Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου29 Ιουλίου

Των Αγίων Καλλινίκου, Μάμαντος, Βασιλίσκου, Κωνσταντίνου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ.ά.

Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Άγιος ΚαλλίνικοςΤω αυτώ μηνί ΚΘ’, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Καλλινίκου.

Βληθείς ο Καλλίνικος εν τη καμίνω,
Το νικοκαλλές εύρε και θείον στέφος.

Εικάδι αμφ’ ενάτη φλοξ Καλλίνικον κατέδαψεν.

Ούτος ο Άγιος εκατάγετο από την Κιλικίαν, ήτον δε υπερβολικά καλοπροαίρετος άνθρωπος, και έχωντας τον φόβον του Θεού φυτευμένον εις την καρδίαν του, έγινε και εις τους άλλους διδάσκαλος σωτηρίας. Εσυμβούλευε γαρ και τους Έλληνας οπού ελάτρευον τα είδωλα, να απέχουν από τα μάταια ταύτα και άψυχα, και να γνωρίσουν τον Θεόν, τον Ποιητήν του παντός. Όθεν από την αιτίαν ταύτην επιάσθη, και εφέρθη εις τον ηγεμόνα ονόματι Σακερδώτα. Από τούτον λοιπόν εδοκίμασεν ο Άγιος διάφορα βάσανα, διότι βαλών ο θηριώδης εις τους πόδας του Αγίου υποδήματα σιδηρένια, τα οποία είχον καρφία, επρόσταξεν αυτόν να τρέχη έμπροσθεν από τα άλογα, έως εις την πόλιν Γάγγραν, η οποία απέχει από την Κιλικίαν ογδοήντα στάδια, ήτοι μίλια δέκα. Αφ’ ου δε ο Άγιος διεπέρασε τα επτά στάδια, ήτοι ένα μίλιον παρ’ ολίγον (1), εδίψησαν οι στρατιώται οπού τον επήγαιναν, και δεν εδύνοντο να περιπατήσουν πλέον από την δίψαν. Τούτου χάριν ο Άγιος, προσευχηθείς, εύγαλε νερόν από μίαν ξηράν πέτραν, οπού ήτον εις τον δρόμον, το οποίον τρέχει έως την σήμερον εις δόξαν Θεού, και εις τιμήν του Μάρτυρος. Όταν δε ο Άγιος έφθασεν εις την Γάγγραν, εκεί ανάφθη ένα καμίνι, και εβάλθη μέσα εις αυτό, όπου και την ψυχήν του παρέδωκεν εις τον Κύριον, και έλαβε παρ’ αυτού του μαρτυρίου τον στέφανον. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή κοντά εις την γέφυραν του Ιουστινιανού, και κοντά εις τόπον καλούμενον Πετρίον. (Τον κατά πλάτος Βίον του Αγίου τούτου όρα εις την Καλοκαιρινήν. Το δε ελληνικόν αυτού Μαρτύριον σώζεται εν τη Λαύρα, και τη των Ιβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Της ειδωλικής μανίας επικρατούσης».)

*

Τη αυτή ημέρα ο Άγιος Μάρτυς Μάμας εν τη θαλάσση τελειούται.

Ως οία μύστης των αλιέων Μάμας,
Τολμά θαλάσσης εξερευνάν τα βάθη.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Βασιλίσκος ο γέρων ξίφει τελειούται.

Ναι Βασιλίσκε ψαλμικώς επ’ ασπίδα,
Και βασιλίσκον βαίνε την τομήν φέρων.

*

Ο Άγιος Κωνσταντίνος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εν ειρήνη τελειούται (2).

Έχεις άληκτον εις Εδέμ προεδρίαν,
Κωνσταντίνε πρόεδρε της Κωνσταντίνου.

