Είμαι 70 χρονών τώρα, 40 χρόνια (που είμαι) στο Μοναστήρι ποτέ δεν με αδίκησε ο Θεός. Επέτρεψε ο Θεός να έχω προβλήματα στην καρδιά, μηχανήματα στην καρδιά, εγχειρήσεις στην καρδιά και σε όλο το σώμα, αλλά έχω μέσα μου Χριστό και ο Χριστός με δυναμώνει. Λέω: «Πώς αντέχω; Αν με βοηθήσης, Χριστέ μου, θα λειτουργήσω». Κάθε πρωί όλο το χρόνο λειτουργώ, εξυπηρετώ τον κόσμο που έρχεται (και έχουν) πνευματικά ζητήματα και ό,τι με φωτίσει ο Θεός λέω. (Παρακαλώ): «Χριστέ μου, εσύ είπες ότι θα σας δώσω στο στόμα και σοφία. Λοιπόν, δώσε μου στο στόμα μου σοφία να μιλήσω, και αν κάνω κανένα λάθος, γιατί είμαι και αγράμματος άνθρωπος, μην με δικάσης εν εκείνη τη ημέρα…». Διατί μία μέρα θα φύγουμε, υπάρχει ζωή αιώνιος και γι’ αυτό φροντίζουμε για την ψυχή μας. Με την προσευχή μας, με την πίστη μας στον Θεό, με την ταπείνωση, με υπομονή περνάμε τις ημέρες. Δεν πρέπει να απελπιζώμαστε για την σωτηρία μας, αλλά πρέπει να έχουμε την ελπίδα μας στον Χριστό. Ό,τι του ζήτησα, 70 χρονών που είμαι, όλα μου τα έδωσε, όλα τα καλά με έδωσε, όλα τα χαρίσματα με έδωσε, όλα τα αξιώματα με έδωσε, τίποτα δεν έχω (δικό μου), μέχρι τον τάφο ακολουθούν αυτά, μετά τον τάφο αρχίζει η νέα ζωή.
Κάποτε λειτουργούσα στο Μοναστήρι (πριν) χρόνια πολλά –έχω τώρα 38 χρόνια στο Μοναστήρι– και όπως λειτουργούσα, είχα ένα γεροντάκι –καλόγερο– και εγώ έκανα τον παπά και κείνος έψαλλε· ήταν το αναλόγιο στην μέση. Και όπως έψελνε το γεροντάκι, ξαφνικά στον Χερουβικό ύμνο ακούω ένα φτερούγισμα μέσ’ στο Ιερό, σαν πολλά παλληκάρια στα λευκά ντυμένοι και φτερουγίζανε, έβλεπα και μπροστά μου μέσ’ στο Άγιο Θυσιαστήριο. Είναι τάγματα αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, οι άγιοι Πάντες, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, η Κυρία Θεοτόκος και όλοι οι Άγιοι είναι εν ώρα της Θείας Λειτουργίας, και τάγματα Σεραφείμ, Χερουβείμ, εμείς δεν είμαστε άξιοι να τα δούμε βέβαια αυτά. Όμως, εφ’ όσον μας αξίωσε και είμαστε ιερουργοί των θείων Μυστηρίων, κάτι βλέπομε και κάτι πιστεύομε. Λοιπόν και όπως έκανα τις μετάνοιες και έλεγα «Οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες…», ακούω ένα φτερούγισμα στον αριστερό μου ώμο, μία μεγάλη πτέρυγα, είδα την πτέρυγα την ώρα που πήγα να σηκώσω τα Άγια, και λέω: «Τον ευλογημένο, τον γέροντα, τον πατέρα Ευθύμιο, φαίνεται πέρασε απ’ την Ωραία Πύλη μπροστά απ’ την Αγία Τράπεζα, για να πάρη το θυμιατό να θυμιάση, που θα βγω να κάνω την είσοδο και με το ράσο με έκανε, αλλά αμέσως κατάλαβα ότι (δεν ήταν ο π. Ευθύμιος αλλά) ήταν πτέρυγα, μία μεγάλη πτέρυγα, τόσο μεγάλη που με φτερούγισε πάνω εδώ στον ώμο μου.
Κοιτάζω, λοιπόν, βλέπω το γεροντάκι στην θέση του και έλεγε –δεν είχε πάει στο Σχολείο να μάθη γράμματα καθόλου, αλλά έμαθε όλα τα εκκλησιαστικά γράμματα, τον φώτισε ο Θεός– και έλεγε ο γέρος εκεί: «Ως τον Βασιλέα, ως τον Βασιλέα…» για να ετοιμαστώ εγώ, ο ιερέας. Κοίταζα την πόρτα, κόσμος όμως δεν ήταν. Μετά, αφού τελείωσε η Λειτουργία, λέω:
– Βρε, πατέρα Ευθύμιε, μπήκες στο Ιερό την ώρα του Χερουβικού ύμνου;
– Μπα, εγώ πάτερ μου, να μπω στ’ Άγιο Βήμα; Μας απαγορεύουν, πάτερ, εμάς τους μοναχούς που δεν έχομε ιερωσύνη, ούτε στα Βημόθυρα δεν μπορούμε να πατήσωμε, για ν’ ανάψωμε τα καντήλια μπροστά στο τέμπλο. Υπάρχει κανόνας της Εκκλησίας.
Λέω:
– Πάτερ μου, άκουσα ένα φτερούγισμα στον Χερουβικό ύμνο, μία πτέρυγα μεγάλη με χτύπησε στον αριστερό μου ώμο.
Και μου λέει:
– Πάτερ, Λειτουργία (γίνεται), Αγίοι θα ‘ναι.
Λοιπόν, κατάλαβα ότι τάγματα αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων είναι μέσα στην Θεία Λειτουργία.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Α’. Διηγήσεις (αποσπάσματα). Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
