Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΚΘ’, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Κασσιανού του Ρωμαίου.

Θείους μεταστάς Κασσιανός προς νόας,
Θείας νοητώς κασσίας αποπνέει.

Εικάδα αμφ’ ενάτην θάνε Κασσιανός μεγαθύμων (1).

Ούτος ο Οσιώτατος Πατήρ ημών Κασσιανός εκατάγετο από την πρεσβυτέραν Ρώμην, υιός γονέων ευσεβών και ενδόξων, από τους οποίους παρεδόθη εις διδάσκαλον, και επαιδεύθη εις το άκρον την εξωτερικήν φιλοσοφίαν. Κοντά γαρ οπού είχεν ευφυΐαν οξυτάτην, είχε και σπουδήν θερμοτάτην και επιμέλειαν. Έπειτα έδωκε τον εαυτόν του εις τα ιερά και θεία μαθήματα της Παλαιάς και Νέας Γραφής. Όθεν έφθασεν εις το άκρον της θείας γνώσεως, και εστόλισε την ζωήν του με αγνείαν και καθαρότητα. Αναχωρήσας δε από την πατρίδα του, και αφήσας γένος και στρατείαν, (ήτον γαρ πρότερον συγκατηριθμημένος εις τους στρατιωτικούς καταλόγους) και κάθε περιφάνειαν της ζωής ταύτης, εσήκωσε τον σταυρόν εις τους ώμους του και ηκολούθησε τω Χριστώ. Εμβαίνωντας γαρ εις ένα Μοναστήριον, έγινε Μοναχός, και έδωκε τον εαυτόν του εις κάθε υπακοήν και σκληραγωγίαν του σώματος, και επρόσεχε πάντοτε εις τον Θεόν δια της προσευχής. Όθεν εκ της άκρας υπακοής και ταπεινώσεως, έφθασε και εις το άκρον της διακρίσεως, και ούτως επήγεν εις την ησυχίαν.

Έπειτα πηγαίνει εις διαφόρους τόπους, και ανταμόνοι Αγίους και γνωστικωτάτους Οσίους, και τας αρετάς όλων συναθροίζει εις τον εαυτόν του, ως άλλη φιλόπονος μέλισσα. Ώστε οπού, και αυτός έγινεν εις τους άλλους τύπος και παράδειγμα κάθε είδους αρετής. Και με τον λόγον και έργον του, επαρακίνει εκείνους εις τον εδικόν του ζήλον και μίμησιν. Πάντα γαρ τα Μοναστήρια και ασκητήρια περιήλθεν ο αοίδιμος, όσα ευρίσκοντο εις όλην την Αίγυπτον, και Θηβαΐδα, και Νητρίαν, και Ασίαν, και Πόντον, και Καππαδοκίαν. Όθεν ανώτερος των παθών γενόμενος, και τον νουν καθαρίσας, εγνώρισεν ακριβώς τόσον δια της πείρας όσον και δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, την της μοναδικής πολιτείας ακρίβειαν, και την τελείαν κατά των παθών νίκην. Δια τούτο σοφώς άγαν και υψηλώς συνέγραψε περί των οκτώ λογισμών (2) και περί της τάξεως των εν Αιγύπτω και Ασία Κοινοβίων. Δια μέσου των οποίων συγγραμμάτων, μεγάλην ωφέλειαν προξενεί, τόσον εις τους ησυχαστάς, όσον και εις τους κοινοβιάτας.

Ήτον δε ο μακάριος ούτος και από μόνην την θεωρίαν του πολλής ωφελείας και πνευματικής ηδονής πρόξενος, και απλώς ειπείν, αυτός και σιωπών και λαλών, ήτον διδασκαλία και συμβουλή. Αυτός ενταυτώ ήτον και απλούστατος και διακριτικώτατος, ώστε οπού και ο πανόσιος εκείνος και τρισμακάριος Ιωάννης ο της Κλίμακος, επαινεί τον Όσιον τούτον εις τον περί υπακοής λόγον του. Με τοιούτον λοιπόν τρόπον οσίως ζήσας, και εις άκρον απαθείας φθάσας, και με προφητικόν διαλάμψας χάρισμα, και μέγας αναφανείς πανταχού, εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησε. Το δε τίμιον αυτού λείψανον αναβρύει πλουσίως διαφόρους ιατρείας εις τους μετά πίστεως αυτώ πλησιάζοντας.

