Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί Ις’, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Θεοδώρου του Ηγιασμένου.

Δώρον σε θείον Θεόδωρε δεικνύει,
Εν Αγίοις Άγιος ηγιασμένε.

Τη δε γε ενδεκάτη Θεόδωρος αφίπτατο γαίης.

Ούτος ο μακάριος Θεόδωρος ήκμασεν εν έτει τξ’ [360], επί Ιουλιανού του παραβάτου. Επειδή δε εμελέτησε τον Νόμον του Θεού, και όλος καθαρισθείς δια της απαθείας, έγινε σκεύος εύχρηστον του Αγίου Πνεύματος, δια τούτο και της μεγίστης κλήσεως ηξιώθη, ηγιασμένος γαρ ωνομάσθη. Μαθητής δε χρηματίσας του μεγάλου πατρός Παχωμίου, ομότροπος και των αρετών εκείνου μιμητής και ζηλωτής ανεδείχθη. Όθεν το του Αββακούμ ειπείν, αφ’ ου κατεπτόησεν ούτος τα σκηνώματα των νοητών Αιθιόπων, ήτοι των ζοφερών δαιμόνων, και διέκοψεν ως εν εκστάσει τας κεφαλάς αυτών, απήλθε προς Θεόν, ίνα απολαύση τους στεφάνους δια τους κόπους και ιδρώτας, οπού έχυσεν υπέρ της αρετής. Προ του δε να αναπαυθή, ιάτρευσε κάθε νόσον, ήτοι πολυχρόνιον, και κάθε μαλακίαν, ήτοι ολιγοχρόνιον ασθένειαν. (Όρα περί αυτού εις τον Βίον του Αγίου Παχωμίου εν τη Καλοκαιρινή (1).)

(1) Περιττώς δε ευρίσκεται εδώ παρά τοις τετυπωμένοις Μηναίοις και τω εκδεδομένω Συναξαριστή το Συναξάριον του Αγίου Γεωργίου Επισκόπου Μιτυλήνης. Τούτο γαρ προεγράφη κατά την εβδόμην του Απριλλίου, ότε και εορτάζεται.

*

Μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Αλεξάνδρου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων.

Ιδών τόπους ους είδεν ένσαρκος Λόγος,
Απείλθες Αλέξανδρε και τούτον βλέπειν.

*

Μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Αυδά, Αυδιησού Επισκόπου, και των συν αυτοίς τριάκοντα οκτώ, Πρεσβυτέρων δεκαέξ, Διακόνων εννέα, Μοναχών εξ, και Παρθένων επτά.

Εις τον Αυδάν.

Άμφω προ των σων Αυδά Μάρτυς ομμάτων,
Τομεύς κεφαλής και βραβεύς θείου στέφους (2).

(2) Σημείωσαι, ότι ο Αυδάς ούτος εορτάζεται χωριστά και κατά την τριακοστήν πρώτην Μαρτίου, και όρα εκεί.

Εις τον Αυδιησούν.

Εκδούς εαυτόν Αυδιησούς τω ξίφει,
Οράν Ιησούν ηξιώθη τον μέγαν.

Εις τους δεκαέξ Ιερείς.

Τους Ιερείς σου Σώτερ έκτεινε ξίφος,
Την ιεράν σου μη προδόντας αξίαν.

Εις τους εννέα Διακόνους.

Τους τρισσάκις τρεις Λευΐτας τετμημένους,
Στέφει Θεός δις ως αθλητολευΐτας.

Εις τους εξ Μοναχούς και επτά Παρθένους.

