Η αποστολική περικοπή της εορτής των αγίων (Εβρ. 13:7-16) αρχίζει με τη φράση: «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του Θεού». Να θυμάσθε τους προεστώτες σας, οι οποίοι σας κήρυξαν τον λόγο του Θεού.
Δεν μπορούμε κι εμείς σήμερα να μη θυμηθούμε τους δύο μεγάλους ιεράρχες και αγίους της Εκκλησίας μας, που τελούμε τη μνήμη τους. Τον άγιο Αθανάσιο και τον άγιο Κύριλλο. Σύντομα να πούμε δυο λόγια.
Είναι γνωστός και ο άγιος Αθανάσιος και ο άγιος Κύριλλος σ’ όλους τους χριστιανούς, ωστόσο όμως είναι ανάγκη πάντοτε αλλά ιδιαίτερα την ημέρα της μνήμης τους να τους ενθυμούμαστε περισσότερο και να μελετούμε τη ζωή τους. Και οι δύο κατάγονταν από την Αλεξάνδρεια και οι δύο ήταν πατριάρχες Αλεξανδρείας. Ο πρώτος, ο άγιος Αθανάσιος, διάκονος ακόμη, έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο το 325 στη Νίκαια και έπαιξε εκεί τον πρωτεύοντα ρόλο. Ο άγιος Κύριλλος έλαβε μέρος στην Γ’ Οικουμενική Σύνοδο το 431 στην Έφεσο. Ήταν πρόεδρος της Συνόδου, η οποία κατεδίκασε τον Νεστόριο, ο οποίος έλεγε ότι η Παναγία δεν είναι Θεοτόκος αλλά Χριστοτόκος· δηλαδή γέννησε άνθρωπο.
Εκείνο που έχει σημασία και που, νομίζω, πρέπει να θυμηθούμε και να σκεφθούμε σήμερα εμείς που τελούμε τη μνήμη τους είναι ότι οι δύο αυτοί άγιοι της Εκκλησίας μας δεν ήταν τυχαίοι άνθρωποι, οι οποίοι βρέθηκαν στην Εκκλησία, βρέθηκαν σε κάποια θέση της Εκκλησίας, για να λύσουν, αν θέλετε, το προσωπικό ή το οικογενειακό τους πρόβλημα, αλλά πίστεψαν στον Χριστό με όλη τους την ψυχή και έδωσαν τον εαυτό τους στον Χριστό, έδωσαν τον εαυτό τους στην Εκκλησία.
Δεν φρόντισαν να κάνουν κάποια καριέρα και να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές τους και όλα τα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός κατά κάποιον άλλο τρόπο, αλλά έδωσαν τα χαρίσματά τους και τις ικανότητές τους στον Θεό. Καταρχήν, θα λέγαμε, ένιωσαν ότι ανήκουν στον Θεό. Κάθε άνθρωπος έτσι πρέπει να νιώσει. Όλοι προερχόμαστε από τον Θεό και όλοι ανήκουμε στον Θεό. Είναι μεγάλο, πολύ μεγάλο λάθος, πολύ μεγάλη αμαρτία, ενώ κατάγεται κανείς από τον Θεό, προέρχεται από τον Θεό και ανήκει στον Θεό και σ’ αυτόν πρέπει να καταλήξει, να είναι βέβαια ένας καλός άνθρωπος, αλλά να χρησιμοποιεί τον εαυτό του κάπως αλλιώς, και όχι όπως θέλει ο Θεός. Μεγάλο λάθος αυτό.
Οι άγιοι, όλοι οι άγιοι και ιδιαίτερα οι σημερινοί μας άγιοι, το κατάλαβαν ότι ανήκουν στον Θεό, το ένιωσαν, το πίστεψαν και ενήργησαν ανάλογα. Ούτε προς στιγμή δεν διανοήθηκαν, όπως είπαμε, να χρησιμοποιήσουν τα προσόντα τους για άλλες δουλειές. Όσο δύσκολο κι αν ήταν από πολλές απόψεις, και διότι πολύ τους εδίωξαν, ιδιαίτερα τον άγιο Αθανάσιο, εκείνοι έδωσαν τον εαυτό τους στον Θεό και τον υπηρέτησαν.
