Και απεκρίθη Θωμάς και είπεν αυτώ· Ο Κύριός μου και ο Θεός μου (Ιω. 20:28) Ο απόστολος Θωμάς, αγαπητοί μου, ήταν ένας απλός Γαλιλαίος. Δεν καταγόταν από τις μεγάλες οικογένειες, δεν έζησε σε αυλές βασιλέων, δεν φοίτησε σε σχολές φιλοσόφων […]

Θα αναφερθούμε με μια απάντηση του αββά Βαρσανουφίου. Ερώτησις: Πόθεν έσχεν ο άνθρωπος τα πάθη; Απόκρισις: Και την ψυχήν και το σώμα απαθή έκτισεν ο Θεός· δια δε της παρακοής εξέπεσεν εις πάθη. (Ερώτ. 246) Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο […]

Ένα παιδί άρρωστο, που δεν μπορούσαν να βρουν οι γιατροί τι έχει, το πήγαν μία ημέρα στον όσιο, που τους είπε: «Αυτό το παιδί τίνος είναι; Καλά, μάνα και πατέρα δεν έχει;». Το ίδιο επανέλαβε τρεις φορές. Στο τέλος είπε […]

«Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε» (Μαρκ. 16:6). «Το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα» διαλύει τη ζοφερή ατμόσφαιρα της απογοητεύσεως, του φόβου και της θλίψεως. «Χριστός εκ νεκρών εγήγερται». Οι ελπίδες αναζωογονούνται. Η κατήφεια παραχωρεί τη θέση […]

Όλο το θεμέλιο της ορθόδοξης πίστεώς μας είναι ότι εκείνος που έπαθε, που σταυρώθηκε, που πέθανε, ήταν αληθώς ο Υιός του Θεού. Ας φαίνεται μωρία στους εθνικούς, ας είναι σκάνδαλο στους Ιουδαίους· «ημείς κηρύττομεν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον», καθώς λέει […]

 Το ζεύγος των γεγονότων της Μεγάλης Τετάρτης είναι: η αμαρτωλή γυναίκα και ο μαθητής τού Κυρίου, ο Ιούδας, ο ανατροπέας της μετανοίας. Η αμαρτωλή βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση της ηθικής πτώσεώς της, στην ακολασία, ενώ ο Ιούδας στην τιμιότερη θέση: […]

«Γρηγορείτε ουν…» (Ματθ. 25:1-13) Η σκόνη της ψυχής. Έτσι ονόμασαν την ραθυμία, την ανεμελιά εκείνη της ψυχής για την πνευματική ζωή και σωτηρία. Και σιγά-σιγά, βουλιάζει στην αφάνεια όπως όλα τα αρχαία του κόσμου τούτου κτίσματα. Το έργο της ανεμελιάς […]

Στον όρθρο της Μεγάλης Δευτέρας η Εκκλησία «ποιείται μνείαν του μακαρίου Ιωσήφ του παγκάλου», που τρόπον τινά είναι προτύπωση του Κυρίου και πάσχει και αυτός, όπως ο Κύριος, εκατοντάδες χρόνια πιο μπροστά. Μας δίδεται ευκαιρία, αν δεν το έχουμε κάνει, […]