Ο Άγιος Δαυΐδ, παιδιά μου, είναι πολύ θαυματουργός. Σ’ άλλον έχει δώσει το φως του, άλλον φέρνει σε μετάνοια κι άλλα διάφορα θαύματα (κάνει). Να ‘χετε την ευλογία και την ευχή του Αγίου. Σε μία γυναίκα έδωσε το φως της και έκανε καλά το πόδι της, που είχε πρηστή σαν τούμπανο. Της εμφανίστηκε στον ύπνο της και, χωρίς να γνωρίζη το όνομά του, τον επικαλέστηκε. Άλλη γυναίκα, δεν είχε παιδί. Ακούμπησε στο λείψανο του Αγίου και είπε: «Άγιέ μου, ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων, σε παρακαλώ να μου χαρίσης ένα παιδί». Στον χρόνο επάνω απέκτησε παιδί. Όταν την Μεγάλη Τεσσαρακοστή βγαίνη η αγία Κάρα του, πάντα βρέχει στο χωριό, έστω κι αν όλη την ημέρα ο ήλιος καίη.
Ο Άγιος, κατά την πίστη θαυματουργεί. Κατά το «η πίστις σου σέσωκέ σε», ενεργεί το θαύμα. Γι’ αυτό, συνέχεια ο κόσμος κάνει ευχαριστήριες Λειτουργίες.
Σας λέω πραγματικά ότι εγώ θα έπρεπε να είχα πεθάνει το ’67. Σαράντα επτά χρονών που ήμουν τότε, που μου κάνανε τέσσερις φορές εγχείρηση και έπρεπε να είχα πεθάνει. Έσπασε ο σκωληκοειδίτης, οκτώ ημέρες μέσα στο Μοναστήρι και, όταν σπάση ο σκωληκοειδίτης και κάτι άλλες παθήσεις, ζει ο άνθρωπος; Εγώ έζησα… ούτε τηλέφωνο είχαμε, ούτε γιατρό, ούτε κανέναν, είχα ως μεγαλύτερο γιατρό τον όσιο Δαυΐδ και τον άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, αυτοί με βοηθήσανε το ’67. Και τώρα πάλι με τόση και τόση ταλαιπωρία που έχω, πάλι με βοηθάει η Χάρις του Αγίου. Εκεί που λέγω ότι είμαι θνητός, πεθαμένος, νεκρός και άταφος, μου δίνει το κουράγιο και στέκομαι στο πόδι. Ό,τι μπορώ… να, δύο λογάκια πνευματικά να πω σ’ έναν χριστιανό. Τα θαύματα του Αγίου, αγαπητοί πατέρες και ευσεβείς χριστιανοί, είναι πολλά.
Εγώ την έχω την ζάλη χρόνια ολόκληρα, αλλά δεν υπολογίζω τα παθήματα του νυν καιρού. Κάνω υπομονή, παίρνω και κάτι φάρμακα, με συγχωρείτε, (με) τα φάρμακα που παίρνω πέφτει η πίεση και με πιάνει μια υπνηλία κάθε πρωί εκεί στην εκκλησία, αλλά πάντα αγωνίζομαι… «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο». «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει». «Δοκιμάζει ο Θεός». «Δόξα σοι ο Θεός». Εδώ τόσα και τόσα θαύματα (γίνονται). Τώρα τον Ιανουάριο είχε κάνει ένα θαύμα ο Άγιος στο Λονδίνο. Ένας ευσεβής άνθρωπος της προσευχής είχε καρκίνο στο συκώτι και παρεκάλεσαν τον άγιο Δαυΐδ, να μην τα πολυλογώ, ήρθαν στην Μονή να τους σταυρώσω με την αγία Κάρα και, ω του θαύματος! εθεραπεύθη και (τώρα) είναι πολύ καλά στην υγεία του.
Πριν πέντε ημέρες, πέρασε ένας από την Λάρισα, αυτός είχε στο στομάχι την σοβαρή ασθένεια. Ζήτησε εμένα, αλλά εγώ δεν πηγαίνω, αποφεύγω λιγάκι, να μην έχω τις φιλοδοξίες και αυτά και με βλέπη ο κόσμος, είπα στον π. Κύριλλο, τον σταύρωσε με την αγία Κάρα, μέχρι να πάη στην Λάρισα ο άνθρωπος έγινε τελείως καλά. Έρχεται και την άλλη μέρα πάλι και λέει ότι «με βοήθησες πάτερ, με την Χάρη του Αγίου, και ήρθα να σου πω το θαύμα του Αγίου. Εθεραπεύθην και έγινα τελείως καλά και ήρθα να τον ευχαριστήσω».
Παραπονιόμουν στον όσιο Δαυΐδ για τις ελιές που έκοψε εκείνος ο ασεβής και έλεγα: «Άγιέ μου Δαυΐδ, εγώ τα άφησα όλα και τώρα ήρθα να κοιτάξω τις δικές σου τις δουλειές σε τόσα κτήματα;». Από το τέμπλο, παιδιά μου, ακούστηκε ένας κρότος μέρα μεσημέρι, δηλαδή φεύγει από το τέμπλο, με συγχωρείτε, η αγία του εικόνα και στέκεται ένας καλόγερος στην βόρεια πύλη του ιερού, εκεί που είναι ο ταξιάρχης Μιχαήλ, και λέει: «Πάτερ μου, μη στενοχωριέσαι, διότι η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια». Και έγινε αμέσως άφαντος μετά από αυτό και πήγε στην θέση του (στο τέμπλο). Σας το διδάσκω, παιδιά μου, να το ξέρετε· η μεγαλύτερη αρρώστια για τον άνθρωπο είναι η στενοχώρια.
Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Α’. Διηγήσεις (αποσπάσματα). Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.
