Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου18 Μαΐου
Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ
Τω αυτώ μηνί ΙΗ’, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Πέτρου, Διονυσίου, Χριστίνης παρθένου, Ανδρέου, Παύλου, Βενεδίμου, Παυλίνου, και Ηρακλείου.
Εις τον Πέτρον.
Βληθείς ο Πέτρος των τροχαντήρων μέσον,
Ζωής παρήκε τους τροχούς της αστάτου.
Εις τον Παύλον, Διονύσιον, και Ανδρέαν.
Τρεις συντρίβουσι πίστεως στερρούς λίθους,
Παύλον Διονύσιον Ανδρέαν λίθοις.
Εις τον Ηράκλειον.
Εις άθλος Ηράκλειε σος προς το ξίφος,
Άθλους καλύπτει τους όλους Ηρακλέους.
Εις τον Παυλίνον και Βενέδιμον.
Ορών με Βενέδιμε τον σον Παυλίνον,
Τμηθέντα συντμήθητι φησί Παυλίνος.
Εις την Χριστίναν.
Χριστώ παρέστης ηγλαϊσμένη όλη,
Αίμασι τοις σοις παρθενική Χριστίνα.
Ογδοάς αθλοφόρων εκ γαίης εις πόλον ήρθη.
Από τους Αγίους τούτους Μάρτυρας, ο μεν Πέτρος, ήτον από την πόλιν Λάμψακον, και φερθείς εις τον Δέκιον (1) τον άρχοντα της Αβυδινών (2) πόλεως, επροστάχθη να θυσιάση εις την Αφροδίτην, μη πεισθείς δε, αλλά ομολογήσας τον Χριστόν, συντρίβεται εις όλον το σώμα με αλυσίδας και ξύλα και τροχαντήρας, ήτοι τροχούς τιμωρητικούς. Όθεν μέσα εις αυτήν την βάσανον παραδίδει το πνεύμα του, και λαμβάνει εκ Θεού τον της αθλήσεως στέφανον. Ο δε Παύλος και ο Ανδρέας εκατάγοντο από την Μεσοποταμίαν, στρατιώται όντες υποκάτω εις τον ρηθέντα Δέκιον, με τον οποίον ομού επήγαν εις τας Αθήνας. Εκεί δε επιάσθησαν ο Διονύσιος και η Αγία Χριστίνα, και εβάλθησαν εις την φυλακήν. Την δε Αγίαν Χριστίναν βλέποντες ο Παύλος και ο Ανδρέας, πως ήτον παρθένος και ωραία, και εις καιρόν γάμου, επαρακίνουν αυτήν εις αισχράν μίξιν. Η δε Αγία ουκ επείσθη. Όθεν αντί να βιάσουν αυτήν, εμεταβλήθησαν εκείνοι από τας νουθεσίας της, και επίστευσαν εις τον Χριστόν. Τούτου χάριν, αυτοί μεν οι δύω και ο Διονύσιος, ελιθοβολήθησαν. Η δε Αγία Χριστίνα, πεσούσα επάνω εις αυτούς, απεκεφαλίσθη.
Ο δε Ηράκλειος και ο Παυλίνος και ο Βενέδιμος ήτον από τας Αθήνας, και εκήρυττον τον λόγον του Ευαγγελίου, παρακινούντες τους Έλληνας και ειδωλολάτρας να αποστραφούν την ματαιότητα και πλάνην των ειδώλων. Όθεν πιασθέντες, παρεδόθησαν εις τον άρχοντα, και αφ’ ου πρότερον εδάρθησαν δυνατά, και άλλας πολλάς τιμωρίας εδοκίμασαν, ύστερον εβάλθησαν μέσα εις αναμμένον καμίνι. Και επειδή εφυλάχθησαν αβλαβείς υπό της δυνάμεως του Θεού, δια τούτο τελευταίον απεκεφαλίσθησαν, και έτζι έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους του μαρτυρίου.
(1) Παρά δε τοις Μηναίοις Δάκνον γράφεται.
