεβλαμμένα.

Αφ’ ου δε ο μέγας Ταράσιος πατριαρχεύσας χρόνους δεκαεννέα, απήλθε προς Κύριον, και αφ’ ου έγινε Πατριάρχης ο πάνσοφος Νικηφόρος, τότε ηκολούθησε μεγάλη ταραχή και συμφορά εις την του Χριστού Εκκλησίαν. Εβασίλευσε γαρ Λέων ο Αρμένιος εν έτει ωιγ’ [813], όστις ελύσσαξε κατά των αγίων εικόνων. Όθεν ο Άγιος Νικηφόρος έστειλε και έφερε τους εκλεκτούς και ελλογίμους Αρχιερείς, ήτοι τον Κυζίκου Αιμιλιανόν, τον Σάρδεων Ευθύμιον, τον Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, τον Αμορίου Ευδόξιον, τον Συνάδων Μιχαήλ, και άλλους πολλούς, ομού και τον μακάριον τούτον Θεοφύλακτον. Πέρνωντας δε αυτούς όλους, επήγεν εις τον δυσσεβή και αποστάτην βασιλέα. Όθεν προτείναντες πολλάς μαρτυρίας από τας θείας Γραφάς, αι οποίαι παρασταίνουν, ότι πρέπει να προσκυνούνται αι άγιαι εικόνες, δεν εδυνήθησαν να καταπείσουν τον άφρονα, έμεινε γαρ αδιόρθωτος. Και οι μεν άλλοι Αρχιερείς, εσιώπησαν. Ο δε μακάριος ούτος Θεοφύλακτος, είπε προς τον βασιλέα. Ηξεύρω, ότι καταφρονείς την μακροθυμίαν και υπομονήν του Θεού. Γίνωσκε όμως, ότι θέλει έλθη εις εσένα αιφνιδίως μεγάλος όλεθρος και αφανισμός, και η καταστροφή σου θέλει γένη παρομοία με το ανεμοστρόβιλον, ώστε οπού, να μη εύρης τινά να σε λυτρώση από τον κίνδυνον. Ταύτα τα λόγια ακούσας ο θηριώνυμος βασιλεύς, εγέμωσεν από θυμόν, και παρευθύς προστάζει να εξορισθούν όλοι οι ανωτέρω Αρχιερείς. Όθεν ο μεν Άγιος Νικηφόρος, εξωρίσθη εις την νήσον Θάσον. Ο δε αοίδιμος Μιχαήλ Συνάδων, εξωρίσθη εις την Ευδοκιάδα, η οποία λέγουσί τινες, ότι είναι το νυν λεγόμενον Τοκάτ, πόλις εξαίρετος της Καππαδοκίας, και εμπόριον περίφημον προς τον ποταμόν Σάρον. Ομοίως και άλλος Αρχιερεύς, εξωρίσθη εις άλλο μέρος. Ο δε μακάριος ούτος Θεοφύλακτος εξωρίσθη εις Στρόβηλον, το οποίον ήτον κάστρον παραθαλάσσιον, εις την τοποθεσίαν των Κυβερραιωτών ευρισκόμενον. Εκεί λοιπόν διαπεράσας ο αοίδιμος χρόνους τριάκοντα, και υπομείνας γενναίως την κακοπάθειαν της εξορίας, απήλθε προς Κύριον. Αφ’ ου δε εφονεύθη Λέων ο Αρμένιος κατά την νύκτα των Χριστού Γεννών, ψάλλωντας τον ειρμόν· «Τω Παντάνακτος εξεφαύλισαν πόθω», και αφ’ ου η Ορθοδοξία έλαμψεν επί Θεοδώρας της ευσεβεστάτης βασιλίδος εν έτει ωμβ’ [842], τότε ο αγιώτατος Πατριάρχης Μεθόδιος, έφερεν από την εξορίαν το τίμιον λείψανον του μακαρίου τούτου Θεοφυλάκτου, και απέθετο αυτό εις την Νικομήδειαν εν τω υπ’ αυτού κτισθέντι Ναώ (2).

(1) Τα Σύνναδα γράφονται δια του δύω νν, και ωνομάζοντο πρότερον Συνναία, διατι εκατοικήθησαν από μίαν σύναξιν λαών, των κατά την Ασίαν ευρισκομένων Μακεδόνων, κατά τον γεωγράφον Μελέτιον.