(2) Ούτος είναι Κωνσταντίνος ο πρώτος, όστις έγινε Πατριάρχης επί Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου εν έτει 674 και επατριάρχευσε χρόνους δύω και μήνας ένδεκα. Είπα ο πρώτος Κωνσταντίνος, διατί ο δεύτερος Κωνσταντίνος ο Κωνσταντινουπόλεως, ήτον αιρετικός, ήτοι εικονομάχος, επί Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου.

*

Οι Άγιοι Μάρτυρες Πατήρ και Μήτηρ, μετά των δύω τέκνων αυτών, πυρί τελειούνται.

Πατήρ εκαύθη και τεκούσα και τέκνα,
Το πατρομητρότεκνον αθλητών γένος.

*

Μνήμη του Αγίου Ιωάννου του στρατιώτου.

Ει βαρβάρους, ουκ οίδα, δαίμονας τέως,
Έως τελευτής έτρεπες Χριστοπλίτα.

Ούτος ο Άγιος Ιωάννης ήτον κατά τους χρόνους του Παραβάτου Ιουλιανού, εν έτει τξα’ [361], στρατιωτικόν επάγγελμα έχων εις τα νούμερα των καλουμένων Ταϊφάλων. Απεστάλθη δε αυτός ομού με άλλους στρατιώτας δια να διώκη τους Χριστιανούς. Και κατά μεν το φαινόμενον, υπεκρίνετο, ότι πολεμεί τους Χριστιανούς, κατά δε το κρυπτόμενον, εβοήθει αυτούς. Όθεν εκείνους τους Χριστιανούς, οπού οι άλλοι στρατιώται επίανον, αυτός έκαμνε τρόπον και τους εφευγάτιζεν. Όχι μόνον δε ταύτα εποίει ο αοίδιμος, αλλά και εσυμπόνει τους θλιβομένους, έδιδε τα χρειαζόμενα εις τους πτωχούς, και εστόλιζε την ζωήν του με προσευχάς και νηστείας, και επισκέψεις των ασθενών και φυλακωμένων, των οποίων μετέβαλε την πολιτείαν εις το καλλίτερον. Όθεν με τα τοιαύτα θεάρεστα έργα διαπεράσας την ζωήν του, ανεπαύθη εν Κυρίω. Το δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη εις τόπον λεγόμενον Πανδέκτην, όπου και οι ξένοι ενταφιάζοντο. Μετά ταύτα δε εφανερώθη το λείψανόν του εις μίαν γυναίκα δι’ αποκαλύψεως. Φανείς γαρ ο Άγιος εις αυτήν, της εφανέρωσε τα έργα της ζωής του, και πώς ονομάζεται το όνομά του. Λέγεται δε, ότι ο Άγιος ούτος, έκαμε και άλλα θαύματα. Μάλιστα δε και εξαιρέτως, εμπόδιζε τους δούλους εκείνους, οπού εζήτουν να φύγουν κρυφίως από τους αυθέντας των. Ομοίως εφανέρονε τα κούρση των πολεμίων, και έκαμνε τους κλέπτας φανερούς. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον σεπτόν Ναόν του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, κοντά εις την αγιωτάτην Μεγάλην Εκκλησίαν.

*

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Βενιαμίν και Βηρίου, πλησίον των παλατίων του Εβδόμου.

Δύω αθληταί τη Αγία Τριάδι,
Πάρεισιν ήδη συν νόοις εν τω πόλω.

*

Μνήμη του ευσεβούς βασιλέως Θεοδοσίου του Νέου, ήτοι του Μικρού (3).

Η βασιλεία εμποδών ουχ’ ωράθη,
Σοι ω Θεοδόσιε προς σωτηρίαν.