Ει Παρθένων έδωκεν επτάδα ξίφει (3),
Πώς ου παρέξει και Μοναχών εξάδα;

Ο Άγιος Αυδιησούς ήτον Επίσκοπος εις μίαν πόλιν της Περσίας Βηθασαχάρ ονομαζομένην. Διαβαλθείς δε από τον ίδιον ανεψιόν του προς τον βασιλέα Περσών, ότι δεν πείθεται εις το δόγμα των Περσών, αλλά σέβεται τον Χριστόν, εφέρθη έμπροσθεν του βασιλέως, ομού με άλλους τριανταοκτώ, Ιερείς μεν δεκαέξ, Διακόνους δε δεκαεννέα, Μοναχούς έξι, και καλογραίας επτά. Όθεν ομολογήσας παρρησία τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, απεστάλθη μαζί με τους τριάκοντα οκτώ, προς Αρσήθ τον αδελφόν του βασιλέως, ο οποίος γνωρίσας αυτούς, πως επέμενον εις την πίστιν του Χριστού και δεν επείθοντο εις τα λόγιά του, επρόσταξε να δέσουν τους Αγίους με σχοινία, και να σφίγξουν αυτούς δυνατά. Αύτη δε η βάσανος εγίνετο εις τους Αγίους επτά φοραίς την ημέραν. Όθεν τόσον πολλά εστενοχωρήθησαν οι μακάριοι, ώστε οπού, από το πολύ σφίγξιμον και την βίαν, κατετζακίσθησαν τα κόκκαλά των, και ηκούετο έξω ο κτύπος των κοκκάλων. Έπειτα εβάλθησαν εις φυλακήν, και εκεί εστάλθησαν εις αυτούς φαγητά από τας θυσίας των ειδώλων. Αλλ’ οι Άγιοι, όχι μόνον δεν έφαγον από αυτά, αλλ’ ούτε επρόσεξαν εις αυτά, ούτε όλως εγύρισαν να τα ιδούν. Όθεν έγινε προσταγή, και έμειναν εις την φυλακήν οι αοίδιμοι χωρίς να φάγουν, ή να πίουν. Μία δε γυνή φιλόθεος έδιδεν εις αυτούς ψωμία, και νερόν, από τα οποία τρώγοντες και πίνοντες, εδόξαζον τον Θεόν. Αφ’ ου δε μετά ημέρας ευγήκαν οι Άγιοι από την φυλακήν, τότε επιάσθη και ο Επίσκοπος της πόλεως Βηθασαχάρ, Αυδάς ονομαζόμενος, εις τον οποίον απεκάλυψε προτίτερα ο Θεός, ότι έχει να μαρτυρήση, και ότι μέλλει να νικήση και να στεφανωθή. Όθεν όλοι αυτοί οι Άγιοι εστάλθησαν από τον βασιλέα εις τον αρχιερέα των Περσών, Μάπτην ονομαζόμενον, έμπροσθεν του οποίου εκήρυξαν οι Άγιοι και εβεβαίωσαν την εις Χριστόν πίστιν. Δια τούτο, πρώτον μεν, εδάρθηκαν δυνατά, μετά ταύτα δε, απεκεφαλίσθησαν. Ύστερον δε από ημέρας τινάς, εφέρθη και ο Άγιος Αυδιησούς και απεκεφαλίσθη και αυτός, και έτζι έλαβον άπαντες τους στεφάνους της αθλήσεως.

(3) Ίσως ο τύραννος δηλαδή. Εν δε τω Συναξαριστή της του Διονυσίου Μονής γράφεται ούτω το δίστιχον τούτο· «Ει Παρθένων έδωκεν επτάδι στέφος, Πώς ου παρέξει και Μοναχών εξάδι;» όπερ είναι καταλληλότερον. Δηλοί δε ούτω γραφόμενον, ότι ο Θεός έδωκε το στέφος και ταις Παρθένοις και τοις Μοναχοίς.

*

Οι Άγιοι Μάρτυρες Ισαάκιος, Συμεών, και Βαχθισόης πυρί τελειούνται.

Προς εν πυρ εκπνέουσι τρεις ομοφρόνως,
Ισαάκιος Συμεών Βαχθισόης.

*

Οι Άγιοι Αββάδες οι εν τη Μονή του Αγίου Σάββα, υπό των Βλεμμύων ξίφει τελειούνται (4).

Σους Σώτερ άρνας ως οδούσι ταις σπάθαις,
Μάνδρας έσω κτείνουσιν εισδύντες λύκοι.