Και οι δύο άγιοι κατάλαβαν καλά ότι ο άνθρωπος υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο, γιατί τον έφερε ο Θεός, υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο, για να μπει στον δρόμο του Θεού, υπάρχει σ’ αυτόν τον κόσμο, για να μπει στον δρόμο της αγιότητος· όχι σε κάποιους άλλους δρόμους. Και οι δύο αυτοί Πατέρες ήταν πρωτίστως και κυρίως άγιοι και ως άγιοι υπηρέτησαν την Εκκλησία και ως άγιοι έκαναν τους αγώνες και ως άγιοι έφεραν εις πέρας τους αγώνες και το έργο που είχαν να κάνουν.
Γνωρίζουμε καλά ότι όλοι οι Πατέρες που έλαβαν μέρος και στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο και στη Β’ και στη Γ’ και στην Δ’ και στην Ε’ και στην ΣΤ’ και στην Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο ήταν άγιοι και όλοι εορτάζονται ως άγιοι. Διότι μόνο άγιοι μέσα στην Εκκλησία μπορούν να πουν την αλήθεια, μόνο άγιοι μπορούν να παραδώσουν την αλήθεια. Την αλήθεια του Χριστού, την οποία ζουν οι ίδιοι και την παραδίδουν στους επομένους.
Και ο άγιος Αθανάσιος και ο άγιος Κύριλλος ήταν άγιοι. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν το έργο που έκαναν, αν δεν ήταν άγιοι. Δεν θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο που έπαιξαν και ο ένας στη δική του Οικουμενική Σύνοδο και ο άλλος, εάν δεν ήταν άγιοι. Και έγιναν άγιοι όχι τυχαία, αλλά διότι το ποθούσε η ψυχή τους. Όπως είπαμε, δεν μετρούσε γι’ αυτούς τίποτε άλλο παρά αυτό: ο Χριστός, η αλήθεια του Χριστού. Μετρούσε γι’ αυτούς η σωτηρία, μετρούσε ο αγιασμός.
Σήμερα οι χριστιανοί, όπως είπαμε και άλλη φορά, τρέχουν στους αγίους, γιορτάζουν τους αγίους, καταφεύγουν στους αγίους, παρακαλούν τους αγίους, ζητούν τη χάρη των αγίων, αλλά δεν συναντάς χριστιανό που ν’ αγαπά την αγιότητα, να θυσιάζει τα πάντα για την αγιότητα και αυτό να είναι το μέλημά του: πώς θα βρεθεί στον δρόμο αυτό του Θεού, στον δρόμο της αγιότητος, πώς θα σωθεί η ψυχή του και θα τον αγιάσει ο Θεός. Σπάνια να συναντήσεις τέτοιο χριστιανό, και όμως αυτός είναι ο δρόμος μας, αυτή είναι η ζωή μας. Μόνο έτσι μπορούμε να είμαστε χριστιανοί, μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε τη Χάρη των αγίων και να τους μιμηθούμε, μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και τους σημερινούς αγίους και να τους τιμήσουμε αληθινά.
Είθε ο Θεός, αδελφοί μου, κάποτε, ως Θεός που είναι και τα ξέρει όλα και τα μπορεί όλα, να βρει τρόπο να μας ξυπνήσει, να βρει τρόπο να μας βάλει σ’ αυτόν τον δρόμο, να βρει τρόπο να μας κάνει να λαχταρούμε τον αγιασμό μας. «Τούτο γάρ εστι θέλημα του Θεού, ο αγιασμός υμών» (Α’ Θεσ. 4:3). Και με τις πρεσβείες όλων των αγίων και ιδιαίτερα των σημερινών να βαδίσουμε την οδό του Κυρίου, αδελφοί μου, να σωθούμε, να αγιασθούμε, αν θέλετε, να κερδίσουμε – με τη σωστή έννοια – και τη ζωή αυτή και την άλλη, για να ζούμε αιώνια με τον Θεό και με τους αγίους του.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 252.