(3) Ο βασιλεύς ούτος Θεοδόσιος ωνομάσθη μικρός, ή προς διαφοράν του πάππου αυτού Θεοδοσίου του Μεγάλου, ή και διατί ήτον πολλά μικρός, όταν απέθανεν ο πατήρ του Αρκάδιος. Καθότι τότε ήτον επτά χρόνων, ανατρεφόμενος και διοικούμενος, τόσον από την αδελφήν του Πουλχερίαν, όσον και από τον βασιλέα των Περσών Ισδιγέρδην, τον οποίον αφήκεν ο πατήρ του επάνω εις αυτόν επίτροπον και κηδεμόνα. Εβασίλευσε δε εν έτει 408. Τόσον δε επρόκοψεν ο βασιλεύς ούτος από την καλήν ανατροφήν και διδασκαλίαν της αδελφής του Πουλχερίας, και τοσαύτην ευλάβειαν και οσιότητα απόκτησε (μόλον οπού ήτον φύσει βαρύνους, και από τους ευνούχους απατώμενος) ώστε οπού, εκαταστάθη η βασιλεία του ωσάν μία Εκκλησία.

Όθεν και εις τους καιρούς του ήτον ειρήνη εις την Ανατολήν, και ο Χριστιανισμός επλατύνθη εις την Περσίαν, δια μέσου του Αντιόχου, τον οποίον απέστειλεν εις Κωνσταντινούπολιν ο Ισδιγέρδης. Ο δε εχθρός των καλών Διάβολος, μη υποφέρωντας την κοινήν ειρήνην της Εκκλησίας, εσήκωσε τον δυσσεβή Νεστόριον, όστις εβλασφήμει, ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, αλλά ψιλός άνθρωπος. Όθεν ακολούθως και την αυτόν ασπόρως τεκούσαν, δεν ωνόμαζε Θεοτόκον. Δια τούτο ο αοίδιμος ούτος βασιλεύς, έλαβε πρόνοιαν, και συνεκρότησε κατά την Έφεσον την αγίαν και Οικουμενικήν Τρίτην Σύνοδον, εν έτει 431, και δι’ αυτής, τον μεν ανθρωπολάτρην και Ιουδαιόφρονα Νεστόριον αναθεμάτισε, τον δε Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον ανεκήρυξε, και την τούτον ασπόρως τεκούσαν, Θεοτόκον εδογμάτισε.

Νόστιμον δε είναι το διήγημα, οπού αναφέρει ο Ευεργετινός περί του βασιλέως τούτου (σελ. 702), ήγουν, ότι ένας Μοναχός Αιγύπτιος πηγαίνωντας εις την Κωνσταντινούπολιν, έμεινεν εις ένα τζεφτιλίκι αυτής. Κατά τύχην δε, περνώντας από εκεί ο νέος Θεοδόσιος, αφήκε τους ανθρώπους οπού είχε μαζί του, και επήγε μόνος του και έκρουσε την πόρταν του κελλίου του Μοναχού. Ο δε Μοναχός ανοίξας, εγνώρισε μεν αυτόν ποίος είναι, εδέχθη όμως αυτόν, ωσάν ένα στρατιώτην. Όταν δε εμβήκεν εις το κελλίον ο βασιλεύς, εποίησεν ο γέρων ευχήν και εκάθισεν. Ηρώτησε δε αυτόν ο βασιλεύς, πώς έχουσιν οι Πατέρες οι εν Αιγύπτω; Απεκρίθη ο γέρων. Όλοι εύχονται δια την σωτηρίαν σου. Εσηκώθη δε ο γέρων και έβρεξεν άρτους, έβαλε δε και ολίγον λάδι και άλας, και είπε τω βασιλεί, φάγε ολίγον. Ο δε βασιλεύς έφαγεν, έδωκε δε αυτώ και νερόν και έπιε. Είπε δε αυτώ ο βασιλεύς. Ηξεύρεις ποίος είμαι εγώ; Ο γέρων απεκρίθη. Ο Θεός σε ηξεύρει. Είτα λέγει εκείνος. Εγώ είμαι ο βασιλεύς Θεοδόσιος. Ο δε γέρων ευθύς προσεκύνησεν αυτώ. Και λέγει πάλιν ο βασιλεύς. Μακάριοι είσθε εσείς οι Μοναχοί οπού είσθε ελεύθεροι από τας μερίμνας του βίου. Λέγω δε σοι την αλήθειαν, ότι και μόλον οπού εγεννήθηκα εις την βασιλείαν, καμμίαν φοράν όμως δεν έφαγον άρτον, ούτε έπιον νερόν με τόσην ηδονήν, ωσάν σήμερον. Από τότε δε άρχισε να τιμά τον Όσιον ο βασιλεύς. Ο δε γέρων φεύγωντας την τιμήν των ανθρώπων, ανεχώρησε και επήγεν εις Αίγυπτον. Έτζι λοιπόν διαπεράσας την ζωήν του ο φιλομόναχος βασιλεύς, και βασιλεύσας χρόνους τεσσαράκοντα δύω, απήλθε προς Κύριον. (Όρα περί αυτού και εις τον β’ τόμον του Μελετίου.)