(4) Όσον από το δίστιχον τούτο ιαμβικόν, άλλοι φαίνονται να ήναι οι Αββάδες ούτοι, από εκείνους οπού εορτάζονται κατά την εικοστήν του Μαρτίου, και εν τη αυτή Μονή του Αγίου Σάββα αναιρεθέντες. Φαίνεται γαρ, ότι πολλάκις επατήθη το Μοναστήριον του Αγίου Σάββα υπό διαφόρων βαρβάρων, Περσών δηλαδή και Βλεμμύων και Αγαρηνών, και όρα σελ. 1189 της Δωδεκαβίβλου.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Παπυλίνος ξίφει τελειούται.

Ο Παπυλίνος θραύσιν ευρών εκ ξίφους,
Πύλας πλάνης έθραυσε και θεούς άμα.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Πέτρος ο εν Βλαχέρναις, βουνεύροις τυφθείς, τελειούται.

Άσειστος όντως πίστεως Πέτρος πέτρα,
Προς ον τα νεύρα πάπυροι το του λόγου.

*

Ο Άγιος Νικόλαος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εν ειρήνη τελειούται (5).

Ο Νικόλαος εκλιπών σκιαν βίου,
Προς άσκιον μετήλθε φωτός χωρίον.

(5) Ούτος ίσως είναι ο Κωνσταντινουπόλεως Νικόλαος, ο Μυστικός και Χρυσοβέργης επικαλούμενος, ο αφορίσας τον βασιλέα Λέοντα, δια τον μετά της βασιλίδος Ζωής τέταρτον γάμον αυτού. Όρα και εις την δεκάτην έκτην του Δεκεμβρίου, όπου εορτάζεται και ο άλλος Νικόλαος ο Κωνσταντινουπόλεως.

*

Μνήμη της Αγίας Ευφημίας, πλησίον του Νεωρίου λιμένος εις την Αγίαν Δύναμιν.

*

Ο Άγιος Νεομάρτυς Νικόλαος ο εκ Μετζόβου, ο εν Τρικκάλοις μαρτυρήσας εν έτει ͵αχιζ’ [1617], πυρί τελειούται (6).

Ίν’ εκφύγης πυρ της γεέννης παμμάκαρ,
Το πυρ υπέστης Νικόλαε ευθύφρον.

(6) Το Μαρτύριον αυτού όρα εις το Νέον Μαρτυρολόγιον.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ Ις΄, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Ἡγιασμένου.

Δῶρόν σε θεῖον Θεόδωρε δεικνύει,
Ἐν Ἁγίοις Ἅγιος ἡγιασμένε.

Τῇ δέ γε ἑνδεκάτῃ Θεόδωρος ἀφίπτατο γαίης.

Οὗτος ὁ μακάριος Θεόδωρος ἤκμασεν ἐν ἔτει τξ΄ [360], ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτου. Ἐπειδὴ δὲ ἐμελέτησε τὸν Νόμον τοῦ Θεοῦ, καὶ ὅλος καθαρισθεὶς διὰ τῆς ἀπαθείας, ἔγινε σκεῦος εὔχρηστον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διὰ τοῦτο καὶ τῆς μεγίστης κλήσεως ἠξιώθη, ἡγιασμένος γὰρ ὠνομάσθη. Μαθητὴς δὲ χρηματίσας τοῦ μεγάλου πατρὸς Παχωμίου, ὁμότροπος καὶ τῶν ἀρετῶν ἐκείνου μιμητὴς καὶ ζηλωτὴς ἀνεδείχθη. Ὅθεν τὸ τοῦ Ἀββακοὺμ εἰπεῖν, ἀφ’ οὗ κατεπτόησεν οὗτος τὰ σκηνώματα τῶν νοητῶν Αἰθιόπων, ἤτοι τῶν ζοφερῶν δαιμόνων, καὶ διέκοψεν ὡς ἐν ἐκστάσει τὰς κεφαλὰς αὐτῶν, ἀπῆλθε πρὸς Θεόν, ἵνα ἀπολαύσῃ τοὺς στεφάνους διὰ τοὺς κόπους καὶ ἱδρῶτας, ὁποῦ ἔχυσεν ὑπὲρ τῆς ἀρετῆς. Πρὸ τοῦ δὲ νὰ ἀναπαυθῇ, ἰάτρευσε κάθε νόσον, ἤτοι πολυχρόνιον, καὶ κάθε μαλακίαν, ἤτοι ὀλιγοχρόνιον ἀσθένειαν. (Ὅρα περὶ αὐτοῦ εἰς τὸν Βίον τοῦ Ἁγίου Παχωμίου ἐν τῇ Καλοκαιρινῇ (1).)

