«Είπεν ο Ιησούς· εγώ ειμι η ανάστασις και η ζωή»
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί, τίθεται ένα μεγάλο θέμα, ένα μεγάλο πρόβλημα, που ανέκαθεν απασχολούσε το γένος των ανθρώπων, όποιας φυλής και γλώσσας και εποχής: Ο θάνατος! Το μυστήριο του θανάτου! Μα, ταυτόχρονα, εξιστορείται σ’ αυτή, εκτυλίγεται ζωντανό στα μάτια μας κι ένα μεγάλο θαύμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: Η ανάστασις ενός νεκρού! Ένα θαύμα πάνω από κάθε έννοια και λογική!
Ο θάνατος, η λήξη της ζωής του ανθρώπου στον κόσμο τούτο, ο χωρισμός δηλαδή της αθάνατης ψυχής από το σώμα και η διάλυση του σώματός μας «εις τα εξ ων συνετέθη» στο χώμα, απ’ όπου έλαβε τη σύσταση, δεν ήσαν απαρχής στη δημιουργία, στο κατ’ ευδοκίαν θέλημα του Θεού. Αποτελεί μία από τις φοβερές συνέπειες της πτώσεως των πρωτοπλάστων, της αμαρτίας, της παρακοής τους στο θέλημα του Θεού. Αν δεν αμάρταναν οι προπάτορές μας, οι άνθρωποι θα έμεναν στην ανέκφραστη εκείνη τρυφή του Παραδείσου αθάνατοι και σωματικά. Η παράβασή τους επέφερε και τη δίκαιη απόφαση της τιμωρίας του Θεού: «Γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν. 3:19)! Και τούτο, για να μην παραμείνει το κακό αθάνατο, ως ατιμώρητο, όπως ερμηνεύει θεόπνευστα ο Θεολόγος Γρηγόριος.
Η έλευση όμως του Θεανθρώπου Χριστού στον κόσμο σήμανε την κατάλυση του θανάτου. Ο Χριστός μας, όπως διακήρυξε στη Μάρθα που πενθούσε τον αδελφό της Λάζαρο, είναι «η ανάστασις και η ζωή» (Ιω. 11:25). Είναι η αυτοζωία. Αυτός, που χορηγεί τη ζωή. Ήλθε σωτήρας και λυτρωτής μας από τη δύναμη του διαβόλου, αλλά και του θανάτου. Και το έδειξε έμπρακτα, θαυματουργώντας. Κατά την επί γης πανάγια ζωή Του ανέστησε νεκρούς (τα Ευαγγέλια μας αφηγούνται τρεις νεκραναστάσεις, τις οποίες ενήργησε ο Κύριος, τη σημερινή, του υιού δηλαδή της χήρας της Ναΐν, της θυγατέρας του Ιαείρου και του τετραημέρου Λαζάρου στη Βηθανία), και μετά αναστήθηκε ο Ίδιος, ως παντοδύναμος, παρέχοντάς μας τη βεβαιότητα και της δικής μας ανάστασης.
Και, ναι μεν, κατά παραχώρηση Θεού, ο θάνατος ακόμη παραμένει και μετά την ανάσταση του Χριστού μας, αλλά πλέον σαν μια ουλή μετά που κλείνει μια πληγή, για να μας θυμίζει την προπατορική πτώση, αλλά και για να ταπεινώνει τον άνθρωπο και να περιορίζει το κακό. Γιατί, όπως λέει στην Παλαιά Διαθήκη ο σοφός Σειράχ, «μιμνήσκου τα έσχατά σου, και εις τον αιώνα ουχ αμαρτήσεις» (Σοφ. Σειρ. 7:36). Όμως με το τέλος της Ιστορίας, με τη Δευτέρα δηλαδή Παρουσία του Κυρίου, όλων των κεκοιμημένων ανθρώπων τα σώματα, από της αρχής της Δημιουργίας μέχρι τότε, θα αναστηθούν, θα ενωθούν με τις ψυχές τους και θα αφθαρτισθούν, δηλαδή δεν θα υπόκεινται πλέον στις υλικές ανάγκες και τη φθορά, και έτσι θα κριθούν, θα κριθούμε ο καθένας κατά τα έργα μας. Αυτών δε, που τότε θα ζουν, θα αφθαρτισθούν επίσης τα σώματα, για να κριθούν παρόμοια με όλους τους απ’ αιώνος κεκοιμημένους.
