Τη Μεγάλη Εβδομάδα εορτάζουμε ιδιαίτερα τα Πάθη του Κυρίου· εορτάζουμε τον σταυρό, τη θυσία του, το πάθος πάνω στο σταυρό, τον θάνατο, την ταφή και την Ανάσταση. Αυτό έγινε· τελείωσε. Όντως ο Κύριος έπαθε, όντως ο Κύριος εσταυρώθη, όντως ο Κύριος απέθανε, ετάφη όντως και ανέστη.
Εάν η Εκκλησία θέσπισε αυτές τις εορτές και εάν εορτάζουμε κάθε χρόνο, δεν εορτάζουμε απλώς για να δούμε αυτά τα γεγονότα, αν θέλετε απλώς να τα θυμηθούμε, να τα προσκυνήσουμε, να τα λατρεύσουμε. Αυτό οπωσδήποτε πρέπει να γίνει· αλλά είναι πάρα πολλοί χριστιανοί που αρκούνται σ’ αυτό.
Όπως λέγαμε και άλλη φορά, όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, λίγο-πολύ, βλέπουν τους αγίους στα τέμπλα, στα προσκυνητάρια και τους τιμούν και προσεύχονται· παρακαλούν δηλαδή τους αγίους να πρεσβεύσουν υπέρ αυτών. Αλλά ελάχιστοι χριστιανοί, ελάχιστοι στη συνέχεια σκέπτονται ότι εκείνο το οποίο πρέπει να κάνουν είναι όχι απλώς να τιμούν τους αγίους, όχι απλώς να τους βλέπουν αντικειμενικά, αλλά να μιμηθούν τη ζωή των αγίων, να γίνουν κι αυτοί άγιοι.
Πολύ περισσότερο, θα λέγαμε εδώ, ότι δεν εορτάζουμε τα Χριστούγεννα, τα Θεοφάνεια, τον Ευαγγελισμό, όλες τις άλλες γιορτές, ιδιαίτερα τώρα τα Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου έτσι απλώς σαν γεγονότα, σαν όλα εκείνα τα οποία έζησε ο Κύριος. Όσο κι αν τα τιμήσουμε, όσο κι αν τα ευλαβούμεθα, όσο κι αν τα προσκυνήσουμε τα Πάθη του Κυρίου και την Ανάστασή του κλπ. και τα υμνήσουμε, δεν φτάνει. Αυτά έγιναν για μας.
Ο Θεός που δημιουργεί τον άνθρωπο και που κάνει τον άνθρωπο να νιώθει τον Θεό, να αναφέρεται στον Θεό, να έχει κλίση προς τον Θεό, δεν το κάνει απλώς για να βλέπει ο άνθρωπος τον Θεό εκ του μακρόθεν, να ξέρει ότι υπάρχει Θεός, να πιστεύει στον Θεό. Πρέπει να ενωθεί με τον Θεό· έτσι επλάσθη από τον Θεό: «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» (Γεν. 1:26). Πολύ περισσότερο τώρα ήλθε στη γη ο Κύριος να γίνει άνθρωπος, να πεθάνει υπέρ ημών, για να αναστηθεί με την έννοια αυτή· όχι απλώς να θαυμάσουμε εκ του μακρόθεν τα Πάθη του και την Ανάστασή του, αλλά όντως και μεις να συναποθάνουμε, όντως και μεις να συναναστηθούμε.
Ο Κύριος έπαθε, απέθανε, ετάφη. Αυτό είναι γεγονός. Ο Κύριος ανέστη, είναι γεγονός. Όμως οπωσδήποτε πρέπει και ο καθένας από μας όντως να σταυρωθεί με τον Κύριο, να συσταυρωθεί, όντως να συναποθάνει, να συνταφεί και όντως να αναστηθεί. Εάν μείνουμε απλώς εκ του μακρόθεν να γιορτάζουμε, με όση ευλάβεια κι αν γιορτάζουμε όλες αυτές τις γιορτές, με όση ευλάβεια κι αν σταθούμε απέναντι στον Κύριο, αλλά τελικά η όλη στάση μας είναι έτσι που σαν να μην τα θέλουμε –είτε το καταλαβαίνουμε είτε δεν το καταλαβαίνουμε, το θέμα είναι ποια είναι η πραγματικότητα– αν λοιπόν η όλη μας στάση είναι να τα ευλαβούμεθα, να τα προσκυνούμε, αλλά όχι να μυηθούμε στον θάνατο του Κυρίου, όχι να μυηθούμε στην Ανάσταση του Κυρίου, δεν ωφελούμεθα, δεν μας ωφελούν.
Ο Κύριος δεν είχε αυτός καθεαυτόν ανάγκη να γίνει άνθρωπος, δεν είχε ανάγκη να πάθει όλα αυτά, να πεθάνει, να αναστηθεί. Δεν είχε ανάγκη. Από πάντοτε ήταν Θεός, «ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ» (Φιλιπ. 2:6). Όλα αυτά έγιναν για μας, αλλά όχι απλώς για να τα βλέπουμε. Να μυηθούμε σ’ αυτά. Να γίνουμε κοινωνοί, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, των παθημάτων του Κυρίου και κοινωνοί της Αναστάσεώς του (Φιλιπ. 3:10-11).
Είθε ο Κύριος να μας βοηθήσει και να εννοήσουμε ότι έτσι είναι τα πράγματα και επίσης να φιλοτιμηθούμε να βαδίσουμε έτσι, για να γίνει το θαύμα αυτό και σε μας.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου “Σταυροαναστάσιμα”, Β’ έκδοση, Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2003, σελ. 40.
