Ο όσιος Γεώργιος από μικρός αγάπησε από τα βάθη της ψυχής του τον Θεό. Απόδειξη τρανή της μεγάλης αυτής αγάπης του ήταν η μόνιμη και αυστηρή άσκηση, κάτι που ιδιαίτερα αγαπά ο Θεός. Η άσκηση είναι το μόνο δικό μας, που μπορούμε να δώσουμε στον Θεό και είναι αυτή που κάμπτει το θείο έλεος.
Η άσκηση σίγουρα είναι βασικό στοιχείο της πνευματικής ζωής. Είναι το γόνιμο έδαφος για να καλλιεργηθούν, αναπτυχθούν, ανθίσουν και καρποφορήσουν οι ένθεες αρετές. Ο Πανάγαθος Θεός μας αγαπά να μιλά με γενναίες ψυχές μαρτύρων και ασκητών, που δεν κρατούν τίποτε για τον εαυτό τους, και να τους επιδαψιλεύει πλούσια τη χάρη Του.
Ο όσιος γνώριζε καλά την ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας. Σε όλη του τη ζωή αγωνιζόταν υπεύθυνα, επιμελημένα και υπομονετικά, να είναι ελεύθερος από τα βαρειά δεσμά της ύλης, ώστε να είναι άνετος, αβαρής και χωρίς καμία ξένη αγάπη στην καθαρή καρδιά του. Συνήθως η τροφή του ήταν λιτή, απλή, λίγη, αδύνατη και άνοστη. Όλη του η ζωή ήταν μία διαρκής νηστεία. Πολλές φορές περνούσε όλη την ημέρα μ’ ένα ζεστό ρόφημα. Κατά κανόνα τα γεύματά του ήταν από χορταρικά. Αγαπούσε τα λάπατα, το τουρσί και τις χορτόπιτες, που τα έφτιαχνε και μόνος του. Όταν έβρισκε, μαγείρευε και τσουκνίδες. Κρέας δεν κατέλυε ποτέ και ψάρια πολύ σπάνια.
Ο ύπνος του ήταν και αυτός λίγος και πολύ ελαφρύς. Όταν έμπαινες στο κελλί του, δεν τον έβρισκες ποτέ να κοιμάται. Αν ξεκουραζόταν λίγο, άνοιγε αμέσως τα μάτια του. Ο λίγος πάλι ύπνος του ήταν διαποτισμένος από την προσευχή. Η προσευχή διαπερνούσε όλες τις στιγμές της ζωής του. Η μνήμη του Θεού φώτιζε και τα όνειρά του, κατά μαρτυρίες πολλών.
Αγαπημένο του φαγητό ήταν, μέσα σε κρεμμύδια να τρίβει ψωμί και με νερό να τα τρώει. Με καρύδια, χόρτα και λίγο μέλι περνούσε όλη του τη ζωή. Η νηστεία και η προσευχή ήταν το μόνιμο και συνεχές έργο της ζωής του. Πάντοτε μιλούσε θερμά και ζωηρά για την ακράδαντη πίστη στον Θεό. Ιδιαίτερα τόνιζε το θέμα της νηστείας. Η νηστεία, τόνιζε, είναι περίοδος σωματικής και κυρίως πνευματικής ωφελείας. Κήρυττε με θερμό ζήλο την αγάπη.
Έπασχε από χρόνια κρυολογήματα και αναιμία. Συχνά ήταν κλινήρης και γενικώς ήταν φιλάσθενος. Όσο αδύναμος όμως ήταν στο σώμα, τόσο δυνατός ήταν στην ψυχή. Λιτός ήταν, όπως είπαμε, στην τροφή του, αλλά και στην ενδυμασία του, σε σημείο που το ράσο του είχε λιώσει.
Το στρώμα, που αναπαυόταν λίγο, ήταν φτιαγμένο από τρίχωμα κατσίκας, απλωμένο στα σανίδια. Αγαπούσε το κελλί του. Τις περισσότερες ώρες σ’ αυτό τις περνούσε με προσευχή. Η τροφή του ήταν πάντοτε φτωχική. Όταν κάποτε του έφεραν ένα αρκετά νόστιμο φαγητό με λίπος, το πέταξε μαζί με το σκεύος. Παρά τις ασθένειές του αγρυπνούσε καθημερινά. Είχε συχνές και σκληρές δαιμονικές επιθέσεις, αλλά και κακοπροαίρετων και ζηλόφθονων ανθρώπων. Τα υπόμενε όλα ο μακάριος όσιος εν σιωπή και προσευχή.
Όταν κάποτε τον παρακάλεσαν να του ράψουν ένα καινούριο ζωστικό, γιατί αυτό που φορούσε ήταν κουρελιασμένο, διακριτικά ευχαρίστησε και αρνήθηκε: «Τριάντα χρόνια το έχω στην πλάτη μου, με αυτό θα φύγω». Άλλοτε πάλι παρακάλεσε κάποιον να του κλείσει τις τρύπες του πατώματος, κάτω από το υποτυπώδες κρεβάτι του: «Όλη τη νύχτα τα ποντίκια περπατούν επάνω μου». Θα τον ενοχλούσαν στην προσευχή του.
Είχε μία μοναδική ευλάβεια και ιεροπρέπεια. Ήταν σχετικά υψηλού αναστήματος, λεπτός, με πονεμένο, αλλά φωτεινό πρόσωπο, διαπεραστικό βλέμμα, ομιλία προσεκτική, κινήσεις λίγες, σκέψεις περιορισμένες, απερίεργος, αφιλάργυρος, εγκρατής, συνετός, σώφρων, σεμνός, υπομονετικός και καλοκάγαθος. Τα πάντα στον όσιο θύμιζαν πως προέρχεται από αρχαία γενεά, που έμβλημά της είχε τη φιλοθεΐα και τη φιλανθρωπία.
Από το βιβλίο: (†) Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα) Δράμα 2016, σελ. 69, 74, 75 (αποσπάσματα).
Η μόνιμη και αυστηρή άσκηση του οσίου Γεωργίου Καρσλίδη