Σημείωσαι, ότι περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Μηναίοις το Συναξάριον της Αγίας Θεοδότης και των τέκνων αυτής. Τούτο γαρ προεγράφη κατά την εικοστήν δευτέραν του Δεκεμβρίου, ότε και η μνήμη αυτής εορτάζεται.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 

 

Άγιος ΚαλλίνικοςΤῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΘ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Καλλινίκου.

Βληθεὶς ὁ Καλλίνικος ἐν τῇ καμίνῳ,
Τὸ νικοκαλλὲς εὗρε καὶ θεῖον στέφος.

Εἰκάδι ἀμφ’ ἐνάτῃ φλὸξ Καλλίνικον κατέδαψεν.

Οὗτος ὁ Ἅγιος ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν Κιλικίαν, ἦτον δὲ ὑπερβολικὰ καλοπροαίρετος ἄνθρωπος, καὶ ἔχωντας τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ φυτευμένον εἰς τὴν καρδίαν του, ἔγινε καὶ εἰς τοὺς ἄλλους διδάσκαλος σωτηρίας. Ἐσυμβούλευε γὰρ καὶ τοὺς Ἕλληνας ὁποῦ ἐλάτρευον τὰ εἴδωλα, νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τὰ μάταια ταῦτα καὶ ἄψυχα, καὶ νὰ γνωρίσουν τὸν Θεόν, τὸν Ποιητὴν τοῦ παντός. Ὅθεν ἀπὸ τὴν αἰτίαν ταύτην ἐπιάσθη, καὶ ἐφέρθη εἰς τὸν ἡγεμόνα ὀνόματι Σακερδῶτα. Ἀπὸ τοῦτον λοιπὸν ἐδοκίμασεν ὁ Ἅγιος διάφορα βάσανα, διότι βαλὼν ὁ θηριώδης εἰς τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου ὑποδήματα σιδηρένια, τὰ ὁποῖα εἶχον καρφία, ἐπρόσταξεν αὐτὸν νὰ τρέχῃ ἔμπροσθεν ἀπὸ τὰ ἄλογα, ἕως εἰς τὴν πόλιν Γάγγραν, ἡ ὁποία ἀπέχει ἀπὸ τὴν Κιλικίαν ὀγδοῆντα στάδια, ἤτοι μίλια δέκα. Ἀφ’ οὗ δὲ ὁ Ἅγιος διεπέρασε τὰ ἑπτὰ στάδια, ἤτοι ἕνα μίλιον παρ’ ὀλίγον (1), ἐδίψησαν οἱ στρατιῶται ὁποῦ τὸν ἐπήγαιναν, καὶ δὲν ἐδύνοντο νὰ περιπατήσουν πλέον ἀπὸ τὴν δίψαν. Τούτου χάριν ὁ Ἅγιος, προσευχηθείς, εὔγαλε νερὸν ἀπὸ μίαν ξηρὰν πέτραν, ὁποῦ ἦτον εἰς τὸν δρόμον, τὸ ὁποῖον τρέχει ἕως τὴν σήμερον εἰς δόξαν Θεοῦ, καὶ εἰς τιμὴν τοῦ Μάρτυρος. Ὅταν δὲ ὁ Ἅγιος ἔφθασεν εἰς τὴν Γάγγραν, ἐκεῖ ἀνάφθη ἕνα καμίνι, καὶ ἐβάλθη μέσα εἰς αὐτό, ὅπου καὶ τὴν ψυχήν του παρέδωκεν εἰς τὸν Κύριον, καὶ ἔλαβε παρ’ αὐτοῦ τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις καὶ ἑορτὴ κοντὰ εἰς τὴν γέφυραν τοῦ Ἰουστινιανοῦ, καὶ κοντὰ εἰς τόπον καλούμενον Πετρίον. (Τὸν κατὰ πλάτος Βίον τοῦ Ἁγίου τούτου ὅρα εἰς τὴν Καλοκαιρινήν. Τὸ δὲ ἑλληνικὸν αὐτοῦ Μαρτύριον σῴζεται ἐν τῇ Λαύρᾳ, καὶ τῇ τῶν Ἰβήρων, καὶ ἐν ἄλλαις, οὗ ἡ ἀρχή· «Τῆς εἰδωλικῆς μανίας ἐπικρατούσης».)

