Συναξαριστής Αγίου Νικοδήμου15 Ιουνίου

Των Αγίων Αμώς του Προφήτου, Δουλά, Φουρτουνάτου, Αχαϊκού και Στεφανά των Αποστόλων κ.ά.

Αν θέλετε πολυτονικό κείμενο, πατήστε εδώ

Άγιος Προφήτης ΑμώςΤω αυτώ μηνί ΙΕ’, μνήμη του Αγίου Προφήτου Αμώς.

Αμώς ο συκάμινα κνίζων Αιπόλος,
Εδέμ τρυγά τα δένδρα κνίζων ουκέτι.

Πέμπτη εκβιότοιο Αμώς δεκάτη αποέπτη.

Ούτος ήτον πατήρ Ησαΐου του Προφήτου, και εγεννήθη εν τη χώρα Θεκουέ, εις την γην του Πατριάρχου Ζαβουλών. Επροφήτευσε δε χρόνους πεντήκοντα (1), ων προ της παρουσίας του Χριστού χρόνους ψϞθ’ [799]. Αμεσίας δε ο ψευδοϊερεύς Βαιθήλ, πολλαίς φοραίς αυτόν έδειρε και εκατηγόρησε, και τελευταίον ο υιός του Αμεσίου εθανάτωσεν αυτόν, κτυπήσας τον μήνιγγα του μακαρίου με ένα χονδρόν ραβδί. Επειδή και ήλεγχεν αυτόν ο Άγιος Προφήτης δια τας χρυσάς δαμάλεις, οπού επροσκύνουν οι Ιουδαίοι και ελάτρευον ως θεούς. Επήγε δε εις την πατρικήν του γην, ακόμη ώντας ζωντανός, και μετά δύω ημέρας εκοιμήθη, και ετάφη μαζί με τους πατέρας του. Αμώς δε θέλει να ειπή καρτερός, πιστός, λαός σκληρός, στερεός. Ήτον δε κατά τον χαρακτήρα του σώματος μαλλάτος, γέρωντας σχεδόν, το γένειον έχων οξύ, και παρόμοιος εις το είδος με τον Θεολόγον Ιωάννην.

(1) Εν δε τω Ωρολογίω γράφεται, ότι επροφήτευσεν έτη δεκαπέντε.

*

Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Δουλά, ξίφει τελειωθέντος.

Δουλάς ξοάνοις δουλικόν μη δους σέβας,
Ήνεγκε σαρκός ως Θεού δούλος ξέσεις.

Ούτος ήτον από την καλουμένην Ζεφύριον Πραιτωριάδα, την ευρισκομένην εις την επαρχίαν της Κιλικίας. Επειδή δε ωμολόγει τον Χριστόν ως Θεόν αληθινόν, δια τούτο εφέρθη εις τον ηγεμόνα Μάξιμον, και εδάρθη δυνατά. Διηγηθείς δε ο Άγιος τον ελληνικόν μύθον, πως δηλαδή ο Απόλλων ερασθείς την Δάφνην, εκυνήγησεν αυτήν, και δεν επέτυχε την επιθυμίαν του, με τούτο, λέγω, επαρακίνησε τον ηγεμόνα εις περισσότερον θυμόν. Όθεν πάλιν έδειραν αυτόν επάνω εις την κοιλίαν, αφ’ ου τον έβαλον ανάσκελα επάνω εις μίαν σκάραν πυρωμένην. Μετά ταύτα πάλιν άπλωσαν αυτόν επάνω εις άλλην σκάραν, και βρέξαντες την κεφαλήν του με λάδι, έβαλον επάνω εις αυτήν αναμμένα κάρβουνα. Είτα εχάραξαν την ράχιν του με σίδηρα, και τας πληγάς των χαραγμάτων έτριψαν με τούβλα και ξύδι. Ύστερον δε, κατετζάκισαν τα σιαγόνια και σκέλη του. Ερωτηθείς δε ο Άγιος από τον ηγεμόνα περί του Χριστού, πώς νομίζεται Θεός, εις καιρόν, οπού έγινεν άνθρωπος; Άρχισε και εδιηγήθη ο Άγιος εν συντομία, όλην την ένσαρκον οικονομίαν του Κυρίου. Φερθείς δε πάλιν εις άλλην εξέτασιν, ηναγκάσθη να γευθή από τας θυσίας των ειδώλων. Επειδή δε θεληματικώς δεν υπήκουσεν εις τούτο, δια τούτο έβαλον με βίαν μέσα εις το στόμα του σπονδήν οίνου, ήτις είχε προσφερθή εις τα είδωλα, αλλ’ ο Άγιος ταύτην έπτυσε. Τούτου χάριν εκρέμασαν αυτόν, και τον εξέσχισαν τόσον πολλά, ώστε οπού, τα μεν μάγουλα του προσώπου, και τα κόκκαλά του, εγυμνώθησαν από σάρκας, τα δε εντόσθιά του, ευγήκαν έξω. Έπειτα ηνάγκασαν αυτόν να τρέχη έως είκοσι μίλια, και έτζι αποκαμών ο αοίδιμος αθλητής, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού.

