Το έτος 1948 στις 20 Απριλίου ο Αρσένιος (μετέπειτα π. Παΐσιος) κλήθηκε να υπηρετήση την Πατρίδα. Παρουσιάστηκε στην Κόρινθο, μετά δε από δύο ημέρες μετετέθη στο Κέντρο Βασικής Εκπαιδεύσεως Τριπόλεως και πήρε την ειδικότητα του διαβιβαστού. Κατόπιν πήρε μετάθεση στο Αγρίνιο.

Η αγάπη του προς τους άλλους έφθανε μέχρι θυσίας. Έκανε τις υπηρεσίες τους, εργαζόταν πολύ. Όταν κάποιος ζητούσε έξοδο, ο Αρσένιος πρόθυμα τον αντικαθιστούσε. Πολλοί εκμεταλλεύονταν την καλωσύνη του και τον θεωρούσαν κορόιδο. Ο ίδιος όμως ένιωθε χαρά από την θυσία και συγχρόνως εύρισκε ευκαιρία να μένη μόνος και να προσεύχεται.

Πάντως η ειδικότητα του ασυρματιστού τον απάλλαξε από την ένοπλη συμμετοχή στον πόλεμο, και έτσι, θεία χάριτι, διαφυλάχθηκε από το να φονεύση άνθρωπο. Προοιμίαζε δε και την μετέπειτα ιδιότητά του ως μοναχού, να στέλνη σήματα στον Θεό (να προσεύχεται).

Η διλοχία που υπηρετούσε ο Γέροντας έκανε πολεμικές επιχειρήσεις και οι κακουχίες που πέρασαν μοιάζουν απίστευτες.

Διηγείτο ότι κάποτε τελείωσαν τα τρόφιμα και έτρωγαν σπυρωτό χιόνι. Άλλοτε έμειναν νηστικοί για δεκατρείς ημέρες και επέζησαν τρεφόμενοι μόνον με άγρια κάστανα. Συχνότερα υπέφεραν από την δίψα. Αναγκάζονταν τότε να πίνουν στάσιμο νερό από τις πατημασιές των ζώων.

Ο μεγάλος εχθρός ήταν το κρύο. Κοιμόνταν στις σκηνές και το πρωί ξυπνούσαν θαμμένοι στα χιόνια· μετρούσαν τους κρυοπαγημένους. Ένα πρωινό έβγαλε είκοσι έξι κρυοπαγημένους σκάβοντας με τον κασμά τα χιόνια.

Κάποτε έμεινε για τρεις ημέρες στα χιόνια και έστελνε σήματα στο Αρχηγείο. Έπαθε και ο ίδιος κρυοπαγήματα. Οι σάρκες των ποδιών του ξεφλουδίζονταν. Τον έστειλαν στο Νοσοκομείο, αλλά βοήθησε ο Θεός να μην ακρωτηριασθή.

Άλλοτε τον κλώτσησε ένα μουλάρι. Το χτύπημα ήταν πολύ δυνατό. Μελάνιασε το στήθος του και φαίνονταν τα σημάδια από τα πέταλα. Λιποθύμησε και, όταν συνήλθε, συνέχισε την πορεία.

Χαιρόταν να βρέχεται, να κρυώνη, να κουράζεται ο ίδιος, για να μην ταλαιπωρούνται οι άλλοι.

Μέσα σε τέτοιες ταλαιπωρίες έκανε και αγώνα πνευματικό. Νήστευε και προσευχόταν. Συνήθως έτρωγε το μισό φαγητό και, όταν σήμαινε σιωπητήριο για ύπνο, ο Αρσένιος ανέβαινε στην ταράτσα του κτιρίου και άρχιζε την προσευχή. Τον ελεύθερο χρόνο του διάβαζε βιβλία θρησκευτικού περιεχομένου ή προσευχόταν. Δεν συμμετείχε στις διασκεδάσεις των στρατιωτών. Οι έξοδοί του ήταν για εκκλησιασμό και για να παρακολουθή κηρύγματα.

«Μια περίοδο», έλεγε, «έκανα πέντε μήνες να λειτουργηθώ, διότι πού να βρεθή παπάς και Εκκλησία πάνω στα βουνά. Όταν μετά με έστειλε ο Διοικητής στο Αγρίνιο να πάρω ανταλλακτικά για τον ασύρματο, στον δρόμο που βάδιζα, πέρασα έξω από μια Εκκλησία, όπου μέσα γίνονταν οι Χαιρετισμοί. Έκανα τον σταυρό μου, προσκύνησα και με πήραν τα δάκρυα. “Παναγία μου, πώς έχω γίνει έτσι;”, είπα. Πού να φανταζόμουν τότε ότι αργότερα θα οικονομούσε ο Θεός να έχω Εκκλησάκι και μέσα στο Καλύβι μου!». Και δόξαζε γι’ αυτό από τα βάθη της καρδιάς του τον Θεό.

Συγκρίνοντας αυτά που πέρασε στον Στρατό με την άσκηση που έκανε ως μοναχός, έλεγε με αυτομεμψία: «Για τον Χριστό δεν έκανα τίποτε. Αν αυτή την άσκηση (ταλαιπωρία στον Στρατό) την έκανα σαν καλόγηρος, θα είχα αγιάσει».

Ως στρατιώτης έζησε θείες εμπειρίες. Κάποτε προσευχόταν σε ερημικό μέρος και ηρπάγη σε θεωρία. Διηγήθηκε και το εξής: «Κάποτε που είχαμε πάει στο πεδίο βολής στην Τρίπολη, είδα ένα αλλοιώτικο φως να βγαίνη από μια ρεματιά και να διαχέεται σε όλο το πεδίο βολής, ενώ ήταν μέρα. Απορούσα τι νάταν αυτό το φως που οι άλλοι δεν έβλεπαν! Αργότερα κατάλαβα. Επειδή εκεί γίνονταν εκτελέσεις καταδίκων και ίσως να είχαν εκτελεσθή άδικα και κάποιοι αθώοι, γι’ αυτό φαινόταν εκείνο το φως. Ο Θεός φύλαξε που δεν με έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα. Φυσικά δεν θα μπορούσα (να σκοτώσω)…».

Από το βιβλίο: Ιερομονάχου Ισαάκ, ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Στ’ έκδοσις, Άγιον Όρος 2008, σελ. 65.

Ο όσιος Παΐσιος υπηρετεί την Πατρίδα