(2) Παρά δε τοις Μηναίοις Ευριδινών γράφεται. Αβυδινών δε πόλις, ήτοι η Άβυδος, είναι το εν τη Ανατολή κάστρον το προ της Βασιλευούσης. Σηστός δε το εν τη Ευρώπη κάστρον της αυτής. Άτινα δύω κάστρα ευρίσκονται εν τω Ελλησπόντω, και καλούσιν αυτά, οι μεν Τούρκοι, Μπογάζ ισάρι, οι δε Ευρωπαίοι, Δαρδανέλια. Και απέχουσιν ένα από το άλλο στάδια επτά ή οκτώ, ήτοι εν μίλιον.
*
Τη αυτή ημέρα μνήμη των Αγίων επτά Παρθένων των εν Αγκύρα, Τεκούσης, Αλεξανδρίας, Κλαυδίας, Φαεινής, Ευφρασίας, Ματρώνης, Ιουλίας, Θεοδότης, και Θεοδότου Μάρτυρος.
Λίμνη γυναικών επτάς εμβεβλημένη,
Χαίρει βίου ρέοντος εκβεβλημένη.
Αύται αι Άγιαι επτά Παρθένοι και Μάρτυρες, ήτον από την Άγκυραν της Γαλατίας. Ο δε Άγιος Θεόδοτος, και με όλον οπού είχε γυναίκα, όμως δια την επιμέλειαν της γυναικός δεν αμελούσε την ευσέβειαν και αρετήν. Αλλά με σχήμα πραγματείας και πωλήσεως, αγοράζωντας σιτάρι και ζυμόνωντας ψωμία, από αυτά επρόσφερε μεν απαρχάς εις τον Θεόν, εμοίραζε δε, και εις τους πτωχούς. Επειδή και ο μιαρός άρχων της Αγκύρας, Θεότεκνος ονόματι, επρόσταζεν, ότι τα φαγητά οπού επωλούντο εις τους Χριστιανούς, να είναι ραντισμένα και μεμολυσμένα από τας σπονδάς και θυσίας των ειδώλων. Αλλά και εις τας φυλακάς πηγαίνωντας ο μακάριος, εστερέονεν εις την πίστιν του Χριστού τους εις αυτάς φυλακωμένους Χριστιανούς, και έδιδεν εις αυτούς τα προς ζωοτροφίαν. Μίαν δε φοράν πηγαίνωντας εις την φυλακήν, ευρήκε τας ανωτέρω παρθένους, από τας οποίας η μία, η ονομαζομένη Τεκούσα, ήτον κατά σάρκα θεία του Αγίου.
Αύται λοιπόν εφέρθησαν έμπροσθεν του άρχοντος, και επειδή δεν ηθέλησαν να θυσιάσουν εις τα είδωλα, εδόθησαν εις τους στρατιώτας δια να τας ατιμάσουν. Διεφυλάχθησαν όμως από την χάριν του Χριστού αβλαβείς και άφθοροι. Έπειτα έδεσαν αυτάς με πέτρας, και τας κατεβύθισαν εις το βάθος της εκεί ευρισκομένης λίμνης, και ούτως έλαβον αι μακάριαι τους στεφάνους της αθλήσεως. Τα δε λείψανα αυτών πέρνοντες μερικοί Χριστιανοί, ένας από τους οποίους ήτον και ο Άγιος Θεόδοτος, τα ενταφίασαν εντίμως. Όθεν δια την αιτίαν ταύτην διαβαλθείς ο Άγιος Θεόδοτος εις τους Έλληνας, και ζητούμενος, εφανέρωσε μόνος του τον εαυτόν του εις τους ζητούντας. Και λοιπόν παρεστάθη εις τον άρχοντα Θεότεκνον, και επειδή ωμολόγησε τον Χριστόν πως είναι Θεός, δια τούτο εκρεμάσθη υψηλά και εξεσχίσθη. Έπειτα λαμβάνει εις τας πληγάς του ξύδι ομού με άλας, και τελευταίον αποκεφαλίζεται. Ο δε απάνθρωπος άρχων δεν έπαυσε μέχρι τούτου την θηριωδίαν του, αλλά εύγαλε και τα λείψανα των Αγίων Παρθένων από τους τάφους και τα κατέκαυσε (3).