(2) Ο ελληνικός Βίος τούτου σώζεται εν τη Μεγίστη Λαύρα και εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων, ου η αρχή· «Άλλοις μεν, άλλαι βίων αιρέσεις».

 *

Τη αυτή ημέρα του Οσίου Πατρός ημών Παύλου Πλουσιάδος του Ομολογητού.

Σάλπιγξ σιωπά Παύλος ο Πλουσιάδος,
Σάλπιγγος ηχήν την τελευταίαν μένων.

Ούτος ο Άγιος ήτον κατά τους χρόνους των εικονομάχων. Όθεν βλέπωντας αυτούς να φέρωνται με μεγάλην μανίαν και θυμόν εναντίον εις την του Χριστού Εκκλησίαν, να ανατρέπουν κάθε νόμων ακρίβειαν, να αφανίζουν τας μορφάς των αγίων εικόνων, ακολούθως δε να ανατρέπουν την ευπρέπειαν και στολισμόν των ιερών Ναών· ταύτα, λέγω, βλέπωντας ο αοίδιμος, εσαΐτευσεν αυτούς με τα λόγια, ωσάν με σαΐτας. Όθεν υπέμεινε παρ’ αυτών εξορίας, διωγμούς, και άλλας πολλάς σκληραγωγίας δια την τιμήν και προσκύνησιν της του Χριστού αγίας εικόνος. Ανδρείως λοιπόν και γενναίως αγωνισάμενος υπέρ της Ορθοδοξίας, παρέθετο την ψυχήν του εις χείρας Θεού.

 *

Ο Άγιος Απόστολος Ερμής εν ειρήνη τελειούται (3).

Ερμή θανόντι τω μαθητή Κυρίου,
Ερμώον έμπνουν εκ λόγων διαγλύφω.

(3) Τούτου του Αποστόλου Ερμού μέμνηται ο Παύλος εν τη προς Ρωμαίους Επιστολή, ούτω γαρ περί τούτου γράφει· «Ασπάσασθε Ερμήν» (Ρωμ. ις’, 14). Ούτος εορτάζεται και κατά την πέμπτην του Νοεμβρίου μετά Πατρόβα, Λίνου, Γαΐου, και Φιλολόγου των Αποστόλων.

 *

Ο Άγιος Μάρτυς Δίων μαχαίρα τελειούται.

Καν δεξιά σφάττη σε δεινή του πλάνου,
Η δεξιά στέφει σε του Πλάστου Δίων.

 *

Ο Όσιος Δομέτιος εν ειρήνη τελειούται.

Ο Δομέτιος της τελευτής το χρέος,
Δι’ εκβιβαστών εξέτισεν Αγγέλων.

 Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

 Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

 * * *

 

 

Άγιος ΘεοφύλακτοςΤῷ αὐτῷ μηνὶ Η΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Θεοφυλάκτου Ἐπισκόπου Νικομηδείας.

Καὶ σαρκὸς ἐξόριστος ὡς καὶ πατρίδος,
Θεῖος Θεοφύλακτος οὗ Θεὸς φύλαξ.

Ἤλυθεν ὀγδοάτῃ Θεοφύλακτος Θεοῦ ἄγχι.