(1) Σημείωσαι, ότι και όταν δεν ήναι Βίσεκτος, ήγουν και όταν ο Φευρουάριος έχη μόνον ημέρας εικοσιοκτώ, και τότε λέγω αναγινώσκεται το Συναξάριον τούτο του Αγίου Κασσιανού.

(2) Όρα περί του συγγράμματος τούτου εις την Φιλοκαλίαν, σελ. 59.

Ταις του σου Οσίου πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

*

Φευρουάριος μην έληξεν ενθάδε,
Θεώ δε δόξαν τω αλήκτω προσφέρει.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΘ΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Κασσιανοῦ τοῦ Ῥωμαίου.

Θείους μεταστὰς Κασσιανὸς πρὸς νόας,
Θείας νοητῶς κασσίας ἀποπνέει.

Εἰκάδα ἀμφ’ ἐνάτην θάνε Κασσιανὸς μεγαθύμων (1).

Οὗτος ὁ Ὁσιώτατος Πατὴρ ἡμῶν Κασσιανὸς ἐκατάγετο ἀπὸ τὴν πρεσβυτέραν Ῥώμην, υἱὸς γονέων εὐσεβῶν καὶ ἐνδόξων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους παρεδόθη εἰς διδάσκαλον, καὶ ἐπαιδεύθη εἰς τὸ ἄκρον τὴν ἐξωτερικὴν φιλοσοφίαν. Κοντὰ γὰρ ὁποῦ εἶχεν εὐφυΐαν ὀξυτάτην, εἶχε καὶ σπουδὴν θερμοτάτην καὶ ἐπιμέλειαν. Ἔπειτα ἔδωκε τὸν ἑαυτόν του εἰς τὰ ἱερὰ καὶ θεῖα μαθήματα τῆς Παλαιᾶς καὶ Νέας Γραφῆς. Ὅθεν ἔφθασεν εἰς τὸ ἄκρον τῆς θείας γνώσεως, καὶ ἐστόλισε τὴν ζωήν του μὲ ἁγνείαν καὶ καθαρότητα. Ἀναχωρήσας δὲ ἀπὸ τὴν πατρίδα του, καὶ ἀφήσας γένος καὶ στρατείαν, (ἦτον γὰρ πρότερον συγκατηριθμημένος εἰς τοὺς στρατιωτικοὺς καταλόγους) καὶ κάθε περιφάνειαν τῆς ζωῆς ταύτης, ἐσήκωσε τὸν σταυρὸν εἰς τοὺς ὤμους του καὶ ἠκολούθησε τῷ Χριστῷ. Ἐμβαίνωντας γὰρ εἰς ἕνα Μοναστήριον, ἔγινε Μοναχός, καὶ ἔδωκε τὸν ἑαυτόν του εἰς κάθε ὑπακοὴν καὶ σκληραγωγίαν τοῦ σώματος, καὶ ἐπρόσεχε πάντοτε εἰς τὸν Θεὸν διὰ τῆς προσευχῆς. Ὅθεν ἐκ τῆς ἄκρας ὑπακοῆς καὶ ταπεινώσεως, ἔφθασε καὶ εἰς τὸ ἄκρον τῆς διακρίσεως, καὶ οὕτως ἐπῆγεν εἰς τὴν ἡσυχίαν.

