Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Τω αυτώ μηνί ΚΘ’, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Παραμόνου, και των συν αυτώ τριακοσίων εβδομήκοντα Μαρτύρων.

Εις τον Παράμονον.

Ο Παράμονος νύττεταί σοι Χριστέ μου,
Γνους γαρ Θεόν μόνον σε, σοι θνήσκει μόνω.

Εις τους τριακοσίους εβδομήκοντα.

Ξίφει κεφαλάς άνδρες επτάκις δέκα,
Συν εξαπλή διδούσι πεντηκοντάδι.

Παράμονον δ’ ενάτη κτάνον εικάδι έγχεα μακρά.

Ούτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Ακυλίνου άρχοντος της Ανατολής, εν έτει σν’ [250]. Η δε αιτία του μαρτυρίου αυτών εστάθη τοιαύτη. Εις ένα τόπον της Βαλσατίας: ήτοι της νυν λεγομένης Μπάστρας, της ευρισκομένης κοντά εις το στόμα του Τίγριδος ποταμού, εις ένα λέγω τόπον της Μπάστρας ταύτης, ονομαζόμενον ιερόν, ευγαίνουν θερμά νερά πλούσια, τα οποία ιατρεύουσιν ασθενείας. Εις τα θερμά λοιπόν ταύτα επήγεν ο άρχων Ακυλίνος, δια να ιατρευθή από κάποιαν ασθένειαν σωματικήν οπού είχεν. Όθεν επρόσταξε να ακολουθούν εις αυτόν από την Νικομήδειαν, όσοι Χριστιανοί ήτον εκεί δεδεμένοι δια την του Χριστού πίστιν. Πηγαίνωντας δε εις τον ναόν της θεάς Ίσιδος, και τας μιαράς του θυσίας τελέσας, επρόσταξε και τους Μάρτυρας του Χριστού να προσκυνήσουν και να θυσιάσουν εις τα είδωλα. Επειδή δε εκείνοι δεν επείσθησαν, δια τούτο επρόσταξε να τους θανατώσουν όλους. Και έτζι έλαβον οι γενναίοι τους στεφάνους της αθλήσεως παρά του Παμβασιλέως Χριστού, τον αριθμόν όντες τριακόσιοι εβδομήκοντα.

Τούτους λοιπόν βλέπωντας έτζι ασπλάγχνως θανατωθέντας ο Άγιος Παράμονος, με μεγάλην φωνήν ανεβόησε λέγων. Μεγαλωτάτην ασέβειαν βλέπω, ότι ο μιαρός ούτος άρχων τόσους πολλούς δικαίους, και μάλιστα ξένους όντας, κατασφάζει ωσάν να ήτον άλογα ζώα. Ο δε άρχων ταύτα ακούσας, άναψεν από τον θυμόν, και ευθύς προστάζει να τον θανατώσουν. Τούτο δε ο Μάρτυς δεν ήξευρεν. Όθεν πιάσαντες αυτόν αιφνιδίως οι απεσταλμένοι εκεί, οπού αφόβως επεριπάτει, άλλοι μεν, τον εκτύπουν με λόγχας, άλλοι δε, ετρύπουν την γλώσσαν και τα λοιπά μέλη του με καλάμια κοπτερώτατα. Και έτζι έμπροσθεν του άρχοντος εθανάτωσαν αυτόν, και προς τας ουρανίους μονάς τον απέστειλαν. Ίνα χαίρη αιωνίως μετά των λοιπών τριακοσίων εβδομήκοντα. Το δε άγιον αυτού λείψανον ενταφιάσθη μαζί με τα λείψανα των ανωτέρω Αγίων.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Φιλουμένου.

Φιλουμένου πείρουσιν ήλοις τους πόδας,
Χριστόν φιλούντος και Θεώ φιλουμένου.

