Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ 

Τω αυτώ μηνί ΚΔ’, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Ευτυχούς, μαθητού του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου.

Καν ουκ επ’ άθλοις Ευτυχής αποπνέη,
Ήθλησε και βραβείον αθλητού λάβη.

Εικάδι Ευτυχέ’ αμφεκάλυψε λίθος γε τετάρτη.

Ούτος ηκολούθησεν εις τον Άγιον Απόστολον Παύλον, και ήτον γεμάτος από την χάριν του Αγίου Πνεύματος. Όθεν και ανδρείως κηρύξας το Άγιον Ευαγγέλιον, πολλούς ναούς των ειδώλων εκρήμνισε, δια τούτο και υπομένει δαρμούς και δεσμά, και πολλούς χρόνους κακοπαθεί μέσα εις την φυλακήν· εις την οποίαν ευρισκόμενος, εδέχθη άρτον Ουράνιον. Έπειτα ερρίφθη μέσα εις πυρκαϊάν, και μετά ταύτα εδόθη εις τα θηρία δια να τον φάγουν. Επειδή δε ένα από τα θηρία, ωμίλησε με ανθρωπίνην φωνήν, δια τούτο όλοι οι ταύτην ακούσαντες, εξεπλάγησαν. Γενόμενος δε αβλαβής από όλας τας τιμωρίας ο Άγιος, επήγεν εις την πατρίδα του, Σεβαστήν καλουμένην (ίσως την εν Κιλικία ευρισκομένην, ήτις Αυγούστα ελέγετο πρότερον, τώρα δε ονομάζεται Σεβαστά, με θρόνον Επισκόπου τετιμημένη, υπό τον Ταρσού Μητροπολίτην). Άγγελος δε Κυρίου επροπορεύετο έμπροσθέν του, και εδυνάμονεν αυτόν. Εκεί λοιπόν διαπεράσας την ζωήν του, και πλήρης ημερών γενόμενος, εκοιμήθη εν Κυρίω.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Τατίωνος.

Έλξει μετρήσας πολλά πολλά γης πλέθρα,
Εδέμ λάβης άμετρα πλέθρα Τατίων.

Ούτος ο μακάριος ήτον από τόπον καλούμενον Μαντιναίον, ο οποίος ευρίσκεται υποκείμενος υποκάτω εις την Μητρόπολιν Κλαυδιούπολιν, την εν τη Ερδελία ευρισκομένην, από την επαρχίαν της Ονοριάδος. Πιασθείς δε από τους Έλληνας διατί εσέβετο τον Χριστόν, επαραστάθη εις την ρηθείσαν Κλαυδιούπολιν, έμπροσθεν του ηγεμόνος Ουρβανού. Ερωτηθείς λοιπόν από εκείνον, και ομολογήσας τον εαυτόν του Χριστιανόν, εβάλθη εις την φυλακήν. Έπειτα πάλιν ερωτήθη, και επειδή επέμενε στερεός εις την πίστιν του Χριστού, δια τούτο εδάρθη με ξύλα και εξεσχίσθη με σιδηρά ονύχια. Μετά ταύτα εσύρθη κατά γης, και φθάσας εις την πόρταν της πόλεως, εσφράγισε τον εαυτόν του με τον τύπον του τιμίου Σταυρού. Όθεν ήκουσεν άνωθεν θείαν φωνήν, η οποία ευαγγελίζετο τα αγαθά, οπού είναι ετοιμασμένα δι’ αυτόν εις τους Ουρανούς. Και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, εξ ου έλαβε και τους στεφάνους της αθλήσεως.

*

Μνήμη του Οσίου πατρός ημών και Ομολογητού Γεωργίου του Λιμνιώτου.

Κοινώ τελευτών Γεώργιος τω τέλει,
Σημείον άθλου ρίνα τμηθείσαν φέρει.

Ούτος ο μακάριος Γεώργιος εκ νεαράς ηλικίας ηγάπησε την μοναδικήν ζωήν, όθεν και εδιάτριβεν εις τα βουνά του Ολύμπου. Αφ’ ου δε εμεταχειρίσθη πολλούς αγώνας, παρρησία ωμολόγησε την ευσέβειαν και Ορθοδοξίαν, κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου, όστις ετζάκιζε τας αγίας Εικόνας, και έκαιε τα λείψανα των Αγίων, εν έτει ψις’ [716]. Ελέγξας λοιπόν ούτος την αθεότητα και δυσσέβειαν του τυράννου, και την αληθή πίστιν και την των αγίων Εικόνων προσκύνησιν ανακηρύξας, έπαθε πολυειδή βάσανα εις το βαθύτατον γήρας του, επειδή και τότε ήτον χρόνων εννενηνταπέντε. Τελευταίον δε, έκοψαν αυτού την μύτην και έκαυσαν την τιμίαν του κεφαλήν. Ταύτα δε υπέμεινεν ανδρείως ο αοίδιμος. Όθεν ευχαριστών τω Θεώ και προσευχόμενος, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Τῷ αὐτῷ μηνὶ ΚΔ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Εὐτυχοῦς, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου καὶ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου.

Κᾂν οὐκ ἐπ’ ἄθλοις Εὐτυχὴς ἀποπνέῃ,
Ἤθλησε καὶ βραβεῖον ἀθλητοῦ λάβῃ.

Εἰκάδι Εὐτυχέ’ ἀμφεκάλυψε λίθος γε τετάρτῃ.