Οὗτος ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος ἐκατάγετο ἀπὸ τὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἐν ἔτει ψοθ΄ [779], πηγαίνωντας δὲ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἐφιλιώθη μὲ τὸν Ταράσιον τὸν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν ἀκόμη ἦτον πρωτασηκρῆτις: ἤγουν ἦτον πρῶτος ἀνάμεσα εἰς τοὺς ὑπηρετοῦντας ταῖς βασιλικαῖς σάκραις καὶ γράμμασιν, οἱ ὁποῖοι λατινικὰ ὀνομάζονται ἀσηκρῆται, καὶ ἀπὸ αὐτὸν καλῶς ἐπαιδεύθη τὰ θεῖα. Ὅταν δὲ θείᾳ ψήφῳ ἀνέβη ὁ Ταράσιος εἰς τὸν θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀφ’ οὗ εὐγῆκε θεληματικῶς ἀπὸ τὸν θρόνον ὁ πρὸ αὐτοῦ Παῦλος ὁ Κύπριος, ὁ ὁποῖος διατὶ ἔλαβε τὴν ἀρχιερωσύνην ἀπὸ τοὺς Εἰκονομάχους, ὠνόμαζε μόνος τὸν ἑαυτόν του ἀνάξιον, τότε Μιχαὴλ ὁ Συνάδων καὶ ὁ ἱερὸς Θεοφύλακτος οὗτος, γίνονται Μοναχοί, καὶ πέμπονται ἀπὸ τὸν θεῖον Ταράσιον εἰς τὸ Μοναστήριον, τὸ εὑρισκόμενον εἰς τὴν εἴσοδον τῆς Μαύρης Θαλάσσης. Ὅθεν μίαν φοράν, ὅταν ἦτον καῦμα μεγάλον κατὰ τὸν καιρὸν τοῦ θέρους, καὶ ἐδιψοῦσαν ὑπερβολικά, τότε οἱ μακάριοι διὰ γυμνάσιον τῆς δίψης καὶ ἐγκρατείας των, ἄνοιξαν τὴν χαλκῆν κάνουλαν τῆς βρύσεως, καὶ ἀφῆκαν καὶ ἐχύνετο τὸ νερόν, χωρὶς αὐτοὶ νὰ πίωσιν ὁλότελα. Οὗτοι οἱ Ἅγιοι ἦτον παρόντες καὶ εἰς τὴν ἁγίαν καὶ Οἰκουμενικὴν Ἑβδόμην Σύνοδον, καὶ ταύτην μὲ ἔργα καὶ λόγια ἐστόλισαν.

Ἐπειδὴ δὲ ἡ ἀρετὴ τῶν ἀνωτέρω δύω Πατέρων ἐμεγαλύνθη καὶ ἄστραψεν ὡσὰν ἀστέρας φανότατος, τούτου χάριν ἐκρίθησαν ἀπὸ τὸν μέγαν Ταράσιον, ὅτι ἦτον ἄξιοι ἀρχιερωσύνης. Καὶ εὐθύς, ὁ μὲν Μιχαήλ, ἐπροχειρίσθη Ἐπίσκοπος εἰς τὰ Σύνναδα (1) (ἡ ὁποία ἦτον πόλις ἔνδοξος τῆς μεγάλης Φρυγίας, ἀκουστὴ διὰ τὰ θαυμαστὰ μάρμαρα ὁποῦ εὔγανεν, Ἐπισκόπους εἴκοσι ἔχουσα, τώρα δὲ εἶναι κρημνισμένη). Ὁ δὲ ἱερὸς Θεοφύλακτος ἐχειροτονήθη Ἐπίσκοπος εἰς τὴν Νικομήδειαν. Ὅσα δὲ κατορθώματα ἐκατώρθωσεν ἐκεῖ ὁ μακάριος Θεοφύλακτος, αὐτὰ τὰ πράγματα μαρτυροῦσιν. Ἐκκλησίας γὰρ ἔκτισε καὶ νοσοκομεῖα· ἐπροστάτευε τῶν ὀρφανῶν καὶ χηρῶν· ἐλεημονοῦσε τόσον ὑπερβολικά, ὥστε ὁποῦ ἐγέμοζε μίαν φιάλην ἀπὸ ζεστὸν νερόν, καὶ μὲ αὐτὸ ἔπλυνε καὶ ἐκαθάριζε μὲ τὰ ἴδιά του χέρια ὁ συμπαθέστατος, τοὺς τυφλοὺς καὶ χωλοὺς καὶ τοὺς ἄλλους ἀσθενεῖς, τοὺς ἔχοντας τὰ μέλη των βεβλαμμένα.