Ο Άγιος Μάρτυς Φιλούμενος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού, εν έτει σο’ [270], καταγόμενος μεν από την Λυκαονίαν (ήτις είναι μέρος της Καππαδοκίας). Εργόχειρον δε έχων, το να φέρη το σιτάρι εις την χώραν της Γαλατίας, της τουρκιστί λεγομένης Γελάς. Ούτος λοιπόν διαβαλθείς εις τον ηγεμόνα της Αγκύρας Φίληκα, και παρασταθείς έμπροσθεν αυτού, ωμολόγησεν ότι είναι Χριστιανός. Όθεν καρφόνουν πρώτον τους πόδας του με σίδηρα και δέρνουσιν αυτόν. Έπειτα κρεμάσαντες αυτόν, τον σπαθίζουσιν με σπάθας ξυλίνας, και βάλλουσιν αυτόν μέσα εις αναμμένον φούρνον. Επειδή δε εφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την δύναμιν του Χριστού, δια τούτο εκάρφωσαν την κεφαλήν και τα χέρια και τα πόδιά του. Έπειτα τον αναγκάζουσι να τρέχη έως εις διάστημα τριάκοντα σταδίων, ήτοι έως τέσσαρα μίλια. Ώστε οπού λειποθυμήσας εις τον δρόμον ο του Χριστού αθλητής, παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, παρά του οποίου και έλαβε τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

*

Ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόλαος, Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, εν ειρήνη τελειούται.

Λαόν τον αυτού φροντίς ην Νικολάω,
Νικώντι πείθειν και ποδηγείν εις δέον.

*

Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Ιωάννου του εν Περσίδι.

Και τω Ιωάννη δε τω Χριστού θύτη,
Μισθοί προς αυτού προσμετρούνται πλουσίως.

*

Μνήμη των Αγίων εξ Μαρτύρων, ους διωκομένους πέτρα ραγείσα υπεδέξατο.

Ήνοιξε πέτραν εις ταφήν εξ ανδράσιν,
Ο νεκρός ευρών εις ταφήν Χριστός πέτραν.

*

Ο Άγιος Ουρβανός, Επίσκοπος Μακεδονίας, εν ειρήνη τελειούται.

Ο χερσίν ούτος εκπνέων των Αγγέλων,
Ουρβανός εστιν, ου βίος κατ’ Αγγέλους.

*

Ο Άγιος Διονύσιος, Επίσκοπος Κορίνθου, ξίφει πληγείς, τελειούται (1).

Διονύσιος εις τελών θυηπόλων,
Ξίφος μετελθών, έστιν εις και Μαρτύρων.

(1) Ο Διονύσιος ούτος φαίνεται πως είναι εκείνος, οπού ήτον κατά τους χρόνους Μάρκου Αυρηλίου, του επικληθέντος Αντωνίνου του φιλοσόφου, εν έτει ρξ’ [160]. Ούτος λοιπόν κατά τον Μελέτιον, ήτον άνθρωπος ελλογιμώτατος, και τόσον ευφραδής και επιδέξιος και πλήρης ενθέου φιλοπονίας, ώστε οπού εσυνανεστρέφετο, όχι μόνον με το ποίμνιόν του, αλλά και με πολλούς ξένους, γενόμενος χρήσιμος τοις πάσι με τας επιστολάς, οπού έπεμπε προς τας Εκκλησίας. Αι οποίαι ήτον οκτώ εις τον αριθμόν, ως λέγει ο Ευσέβιος (βιβλ. δ’, κεφ. κς’, της Εκκλησιαστικής Ιστορίας), θείας διδασκαλίας και μαθήσεως εμφαντικαί, κατά τον αυτόν Ευσέβιον (τομ. α’, σελ. 214, της Εκκλησιαστικής Ιστορίας Μελετίου).

*

Ο Όσιος Παγκόσμιος εν ειρήνη τελειούται.

Σύμπας ο κόσμος ουδέν ην Παγκοσμίω,
Εδέμ γαρ ήρα και μόνης, ην λαμβάνει (2).

(2) Σημείωσαι, ότι περιττώς ευρίσκεται εδώ παρά τοις Μηναίοις η μνήμη του Οσίου Βησσαρίωνος. Αύτη γαρ εορτάζεται κατά την εικοστήν Φευρουαρίου, ότε και το Συναξάριον αυτού γράφεται.

*

Ο Όσιος Πιτυρούν εν ειρήνη τελειούται.

Τη ση θελήσει προς σε χωρεί Χριστέ μου,
Ο σων Πιτυρούν εργάτης θελημάτων (3).