(1) Περιττῶς δὲ εὑρίσκεται ἐδῶ παρὰ τοῖς τετυπωμένοις Μηναίοις καὶ τῷ ἐκδεδομένῳ Συναξαριστῇ τὸ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἐπισκόπου Μιτυλήνης. Τοῦτο γὰρ προεγράφη κατὰ τὴν ἑβδόμην τοῦ Ἀπριλλίου, ὅτε καὶ ἑορτάζεται.

*

Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἀλεξάνδρου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων.

Ἰδὼν τόπους οὓς εἶδεν ἔνσαρκος Λόγος,
Ἀπεῖλθες Ἀλέξανδρε καὶ τοῦτον βλέπειν.

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Αὐδᾶ, Αὐδιησοῦ Ἐπισκόπου, καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς τριάκοντα ὀκτώ, Πρεσβυτέρων δεκαέξ, Διακόνων ἐννέα, Μοναχῶν ἕξ, καὶ Παρθένων ἑπτά.

Εἰς τὸν Αὐδᾶν.

Ἄμφω πρὸ τῶν σῶν Αὐδᾶ Μάρτυς ὀμμάτων,
Τομεὺς κεφαλῆς καὶ βραβεὺς θείου στέφους (2).

(2) Σημείωσαι, ὅτι ὁ Αὐδᾶς οὗτος ἑορτάζεται χωριστὰ καὶ κατὰ τὴν τριακοστὴν πρώτην Μαρτίου, καὶ ὅρα ἐκεῖ.

Εἰς τὸν Αὐδιησοῦν.

Ἐκδοὺς ἑαυτὸν Αὐδιησοῦς τῷ ξίφει,
Ὁρᾶν Ἰησοῦν ἠξιώθη τὸν μέγαν.

Εἰς τοὺς δεκαὲξ Ἱερεῖς.

Τοὺς Ἱερεῖς σου Σῶτερ ἔκτεινε ξίφος,
Τὴν ἱεράν σου μὴ προδόντας ἀξίαν.

Εἰς τοὺς ἐννέα Διακόνους.

Τοὺς τρισσάκις τρεῖς Λευΐτας τετμημένους,
Στέφει Θεὸς δὶς ὡς ἀθλητολευΐτας.

Εἰς τοὺς ἓξ Μοναχοὺς καὶ ἑπτὰ Παρθένους.

Εἰ Παρθένων ἔδωκεν ἑπτάδα ξίφει (3),
Πῶς οὐ παρέξει καὶ Μοναχῶν ἑξάδα;

