Συνηθίζουν όσοι αγαπούν κάτι υπερβολικά να μιλούν πάντοτε γι’ αυτό, και νύχτα και μέρα να το φαντάζονται με το μυαλό τους. Ας μη μου ζητήσει, λοιπόν, κανείς να εξηγήσω για ποιο λόγο συνέθεσα προς τιμήν της Μητέρας του Θεού μου αυτήν την τρίτη ομιλία, ύστερα από δύο προηγούμενες, σαν ένα δώρο για την κοίμησή της. Γιατί αυτή δεν έχει ανάγκη από τα εγκώμιά μας, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη από τη δόξα της. Γιατί πώς να δοξασθεί αυτό που ήδη έχει δοξασθεί; Πώς να φωτισθεί η πηγή του φωτός;
Όμως τι είναι γλυκύτερο από τη Μητέρα του Θεού μου; Αυτή μου αιχμαλώτισε το νου. Αυτή μου έκλεψε τη γλώσσα, αυτήν φέρνω στη φαντασία μου ξυπνητός, αυτήν ονειρεύομαι όταν κοιμάμαι. Αυτή είναι Μητέρα του Λόγου και αυτή κατέστη χορηγός του λόγου. Η κόρη της στείρας που κάνει καρποφόρες τις στείρες ψυχές.
Αυτής την ιερή και θεία μετάσταση γιορτάζουμε σήμερα. Ελάτε, λοιπόν, ας ανεβούμε στο μυστικό όρος κι αφού βρεθούμε ψηλότερα από τις βιοτικές και υλικές φαντασίες και εισέλθουμε στον θείο και ακατάληπτο γνόφο και βρεθούμε μέσα στο θεϊκό φως, ας υμνήσουμε την απειροδύναμη δύναμη.
Πώς αυτός που κατέβηκε από την υπερουράνια, άυλη και πέρα απ’ όλα τα αισθητά κατοικία του και χωρίς καθόλου να απομακρυνθεί από τα πατρικά σπλάχνα εισήλθε στην παρθενική κοιλιά, συνελήφθη και σαρκώθηκε και, αφού έπαθε, βάδισε εκουσίως προς το θάνατο και επέστρεψε ξανά στον Πατέρα του μαζί με το σώμα του, του οποίου η γέννηση ανάγεται στη γη, και αφού δια του θανάτου και της φθοράς τού χάρισε την αφθαρσία, πώς, λοιπόν, αυτός είλκυσε προς τον Πατέρα του την κατά σάρκα Μητέρα του, που είχε γίνει επίγειος ουρανός, αφού την ανύψωσε από τη γη στον ουρανό;
Σήμερα η έμψυχη νοητή κλίμακα, από την οποία κατέβηκε ο Ύψιστος και φανερώθηκε στη γη και έζησε ανάμεσα στους ανθρώπους, ανέβηκε από τη γη στον ουρανό χρησιμοποιώντας ως κλίμακα τον θάνατο.
Σήμερα η επίγεια τράπεζα, η οποία χωρίς να γνωρίσει γάμο βάσταζε επάνω της τον ουράνιο άρτο της ζωής, τον άνθρακα της θεότητος, υψώθηκε από τη γη προς τους ουρανούς και άνοιξαν οι πύλες του ουρανού για την Παναγία, που υπήρξε η πύλη του Θεού στην ανατολή.
Σήμερα η έμψυχη πόλη του Θεού από την επίγεια Ιερουσαλήμ μετατίθεται προς την άνω Ιερουσαλήμ και, αφού κυοφόρησε και γέννησε τον πρωτότοκο πάσης της κτίσεως, τον μονογενή εκ Πατρός, πρωτότοκο και μονογενή από αυτήν, εγκαταστάθηκε στην Εκκλησία των πρωτοτόκων και η έμψυχος και λογική κιβωτός του Κυρίου προς την ανάπαυση του Υιού της πορεύεται.
Ανοίγουν οι πύλες του παραδείσου και υποδέχονται την θεοφόρο γη, από την οποία βλάστησε το δένδρο της αιωνίου ζωής. Αυτή διέλυσε την παρακοή της Εύας και τη νέκρωση του Αδάμ. Αυτός ο ίδιος ο Χριστός, ο αίτιος της ζωής των απάντων, υποδέχθηκε τη μητέρα του, το λαξευμένο σπήλαιο, το αλατόμητον όρος, από το οποίο κόπηκε χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση η πέτρα που γέμισε την οικουμένη.
Από το βιβλίο: «ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ. Πατερικοί Λόγοι σε Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές». Ενωμένη Ρωμηοσύνη. Σειρά: Πατερικός άμβων 1, Θεσσαλονίκη 2020, σελ. 749.