Οὗτος ἠκολούθησεν εἰς τὸν Ἅγιον Ἀπόστολον Παῦλον, καὶ ἦτον γεμάτος ἀπὸ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅθεν καὶ ἀνδρείως κηρύξας τὸ Ἅγιον Εὐαγγέλιον, πολλοὺς ναοὺς τῶν εἰδώλων ἐκρήμνισε, διὰ τοῦτο καὶ ὑπομένει δαρμοὺς καὶ δεσμά, καὶ πολλοὺς χρόνους κακοπαθεῖ μέσα εἰς τὴν φυλακήν· εἰς τὴν ὁποίαν εὑρισκόμενος, ἐδέχθη ἄρτον Οὐράνιον. Ἔπειτα ἐρρίφθη μέσα εἰς πυρκαϊάν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐδόθη εἰς τὰ θηρία διὰ νὰ τὸν φάγουν. Ἐπειδὴ δὲ ἕνα ἀπὸ τὰ θηρία, ὡμίλησε μὲ ἀνθρωπίνην φωνήν, διὰ τοῦτο ὅλοι οἱ ταύτην ἀκούσαντες, ἐξεπλάγησαν. Γενόμενος δὲ ἀβλαβὴς ἀπὸ ὅλας τὰς τιμωρίας ὁ Ἅγιος, ἐπῆγεν εἰς τὴν πατρίδα του, Σεβαστὴν καλουμένην (ἴσως τὴν ἐν Κιλικίᾳ εὑρισκομένην, ἥτις Αὐγοῦστα ἐλέγετο πρότερον, τώρα δὲ ὀνομάζεται Σεβαστά, μὲ θρόνον Ἐπισκόπου τετιμημένη, ὑπὸ τὸν Ταρσοῦ Μητροπολίτην). Ἄγγελος δὲ Κυρίου ἐπροπορεύετο ἔμπροσθέν του, καὶ ἐδυνάμονεν αὐτόν. Ἐκεῖ λοιπὸν διαπεράσας τὴν ζωήν του, καὶ πλήρης ἡμερῶν γενόμενος, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Τατίωνος.

Ἕλξει μετρήσας πολλὰ πολλὰ γῆς πλέθρα,
Ἐδὲμ λάβῃς ἄμετρα πλέθρα Τατίων.

Οὗτος ὁ μακάριος ἦτον ἀπὸ τόπον καλούμενον Μαντιναῖον, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται ὑποκείμενος ὑποκάτω εἰς τὴν Μητρόπολιν Κλαυδιούπολιν, τὴν ἐν τῇ Ἐρδελίᾳ εὑρισκομένην, ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν τῆς Ὀνοριάδος. Πιασθεὶς δὲ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας διατὶ ἐσέβετο τὸν Χριστόν, ἐπαραστάθη εἰς τὴν ῥηθεῖσαν Κλαυδιούπολιν, ἔμπροσθεν τοῦ ἡγεμόνος Οὐρβανοῦ. Ἐρωτηθεὶς λοιπὸν ἀπὸ ἐκεῖνον, καὶ ὁμολογήσας τὸν ἑαυτόν του Χριστιανόν, ἐβάλθη εἰς τὴν φυλακήν. Ἔπειτα πάλιν ἐρωτήθη, καὶ ἐπειδὴ ἐπέμενε στερεὸς εἰς τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦτο ἐδάρθη μὲ ξύλα καὶ ἐξεσχίσθη μὲ σιδηρᾶ ὀνύχια. Μετὰ ταῦτα ἐσύρθη κατὰ γῆς, καὶ φθάσας εἰς τὴν πόρταν τῆς πόλεως, ἐσφράγισε τὸν ἑαυτόν του μὲ τὸν τύπον τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Ὅθεν ἤκουσεν ἄνωθεν θείαν φωνήν, ἡ ὁποία εὐαγγελίζετο τὰ ἀγαθά, ὁποῦ εἶναι ἑτοιμασμένα δι’ αὐτὸν εἰς τοὺς Οὐρανούς. Καὶ οὕτω παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, ἐξ οὗ ἔλαβε καὶ τοὺς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως.

*

Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν καὶ Ὁμολογητοῦ Γεωργίου τοῦ Λιμνιώτου.

Κοινῷ τελευτῶν Γεώργιος τῷ τέλει,
Σημεῖον ἄθλου ῥῖνα τμηθεῖσαν φέρει.

Οὗτος ὁ μακάριος Γεώργιος ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας ἠγάπησε τὴν μοναδικὴν ζωήν, ὅθεν καὶ ἐδιάτριβεν εἰς τὰ βουνὰ τοῦ Ὁλύμπου. Ἀφ’ οὗ δὲ ἐμεταχειρίσθη πολλοὺς ἀγῶνας, παρρησίᾳ ὡμολόγησε τὴν εὐσέβειαν καὶ Ὀρθοδοξίαν, κατὰ τοὺς χρόνους Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου, ὅστις ἐτζάκιζε τὰς ἁγίας Εἰκόνας, καὶ ἔκαιε τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων, ἐν ἔτει ψις΄ [716]. Ἐλέγξας λοιπὸν οὗτος τὴν ἀθεότητα καὶ δυσσέβειαν τοῦ τυράννου, καὶ τὴν ἀληθῆ πίστιν καὶ τὴν τῶν ἁγίων Εἰκόνων προσκύνησιν ἀνακηρύξας, ἔπαθε πολυειδῆ βάσανα εἰς τὸ βαθύτατον γῆράς του, ἐπειδὴ καὶ τότε ἦτον χρόνων ἐννενηνταπέντε. Τελευταῖον δέ, ἔκοψαν αὐτοῦ τὴν μύτην καὶ ἔκαυσαν τὴν τιμίαν του κεφαλήν. Ταῦτα δὲ ὑπέμεινεν ἀνδρείως ὁ ἀοίδιμος. Ὅθεν εὐχαριστῶν τῷ Θεῷ καὶ προσευχόμενος, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

Των Αγίων Ευτυχούς, Τατίωνος, Γεωργίου του Λιμνιώτου