Κάποιες φορές πνέει στην φύση θερμός και υγιεινός άνεμος και αγγίζει και διαπερνά πολύ ευχάριστα και απαλά το σώμα, ενώ ο ουρανός είναι αίθριος· άλλοτε όμως πνέει ψυχρός άνεμος και αισθανόμαστε δυσαρέσκεια και αδιαθεσία· ο άνεμος διαπερνά το σώμά μας μέχρι των οστών πολύ δυσάρεστα, ενώ ο ουρανός και η γη φαίνονται σκοτεινοί και σκυθρωποί. Ή, για να εκφρασθούμε με άλλον τρόπο: Κάποιες φορές η ατμόσφαιρα είναι θερμή και ζωογόνα, άλλοτε δε πάλι ψυχρή και αποναρκωτική.
Το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή: κάποιες φορές η ψυχή μας περικυκλώνεται και διεισδύεται από ελαφριά, ευχάριστη, ζωογόνα πνοή· αισθανόμαστε ευτυχείς και ήρεμοι. Ενώ άλλοτε η καρδιά μας σφίγγεται από βαριά, θανατηφόρα πνοή, η οποία συνοδεύεται από πλήρες πνευματικό σκοτάδι.
Η πρώτη κατάσταση οφείλεται στο Πνεύμα του Θεού, ενώ η δεύτερη στο πνεύμα του διαβόλου. Πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε με τέτοιο τρόπο τους εαυτούς μας, ώστε στην πρώτη περίπτωση να μη γινόμαστε εγωιστές και υπερφίαλοι, και στην δεύτερη να μην πέφτουμε σε απογοήτευση και απελπισία, αλλά με ζέση να καταφεύγουμε στον Θεό.
Πόσο πονηρό αλλά και προσεκτικό είναι το πτηνό! Προσέχει να μη συλληφθεί, και όταν δει κάποιον να πλησιάζει και να προσπαθεί να το συλλάβει, αμέσως πετά από το έδαφος και σώζεται από τους κυνηγούς. Έτσι και ο χριστιανός οφείλει να είναι προσεκτικός και σοφός για να μη συλλάβει ο ασώματος κυνηγός την ψυχή του.
Η ψυχή μας είναι όπως το πτηνό του ουρανού. Ο Διάβολος, ο πονηρός αυτός κυνηγός, ζητά να κατασπαράξει την ψυχή μας. Όπως το πτηνό πετά προς τον ουρανό και σώζεται από τον κυνηγό, έτσι και μείς, όταν βλέπουμεν τον εχθρό να προσπαθεί να συλλάβει την ψυχή μας με πράγματα γήινα, οφείλουμε αμέσως να αφήσουμε αυτά τα πράγματα με όλη την ψυχή μας, να μην προσκολληθούμε ούτε για μία στιγμή σε αυτά, αλλά με τις σκέψεις μας να πετάξουμε προς τον Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα μας και έτσι εύκολα να λυτρωθούμε «εκ της παγίδος του θηρευτού» (Ψαλ. 90:3).
Όταν ο Θεός βλέπει τα δημιουργήματά Του στη γη φιλεύσπλαχνα με τα μάτια της φύσης, με τα μάτια του λαμπρού, υγιεινού καιρού, ο καθένας από εμάς είναι χαρωπός και εύθυμος. Όταν πνέει η ζωογόνα αύρα, τα σώματα και οι ψυχές των ανθρώπων αισθάνονται ευρωστία. Όταν όμως πνέει ψυχρός, υγρός και δυνατός άνεμος, τα σώματα και οι ψυχές των ανθρώπων αισθάνονται δυσθυμία και πίεση. Πολλοί τότε στενάζουν υπό την επίδραση της ασθένειας και πολλοί παραδίνονται στην απογοήτευση και την μελαγχολία. Τόσο δυνατή και ακατανίκητη είναι η επιρροή της φύσης πάνω στο ανθρώπινο γένος. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι εκείνοι οι οποίοι είναι λιγότερο δεσμευμένοι με σαρκικές επιθυμίες και ηδονές, λιγότερο παραδομένοι στην λαιμαργία, και μετριότεροι στο φαγητό και το ποτό, σ΄ αυτούς η φύση είναι, τρόπον τινά, ηπιότερη και πιο ευγενική, και τους πιέζει τουλάχιστον όχι τόσο, όσον εκείνους που είναι δούλοι της φύσης και της σάρκας τους.
Από το βιβλίο: Αγίου Ιωάννου πρωθιέρεως της Κρονστάνδης, Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 37, 38, 39.
Γλωσσική προσαρμογή για την Κ.Ο.
