«Άφραστον θαύμα! …εν τάφω νεκρός άπνους κατατίθεται εις σωτηρίαν ημών των μελωδούντων» (Καταβασία ζ' ωδής του Κανόνος), ακούσαμε στον Όρθρο του Μεγάλου Σαββάτου, που ψάλλεται την Παρασκευή το εσπέρας. Και στην ασματική ακολουθία των Εγκωμίων, την λυρικώτερη στην εκκλησιαστική μας υμνολογία, ψάλαμε «ύπνωσας μικρόν και εζώωσας τους τεθνεώτας και εξαναστάς εξανέστησας τους υπνούντας εξ αιώνος, Αγαθέ» (Στάσις β'). Τάφος, νεκρός-άπνους, ύπνωση και ανάσταση. Πώς συμβιβάζονται ο τάφος και η άπνοια με την ζωοποίηση και την ανάσταση; Ας μην σπεύση να βγάλη κάποιος εύκολα το συμπέρασμα ότι πρόκειται για απλή ποιητική σύλληψη και για λογοτεχνικά σχήματα. Έχει και η Εκκλησία τους... Διαβάστε τη συνέχεια