Κάποιος στα τριάντα του χρόνια διαπιστώνει ότι έχει μια δόση ψυχασθένειας. Με βάση ό,τι έχουμε πει για τα θέματα αυτά, πρέπει να το πάρει έτσι: «Εμένα μου χρειαζόταν αυτό, γιατί αλλιώς δεν θα σωζόμουν». Στοιχίζει όμως, γιατί σε μειώνει αυτό το πράγμα. Δηλαδή, ενώ άλλοι χωρίς αυτό θα καταλάβαιναν τι λέει ο Θεός, θα καταλάβαιναν το θέλημα του Θεού, θα έβρισκαν τον δρόμο του Θεού, θα σώζονταν, αυτός σκέπτεται: «Εγώ χρειαζόταν αυτό το πράγμα να πάθω, για να βρω τον δρόμο του Θεού;» Αισθάνεται κανείς να μειώνεται. Πρέπει να το δει μέσα στην αγάπη του Θεού και να το δεχθεί. Να πει: «Ας μειώνομαι. Ο Θεός ξέρει».

Όταν ο άνθρωπος, παραμερίζοντας το ένα, παραμερίζοντας το άλλο, τελικά αφεθεί στην αγάπη του Θεού και το δει αυτό ως αγάπη Θεού, πέφτει κάτω και ευχαριστεί τον Θεό. «Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, για όλα. Σε ευχαριστώ. Όλα αυτά πάρα πολύ μου στοιχίζουν, όλα αυτά με πληγώνουν, αλλά σε ευχαριστώ, που δεν με λυπήθηκες και δεν με λυπάσαι. Αν το άφηνες σ’ εμένα, ποτέ δεν θα έλεγα, ας γίνει αυτό. Αλλά εσύ δεν με ρώτησες και επιτρέπεις να το έχω αυτό το πράγμα για τη σωτηρία μου. Να ‘ναι ευλογημένο».

Όταν ο άνθρωπος τα πάρει έτσι, από κει και πέρα αρχίζει άλλη κατάσταση. Και πράγματι σώζεται κανείς. Αν αυτά είναι όπως τα λέμε, καταλαβαίνετε πόσα προβλήματα λύνονται, πόσα θέματα τακτοποιούνται, τα οποία όμως τα κρατούμε, και έτσι παιδευόμαστε, στενοχωριόμαστε.

Πόσο καλά είναι όπως τα λέμε! Στην πράξη όμως βλέπει κανείς ότι δυσκολεύεται ο άνθρωπος. Τον πιάνει το παράπονο, τον πιάνει το μαράζι. Ή, επαναστατεί και δεν θέλει να καταλάβει.

Είναι περιπτώσεις που έχει κανείς, ας επιτραπεί να πω τη λέξη, έναν παλιοχαρακτήρα. Αμέσως θα πει κανείς: «Γιατί ο Θεός να επιτρέψει να έχω εγώ τέτοιο χαρακτήρα και να παλεύω;» Δεν μπορεί κανείς εύκολα να το δεχθεί, και γίνεται μεγάλο κακό, με την έννοια ότι κανείς συμμαχεί με τον χαρακτήρα του, τον υποστηρίζει και προσπαθεί από δω, από κει να αποδείξει ότι είναι καλός ο χαρακτήρας του. Και εδώ μπλέκονται τα πράγματα. Ενώ αυτό που χρειάζεται είναι να ταπεινωθεί κανείς και να πει: «Φαίνεται, εγώ δεν θα σωζόμουν, αν είχα έναν πιο καθαρό, πιο καλό χαρακτήρα». Διότι δεν είναι θέμα χαρακτήρος η σωτηρία.

Ο Αδάμ μέσα στον παράδεισο ήταν άγιος, αλλά δεν τον έσωσε αυτό. Ο άνθρωπος δεν σώζεται απλώς με τον καλό χαρακτήρα. Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που είναι εκ φύσεως καλού χαρακτήρος. Δεν φθάνει όμως αυτό. Μέσα στην κοινωνία βέβαια, στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, ένας τέτοιος μπορεί να φαίνεται καλός, αλλά αυτό δεν είναι σωτηρία. Ο άλλος με τον κακό χαρακτήρα ασφαλώς υποφέρει. Επαναλαμβάνω ότι αυτό που πρέπει να κάνει είναι να ταπεινωθεί και να πει: «Ο Θεός το επέτρεψε, γιατί, αν είχα καλό χαρακτήρα, ποιος ξέρει τι υπερηφάνεια θα με έπιανε. Ενώ τώρα, καθώς είμαι αυτό που είμαι, θέλω δεν θέλω, ταπεινώνομαι. Πώς θα υπερηφανευθώ;» Έτσι κανείς ταπεινώνεται, ταπεινώνεται και ευγνωμονεί τον Θεό: «Θεέ μου, πόσο κακό, τι συμφορά νόμιζα ότι είναι για μένα ο χαρακτήρας που έχω! Προβληματιζόμουν τι θα κάνω με τέτοιο χαρακτήρα, και τώρα είδα ότι αυτό ήταν για μένα σωτηρία. Σ’ ευγνωμονώ, Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ».

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “…πάντα συνεργεί εις αγαθόν”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2014, σελ. 170.

Υλικό για ταπείνωση ό,τι επέτρεψε ο Θεός να είμαστε