Μια φορά – διηγείται η Σωτηρία Νούση – με παρεκάλεσε ένας Αρχιερεύς (υπάρχει και σήμερα), και μου λέει: «Είναι ανάγκη για ένα σοβαρό θέμα να δω τον γέροντα Πορφύριο, αλλά, για να μην το μάθουν άλλοι, δεν θέλω να έλθω με το αυτοκίνητό μου της Μητροπόλεως. Μπορούμε να πάμε;». «Ασφαλώς», του απάντησα.
Την άλλη ημέρα, με ένα γνωστό μου κύριο εκπαιδευτικό και αξιόλογο άνθρωπο και με ένα επίσημο αυτοκίνητο πήγαμε με τον Σεβασμιώτατο. Παρενθετικώς δε σημειώνω ότι κάποια φορά του είπα ότι σκέπτομαι να πάρω αυτοκίνητο και μου απάντησε έντονα ο Γέροντας: «Όχι! αυτοκίνητο δεν θα πάρης, αλλά και ούτε και θα σου λείψη όταν το χρειάζεσαι!». Όντως με τις ευχές του, έτσι έγινε και γίνεται… Δόξα τω Θεώ.
Όταν πήγαμε στο κελλάκι του Γέροντα, πήγε μόνος του ο Αρχιερεύς μέσα και για αρκετή ώρα τα είπαν. Όταν τελειώσανε, με φωνάζει ο Αρχιερεύς για να πάμε και ‘μεις στο κελλάκι. Μείναμε λίγη ώρα, είπαμε δυο-τρία τυπικά λογάκια και μετά, επειδή, όπως τον είδα τον Γέροντα ξαπλωμένο στο κρεββατάκι του που με υπομονή τόση ώρα τα λέγανε με τον Αρχιερέα, τον λυπήθηκα και του λέω: «Γέροντα, να φωνάξω την γερόντισσα την αδελφή σας να σας ετοιμάσουν και να πάμε μία βόλτα λίγο μέχρι την θάλασσα να εισπνεύσουμε λίγο καθαρό και θαλασσινό αεράκι;». «Τι είπες;», μου λέει. Το επανέλαβα. Σκέφθηκε λίγο και μου λέει: «Ναι, έχεις δίκιο, φώναξε να με ετοιμάσουν και να πάμε».
Έτσι και έγινε. Πήγαμε σε ένα όμορφο σημείο δίπλα από την θάλασσα και με ανοιχτές τις πόρτες του αυτοκινήτου μείναμε αρκετή ώρα και είπαν αρκετά πάλι με τον Σεβασμιώτατο. Ήλθε η ώρα και επιστρέψαμε.
Στην επιστροφή σκέφθηκα: «Αρκετά είπαν με τον Αρχιερέα, εκκλησιαστικά και διάφορα, να τους δώσουμε και λίγη χαρά;». Και του λέω: «Γέροντα, ο κ. Διονύσιος έχει όμορφη φωνή και γνωρίζει σπάνια και όμορφα τραγούδια πατριωτικά, Μωραΐτικα κλπ.· να μας τραγουδήση κάτι;». Και του απαντά ο Γέροντας: «Ναι, πες Διονύσιε».
Και τότε εκείνος άρχισε με την μελωδική και βροντερή φωνή του να τραγουδά. Πήγαινε δε σιγά-σιγά για να πη περισσότερα. Ο Γέροντας ενθουσιάστηκε. «Μπράβο, Διονύσιε, πες και άλλα!». Και όντως είπε. Είπε δε και το γνωστό: «Σπίνε, μου αρέσει το ψάλσιμό σου».
Όταν άλλη φορά είδα τον Γέροντα, μου λέει: «Μωρέ, χάρηκα εκείνη την ημέρα που πήγαμε κάτω στην θάλασσα με τον Δεσπότη, αλλά περισσότερο χάρηκα και με τα τραγούδια του Διονύση! Χάρηκα!». Του είπα: «Γέροντα, να του πω όσα σας είπε εκείνη την ημέρα να τα μαγνητοφωνήση και να σας τα φέρη σε μία κασσέτα να τα ακούτε όταν θα είσθε μόνος;». Και μου απαντά: «Ναι, πες του, αλλά ένα λεπτό! Όταν τραγουδήση για τον σπίνο, να του πης να μην πη σπίνε αλλά αηδόνι!, γιατί ο σπίνος δεν τραγουδά όμορφα και γλυκά όπως το αηδόνι!».
Και σήμερα ακόμη ο Σεβασμιώτατος, όταν έρθη η συζήτηση για τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο, διηγείται πάλι όχι μόνο τα τότε που έζησε με τον Γέροντα, τις άγιες στιγμές, αλλά και σήμερα σε κάποια αδιέξοδα ή σε τυχόν, όπως σε πρόσφατη, ασθένειά του, μόλις με πόνο τον επικαλέστηκε, ένοιωσε έντονα υπερβολικά ζωντανή την παρουσία του και εν συνεχεία την ιατρική του επέμβαση. Και με δάκρυα τον ευχαριστεί.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» (απόσπασμα από το “η’. Ελάχιστα για τον όσιο Πορφύριο”).