(3) Ίσως ούτος είναι ο Πιτυρίων, ο μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου, ου ο Βίος ευρίσκεται εις το Λαυσαϊκόν. Και εν τω Παραδείσω των Πατέρων τινά αυτού αποφθέγματα φέρονται.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Ουαλλερίνος (4) ξίφει τελειούται.

Δια στέφος πάντιμον οίσω και ξίφος,
Ο Μάρτυς εκραύγαζεν Ουαλλερίνος.

(4) Εν δε τοις τετυπωμένοις Μηναίοις γράφεται ούτος Ουαλλεριανός.

*

Ο Άγιος Μάρτυς Φαίδρος, ρητίνης ζεούσης καταχεθείσης αυτώ, τελειούται.

Πολλούς προς άλλα προς δε ρητίνης ζέσιν,
Στερρώς αθλούντα Φαίδρον έγνωμεν μόνον.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΘ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Παραμόνου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ τριακοσίων ἑβδομήκοντα Μαρτύρων.

Εἰς τὸν Παράμονον.

Ὁ Παράμονος νύττεταί σοι Χριστέ μου,
Γνοὺς γὰρ Θεὸν μόνον σε, σοὶ θνήσκει μόνῳ.

Εἰς τοὺς τριακοσίους ἑβδομήκοντα.

Ξίφει κεφαλὰς ἄνδρες ἑπτάκις δέκα,
Σὺν ἑξαπλῇ διδοῦσι πεντηκοντάδι.

Παράμονον δ’ ἐνάτῃ κτάνον εἰκάδι ἔγχεα μακρά.

Οὗτοι οἱ Ἅγιοι ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου καὶ Ἀκυλίνου ἄρχοντος τῆς Ἀνατολῆς, ἐν ἔτει σν΄ [250]. Ἡ δὲ αἰτία τοῦ μαρτυρίου αὐτῶν ἐστάθη τοιαύτη. Εἰς ἕνα τόπον τῆς Βαλσατίας: ἤτοι τῆς νῦν λεγομένης Μπάστρας, τῆς εὑρισκομένης κοντὰ εἰς τὸ στόμα τοῦ Τίγριδος ποταμοῦ, εἰς ἕνα λέγω τόπον τῆς Μπάστρας ταύτης, ὀνομαζόμενον ἱερόν, εὐγαίνουν θερμὰ νερὰ πλούσια, τὰ ὁποῖα ἰατρεύουσιν ἀσθενείας. Εἰς τὰ θερμὰ λοιπὸν ταῦτα ἐπῆγεν ὁ ἄρχων Ἀκυλῖνος, διὰ νὰ ἰατρευθῇ ἀπὸ κᾄποιαν ἀσθένειαν σωματικὴν ὁποῦ εἶχεν. Ὅθεν ἐπρόσταξε νὰ ἀκολουθοῦν εἰς αὐτὸν ἀπὸ τὴν Νικομήδειαν, ὅσοι Χριστιανοὶ ἦτον ἐκεῖ δεδεμένοι διὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ πίστιν. Πηγαίνωντας δὲ εἰς τὸν ναὸν τῆς θεᾶς Ἴσιδος, καὶ τὰς μιαράς του θυσίας τελέσας, ἐπρόσταξε καὶ τοὺς Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ νὰ προσκυνήσουν καὶ νὰ θυσιάσουν εἰς τὰ εἴδωλα. Ἐπειδὴ δὲ ἐκεῖνοι δὲν ἐπείσθησαν, διὰ τοῦτο ἐπρόσταξε νὰ τοὺς θανατώσουν ὅλους. Καὶ ἔτζι ἔλαβον οἱ γενναῖοι τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, τὸν ἀριθμὸν ὄντες τριακόσιοι ἑβδομήκοντα.