Ἀφ’ οὗ δὲ ὁ μέγας Ταράσιος πατριαρχεύσας χρόνους δεκαεννέα, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον, καὶ ἀφ’ οὗ ἔγινε Πατριάρχης ὁ πάνσοφος Νικηφόρος, τότε ἠκολούθησε μεγάλη ταραχὴ καὶ συμφορὰ εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν. Ἐβασίλευσε γὰρ Λέων ὁ Ἁρμένιος ἐν ἔτει ωιγ΄ [813], ὅστις ἐλύσσαξε κατὰ τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὅθεν ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἔστειλε καὶ ἔφερε τοὺς ἐκλεκτοὺς καὶ ἐλλογίμους Ἀρχιερεῖς, ἤτοι τὸν Κυζίκου Αἱμιλιανόν, τὸν Σάρδεων Εὐθύμιον, τὸν Θεσσαλονίκης Ἰωσήφ, τὸν Ἀμορίου Εὐδόξιον, τὸν Συνάδων Μιχαήλ, καὶ ἄλλους πολλούς, ὁμοῦ καὶ τὸν μακάριον τοῦτον Θεοφύλακτον. Πέρνωντας δὲ αὐτοὺς ὅλους, ἐπῆγεν εἰς τὸν δυσσεβῆ καὶ ἀποστάτην βασιλέα. Ὅθεν προτείναντες πολλὰς μαρτυρίας ἀπὸ τὰς θείας Γραφάς, αἱ ὁποῖαι παρασταίνουν, ὅτι πρέπει νὰ προσκυνοῦνται αἱ ἅγιαι εἰκόνες, δὲν ἐδυνήθησαν νὰ καταπείσουν τὸν ἄφρονα, ἔμεινε γὰρ ἀδιόρθωτος. Καὶ οἱ μὲν ἄλλοι Ἀρχιερεῖς, ἐσιώπησαν. Ὁ δὲ μακάριος οὗτος Θεοφύλακτος, εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα. Ἠξεύρω, ὅτι καταφρονεῖς τὴν μακροθυμίαν καὶ ὑπομονὴν τοῦ Θεοῦ. Γίνωσκε ὅμως, ὅτι θέλει ἔλθῃ εἰς ἐσένα αἰφνιδίως μεγάλος ὄλεθρος καὶ ἀφανισμός, καὶ ἡ καταστροφή σου θέλει γένῃ παρομοία μὲ τὸ ἀνεμοστρόβιλον, ὥστε ὁποῦ, νὰ μὴ εὕρῃς τινὰ νὰ σὲ λυτρώσῃ ἀπὸ τὸν κίνδυνον. Ταῦτα τὰ λόγια ἀκούσας ὁ θηριώνυμος βασιλεύς, ἐγέμωσεν ἀπὸ θυμόν, καὶ παρευθὺς προστάζει νὰ ἐξορισθοῦν ὅλοι οἱ ἀνωτέρω Ἀρχιερεῖς. Ὅθεν ὁ μὲν Ἅγιος Νικηφόρος, ἐξωρίσθη εἰς τὴν νῆσον Θάσον. Ὁ δὲ ἀοίδιμος Μιχαὴλ Συνάδων, ἐξωρίσθη εἰς τὴν Εὐδοκιάδα, ἡ ὁποία λέγουσί τινες, ὅτι εἶναι τὸ νῦν λεγόμενον Τοκάτ, πόλις ἐξαίρετος τῆς Καππαδοκίας, καὶ ἐμπόριον περίφημον πρὸς τὸν ποταμὸν Σάρον. Ὁμοίως καὶ ἄλλος Ἀρχιερεύς, ἐξωρίσθη εἰς ἄλλο μέρος. Ὁ δὲ μακάριος οὗτος Θεοφύλακτος ἐξωρίσθη εἰς Στρόβηλον, τὸ ὁποῖον ἦτον κάστρον παραθαλάσσιον, εἰς τὴν τοποθεσίαν τῶν Κυβερραιωτῶν εὑρισκόμενον. Ἐκεῖ λοιπὸν διαπεράσας ὁ ἀοίδιμος χρόνους τριάκοντα, καὶ ὑπομείνας γενναίως τὴν κακοπάθειαν τῆς ἐξορίας, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐφονεύθη Λέων ὁ Ἁρμένιος κατὰ τὴν νύκτα τῶν Χριστοῦ Γεννῶν, ψάλλωντας τὸν εἱρμόν· «Τῷ Παντάνακτος ἐξεφαύλισαν πόθῳ», καὶ ἀφ’ οὗ ἡ Ὀρθοδοξία ἔλαμψεν ἐπὶ Θεοδώρας τῆς εὐσεβεστάτης βασιλίδος ἐν ἔτει ωμβ΄ [842], τότε ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης Μεθόδιος, ἔφερεν ἀπὸ τὴν ἐξορίαν τὸ τίμιον λείψανον τοῦ μακαρίου τούτου Θεοφυλάκτου, καὶ ἀπέθετο αὐτὸ εἰς τὴν Νικομήδειαν ἐν τῷ ὑπ’ αὐτοῦ κτισθέντι Ναῷ (2).