(3) Σημείωσαι, ότι άλλαι είναι αι επτά Παρθένοι αύται από τας επτά Παρθένους τας εν Αμινσώ, τας εορταζομένας κατά την εικοστήν του Μαρτίου, καν και αύται έχουν τα αυτά ονόματα εκείνων. Καθότι άλλα βάσανα και τέλη έλαβον αύται, και άλλα εκείναι, και άλλη η πατρίς εκείνων, και άλλη η τούτων.
*
Μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Ευφρασίας, της εν τω βυθώ της θαλάσσης τελειωθείσης.
Ευφρασίαν πεσούσαν εις βυθού δίνας,
Εύφραινε Σώτερ σου παράστασις θρόνου.
*
Μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Στεφάνου του νέου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Εκ του διαρρέοντος εξέβη βίου,
Στέφανος ου στέφανος ου διαρρέει.
Ούτος ήτον υιός του αοιδίμου βασιλέως Βασιλείου του Μακεδόνος, του βασιλεύσαντος εν έτει ωξζ’ [867]. Δια δε την απλότητα και ακακίαν της γνώμης του, και δια την λοιπήν σύνεσιν και κατάστασιν αυτού, με ευδοκίαν και κρίσιν Θεού, και με ψήφον βασιλικήν και της ιεράς Συνόδου, εχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετά την έξωσιν του ιερού Φωτίου. Αφ’ ου λοιπόν εκάθισεν εις τον πατριαρχικόν θρόνον, και ανεδέχθη την φροντίδα όλων των του Θεού Εκκλησιών, τότε εφάνη άγρυπνος φύλαξ και ποιμήν αληθινός της του Χριστού ποίμνης, ποιμαίνων τα λογικά πρόβατα εις την βοσκήν της ορθοδόξου πίστεως, βοηθών εις τας χήρας, προστατεύων των ορφανών, ελεών τους πτωχούς, ελευθερόνων τους αδικουμένους από τας χείρας των δυνατωτέρων, και θεραπεύων με όλα τα έργα του τον Θεόν. Ούτω δε ποιών, εις αυτό το άνθος της ηλικίας του προς Κύριον εξεδήμησε.
*
Ο Άγιος Μάρτυς Ιουλιανός, εν ακάνθαις βάτου συρόμενος, τελειούται.
Ιουλιανός άθλον εύρε την βάτον,
Τιμών Θεού σάρκωσιν, ης τύπος βάτος.
*
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Θεόδωρος Πάπας Ρώμης ξεόμενος τελειούται (4).
Ανθρωποτρώκται δημίους λέγω λύκοι,
Θεοδώρου τρώγουσι τας σάρκας ξέσει.
(4) Ούτος φαίνεται να ήναι ο Ρώμης Θεόδωρος ο πρώτος, όστις ήτον επί της βασιλείας Κώνσταντος, του εγγόνου μεν του Ηρακλείου, υιού δε Κωνσταντίνου, εν έτει 642. Αρχιεράτευσε δε ούτος χρόνους επτά και μήνας εξ.
*
Η Αγία Αναστασώ η εν τοις Λευκαδίου εν ειρήνη τελειούται.
Αναστασώ ζη καν μύη κοινώ νόμω,
Ανάστασιν μένουσα κοινήν του γένους.
*
Μνήμη του Οσίου πατρός ημών Μαρτινιανού εν τοις Αρεοβίνθου.
Μαρτινιανός εξέδυ εκ των κάτω,
Και εισέδυ νυν εις τα του πόλου πλάτη (5).
(5) Περιττώς δε γράφεται εδώ η μνήμη και το Συναξάριον του Αγίου Αφιανού και Αιδεσίου των αυταδέλφων. Ταύτα γαρ προεγράφησαν κατά την δευτέραν του Απριλλίου.
Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.
Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΗ΄, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Πέτρου, Διονυσίου, Χριστίνης παρθένου, Ἀνδρέου, Παύλου, Βενεδίμου, Παυλίνου, καὶ Ἡρακλείου.
Εἰς τὸν Πέτρον.
Βληθεὶς ὁ Πέτρος τῶν τροχαντήρων μέσον,
Ζωῆς παρῆκε τοὺς τροχοὺς τῆς ἀστάτου.
Εἰς τὸν Παῦλον, Διονύσιον, καὶ Ἀνδρέαν.
Τρεῖς συντρίβουσι πίστεως στερροὺς λίθους,
Παῦλον Διονύσιον Ἀνδρέαν λίθοις.
Εἰς τὸν Ἡράκλειον.
Εἷς ἆθλος Ἡράκλειε σὸς πρὸς τὸ ξίφος,
Ἄθλους καλύπτει τοὺς ὅλους Ἡρακλέους.
Εἰς τὸν Παυλῖνον καὶ Βενέδιμον.
Ὁρῶν με Βενέδιμε τὸν σὸν Παυλῖνον,
Τμηθέντα συντμήθητι φησὶ Παυλῖνος.
Εἰς τὴν Χριστίναν.
Χριστῷ παρέστης ἠγλαϊσμένη ὅλη,
Αἵμασι τοῖς σοῖς παρθενικὴ Χριστίνα.
Ὀγδοὰς ἀθλοφόρων ἐκ γαίης εἰς πόλον ἤρθη.
Ἀπὸ τοὺς Ἁγίους τούτους Μάρτυρας, ὁ μὲν Πέτρος, ἦτον ἀπὸ τὴν πόλιν Λάμψακον, καὶ φερθεὶς εἰς τὸν Δέκιον (1) τὸν ἄρχοντα τῆς Ἀβυδινῶν (2) πόλεως, ἐπροστάχθη νὰ θυσιάσῃ εἰς τὴν Ἀφροδίτην, μὴ πεισθεὶς δέ, ἀλλὰ ὁμολογήσας τὸν Χριστόν, συντρίβεται εἰς ὅλον τὸ σῶμα μὲ ἁλυσίδας καὶ ξύλα καὶ τροχαντήρας, ἤτοι τροχοὺς τιμωρητικούς. Ὅθεν μέσα εἰς αὐτὴν τὴν βάσανον παραδίδει τὸ πνεῦμά του, καὶ λαμβάνει ἐκ Θεοῦ τὸν τῆς ἀθλήσεως στέφανον. Ὁ δὲ Παῦλος καὶ ὁ Ἀνδρέας ἐκατάγοντο ἀπὸ τὴν Μεσοποταμίαν, στρατιῶται ὄντες ὑποκάτω εἰς τὸν ῥηθέντα Δέκιον, μὲ τὸν ὁποῖον ὁμοῦ ἐπῆγαν εἰς τὰς Ἀθήνας. Ἐκεῖ δὲ ἐπιάσθησαν ὁ Διονύσιος καὶ ἡ Ἁγία Χριστίνα, καὶ ἐβάλθησαν εἰς τὴν φυλακήν. Τὴν δὲ Ἁγίαν Χριστίναν βλέποντες ὁ Παῦλος καὶ ὁ Ἀνδρέας, πῶς ἦτον παρθένος καὶ ὡραία, καὶ εἰς καιρὸν γάμου, ἐπαρακίνουν αὐτὴν εἰς αἰσχρὰν μίξιν. Ἡ δὲ Ἁγία οὐκ ἐπείσθη. Ὅθεν ἀντὶ νὰ βιάσουν αὐτήν, ἐμεταβλήθησαν ἐκεῖνοι ἀπὸ τὰς νουθεσίας της, καὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸν Χριστόν. Τούτου χάριν, αὐτοὶ μὲν οἱ δύω καὶ ὁ Διονύσιος, ἐλιθοβολήθησαν. Ἡ δὲ Ἁγία Χριστίνα, πεσοῦσα ἐπάνω εἰς αὐτούς, ἀπεκεφαλίσθη.