(1) Παρὰ δὲ τῷ χειρογράφῳ Συναξαριστῇ γράφεται, ὅτι ἀφ’ οὗ ἐπέρασεν ὁ Ἅγιος στάδια ἑξῆντα, ἤτοι μίλια ἑπτά, καὶ τέσσαρα στάδια, ἑκάστου μιλίου περιέχοντος ὀκτὼ στάδια. Τοῦτο δὲ φαίνεται πιθανότερον, καθότι εἰς ἕνα μίλιον, δὲν ἐδύνοντο νὰ διψήσουν τόσον.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μάμας ἐν τῇ θαλάσσῃ τελειοῦται.

Ὡς οἷα μύστης τῶν ἁλιέων Μάμας,
Τολμᾷ θαλάσσης ἐξερευνᾶν τὰ βάθη.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Βασιλίσκος ὁ γέρων ξίφει τελειοῦται.

Ναὶ Βασιλίσκε ψαλμικῶς ἐπ’ ἀσπίδα,
Καὶ βασιλίσκον βαῖνε τὴν τομὴν φέρων.

*

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (2).

Ἔχεις ἄληκτον εἰς Ἐδὲμ προεδρίαν,
Κωνσταντῖνε πρόεδρε τῆς Κωνσταντίνου.

(2) Οὗτος εἶναι Κωνσταντῖνος ὁ πρῶτος, ὅστις ἔγινε Πατριάρχης ἐπὶ Κωνσταντίνου τοῦ Πωγωνάτου ἐν ἔτει 674 καὶ ἐπατριάρχευσε χρόνους δύω καὶ μῆνας ἕνδεκα. Εἶπα ὁ πρῶτος Κωνσταντῖνος, διατὶ ὁ δεύτερος Κωνσταντῖνος ὁ Κωνσταντινουπόλεως, ἦτον αἱρετικός, ἤτοι εἰκονομάχος, ἐπὶ Κωνσταντίνου τοῦ Κοπρωνύμου.

*

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Πατὴρ καὶ Μήτηρ, μετὰ τῶν δύω τέκνων αὐτῶν, πυρὶ τελειοῦνται.

Πατὴρ ἐκαύθη καὶ τεκοῦσα καὶ τέκνα,
Τὸ πατρομητρότεκνον ἀθλητῶν γένος.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ στρατιώτου.

Εἰ βαρβάρους, οὐκ οἶδα, δαίμονας τέως,
Ἕως τελευτῆς ἔτρεπες Χριστοπλίτα.

