Ο άγιος Πορφύριος, ο Άγιος της Αγάπης – διηγείται η Σοφία Ορφανίδου –, αγαπούσε αδιάκριτα όλους. Δεν υπήρχαν γι’ αυτόν γνωστοί και άγνωστοι. Όλοι ήμασταν παιδιά του και εκείνος ήταν ο πατέρας μας. Μας ευλογούσε απλόχερα, μας παρηγορούσε, μας ανακούφιζε και μας θεράπευε. Θεράπευε μυστικά τόσο τις ασθένειες της ψυχής μας όσο και του σώματός μας. Συμπονούσε και έκλαιε παρακαλώντας τον Χριστό για την θεραπεία των ασθενών, ιδίως των καρκινοπαθών. Πόσους και πόσους δεν εθεράπευσε μυστικά, αλλά και φανερά. Σε μια συνομιλία μας με ερώτησε από ποια ασθένεια έπασχε γνωστός μας Επίσκοπος και, όταν του είπα «καρκίνο του ήπατος», μου είπε: «Αυτή η ασθένεια κάνει τον άνθρωπο να συνειδητοποιήση πως η ζωή του παρήλθε και πως σε λίγο θα βρεθή ενώπιον του μυστηρίου του θανάτου».
Κάποτε επιστρέφαμε από ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Συνταξιδιώτης μας του λέει: «Γέροντα, οι άνθρωποι που είδαμε εκεί ως επί το πλείστον δεν ήταν όμορφοι· μήπως επειδή είναι αβάπτιστοι;». «Το βάπτισμα, παιδί μου, απάντησε, ωραιοποιεί τον άνθρωπο, διότι δέχεται άπλετα την Χάρη του Θεού… Και μάλιστα ο βαπτιζόμενος, εφ’ όσον με τον αγώνα του κρατήσει την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα δεχθή και τους καρπούς Του, που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια».
Μου ζήτησε να επαναλάβω τις 9 αυτές αρετές, αλλά δυσκολεύτηκα, και στενοχωρημένος μου είπε: «Δεν ξέρουμε, μωρέ, την θρησκεία μας, δεν διαβάζουμε την Αγία Γραφή και τους Πατέρες μας. Να προσεύχεστε και να μελετάτε. Η προσευχή και η μελέτη δεν πρέπει να γίνωνται μηχανικά, αλλά να γίνωνται αργά-αργά και να περνούν από τον νου και την καρδιά μας. Να διαβάζετε τους Ψαλμούς και τους Κανόνες των Αγίων, οι οποίοι γλυκαίνουν την ψυχή. Ο Θεός από εσένα ζητά λίγα πράγματα και μετά σου δίνεται… Γράφονται πολλά για την Προσευχή, κανείς όμως δεν μπορεί να πη τι είναι… Κανείς δεν μπορεί να περιγράψη σε άλλον το μέλι που εγεύθη σε κάποια χώρα που πήγε· πρέπει κι ο άλλος να το γευθή για να το καταλάβη».
Τόνιζε πως βοηθά πολύ η προσευχή που γίνεται για τους άλλους με αγάπη. «Είναι σπουδαίο πράγμα, μου είπε σε κάποια συνάντησή μας, να είσαι καθαρίστρια σε οίκο ανοχής… Είναι μεγάλη προσφορά… Με κατάλαβες, μωρέ;…».
– Όχι, Γέροντα.
– Να, μωρέ, να είσαι καθαρίστρια εκεί μέσα και να κάμης το καθήκον σου… Να σκουπίζης, να σφουγγαρίζης καλά και συγχρόνως να λέγης την ευχή… Να μην λέγης όμως τίποτε άλλο, να μην κάνης κατήχηση… Ε! τι να σου πω, τις έσωσες…
Μεγάλη ήταν η έγνοια του για την σωστή ανατροφή των παιδιών. Όταν συνόδευσα κάποτε ένα πολύτεκνο ζευγάρι μέχρι τον Άγιό μας, άκουσα να λέη: «Στα παιδιά σας να μην είστε καταπιεστικοί, γιατί τώρα μπορεί να πηγαίνουν στην Εκκλησία και να νηστεύουν, αλλά αργότερα δεν θα θέλουν ούτε να σας βλέπουν, διότι θα σας αισθάνωνται ως κακούς καταπιεστάς. Θέλετε να κάνετε τα παιδιά σας καλά, ενώ εσείς δεν είστε καλοί…».
Η αγάπη του μας συνόδευε όπου κι αν βρισκόμασταν. Κάποτε μου παρήγγειλε κάποιος ένα βιβλίο με αποκρυφιστικό περιεχόμενο. Πήγα λοιπόν σε ένα βιβλιοπωλείο και το αγόρασα. Την επομένη, μόλις έφθασα στο Μοναστήρι, μου λένε ότι με ζητούσε ο Γέροντας. Μόλις έφθασα στο κελλάκι του, η πρώτη του κουβέντα μόλις με αντίκρυσε ήταν: «Τι σχέση έχεις εσύ με τις Ανατολικές θρησκείες;». «Καμμία», του λέγω. «Μα τότε, απάντησε, τι δουλειά είχες στα βιβλιοπωλεία τους;». Θυμήθηκα την παραγγελία που είχα, του εξήγησα σχετικά και η απάντησή του ήταν κατηγορηματική. «Να μην πηγαίνης ούτε στα βιβλιοπωλεία τους». Απάντηση που με ενθουσίασε, που με χαροποίησε, γιατί ένοιωθα ότι με παρακολουθούσε, ότι με φρόντιζε, είχε την έγνοια μου.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 73.