Ὁ δὲ Ἡράκλειος καὶ ὁ Παυλῖνος καὶ ὁ Βενέδιμος ἦτον ἀπὸ τὰς Ἀθήνας, καὶ ἐκήρυττον τὸν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου, παρακινοῦντες τοὺς Ἕλληνας καὶ εἰδωλολάτρας νὰ ἀποστραφοῦν τὴν ματαιότητα καὶ πλάνην τῶν εἰδώλων. Ὅθεν πιασθέντες, παρεδόθησαν εἰς τὸν ἄρχοντα, καὶ ἀφ’ οὗ πρότερον ἐδάρθησαν δυνατά, καὶ ἄλλας πολλὰς τιμωρίας ἐδοκίμασαν, ὕστερον ἐβάλθησαν μέσα εἰς ἀναμμένον καμίνι. Καὶ ἐπειδὴ ἐφυλάχθησαν ἀβλαβεῖς ὑπὸ τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦτο τελευταῖον ἀπεκεφαλίσθησαν, καὶ ἔτζι ἔλαβον οἱ μακάριοι τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου.
(1) Παρὰ δὲ τοῖς Μηναίοις Δάκνον γράφεται.
(2) Παρὰ δὲ τοῖς Μηναίοις Εὐριδινῶν γράφεται. Ἀβυδινῶν δὲ πόλις, ἤτοι ἡ Ἄβυδος, εἶναι τὸ ἐν τῇ Ἀνατολῇ κάστρον τὸ πρὸ τῆς Βασιλευούσης. Σηστὸς δὲ τὸ ἐν τῇ Εὐρώπῃ κάστρον τῆς αὐτῆς. Ἅτινα δύω κάστρα εὑρίσκονται ἐν τῷ Ἑλλησπόντῳ, καὶ καλοῦσιν αὐτά, οἱ μὲν Τοῦρκοι, Μπογὰζ ἰσάρι, οἱ δὲ Εὐρωπαῖοι, Δαρδανέλια. Καὶ ἀπέχουσιν ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο στάδια ἑπτὰ ἢ ὀκτώ, ἤτοι ἓν μίλιον.
*
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Παρθένων τῶν ἐν Ἀγκύρᾳ, Τεκούσης, Ἀλεξανδρίας, Κλαυδίας, Φαεινῆς, Εὐφρασίας, Ματρώνης, Ἰουλίας, Θεοδότης, καὶ Θεοδότου Μάρτυρος.
Λίμνῃ γυναικῶν ἑπτὰς ἐμβεβλημένη,
Χαίρει βίου ῥέοντος ἐκβεβλημένη.
Αὗται αἱ Ἅγιαι ἑπτὰ Παρθένοι καὶ Μάρτυρες, ἦτον ἀπὸ τὴν Ἄγκυραν τῆς Γαλατίας. Ὁ δὲ Ἅγιος Θεόδοτος, καὶ μὲ ὅλον ὁποῦ εἶχε γυναῖκα, ὅμως διὰ τὴν ἐπιμέλειαν τῆς γυναικὸς δὲν ἀμελοῦσε τὴν εὐσέβειαν καὶ ἀρετήν. Ἀλλὰ μὲ σχῆμα πραγματείας καὶ πωλήσεως, ἀγοράζωντας σιτάρι καὶ ζυμόνωντας ψωμία, ἀπὸ αὐτὰ ἐπρόσφερε μὲν ἀπαρχὰς εἰς τὸν Θεόν, ἐμοίραζε δέ, καὶ εἰς τοὺς πτωχούς. Ἐπειδὴ καὶ ὁ μιαρὸς ἄρχων τῆς Ἀγκύρας, Θεότεκνος ὀνόματι, ἐπρόσταζεν, ὅτι τὰ φαγητὰ ὁποῦ ἐπωλοῦντο εἰς τοὺς Χριστιανούς, νὰ εἶναι ῥαντισμένα καὶ μεμολυσμένα ἀπὸ τὰς σπονδὰς καὶ θυσίας τῶν εἰδώλων. Ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς φυλακὰς πηγαίνωντας ὁ μακάριος, ἐστερέονεν εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ τοὺς εἰς αὐτὰς φυλακωμένους Χριστιανούς, καὶ ἔδιδεν εἰς αὐτοὺς τὰ πρὸς ζωοτροφίαν. Μίαν δὲ φορὰν πηγαίνωντας εἰς τὴν φυλακήν, εὑρῆκε τὰς ἀνωτέρω παρθένους, ἀπὸ τὰς ὁποίας ἡ μία, ἡ ὀνομαζομένη Τεκοῦσα, ἦτον κατὰ σάρκα θεία τοῦ Ἁγίου.
