Η σημερινή μέρα, των Τριών Παίδων και του Προφήτου Δανιήλ και του Αγίου Διονυσίου είναι για μας ένα από τα πανηγύρια της Μονής. Διότι, μαζί με τα πανηγύρια της Παναγίας μας, της Κοιμήσεως, της Ζωοδόχου Πηγής, των Εισοδίων κλπ., τόσο πολύ συνδέθηκε η ζωή μας, όλα αυτά τα χρόνια, με την αναφορά στην θεολογία των Τριών Παίδων, με την αναφορά στο φρόνημα των Τριών Παίδων, με την αναφορά στο βίωμα των Τριών Παίδων που, τολμώ να πω, ότι είναι παράλληλα με τον Προφήτη Δανιήλ και τον Άγιο Διονύσιο, ένα πανηγύρι!
Πρόσεξα, και το σημείωσα για να το πω, αυτό που τόσες φορές έχουμε ψάλλει. Για το απολυτίκιό τους έχουμε πει πολλά. Ήθελα να αναφερθώ σ’ αυτό το σημείο που τονίστηκε εδώ στο ανάγνωσμα, ότι ο Θεός μπορούσε να επέμβει, ώστε να μην μπούνε στην κάμινο. Και εκείνο δεν θα ήταν θαύμα; Αφού η απόφασις του Ναβουχοδονόσορος ήταν να πεταχτούν στην κάμινο, και ο Προφήτης Δανιήλ να πεταχτεί στους λέοντες· ήδη εξεδόθη η απόφασις. Δεν θα ήταν μέγα θαύμα, την τελευταία στιγμή να μην αποφασιστεί, να ανακληθεί η απόφασις; Όμως εκεί! Τους άφησε να πέσουν μέσα στην σαράντα τόσους πήχεις καιομένη κάμινο. Έπρεπε να πέσουν μέσα!
Εμείς θέλουμε να μην μπούμε στον πειρασμό, να μην μπούμε στην κάμινο, να μην μπούμε στους λέοντες, να γλυτώσουμε πριν μπούμε. Είναι φοβερό το φρόνημα του παλαιού ανθρώπου: «να μην μπω, να μην μπω, να μην πονέσω, να μην στριμωχθώ, να μην ζοριστώ, να μην υποστώ την ταλαιπωρία».
–«Όχι», λέει ο Θεός. «Θα μπεις, θα τσουρουφλιστείς και, άμα θέλω, σε σώζω μετά εγώ».
Αυτό είναι το ένα, που πάντα μου κάνει εντύπωση: όχι να προλάβει ο Θεός ώστε να μην πέσουμε, αλλά να πέσουμε, για να αποδείξουμε ότι είμαστε του Θεού, για να κάνουμε τον αγώνα μας, να πείσουμε, ας πούμε, τον Θεό ότι είμαστε δικοί Του μέσα από την κάμινο και μέσα από τους λέοντες.
Επίσης, βλέπετε, δεν λέει στο απολυτίκιο, «εν τη πηγή της φλογός ουκ εκάησαν». Μπορούσε να πει ουκ εκάησαν, αλλά δεν λέει, εν τη πηγή της φλογός ουκ εκάησαν, αλλά λέει, «ως επί ύδατος αναπαύσεως ηγάλλοντο». Δείτε την αντίθεση. Τι πιο μεγάλο θαύμα θα ήταν από το να πέσουν στην πηγή της φλογός και να μην καούν! Όμως δεν λέει αυτό, αλλά, «ως επί ύδατος αναπαύσεως»! Σαν κύματα, σαν ποτάμια δροσιάς τους εδρόσιζαν και ηγάλλοντο. Είναι μεγάλη η αντίθεσις!
Και στην περίπτωση του προφήτη Δανιήλ, δεν είπε ότι έπεσε εις τους λέοντας και ου κατεσπαράχθη. Μέγα θαύμα δεν θα ήταν κι αυτό; Αν έλεγε, ου κατεσπαράχθη. Μπορούσε, ας πούμε, έτσι να γίνει, αλλά δεν λέει ου κατεσπαράχθη, ου κατεπόθη, κλπ., αλλά λέει, «ως προβάτων ποιμήν»· σαν να είχε προβατάκια. Δείτε την αντίθεση!
Δηλαδή, η επταπλασίως καιομένη κάμινος γίνεται ως χείμαρροι υδάτων αναπαύσεως. Επομένως, αν προλάβαινε ο Ναβουχοδονόσορ και έλεγε, δεν θα μπείτε, άλλαξα γνώμη, πού θα ήταν τότε η πηγή των υδάτων της αναπαύσεως; Αν έλεγε, δεν θα πέσει ο Δανιήλ μέσα στους λέοντες, πώς θα ένοιωθε ότι τα λιοντάρια έγιναν προβατάκια;
Βλέπετε, δηλαδή, πρέπει να περάσουμε μέσα από την κάμινο. Θέλω να καταλάβετε ότι δεν είναι μέγα θαύμα μόνο το να αποφασίσει ο Θεός να δώσει μια αρρώστια και μετά να την πάρει. Το μέγα θαύμα είναι, μέσα στην αρρώστια να δώσει την πηγή της αναπαύσεως, της χαράς, της αγαλλιάσεως· να σε ρίξουν στην φωτιά και να χαίρεσαι ως σε ύδατα, ως σε κύματα αγαλλιάσεως. Δεν είναι το μέγα θαύμα να πεταχτείς μέσα στους λέοντες και να μην σε φάνε. Είναι βέβαια μέγα θαύμα, αλλά το μεγαλύτερο θαύμα είναι, τα λιοντάρια να γίνουν πρόβατα!
Επομένως, το να ‘σαι του Θεού είναι υπέροχο, ας είναι και μαρτύριο! Ποιος δεν πέρασε στενώσεις; Άλλοτε μικρότερες, άλλοτε μεγαλύτερες. Ο Θεός τον καθένα μας θα μας περάσει από κει που πρέπει, από κει που κρίνει, από κει που νομίζει, από κει που, ας πούμε, ο νους Του γνωρίζει ότι θα μας κάνει δικούς Του· αλλά, το να ‘σαι του Θεού είναι υπέροχο, ας είναι και μαρτύριο!
Από το βιβλίο: † Φεβρωνίας μοναχής, Ομιλίες στην τράπεζα της Μονής. Έκδοσις Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου, Πανόραμα – Θεσσαλονίκη 2018, σελ. 33.