Οὗτος ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Παραβάτου Ἰουλιανοῦ, ἐν ἔτει τξα΄ [361], στρατιωτικὸν ἐπάγγελμα ἔχων εἰς τὰ νούμερα τῶν καλουμένων Ταϊφάλων. Ἀπεστάλθη δὲ αὐτὸς ὁμοῦ μὲ ἄλλους στρατιώτας διὰ νὰ διώκῃ τοὺς Χριστιανούς. Καὶ κατὰ μὲν τὸ φαινόμενον, ὑπεκρίνετο, ὅτι πολεμεῖ τοὺς Χριστιανούς, κατὰ δὲ τὸ κρυπτόμενον, ἐβοήθει αὐτούς. Ὅθεν ἐκείνους τοὺς Χριστιανούς, ὁποῦ οἱ ἄλλοι στρατιῶται ἐπίανον, αὐτὸς ἔκαμνε τρόπον καὶ τοὺς ἐφευγάτιζεν. Ὄχι μόνον δὲ ταῦτα ἐποίει ὁ ἀοίδιμος, ἀλλὰ καὶ ἐσυμπόνει τοὺς θλιβομένους, ἔδιδε τὰ χρειαζόμενα εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ ἐστόλιζε τὴν ζωήν του μὲ προσευχὰς καὶ νηστείας, καὶ ἐπισκέψεις τῶν ἀσθενῶν καὶ φυλακωμένων, τῶν ὁποίων μετέβαλε τὴν πολιτείαν εἰς τὸ καλλίτερον. Ὅθεν μὲ τὰ τοιαῦτα θεάρεστα ἔργα διαπεράσας τὴν ζωήν του, ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐνταφιάσθη εἰς τόπον λεγόμενον Πανδέκτην, ὅπου καὶ οἱ ξένοι ἐνταφιάζοντο. Μετὰ ταῦτα δὲ ἐφανερώθη τὸ λείψανόν του εἰς μίαν γυναῖκα δι’ ἀποκαλύψεως. Φανεὶς γὰρ ὁ Ἅγιος εἰς αὐτήν, τῆς ἐφανέρωσε τὰ ἔργα τῆς ζωῆς του, καὶ πῶς ὀνομάζεται τὸ ὄνομά του. Λέγεται δέ, ὅτι ὁ Ἅγιος οὗτος, ἔκαμε καὶ ἄλλα θαύματα. Μάλιστα δὲ καὶ ἐξαιρέτως, ἐμπόδιζε τοὺς δούλους ἐκείνους, ὁποῦ ἐζήτουν νὰ φύγουν κρυφίως ἀπὸ τοὺς αὐθέντας των. Ὁμοίως ἐφανέρονε τὰ κούρση τῶν πολεμίων, καὶ ἔκαμνε τοὺς κλέπτας φανερούς. Τελεῖται δὲ ἡ αὐτοῦ Σύναξις καὶ ἑορτὴ εἰς τὸν σεπτὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, κοντὰ εἰς τὴν ἁγιωτάτην Μεγάλην Ἐκκλησίαν.

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Βενιαμὶν καὶ Βηρίου, πλησίον τῶν παλατίων τοῦ Ἑβδόμου.

Δύω ἀθληταὶ τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι,
Πάρεισιν ἤδη σὺν νόοις ἐν τῷ πόλῳ.

*

Μνήμη τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Θεοδοσίου τοῦ Νέου, ἤτοι τοῦ Μικροῦ (3).

Ἡ βασιλεία ἐμποδὼν οὐχ’ ὡράθη,
Σοὶ ὦ Θεοδόσιε πρὸς σωτηρίαν.