Αὗται λοιπὸν ἐφέρθησαν ἔμπροσθεν τοῦ ἄρχοντος, καὶ ἐπειδὴ δὲν ἠθέλησαν νὰ θυσιάσουν εἰς τὰ εἴδωλα, ἐδόθησαν εἰς τοὺς στρατιώτας διὰ νὰ τὰς ἀτιμάσουν. Διεφυλάχθησαν ὅμως ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Χριστοῦ ἀβλαβεῖς καὶ ἄφθοροι. Ἔπειτα ἔδεσαν αὐτὰς μὲ πέτρας, καὶ τὰς κατεβύθισαν εἰς τὸ βάθος τῆς ἐκεῖ εὑρισκομένης λίμνης, καὶ οὕτως ἔλαβον αἱ μακάριαι τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως. Τὰ δὲ λείψανα αὐτῶν πέρνοντες μερικοὶ Χριστιανοί, ἕνας ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἦτον καὶ ὁ Ἅγιος Θεόδοτος, τὰ ἐνταφίασαν ἐντίμως. Ὅθεν διὰ τὴν αἰτίαν ταύτην διαβαλθεὶς ὁ Ἅγιος Θεόδοτος εἰς τοὺς Ἕλληνας, καὶ ζητούμενος, ἐφανέρωσε μόνος του τὸν ἑαυτόν του εἰς τοὺς ζητοῦντας. Καὶ λοιπὸν παρεστάθη εἰς τὸν ἄρχοντα Θεότεκνον, καὶ ἐπειδὴ ὡμολόγησε τὸν Χριστὸν πῶς εἶναι Θεός, διὰ τοῦτο ἐκρεμάσθη ὑψηλὰ καὶ ἐξεσχίσθη. Ἔπειτα λαμβάνει εἰς τὰς πληγάς του ξύδι ὁμοῦ μὲ ἅλας, καὶ τελευταῖον ἀποκεφαλίζεται. Ὁ δὲ ἀπάνθρωπος ἄρχων δὲν ἔπαυσε μέχρι τούτου τὴν θηριωδίαν του, ἀλλὰ εὔγαλε καὶ τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων Παρθένων ἀπὸ τοὺς τάφους καὶ τὰ κατέκαυσε (3).
(3) Σημείωσαι, ὅτι ἄλλαι εἶναι αἱ ἑπτὰ Παρθένοι αὗται ἀπὸ τὰς ἑπτὰ Παρθένους τὰς ἐν Ἀμινσῷ, τὰς ἑορταζομένας κατὰ τὴν εἰκοστὴν τοῦ Μαρτίου, κᾂν καὶ αὗται ἔχουν τὰ αὐτὰ ὀνόματα ἐκείνων. Καθότι ἄλλα βάσανα καὶ τέλη ἔλαβον αὗται, καὶ ἄλλα ἐκεῖναι, καὶ ἄλλη ἡ πατρὶς ἐκείνων, καὶ ἄλλη ἡ τούτων.
*
Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Εὐφρασίας, τῆς ἐν τῷ βυθῷ τῆς θαλάσσης τελειωθείσης.
