Ο μεγαλύτερος μεταξύ των αδελφών αυτών, ο Δαβίδ, έγινε μοναχός σε ηλικία δεκαέξι ετών, μετά την φανέρωση σ’ αυτόν του αγίου Αντωνίου του Μεγάλου. Αποσύρθηκε στο όρος Ίδη της Τρωάδος, όπου ίδρυσε μονή περί το 762. Εκεί τον βρήκε η ευσεβής μητέρα του, μετά από μακρόχρονη αναζήτηση, και του έφερε τον μικρό του αδελφό, Συμεών, για να του διδάξει τα ιερά γράμματα και να τον αφιερώσει στον Θεό.
Ο Συμεών, μετά τον θάνατο του κατά σάρκα αδελφού και πνευματικού του πατέρα (784), επιδόθηκε στην μίμηση της πολιτείας του οσίου Συμεών του Στυλίτου [1η Σεπτ.]. Εγκαταστάθηκε σε έναν στύλο, φορτωμένος βαριές αλυσίδες, μένοντας συχνά δίχως τροφή επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Φορούσε όλες τις εποχές έναν σάκκο από χοντρή αλογότριχα και για την επιβίωσή του εγκατέλειπε τον εαυτό του πλήρως στην θεία Πρόνοια. Και τον χειμώνα, ένας μεγάλος αετός ερχόταν να τον ζεστάνει κάτω από τις φτερούγες του.
Η τόσο μεγάλη βία που άσκησε στην φύση τον αξίωσε να περιβληθεί την χάρη του Θεού, την οποία με την σειρά του μοίραζε αγαπητικά γύρω του σε όλους τους ανθρώπους που προσέτρεχαν σ’ αυτόν, με τα θαύματά του, τις προφητείες του και τις πνευματικές του συμβουλές. Τις ανάγκες του διακονούσε ο μεγαλύτερος αδελφός του Γεώργιος, πρότυπο υπακοής και ταπεινοφροσύνης, ο οποίος, ωσάν ακούραστο υποζύγιο, υπηρετούσε εξάλλου και όλους τους αδελφούς της μονής.
Ο εικονομάχος επίσκοπος Μυτιλήνης, εγκάθετος του αυτοκράτορα Λέοντος Ε’ του Αρμενίου (813), είχε εξορίσει τον νόμιμο κάτοχο της επισκοπικής έδρας Γεώργιο (*) και προσπαθούσε να υποτάξει στην θέλησή του τους ομολογητές της αληθινής πίστεως. Στα πλαίσια της πολιτικής αυτής ανάγκασε τον Συμεών να κατέβει από τον στύλο, τον οποίο αμέσως κατόπιν παρέδωσε στις φλόγες. Ο άγιος άφησε την ηγουμενία της μονής στον Γεώργιο και επιδόθηκε σε περιοδείες για να στηρίξει με τις διδαχές του και τα θαύματα τους ορθοδόξους μοναχούς που ζούσαν διάσπαρτοι στην ευρύτερη περιοχή της Βασιλεύουσας.
Κατά την βασιλεία του Θεοφίλου, εποχή κατά την οποία μαίνονταν οι διωγμοί (829), ο άγιος Συμεών εξορίσθηκε στην νήσο Αφουσία, μαζί με τους αγίους Θεοφάνη και Θεόδωρο, τους Γραπτούς. Εκεί ίδρυσε μονή και αναδείχθηκε μέγα στήριγμα των μοναχών και των κατοίκων του νησιού.
Μετά τον θάνατο του τυράννου (842), τον οποίο είχε προείπει ο άγιος, ο Συμεών ανακλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από την ευσεβή αυτοκράτειρα Θεοδώρα, μαζί με όλους τους εξόριστους ομολογητές, για την αποκατάσταση της τιμής των σεπτών εικόνων. Εκεί βρήκε και τον αδελφό του Γεώργιο που είχε έλθει από την Μυτιλήνη και κατά την διάρκεια μιας δημόσιας θεολογικής συζήτησης αντέκρουσε με λαμπρό τρόπο τον αιρετικό πατριάρχη Ιωάννη. Εν συνεχεία συνέβαλε στην εκλογή του αγίου Μεθοδίου [14 Ιουν.] στον πατριαρχικό θρόνο.
Αφού αρνήθηκε όλα τα αξιώματα με τα οποία θέλησαν να τον τιμήσουν, ο Συμεών επέστρεψε στην πατρίδα του μαζί με τον ταπεινό Γεώργιο. Ο τελευταίος, αφού αρνήθηκε κατ’ αρχήν να χειροτονηθεί μητροπολίτης Εφέσου, υποχρεώθηκε, εν συνεχεία, να αναλάβει την επισκοπή Μυτιλήνης. Λίγο μετά την επιστροφή τους (843) ο Κύριος κάλεσε κοντά του τον Συμεών και λίγο αργότερα, την παραμονή του Πάσχα του 844, ο Γεώργιος, ο οποίος στο σύντομο αυτό διάστημα περιέβαλλε με την αγάπη του τους κατοίκους του νησιού και των περιχώρων της Σμύρνης, ωφελώντας τους ψυχικά, έσπευσε να συναντήσει τους δύο αδελφούς του στις ουράνιες μονές.
(*) Ο εν λόγω άγιος Γεώργιος Μυτιλήνης μνημονεύεται στις 7 Απριλίου και διακρίνεται από τον άγιο Γεώργιο που μνημονεύεται σήμερα.
Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος έκτος, Φεβρουάριος. Εκδόσεις Ορμύλια, σελ. 15.
