Παρετήρησα στην Θεία Λειτουργία εκείνο που λέγει ο Διάκονος: «Τας θύρας, τας θύρας. Εν σοφία πρόσχωμεν». Αυτό ελέγετο για τους Κατηχουμένους, τότε που γράφτηκε η Θεία Λειτουργία, και για τους Κληρικούς που ήσαν επιφορτισμένοι για το κλείσιμο των θυρών, ώστε να μη μείνη κανείς που δεν ήταν Χριστιανός μέσα στον Ναό την ώρα που θα ετελείτο το μυστήριο της Θείας Ιερουργίας.
Για μας σήμερα έχει μεταφορική σημασία. “Θύρας” εννοεί τις αισθήσεις. Πρέπει λοιπόν κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας να προσέχουμε τις αισθήσεις μας, ώστε να έχουμε τον νου μας δοσμένο στον Θεό, τα μάτια, την ακοή, τους λογισμούς μας. Και όχι μόνο κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, αλλά και κατά τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας. Και αυτό, αν πρέπει να το εφαρμόζη κάθε Χριστιανός, πολύ περισσότερο είναι απαραίτητο να το εφαρμόζουμε εμείς που είμαστε Μοναχοί. Γιατί αυτό θέλει ο διάβολος, ο εχθρός της σωτηρίας μας, και γι’ αυτό συνεχώς αγωνίζεται, πότε να μας βάλη λογισμούς και να μολύνη την ψυχή μας. Εκείνος μας τοξεύει με τα βέλη του, αλλά εμείς πρέπει αμέσως να τα παίρνουμε και να τα πετούμε πίσω. Γιατί αν τα αφήσουμε, κερδίζει έδαφος στην ψυχή μας. Να τα βγάζουμε αμέσως και να τα πετούμε, και τότε εκείνος πληγώνεται.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, πατέρες, σήμερα και πάντοτε να αγωνιζόμαστε πιο πολύ σ’ αυτό.
(1981)
Από το βιβλίο: † Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, Ομιλίες σε Εορτές του Τριωδίου και περί αρετών (των ετών 1981-1991) Γ’. Έκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2017, σελ. 223.