(1) Τὰ Σύνναδα γράφονται διὰ τοῦ δύω νν, καὶ ὠνομάζοντο πρότερον Συνναία, διατὶ ἐκατοικήθησαν ἀπὸ μίαν σύναξιν λαῶν, τῶν κατὰ τὴν Ἀσίαν εὑρισκομένων Μακεδόνων, κατὰ τὸν γεωγράφον Μελέτιον.

(2) Ὁ ἑλληνικὸς Βίος τούτου σῴζεται ἐν τῇ Μεγίστῃ Λαύρᾳ καὶ ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ τῶν Ἰβήρων, οὗ ἡ ἀρχή· «Ἄλλοις μέν, ἄλλαι βίων αἱρέσεις».

 *

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Παύλου Πλουσιάδος τοῦ Ὁμολογητοῦ.

Σάλπιγξ σιωπᾷ Παῦλος ὁ Πλουσιάδος,
Σάλπιγγος ἠχὴν τὴν τελευταίαν μένων.

Οὗτος ὁ Ἅγιος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τῶν εἰκονομάχων. Ὅθεν βλέπωντας αὐτοὺς νὰ φέρωνται μὲ μεγάλην μανίαν καὶ θυμὸν ἐναντίον εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, νὰ ἀνατρέπουν κάθε νόμων ἀκρίβειαν, νὰ ἀφανίζουν τὰς μορφὰς τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἀκολούθως δὲ νὰ ἀνατρέπουν τὴν εὐπρέπειαν καὶ στολισμὸν τῶν ἱερῶν Ναῶν· ταῦτα, λέγω, βλέπωντας ὁ ἀοίδιμος, ἐσαΐτευσεν αὐτοὺς μὲ τὰ λόγια, ὡσὰν μὲ σαΐτας. Ὅθεν ὑπέμεινε παρ’ αὐτῶν ἐξορίας, διωγμούς, καὶ ἄλλας πολλὰς σκληραγωγίας διὰ τὴν τιμὴν καὶ προσκύνησιν τῆς τοῦ Χριστοῦ ἁγίας εἰκόνος. Ἀνδρείως λοιπὸν καὶ γενναίως ἀγωνισάμενος ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας, παρέθετο τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ.

 *

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἑρμῆς ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (3).

Ἑρμῇ θανόντι τῷ μαθητῇ Κυρίου,
Ἑρμῶον ἔμπνουν ἐκ λόγων διαγλύφω.

(3) Τούτου τοῦ Ἀποστόλου Ἑρμοῦ μέμνηται ὁ Παῦλος ἐν τῇ πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολῇ, οὕτω γὰρ περὶ τούτου γράφει· «Ἀσπάσασθε Ἑρμῆν» (Ῥωμ. ις΄, 14). Οὗτος ἑορτάζεται καὶ κατὰ τὴν πέμπτην τοῦ Νοεμβρίου μετὰ Πατρόβα, Λίνου, Γαΐου, καὶ Φιλολόγου τῶν Ἀποστόλων.

 *

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Δίων μαχαίρᾳ τελειοῦται.

Κᾂν δεξιὰ σφάττῃ σε δεινὴ τοῦ πλάνου,
Ἡ δεξιὰ στέφει σε τοῦ Πλάστου Δίων.

 *

Ὁ Ὅσιος Δομέτιος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ὁ Δομέτιος τῆς τελευτῆς τὸ χρέος,
Δι’ ἐκβιβαστῶν ἐξέτισεν Ἀγγέλων.

 Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

 Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

 * * *

 

 

 

Των Αγίων Θεοφυλάκτου Επισκόπου Νικομηδείας, Παύλου Πλουσιάδος, Ερμού Αποστόλου, Δίωνος, Δομετίου

 

 

 

Ορθόδοξη πίστη και ζωή στο email σας. Λάβετε πρώτοι όλες τις τελευταίες αναρτήσεις της Κοινωνίας Ορθοδοξίας:
Έχετε εγγραφεί επιτυχώς στο newsletter! Θα λάβετε email επιβεβαίωσης σε λίγα λεπτά. Παρακαλούμε, ακολουθήστε τον σύνδεσμο μέσα του για να επιβεβαιώσετε την εγγραφή. Εάν το email δεν εμφανιστεί στο γραμματοκιβώτιό σας, παρακαλούμε ελέγξτε τον φάκελο του spam.
Έχετε εγγραφεί επιτυχώς στο newsletter!
Λυπούμαστε, υπήρξε ένα σφάλμα. Παρακαλούμε, ελέγξτε το email σας.