Για τον Ελπίδιο, που από μαγεία τού δονούνταν το πρόσωπο
Του Ελπίδιου του ‘καναν μάγια κάποιοι από τους πολλούς εχθρούς, που είχε και που ζούσαν και έπρατταν παράνομα, όχι με μαγγανείες να το βάλουν να φάει κάτι, ούτε με κάποιο φαρμάκι, που του ‘δωσαν να πιεί, άλλα χτυπήθηκε κατ’ ευθείαν από ένα δαίμονα και από τότε του δονούνταν συνεχώς το πρόσωπό του, όπου και δέχτηκε το χτύπημα, και καθώς αυτό κουνιούνταν άθελά του και μάλιστα με βίαιο τρόπο, κουνούσε μαζί του και όλο του το κεφάλι με το λαιμό, και ήταν ένα θέαμα που προκαλούσε τον οίκτο και τη συμπάθεια σε όσους το έβλεπαν. Η πληγή του αυτή έμοιαζε με του Κάιν, γιατί κι εκείνος είχε ένα σημάδι στη κεφαλή του, αλλά ενώ το ‘χε για την αδελφοκτονία, που έκανε και από το Θεό, ετούτος ο Ελπίδιος το ‘χε από τον δαίμονα και τον ταλαιπωρούσε πολύ πιο χειρότερα από κείνον. Κι ενώ έπασχε έτσι σκληρά ο Ελπίδιος και ενώπιον όλων φαίνονταν τόσο αξιολύπητος, δεν υπήρχε γιατρός, που θα αναλάμβανε να τον θεραπεύσει, γιατί αυτό το νόσημα ήταν πάνω από κάθε ιατρική τέχνη και ιάσιμο μόνο από το Θεό και από τους θεράποντές του αγίους.
Όταν λοιπόν άκουσαν οι συγγενείς του για τις θαυματουργίες των αγίων Κύρου και Ιωάννου – και πώς να μην άκουαν, αφού ζούσε σε γειτονική χώρα και τα νέα από την Αλεξάνδρεια δεν τα μάθαιναν λιγότερο και από αυτούς τους ίδιους τους Αλεξανδρινούς – τον μεταφέρουν στο τέμενος των αγίων και τον τοποθετούν μπροστά απ’ το μνήματα των μαρτύρων, παρακαλώντας να τον απαλλάξουν απ’ αυτό το περίεργο νόσημα.
Οι δε άγιοι που δεν αγνοούσαν την επιβουλή των δαιμόνων και θέλοντας να ελεήσουν τον Ελπίδιο, εμφανιζόμενοι σε όραμα, τον θεράπευσαν παραγγέλνοντας να φέρουν νερό από τα Άδυτα, μια λίμνη που απείχε 50 στάδια (περίπου 9 χλμ.) δυτικά από την Αλεξάνδρεια και αφού πρώτα του δώσουν να πιει, να πλύνουν το πρόσωπο και το κεφάλι του πάσχοντος ανθρώπου. Κι αφού έγινε αυτό κι ήταν παράξενο και παράδοξο συνάμα (ένα υλικό τόσο άστατο σαν το νερό να στήσει και να σταθεροποιήσει την κεφαλή και το πρόσωπο, που διαρκώς κουνιούνταν) το νερό, που πάντοτε κινείται ρέοντας από εδώ κι από κει, μετέτρεψε σε ακλόνητο ένα λαιμό, που κλονίζονταν και παράπαιε! Ο Ελπίδιος λοιπόν με αυτόν τον τρόπο αφού θεραπεύθηκε, ευχαρίστησε τους αγίους και επέστρεψε λυτρωμένος στην πατρίδα του.
Από το βιβλίο: Αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων, Αββάκυρος. Ο ισάγγελος βίος και τα παράδοξα θαύματα των Αγίων Αμπακίρ (Κύρου) και Αμπαγιοχάνα (Ιωάννου). Εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια από τον Γιάννη Φουρτούνα, Θεολόγο. Εκδόσεις ΚΕ.Π.Ε., Αθήνα, σελ. 250.
