Η παραβολή του άφρονος πλουσίου (Λουκ. 12.16-21) θέτει επί τάπητος την υπόθεση του πλούτου, αλλά και γενικότερα των ανέσεων που χορηγεί ο πλούτος στον υλόφρονα άνθρωπο. Και ξεσκεπάζει τη ματαιότητα της επίγειας ζωής· είναι αστάθμητη, επισφαλής και φθαρτή η επίγεια […]
Αφού τόσο μεγάλο αγαθό είναι η Εκκλησία, θα έπρεπε αν ήταν δυνατό, κάθε μέρα, κάθε πρωί και βράδυ να εκκλησιαζόμαστε. Θα έπρεπε κάθε φορά που χτυπά η καμπάνα να τρέχουμε στο ναό του Θεού «ως η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων» (Ψαλμ. 41:1). Κι αν ακόμα, όπως είπε κάποιος, υπήρχε μόνο ένας ναός σ' ολόκληρο τον κόσμο, θα έπρεπε όλοι οι Χριστιανοί να συρρέουν εκεί απ' όλα τα μέρη της γης, για να λατρεύσουν το Θεό και να κοινωνήσουν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και όπως οι Μάγοι ταξίδεψαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να δουν και να προσκυνήσουν... Διαβάστε τη συνέχεια