Ὁ Ἅγιος Αὐδιησοῦς ἦτον Ἐπίσκοπος εἰς μίαν πόλιν τῆς Περσίας Βηθασαχὰρ ὀνομαζομένην. Διαβαλθεὶς δὲ ἀπὸ τὸν ἴδιον ἀνεψιόν του πρὸς τὸν βασιλέα Περσῶν, ὅτι δὲν πείθεται εἰς τὸ δόγμα τῶν Περσῶν, ἀλλὰ σέβεται τὸν Χριστόν, ἐφέρθη ἔμπροσθεν τοῦ βασιλέως, ὁμοῦ μὲ ἄλλους τριανταοκτώ, Ἱερεῖς μὲν δεκαέξ, Διακόνους δὲ δεκαεννέα, Μοναχοὺς ἕξι, καὶ καλογραίας ἑπτά. Ὅθεν ὁμολογήσας παρρησίᾳ τὸν Χριστὸν Θεὸν ἀληθινόν, ἀπεστάλθη μαζὶ μὲ τοὺς τριάκοντα ὀκτώ, πρὸς Ἀρσὴθ τὸν ἀδελφὸν τοῦ βασιλέως, ὁ ὁποῖος γνωρίσας αὐτούς, πῶς ἐπέμενον εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν ἐπείθοντο εἰς τὰ λόγιά του, ἐπρόσταξε νὰ δέσουν τοὺς Ἁγίους μὲ σχοινία, καὶ νὰ σφίγξουν αὐτοὺς δυνατά. Αὕτη δὲ ἡ βάσανος ἐγίνετο εἰς τοὺς Ἁγίους ἑπτὰ φοραῖς τὴν ἡμέραν. Ὅθεν τόσον πολλὰ ἐστενοχωρήθησαν οἱ μακάριοι, ὥστε ὁποῦ, ἀπὸ τὸ πολὺ σφίγξιμον καὶ τὴν βίαν, κατετζακίσθησαν τὰ κόκκαλά των, καὶ ἠκούετο ἔξω ὁ κτύπος τῶν κοκκάλων. Ἔπειτα ἐβάλθησαν εἰς φυλακήν, καὶ ἐκεῖ ἐστάλθησαν εἰς αὐτοὺς φαγητὰ ἀπὸ τὰς θυσίας τῶν εἰδώλων. Ἀλλ’ οἱ Ἅγιοι, ὄχι μόνον δὲν ἔφαγον ἀπὸ αὐτά, ἀλλ’ οὔτε ἐπρόσεξαν εἰς αὐτά, οὔτε ὅλως ἐγύρισαν νὰ τὰ ἰδοῦν. Ὅθεν ἔγινε προσταγή, καὶ ἔμειναν εἰς τὴν φυλακὴν οἱ ἀοίδιμοι χωρὶς νὰ φάγουν, ἢ νὰ πίουν. Μία δὲ γυνὴ φιλόθεος ἔδιδεν εἰς αὐτοὺς ψωμία, καὶ νερόν, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τρώγοντες καὶ πίνοντες, ἐδόξαζον τὸν Θεόν. Ἀφ’ οὗ δὲ μετὰ ἡμέρας εὐγῆκαν οἱ Ἅγιοι ἀπὸ τὴν φυλακήν, τότε ἐπιάσθη καὶ ὁ Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Βηθασαχάρ, Αὐδᾶς ὀνομαζόμενος, εἰς τὸν ὁποῖον ἀπεκάλυψε προτίτερα ὁ Θεός, ὅτι ἔχει νὰ μαρτυρήσῃ, καὶ ὅτι μέλλει νὰ νικήσῃ καὶ νὰ στεφανωθῇ. Ὅθεν ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι ἐστάλθησαν ἀπὸ τὸν βασιλέα εἰς τὸν ἀρχιερέα τῶν Περσῶν, Μάπτην ὀνομαζόμενον, ἔμπροσθεν τοῦ ὁποίου ἐκήρυξαν οἱ Ἅγιοι καὶ ἐβεβαίωσαν τὴν εἰς Χριστὸν πίστιν. Διὰ τοῦτο, πρῶτον μέν, ἐδάρθηκαν δυνατά, μετὰ ταῦτα δέ, ἀπεκεφαλίσθησαν. Ὕστερον δὲ ἀπὸ ἡμέρας τινάς, ἐφέρθη καὶ ὁ Ἅγιος Αὐδιησοῦς καὶ ἀπεκεφαλίσθη καὶ αὐτός, καὶ ἔτζι ἔλαβον ἅπαντες τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως.

(3) Ἴσως ὁ τύραννος δηλαδή. Ἐν δὲ τῷ Συναξαριστῇ τῆς τοῦ Διονυσίου Μονῆς γράφεται οὕτω τὸ δίστιχον τοῦτο· «Εἰ Παρθένων ἔδωκεν ἑπτάδι στέφος, Πῶς οὐ παρέξει καὶ Μοναχῶν ἑξάδι;» ὅπερ εἶναι καταλληλότερον. Δηλοῖ δὲ οὕτω γραφόμενον, ὅτι ὁ Θεὸς ἔδωκε τὸ στέφος καὶ ταῖς Παρθένοις καὶ τοῖς Μοναχοῖς.

