Όταν μια ψυχή όντως ερωτευθή τον Κύριο, προτιμάει την σιωπή και την νοερά προσευχή, και αυτό το έχουνε οι ερημίτες, οι ασκηταί, οι οποίοι πρωτύτερα διέπρεψαν με το Ψαλτήρι, την Παρακλητική, τα Μηναία, τα Πεντηκοστάρια, τα Τριώδια και τώρα έπαψαν τα λόγια.
Βλέπετε ότι ένας που αγαπάει τον Θεό πάντα θέλει να μιλάη για τον Θεό και θέλει να κάνη και τους άλλους να αγαπήσουν τον Θεό· είναι μια αγάπη ανιδιοτελής, απλή, ειλικρινής, ενώ, ας πούμε, μια κοπέλλα που αγαπάει έναν νέο θα μιλήση γι’ αυτόν να τον αγαπήσουν και άλλοι; Δεν θα το κάνη, δεν της έρχεται καλό, γιατί μέσα της έχει μια παθολογική αγάπη που την τριβελίζει η ζήλεια.
Ο Θεός είναι πάρα πολύ μυστικός σε εμάς, την πρόνοιά του όσο και να την εξετάσωμε δεν μπορούμε να την καταλάβωμε. Θεό αναπνέομε, Θεό ζούμε και όμως δεν το ξέρομε, γεννηθήκαμε έτσι, ζούμε έτσι απλά χωρίς να αισθανώμαστε αυτό το μεγαλείο. Και ο Θεός (είναι) πολύ μυστικός τρόπον τινά, σαν να μην θέλη εμείς να καταλαβαίνωμε τις ενέργειές του· και μόνο τις καταλαβαίνουμε και μας τις εδείχνει, όταν μας πλουτίζη με την αγία ταπείνωση. Αυτός ο ίδιος μας δωρίζει το δώρο, το χάρισμα της ταπεινώσεως και τότε όλα τα βλέπομε, όλα τα αισθανόμαστε, τόνε ζούμε τον Θεό πολύ φανερά. Όσο όμως δεν έχουμε αυτήν την ταπείνωση, δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από τις ενέργειες του Θεού και φτάνομε στο σημείο να λέμε “υπάρχει Θεός;”. Γιατί δεν βλέπουμε τίποτα. Το αντίθετο, όταν αξιωθούμε της αγίας ταπεινώσεως, τα βλέπουμε όλα, τα χαιρόμαστε όλα, τα ζούμε όλα, ζούμε με τον Θεό, ζούμε τον Παράδεισο μέσα μας που είναι ο ίδιος ο Χριστός. Σήμερα το αισθάνθηκα.
Πήγαμε στην Εκκλησία και αισθάνθηκα μια μεγάλη χαρά να με πλημμυρίζη. Πριν μεταλάβω ακόμα, μου ερχόταν έτσι να υψώσω τα χέρια μου στον Θεό, αισθανόμουνα μια μεγάλη χαρά και όταν μεταλάβαμε, (είχα) χαρά, μεγάλη χαρά.
Το μυστικό είναι η εξάρτησις. “Ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως Συ”, “εταπείνωσεν εαυτόν μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού”. Το παράδειγμα μας το δίνει ο Χριστός ο ίδιος.
(Ο Χριστός) δεν παίρνει φόρα να μας κεραυνοβολήση, περιμένει ακατάπαυστα την μετάνοιά μας. Δηλαδή, ανέχεται διαρκώς.
Έχεις Πατέρα Παντοδύναμο, Παντοκράτορα, που καρτερεί την μετάνοιά σου αγογγύστως. Μας υπομένει ο Θεός.
Το καλό πνεύμα σου φέρνει την αγάπη, την γαλήνη, την ειρήνη, την ανέχεια (ανεκτικότητα), την εμπιστοσύνη, την ασφάλεια και “πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”, το αντίθετο την ανασφάλεια.
Είμαστε διπλοί. Έχομε το κακό πνεύμα, έχομε το αγαθό και τα δυό αυτά παίρνουν δύναμη από μια πηγή. Αυτές είναι δικές μου σκέψεις· αν είναι σωστές, να μου το πης, αν είναι πλάνη, να με καθοδηγήσης.
Ας πούμε ότι έχουμε μία μπαταρία, αυτή είναι η δύναμις της ψυχής μας σε μία μπαταρία μέσα. Εάν βάλη την μπρίζα ο παλαιός άνθρωπος, ο κακός εαυτός μας παίρνει δύναμη και δρα μέσα στο είναι μας, μας αναστατώνει, μας σπρώχνει στο κακό, στην καταστροφή και την δύναμη την παίρνει από αυτή την μπαταρία και, όταν κάνη αυτό ο κακός εαυτός μας, ο καλός εαυτός μας μπαίνει στην μπάντα, είναι αδύνατος, τραβιέται πέρα και ο κακός οδηγεί στην καταστροφή το αυτοκίνητο, δηλαδή το είναι μας. Ενώ κάνει πέρα μεν ο καλός εαυτός μας, όμως προσπαθεί, κοιτάζει να εύρη και αυτός τρόπο να καταβάλη τον πολυμήχανο, τον αντίθετο, που είναι ο κακός εαυτός μας, ο παλαιός ημών άνθρωπος, η σάρκα μας “συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις”.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Γ’. Νουθεσίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» (αποσπάσματα).
