Κάποτε ο άγιος Αντώνιος, καθώς πλησίαζε η ώρα που έτρωγε, σηκώθηκε για να προσευχηθεί, την ενάτη ώρα περίπου (τρεις το απόγευμα). Ένιωσε τότε τον εαυτό του να αρπάζεται νοερά· και το παράδοξο είναι ότι στεκόταν και έβλεπε τον εαυτό του […]
Ο δρόμος της αρετής, σε εκείνους που αρχίζουν να ποθούν την ευσέβεια, φαίνεται πολύ δύσκολος και κατασκότεινος, όχι γιατί είναι πράγματι τέτοιος, αλλά γιατί η φύση του ανθρώπου, αμέσως από τη γέννησή του, ζει μέσα στην απλοχωριά των ηδονών. Σε εκείνους όμως που μπόρεσαν να περάσουν τη μέση του δρόμου, αυτός παρουσιάζεται εντελώς ευχάριστος και πολύ εύκολος· γιατί με τη βοήθεια του αγαθού οι κακές συνήθειες υποτάχθηκαν στις καλές και χάνονται πλέον μαζί με τη θύμηση των παράλογων ηδονών. Έτσι η ψυχή βαδίζει από εκεί και πέρα με ευχαρίστηση όλα τα μονοπάτια των αρετών. Γι' αυτό ο Κύριος, όταν μας... Διαβάστε τη συνέχεια