(3) Ὁ βασιλεὺς οὗτος Θεοδόσιος ὠνομάσθη μικρός, ἢ πρὸς διαφορὰν τοῦ πάππου αὐτοῦ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου, ἢ καὶ διατὶ ἦτον πολλὰ μικρός, ὅταν ἀπέθανεν ὁ πατήρ του Ἀρκάδιος. Καθότι τότε ἦτον ἑπτὰ χρόνων, ἀνατρεφόμενος καὶ διοικούμενος, τόσον ἀπὸ τὴν ἀδελφήν του Πουλχερίαν, ὅσον καὶ ἀπὸ τὸν βασιλέα τῶν Περσῶν Ἰσδιγέρδην, τὸν ὁποῖον ἀφῆκεν ὁ πατήρ του ἐπάνω εἰς αὐτὸν ἐπίτροπον καὶ κηδεμόνα. Ἐβασίλευσε δὲ ἐν ἔτει 408. Τόσον δὲ ἐπρόκοψεν ὁ βασιλεὺς οὗτος ἀπὸ τὴν καλὴν ἀνατροφὴν καὶ διδασκαλίαν τῆς ἀδελφῆς του Πουλχερίας, καὶ τοσαύτην εὐλάβειαν καὶ ὁσιότητα ἀπόκτησε (μὅλον ὁποῦ ἦτον φύσει βαρύνους, καὶ ἀπὸ τοὺς εὐνούχους ἀπατώμενος) ὥστε ὁποῦ, ἐκαταστάθη ἡ βασιλεία του ὡσὰν μία Ἐκκλησία.

Ὅθεν καὶ εἰς τοὺς καιρούς του ἦτον εἰρήνη εἰς τὴν Ἀνατολήν, καὶ ὁ Χριστιανισμὸς ἐπλατύνθη εἰς τὴν Περσίαν, διὰ μέσου τοῦ Ἀντιόχου, τὸν ὁποῖον ἀπέστειλεν εἰς Κωνσταντινούπολιν ὁ Ἰσδιγέρδης. Ὁ δὲ ἐχθρὸς τῶν καλῶν Διάβολος, μὴ ὑποφέρωντας τὴν κοινὴν εἰρήνην τῆς Ἐκκλησίας, ἐσήκωσε τὸν δυσσεβῆ Νεστόριον, ὅστις ἐβλασφήμει, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλὰ ψιλὸς ἄνθρωπος. Ὅθεν ἀκολούθως καὶ τὴν αὐτὸν ἀσπόρως τεκοῦσαν, δὲν ὠνόμαζε Θεοτόκον. Διὰ τοῦτο ὁ ἀοίδιμος οὗτος βασιλεύς, ἔλαβε πρόνοιαν, καὶ συνεκρότησε κατὰ τὴν Ἔφεσον τὴν ἁγίαν καὶ Οἰκουμενικὴν Τρίτην Σύνοδον, ἐν ἔτει 431, καὶ δι’ αὐτῆς, τὸν μὲν ἀνθρωπολάτρην καὶ Ἰουδαιόφρονα Νεστόριον ἀναθεμάτισε, τὸν δὲ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τέλειον Θεὸν καὶ τέλειον ἄνθρωπον ἀνεκήρυξε, καὶ τὴν τοῦτον ἀσπόρως τεκοῦσαν, Θεοτόκον ἐδογμάτισε.

Νόστιμον δὲ εἶναι τὸ διήγημα, ὁποῦ ἀναφέρει ὁ Εὐεργετινὸς περὶ τοῦ βασιλέως τούτου (σελ. 702), ἤγουν, ὅτι ἕνας Μοναχὸς Αἰγύπτιος πηγαίνωντας εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ἔμεινεν εἰς ἕνα τζεφτιλίκι αὐτῆς. Κατὰ τύχην δέ, περνῶντας ἀπὸ ἐκεῖ ὁ νέος Θεοδόσιος, ἀφῆκε τοὺς ἀνθρώπους ὁποῦ εἶχε μαζί του, καὶ ἐπῆγε μόνος του καὶ ἔκρουσε τὴν πόρταν τοῦ κελλίου τοῦ Μοναχοῦ. Ὁ δὲ Μοναχὸς ἀνοίξας, ἐγνώρισε μὲν αὐτὸν ποῖος εἶναι, ἐδέχθη ὅμως αὐτόν, ὡσὰν ἕνα στρατιώτην. Ὅταν δὲ ἐμβῆκεν εἰς τὸ κελλίον ὁ βασιλεύς, ἐποίησεν ὁ γέρων εὐχὴν καὶ ἐκάθισεν. Ἠρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ βασιλεύς, πῶς ἔχουσιν οἱ Πατέρες οἱ ἐν Αἰγύπτῳ; Ἀπεκρίθη ὁ γέρων. Ὅλοι εὔχονται διὰ τὴν σωτηρίαν σου. Ἐσηκώθη δὲ ὁ γέρων καὶ ἔβρεξεν ἄρτους, ἔβαλε δὲ καὶ ὀλίγον λάδι καὶ ἅλας, καὶ εἶπε τῷ βασιλεῖ, φάγε ὀλίγον. Ὁ δὲ βασιλεὺς ἔφαγεν, ἔδωκε δὲ αὐτῷ καὶ νερὸν καὶ ἔπιε. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ βασιλεύς. Ἠξεύρεις ποῖος εἶμαι ἐγώ; Ὁ γέρων ἀπεκρίθη. Ὁ Θεὸς σὲ ἠξεύρει. Εἶτα λέγει ἐκεῖνος. Ἐγὼ εἶμαι ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος. Ὁ δὲ γέρων εὐθὺς προσεκύνησεν αὐτῷ. Καὶ λέγει πάλιν ὁ βασιλεύς. Μακάριοι εἶσθε ἐσεῖς οἱ Μοναχοὶ ὁποῦ εἶσθε ἐλεύθεροι ἀπὸ τὰς μερίμνας τοῦ βίου. Λέγω δέ σοι τὴν ἀλήθειαν, ὅτι καὶ μὅλον ὁποῦ ἐγεννήθηκα εἰς τὴν βασιλείαν, κᾀμμίαν φορὰν ὅμως δὲν ἔφαγον ἄρτον, οὔτε ἔπιον νερὸν μὲ τόσην ἡδονήν, ὡσὰν σήμερον. Ἀπὸ τότε δὲ ἄρχισε νὰ τιμᾷ τὸν Ὅσιον ὁ βασιλεύς. Ὁ δὲ γέρων φεύγωντας τὴν τιμὴν τῶν ἀνθρώπων, ἀνεχώρησε καὶ ἐπῆγεν εἰς Αἴγυπτον. Ἔτζι λοιπὸν διαπεράσας τὴν ζωήν του ὁ φιλομόναχος βασιλεύς, καὶ βασιλεύσας χρόνους τεσσαράκοντα δύω, ἀπῆλθε πρὸς Κύριον. (Ὅρα περὶ αὐτοῦ καὶ εἰς τὸν β΄ τόμον τοῦ Μελετίου.)

Σημείωσαι, ὅτι περιττῶς γράφεται ἐδῶ παρὰ τοῖς Μηναίοις τὸ Συναξάριον τῆς Ἁγίας Θεοδότης καὶ τῶν τέκνων αὐτῆς. Τοῦτο γὰρ προεγράφη κατὰ τὴν εἰκοστὴν δευτέραν τοῦ Δεκεμβρίου, ὅτε καὶ ἡ μνήμη αὐτῆς ἑορτάζεται.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 

 

 

 Των Αγίων Καλλινίκου, Μάμαντος, Βασιλίσκου, Κωνσταντίνου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ.ά.

Ορθόδοξη πίστη και ζωή στο email σας. Λάβετε πρώτοι όλες τις τελευταίες αναρτήσεις της Κοινωνίας Ορθοδοξίας:
Έχετε εγγραφεί επιτυχώς στο newsletter! Θα λάβετε email επιβεβαίωσης σε λίγα λεπτά. Παρακαλούμε, ακολουθήστε τον σύνδεσμο μέσα του για να επιβεβαιώσετε την εγγραφή. Εάν το email δεν εμφανιστεί στο γραμματοκιβώτιό σας, παρακαλούμε ελέγξτε τον φάκελο του spam.
Έχετε εγγραφεί επιτυχώς στο newsletter!
Λυπούμαστε, υπήρξε ένα σφάλμα. Παρακαλούμε, ελέγξτε το email σας.