Ἔπειτα πηγαίνει εἰς διαφόρους τόπους, καὶ ἀνταμόνοι Ἁγίους καὶ γνωστικωτάτους Ὁσίους, καὶ τὰς ἀρετὰς ὅλων συναθροίζει εἰς τὸν ἑαυτόν του, ὡς ἄλλη φιλόπονος μέλισσα. Ὥστε ὁποῦ, καὶ αὐτὸς ἔγινεν εἰς τοὺς ἄλλους τύπος καὶ παράδειγμα κάθε εἴδους ἀρετῆς. Καὶ μὲ τὸν λόγον καὶ ἔργον του, ἐπαρακίνει ἐκείνους εἰς τὸν ἐδικόν του ζῆλον καὶ μίμησιν. Πᾶντα γὰρ τὰ Μοναστήρια καὶ ἀσκητήρια περιῆλθεν ὁ ἀοίδιμος, ὅσα εὑρίσκοντο εἰς ὅλην τὴν Αἴγυπτον, καὶ Θηβαΐδα, καὶ Νητρίαν, καὶ Ἀσίαν, καὶ Πόντον, καὶ Καππαδοκίαν. Ὅθεν ἀνώτερος τῶν παθῶν γενόμενος, καὶ τὸν νοῦν καθαρίσας, ἐγνώρισεν ἀκριβῶς τόσον διὰ τῆς πείρας ὅσον καὶ διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν τῆς μοναδικῆς πολιτείας ἀκρίβειαν, καὶ τὴν τελείαν κατὰ τῶν παθῶν νίκην. Διὰ τοῦτο σοφῶς ἄγαν καὶ ὑψηλῶς συνέγραψε περὶ τῶν ὀκτὼ λογισμῶν (2) καὶ περὶ τῆς τάξεως τῶν ἐν Αἰγύπτῳ καὶ Ἀσίᾳ Κοινοβίων. Διὰ μέσου τῶν ὁποίων συγγραμμάτων, μεγάλην ὠφέλειαν προξενεῖ, τόσον εἰς τοὺς ἡσυχαστάς, ὅσον καὶ εἰς τοὺς κοινοβιάτας.

Ἦτον δὲ ὁ μακάριος οὗτος καὶ ἀπὸ μόνην τὴν θεωρίαν του πολλῆς ὠφελείας καὶ πνευματικῆς ἡδονῆς πρόξενος, καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, αὐτὸς καὶ σιωπῶν καὶ λαλῶν, ἦτον διδασκαλία καὶ συμβουλή. Αὐτὸς ἐνταυτῷ ἦτον καὶ ἁπλούστατος καὶ διακριτικώτατος, ὥστε ὁποῦ καὶ ὁ πανόσιος ἐκεῖνος καὶ τρισμακάριος Ἰωάννης ὁ τῆς Κλίμακος, ἐπαινεῖ τὸν Ὅσιον τοῦτον εἰς τὸν περὶ ὑπακοῆς λόγον του. Μὲ τοιοῦτον λοιπὸν τρόπον ὁσίως ζήσας, καὶ εἰς ἄκρον ἀπαθείας φθάσας, καὶ μὲ προφητικὸν διαλάμψας χάρισμα, καὶ μέγας ἀναφανεὶς πανταχοῦ, ἐν εἰρήνῃ πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε. Τὸ δὲ τίμιον αὐτοῦ λείψανον ἀναβρύει πλουσίως διαφόρους ἰατρείας εἰς τοὺς μετὰ πίστεως αὐτῷ πλησιάζοντας.

(1) Σημείωσαι, ὅτι καὶ ὅταν δὲν ᾖναι Βίσεκτος, ἤγουν καὶ ὅταν ὁ Φευρουάριος ἔχῃ μόνον ἡμέρας εἰκοσιοκτώ, καὶ τότε λέγω ἀναγινώσκεται τὸ Συναξάριον τοῦτο τοῦ Ἁγίου Κασσιανοῦ.

(2) Ὅρα περὶ τοῦ συγγράμματος τούτου εἰς τὴν Φιλοκαλίαν, σελ. 59.

Ταῖς τοῦ σοῦ Ὁσίου πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

*

Φευρουάριος μὴν ἔληξεν ἐνθάδε,
Θεῷ δὲ δόξαν τῷ ἀλήκτῳ προσφέρει.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Β’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Του Οσίου Κασσιανού του Ρωμαίου