Τούτους λοιπὸν βλέπωντας ἔτζι ἀσπλάγχνως θανατωθέντας ὁ Ἅγιος Παράμονος, μὲ μεγάλην φωνὴν ἀνεβόησε λέγων. Μεγαλωτάτην ἀσέβειαν βλέπω, ὅτι ὁ μιαρὸς οὗτος ἄρχων τόσους πολλοὺς δικαίους, καὶ μάλιστα ξένους ὄντας, κατασφάζει ὡσὰν νὰ ἦτον ἄλογα ζῶα. Ὁ δὲ ἄρχων ταῦτα ἀκούσας, ἄναψεν ἀπὸ τὸν θυμόν, καὶ εὐθὺς προστάζει νὰ τὸν θανατώσουν. Τοῦτο δὲ ὁ Μάρτυς δὲν ἤξευρεν. Ὅθεν πιάσαντες αὐτὸν αἰφνιδίως οἱ ἀπεσταλμένοι ἐκεῖ, ὁποῦ ἀφόβως ἐπεριπάτει, ἄλλοι μέν, τὸν ἐκτύπουν μὲ λόγχας, ἄλλοι δέ, ἐτρύπουν τὴν γλῶσσαν καὶ τὰ λοιπὰ μέλη του μὲ καλάμια κοπτερώτατα. Καὶ ἔτζι ἔμπροσθεν τοῦ ἄρχοντος ἐθανάτωσαν αὐτόν, καὶ πρὸς τὰς οὐρανίους μονὰς τὸν ἀπέστειλαν. Ἵνα χαίρῃ αἰωνίως μετὰ τῶν λοιπῶν τριακοσίων ἑβδομήκοντα. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ λείψανον ἐνταφιάσθη μαζὶ μὲ τὰ λείψανα τῶν ἀνωτέρω Ἁγίων.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Φιλουμένου.

Φιλουμένου πείρουσιν ἥλοις τοὺς πόδας,
Χριστὸν φιλοῦντος καὶ Θεῷ φιλουμένου.

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Φιλούμενος ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Αὐρηλιανοῦ, ἐν ἔτει σο΄ [270], καταγόμενος μὲν ἀπὸ τὴν Λυκαονίαν (ἥτις εἶναι μέρος τῆς Καππαδοκίας). Ἐργόχειρον δὲ ἔχων, τὸ νὰ φέρῃ τὸ σιτάρι εἰς τὴν χώραν τῆς Γαλατίας, τῆς τουρκιστὶ λεγομένης Γελάς. Οὗτος λοιπὸν διαβαλθεὶς εἰς τὸν ἡγεμόνα τῆς Ἀγκύρας Φίληκα, καὶ παρασταθεὶς ἔμπροσθεν αὐτοῦ, ὡμολόγησεν ὅτι εἶναι Χριστιανός. Ὅθεν καρφόνουν πρῶτον τοὺς πόδας του μὲ σίδηρα καὶ δέρνουσιν αὐτόν. Ἔπειτα κρεμάσαντες αὐτόν, τὸν σπαθίζουσιν μὲ σπάθας ξυλίνας, καὶ βάλλουσιν αὐτὸν μέσα εἰς ἀναμμένον φοῦρνον. Ἐπειδὴ δὲ ἐφυλάχθη ἀπὸ αὐτὰ ἀβλαβὴς μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦτο ἐκάρφωσαν τὴν κεφαλὴν καὶ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδιά του. Ἔπειτα τὸν ἀναγκάζουσι νὰ τρέχῃ ἕως εἰς διάστημα τριάκοντα σταδίων, ἤτοι ἕως τέσσαρα μίλια. Ὥστε ὁποῦ λειποθυμήσας εἰς τὸν δρόμον ὁ τοῦ Χριστοῦ ἀθλητής, παρέδωκε τὴν ἁγίαν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, παρὰ τοῦ ὁποίου καὶ ἔλαβε τὸν τοῦ μαρτυρίου ἀμάραντον στέφανον.

*

Ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν Νικόλαος, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Λαὸν τὸν αὑτοῦ φροντὶς ἦν Νικολάῳ,
Νικῶντι πείθειν καὶ ποδηγεῖν εἰς δέον.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ ἐν Περσίδι.

Καὶ τῷ Ἰωάννῃ δὲ τῷ Χριστοῦ θύτῃ,
Μισθοὶ πρὸς αὐτοῦ προσμετροῦνται πλουσίως.

*

Μνήμη τῶν Ἁγίων ἓξ Μαρτύρων, οὓς διωκομένους πέτρα ῥαγεῖσα ὑπεδέξατο.

Ἤνοιξε πέτραν εἰς ταφὴν ἓξ ἀνδράσιν,
Ὁ νεκρὸς εὑρὼν εἰς ταφὴν Χριστὸς πέτραν.