Και, αναστάσεις νεκρών, προς πίστωση της τελικής πανανθρώπινης ανάστασης, τέλεσαν και οι άγιοι απόστολοι και πολλοί άλλοι άγιοι της Εκκλησίας μας, με τη Χάρη πάντοτε του αναστημένου Ιησού Χριστού.
Ο θάνατος λοιπόν είναι ένα γεγονός. Αλλά πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σωστά, με ορθή, Ορθόδοξη Πίστη και αντίληψη. Με την πίστη, ότι οι κεκοιμημένοι, οι ψυχές τους, ζουν, και θα αναστηθούν και τα σώματά τους. Γι’ αυτό και στην εποχή της χάριτος οι νεκροί ονομάζονται κεκοιμημένοι και ο χώρος ταφής τους κοιμητήριο. Και αναμένουν την «εσχάτην σάλπιγγα», για να εγερθούν από τον ύπνο! Και πρέπει να έχουμε κι εμείς «μνήμην θανάτου», όπως συμβουλεύουν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, δηλαδή να ενθυμούμαστε τον θάνατο, για να βάλουμε έτσι χαλινάρι στα πάθη, στις αμαρτίες μας, να μετανοούμε και να διορθώνουμε τη ζωή μας. Έτσι θα συντελεσθεί η ανάσταση της ψυχής μας, η πρώτη ανάσταση, από την πτώση στην αμαρτία. Όποιος την πέτυχε, δεν θα έχει εξουσία επάνω του ο δεύτερος θάνατος, ο αιώνιος, ο χωρισμός δηλαδή, αλίμονο, ο παντοτινός από τον Θεό, την Παναγία, τους αγγέλους και τους αγίους!
Την ανάσταση τούτη την πρώτη, της ψυχής δηλαδή από τα πάθη στη ζωή της Χάρης, εν όσω ακόμη ζούμε, και τη δεύτερη, δηλαδή την ανάσταση από τους νεκρούς και την αιώνια ζωή και βασιλεία, χαρίζει μόνος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Ό,τι κι αν κάμει ο άνθρωπος, όσα κι αν κερδίσει, όσο κι αν προχωρήσει επιστημονικά, ό,τι κι αν ανακαλύψει, σε όσους άλλους πλανήτες κι αν φθάσει, μόνος του δεν σώζεται! Θα αποθάνει! Τη ζωή δεν μπορεί να τη δώσει: Ούτε την πρόσκαιρη, πολλώ μάλλον την αιώνια! Γιατί είναι κτίσμα, δημιούργημα!
Τούτη την ανάσταση αξιώθηκαν όλοι οι άγιοί μας. Γι’ αυτό και ορισμένων τα σώματα παραμένουν άφθαρτα, αιώνες τώρα, όπως του αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα, του αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο, του αγίου Γερασίμου στην Κεφαλληνία, του αγίου Χριστοδούλου στην Πάτμο, του αγίου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπιο Ευβοίας, των οσίων εκείνων ασκητών στα σπήλαια της Λαύρας του Κιέβου, και πολλών άλλων. Όλων όμως των αγίων τα τίμια λείψανα ευωδιάζουν, αγιάζουν τους πιστούς και θαυματουργούν. Γιατί η πλούσια Χάρη, που είχαν εν ζωή, παραμένει και μετά θάνατον στα άγια λείψανά τους ανεκφοίτητη. Πρέπει λοιπόν να τους επικαλούμαστε στις καθημέραν προσευχές μας, να μας βοηθούν, να μας στηρίζουν, να μας ενισχύουν στις δύσκολες μέρες που περνούμε, στα ποικίλα προσωπικά και οικογενειακά προβλήματά μας· γιατί έχουν παρρησία στον Θεό, και εισακούονται οι δεήσεις και μεσιτείες τους.
Και με την ισχυρή και ουράνια στήριξη του νέφους τούτου των αγίων αδελφών και πατέρων μας, με τον κατά δύναμη μικρό μας αγώνα τον πνευματικό, και, κυρίως, με το έλεος και τη Χάρη του Αναστάντος Ιησού, του νικητού του θανάτου, ελπίζουμε και ευχόμαστε να τύχουμε και της πρώτης και της δεύτερης ανάστασης, «όπου ήχος καθαρός εορταζόντων», «ένθα απέδρα λύπη και στεναγμός», όπου η ανέκφραστη μακαριότητα όσων βλέπουν και όσων θα αξιωθούν να βλέπουν το πανυπέρλαμπρο Πρόσωπο του Θεού. Αμήν! Γένοιτο, Κύριε!
Αρχιμανδρίτης Φώτιος Ιωακείμ
Από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου
