Μετά το απόδειπνο, ο γέροντας Ζωσιμάς μάζευε καμιά φορά τις αδελφές και τις δίδασκε, παίρνοντας αφορμή από τον άγιο ή την εορτή της ημέρας. Μιλούσε χωρίς προετοιμασία, απλά, αυθόρμητα, αλλά με θέρμη και ιερό ενθουσιασμό.
Κάποτε, στις 8 Νοεμβρίου, τους είπε τα εξής:
– Σήμερα, αδελφές, γιορτάσαμε τη Σύναξη των αγίων Αγγέλων. Απόψε λοιπόν, αφού πάτε στα κελλιά σας με σιωπή, ν’ ασχοληθείτε με τούτες τις σκέψεις: Τι δόξα, τι χαρά, τι τιμή, τι αγαλλίαση έχουν στους ουρανούς οι άγγελοι! Πώς να μη χαιρόμαστε και να μην ευφραινόμαστε κι εμείς, γνωρίζοντας ότι έχουμε την ελπίδα και τη δυνατότητα να ενωθούμε για πάντα μαζί τους, να ανήκουμε στη χορεία τους και να συναγαλλόμαστε, βλέποντας το πρόσωπο του Θεού και δοξολογώντας αιώνια το πανάγιο όνομά Του, όπως εκείνοι; Αχ, τι μακαριότητα μας περιμένει!…
Εδώ τα λόγια του διακόπηκαν από τους λυγμούς. Σώπασε για λίγο και βυθίστηκε σε συλλογή. Ύστερα συνέχισε:
– Μα ήδη βρισκόμαστε σ’ αυτό το δρόμο! Ήδη ανήκουμε στο αγγελικό πολίτευμα! Δεν είμαστε, άραγε, γι’ αυτό οι πιο μακάριοι άνθρωποι της γης; Ρίξτε μια ματιά στον κόσμο. Πόσοι υπάρχουν, που δεν έχουν ιδέα για όσα αποκάλυψε σε μας η χάρη του Θεού, όσα βιώσαμε με την αμαρτωλή καρδιά μας και όσα γνωρίσαμε μέσ’ από τη Γραφή και τις διδαχές των αγίων πατέρων μας! Αλλά και πόσοι πάλι υπάρχουν, που βλέπουν την αλήθεια και επιθυμούν ν’ αφιερωθούν στο Θεό, αλλά εμποδίζονται από τα δεσμά διαφόρων υποχρεώσεων και βιοτικών υποθέσεων!
» Εμάς, όμως, τι μας εμποδίζει να κληρονομήσουμε την αιώνια αγγελική χαρά και να γευθούμε από τώρα την ουράνια μακαριότητα; Τίποτα! Όλα εξαρτώνται από την προαίρεσή μας και τον αγώνα μας. Ο Θεός έκανε ό,τι ήταν να γίνει απ’ Αυτόν: Μας απάλλαξε από τον κόσμο και τους πειρασμούς του, εξουδετέρωσε κάθε εμπόδιο και μας έφερε στην αγγελική τάξη, απαγάγοντάς μας κυριολεκτικά με τη δύναμή Του.
» Τι αχαριστία, αν περιφρονήσουμε την τόση εύσπλαχνη οικονομία του Κυρίου για μας! Θα είμαστε άξιοι της δίκαιης τιμωρίας Του. Αλήθεια, τι μας εμποδίζει να Τον ευαρεστήσουμε; Μήπως μας ζητάει κάτι δύσκολο; Τίποτα περισσότερο, από το ν’ αγαπάμε Εκείνον, τον Ευεργέτη και Σωτήρα μας, μ’ όλη μας την καρδιά, και να έχουμε επίσης μεταξύ μας αγάπη, ομόνοια και ομοψυχία. Έτσι είναι που θα μοιάσουμε στους αγίους αγγέλους και θ’ αξιωθούμε ν’ απολαύσουμε τη μακαριότητά τους.
Από το βιβλίο: Ηγουμένης Βέρας Βερχόφσκυ, ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΖΩΣΙΜΑΣ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2007, σελ. 270.