*

Ὁ Ἅγιος Οὐρβανός, Ἐπίσκοπος Μακεδονίας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ὁ χερσὶν οὗτος ἐκπνέων τῶν Ἀγγέλων,
Οὐρβανός ἐστιν, οὗ βίος κατ’ Ἀγγέλους.

*

Ὁ Ἅγιος Διονύσιος, Ἐπίσκοπος Κορίνθου, ξίφει πληγείς, τελειοῦται (1).

Διονύσιος εἷς τελῶν θυηπόλων,
Ξίφος μετελθών, ἔστιν εἷς καὶ Μαρτύρων.

(1) Ὁ Διονύσιος οὗτος φαίνεται πῶς εἶναι ἐκεῖνος, ὁποῦ ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Μάρκου Αὐρηλίου, τοῦ ἐπικληθέντος Ἀντωνίνου τοῦ φιλοσόφου, ἐν ἔτει ρξ΄ [160]. Οὗτος λοιπὸν κατὰ τὸν Μελέτιον, ἦτον ἄνθρωπος ἐλλογιμώτατος, καὶ τόσον εὐφραδὴς καὶ ἐπιδέξιος καὶ πλήρης ἐνθέου φιλοπονίας, ὥστε ὁποῦ ἐσυνανεστρέφετο, ὄχι μόνον μὲ τὸ ποίμνιόν του, ἀλλὰ καὶ μὲ πολλοὺς ξένους, γενόμενος χρήσιμος τοῖς πᾶσι μὲ τὰς ἐπιστολάς, ὁποῦ ἔπεμπε πρὸς τὰς Ἐκκλησίας. Αἱ ὁποῖαι ἦτον ὀκτὼ εἰς τὸν ἀριθμόν, ὡς λέγει ὁ Εὐσέβιος (βιβλ. δ΄, κεφ. κς΄, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας), θείας διδασκαλίας καὶ μαθήσεως ἐμφαντικαί, κατὰ τὸν αὐτὸν Εὐσέβιον (τόμ. α΄, σελ. 214, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας Μελετίου).

*

Ὁ Ὅσιος Παγκόσμιος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Σύμπας ὁ κόσμος οὐδὲν ἦν Παγκοσμίῳ,
Ἐδὲμ γὰρ ἤρα καὶ μόνης, ἣν λαμβάνει (2).

(2) Σημείωσαι, ὅτι περιττῶς εὑρίσκεται ἐδῶ παρὰ τοῖς Μηναίοις ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος. Αὕτη γὰρ ἑορτάζεται κατὰ τὴν εἰκοστὴν Φευρουαρίου, ὅτε καὶ τὸ Συναξάριον αὐτοῦ γράφεται.

*

Ὁ Ὅσιος Πιτυροῦν ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Τῇ σῇ θελήσει πρὸς σὲ χωρεῖ Χριστέ μου,
Ὁ σῶν Πιτυροῦν ἐργάτης θελημάτων (3).

(3) Ἴσως οὗτος εἶναι ὁ Πιτυρίων, ὁ μαθητὴς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, οὗ ὁ Βίος εὑρίσκεται εἰς τὸ Λαυσαϊκόν. Καὶ ἐν τῷ Παραδείσῳ τῶν Πατέρων τινὰ αὐτοῦ ἀποφθέγματα φέρονται.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Οὐαλλερῖνος (4) ξίφει τελειοῦται.

Διὰ στέφος πάντιμον οἴσω καὶ ξίφος,
Ὁ Μάρτυς ἐκραύγαζεν Οὐαλλερῖνος.

(4) Ἐν δὲ τοῖς τετυπωμένοις Μηναίοις γράφεται οὗτος Οὐαλλεριανός.

*

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Φαῖδρος, ῥητίνης ζεούσης καταχεθείσης αὐτῷ, τελειοῦται.

Πολλοὺς πρὸς ἄλλα πρὸς δὲ ῥητίνης ζέσιν,
Στερρῶς ἀθλοῦντα Φαῖδρον ἔγνωμεν μόνον.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Α’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Παραμόνου του Μάρτυρος και των συν αυτώ τριακοσίων εβδομήκοντα Μαρτύρων, Φιλουμένου του Μάρτυρος κ.α.