Εὐφρασίαν πεσοῦσαν εἰς βυθοῦ δίνας,
Εὔφραινε Σῶτερ σοῦ παράστασις θρόνου.
*
Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου τοῦ νέου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Ἐκ τοῦ διαρρέοντος ἐξέβη βίου,
Στέφανος οὗ στέφανος οὐ διαρρέει.
Οὗτος ἦτον υἱὸς τοῦ ἀοιδίμου βασιλέως Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, τοῦ βασιλεύσαντος ἐν ἔτει ωξζ΄ [867]. Διὰ δὲ τὴν ἁπλότητα καὶ ἀκακίαν τῆς γνώμης του, καὶ διὰ τὴν λοιπὴν σύνεσιν καὶ κατάστασιν αὐτοῦ, μὲ εὐδοκίαν καὶ κρίσιν Θεοῦ, καὶ μὲ ψῆφον βασιλικὴν καὶ τῆς ἱερᾶς Συνόδου, ἐχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως μετὰ τὴν ἔξωσιν τοῦ ἱεροῦ Φωτίου. Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἐκάθισεν εἰς τὸν πατριαρχικὸν θρόνον, καὶ ἀνεδέχθη τὴν φροντίδα ὅλων τῶν τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, τότε ἐφάνη ἄγρυπνος φύλαξ καὶ ποιμὴν ἀληθινὸς τῆς τοῦ Χριστοῦ ποίμνης, ποιμαίνων τὰ λογικὰ πρόβατα εἰς τὴν βοσκὴν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, βοηθῶν εἰς τὰς χήρας, προστατεύων τῶν ὀρφανῶν, ἐλεῶν τοὺς πτωχούς, ἐλευθερόνων τοὺς ἀδικουμένους ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν δυνατωτέρων, καὶ θεραπεύων μὲ ὅλα τὰ ἔργα του τὸν Θεόν. Οὕτω δὲ ποιῶν, εἰς αὐτὸ τὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας του πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε.
*
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἰουλιανός, ἐν ἀκάνθαις βάτου συρόμενος, τελειοῦται.
Ἰουλιανὸς ἆθλον εὗρε τὴν βάτον,
Τιμῶν Θεοῦ σάρκωσιν, ἧς τύπος βάτος.
*
Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Θεόδωρος Πάπας Ῥώμης ξεόμενος τελειοῦται (4).
Ἀνθρωποτρῶκται δημίους λέγω λύκοι,
Θεοδώρου τρώγουσι τὰς σάρκας ξέσει.
(4) Οὗτος φαίνεται νὰ ᾖναι ὁ Ῥώμης Θεόδωρος ὁ πρῶτος, ὅστις ἦτον ἐπὶ τῆς βασιλείας Κώνσταντος, τοῦ ἐγγόνου μὲν τοῦ Ἡρακλείου, υἱοῦ δὲ Κωνσταντίνου, ἐν ἔτει 642. Ἀρχιεράτευσε δὲ οὗτος χρόνους ἑπτὰ καὶ μῆνας ἕξ.
*
Ἡ Ἁγία Ἀναστασὼ ἡ ἐν τοῖς Λευκαδίου ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Ἀναστασὼ ζῇ κᾂν μύῃ κοινῷ νόμῳ,
Ἀνάστασιν μένουσα κοινὴν τοῦ γένους.
*
Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μαρτινιανοῦ ἐν τοῖς Ἀρεοβίνθου.
Μαρτινιανὸς ἐξέδυ ἐκ τῶν κάτω,
Καὶ εἰσέδυ νῦν εἰς τὰ τοῦ πόλου πλάτη (5).
(5) Περιττῶς δὲ γράφεται ἐδῶ ἡ μνήμη καὶ τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Ἀφιανοῦ καὶ Αἰδεσίου τῶν αὐταδέλφων. Ταῦτα γὰρ προεγράφησαν κατὰ τὴν δευτέραν τοῦ Ἀπριλλίου.
Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.
* * *