*

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἰσαάκιος, Συμεών, καὶ Βαχθισόης πυρὶ τελειοῦνται.

Πρὸς ἓν πῦρ ἐκπνέουσι τρεῖς ὁμοφρόνως,
Ἰσαάκιος Συμεὼν Βαχθισόης.

*

Οἱ Ἅγιοι Ἀββάδες οἱ ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὑπὸ τῶν Βλεμμύων ξίφει τελειοῦνται (4).

Σοὺς Σῶτερ ἄρνας ὡς ὀδοῦσι ταῖς σπάθαις,
Μάνδρας ἔσω κτείνουσιν εἰσδύντες λύκοι.

(4) Ὅσον ἀπὸ τὸ δίστιχον τοῦτο ἰαμβικόν, ἄλλοι φαίνονται νὰ ᾖναι οἱ Ἀββάδες οὗτοι, ἀπὸ ἐκείνους ὁποῦ ἑορτάζονται κατὰ τὴν εἰκοστὴν τοῦ Μαρτίου, καὶ ἐν τῇ αὐτῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Σάββα ἀναιρεθέντες. Φαίνεται γάρ, ὅτι πολλάκις ἐπατήθη τὸ Μοναστήριον τοῦ Ἁγίου Σάββα ὑπὸ διαφόρων βαρβάρων, Περσῶν δηλαδὴ καὶ Βλεμμύων καὶ Ἀγαρηνῶν, καὶ ὅρα σελ. 1189 τῆς Δωδεκαβίβλου.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Παπυλῖνος ξίφει τελειοῦται.

Ὁ Παπυλῖνος θραῦσιν εὑρὼν ἐκ ξίφους,
Πύλας πλάνης ἔθραυσε καὶ θεοὺς ἅμα.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Πέτρος ὁ ἐν Βλαχέρναις, βουνεύροις τυφθείς, τελειοῦται.

Ἄσειστος ὄντως πίστεως Πέτρος πέτρα,
Πρὸς ὃν τὰ νεῦρα πάπυροι τὸ τοῦ λόγου.

*

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (5).

Ὁ Νικόλαος ἐκλιπὼν σκιὰν βίου,
Πρὸς ἄσκιον μετῆλθε φωτὸς χωρίον.

(5) Οὗτος ἴσως εἶναι ὁ Κωνσταντινουπόλεως Νικόλαος, ὁ Μυστικὸς καὶ Χρυσοβέργης ἐπικαλούμενος, ὁ ἀφορίσας τὸν βασιλέα Λέοντα, διὰ τὸν μετὰ τῆς βασιλίδος Ζωῆς τέταρτον γάμον αὐτοῦ. Ὅρα καὶ εἰς τὴν δεκάτην ἕκτην τοῦ Δεκεμβρίου, ὅπου ἑορτάζεται καὶ ὁ ἄλλος Νικόλαος ὁ Κωνσταντινουπόλεως.

*

Μνήμη τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, πλησίον τοῦ Νεωρίου λιμένος εἰς τὴν Ἁγίαν Δύναμιν.

*

Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Νικόλαος ὁ ἐκ Μετζόβου, ὁ ἐν Τρικκάλοις μαρτυρήσας ἐν ἔτει ͵αχιζ΄ [1617], πυρὶ τελειοῦται (6).

Ἵν’ ἐκφύγῃς πῦρ τῆς γεέννης παμμάκαρ,
Τὸ πῦρ ὑπέστης Νικόλαε εὐθύφρον.

(6) Τὸ Μαρτύριον αὐτοῦ ὅρα εἰς τὸ Νέον Μαρτυρολόγιον.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 Των Αγίων Θεοδώρου του Ηγιασμένου, Αλεξάνδρου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, Αυδά, Αυδιησού Επισκόπου κ.ά.