*

Ο Άγιος Απόστολος Φουρτουνάτος ξίφει τελειούται.

Φουρτουνάτος καύχημα τοις Αποστόλοις,
Και τοις αθληταίς, την κάραν τετμημένος.

*

Ο Άγιος Απόστολος Αχαϊκός (2) λιμώ και δίψει τελειούται.

Λιμόν λύει σοι και το δίψος παμμάκαρ,
Ος είπε διψώ Δεσπότης επί ξύλου.

(2) Περί του Αχαϊκού τούτου γράφει ταύτα ο Παύλος· «Χαίρω δε επί τη παρουσία Αχαϊκού» (Α’ Κορ. ις’, 17).

*

Ο Άγιος Απόστολος Στεφανάς (3) εν ειρήνη τελειούται.

Έργω Στεφανάν τον Στεφανάν μοι νόει,
Φορούντα τον στέφανον ου βραβεύς πόνοι.

(3) Περί του Στεφανά τούτου γράφει ο αυτός Παύλος· «Παρακαλώ δε υμάς αδελφοί, οίδατε την οικίαν Στεφανά, ότι εστίν απαρχή της Αχαΐας, και εις διακονίαν τοις Αγίοις έταξαν εαυτούς» (Α’ Κορ. ις’, 15). Και περί των τριών ομού λέγει ο αυτός Παύλος· «Χαίρω δε επί τη παρουσία Στεφανά, και Φουρτουνάτου, και Αχαϊκού, ότι το υμών υστέρημα, ούτοι ανεπλήρωσαν. Ανέπαυσαν γαρ το εμόν πνεύμα, και το υμών. Επιγινώσκετε ουν τους τοιούτους» (Α’ Κορ. ις’, 17).

*

Ο Όσιος Ορτίσιος εν ειρήνη τελειούται (4).

Άμωμος Ορτίσιος ήκει σοι Λόγε,
Ου μώμον ειπείν ουδ’ ο μώμος ισχύσει.

(4) Περί του Ορτισίου, ή Ορσισίου τούτου αναγινώσκομεν εις τον χειρόγραφον Παράδεισον των Πατέρων, τον συναχθέντα υπό Παλλαδίου Επισκόπου Ελενουπόλεως. Τι δε αναγινώσκομεν; Ότι ο Όσιος ούτος είπε· «Νομίζω ότι εάν μη ο άνθρωπος φυλάξη την εαυτού καρδίαν καλώς, πάντα τα καλά όσα ήκουσεν, επιλανθάνεται και αμελεί, και ούτως ο εχθρός ευρών εν αυτώ τόπον, καταβάλλει αυτόν. Ώσπερ γαρ λύχνος σκευασθείς και φαίνων, εάν αμεληθή λαβείν έλαιον, κατ’ ολίγον σβέννυται, και λοιπόν ενδυναμούται το σκότος κατ’ αυτού… ούτω και ψυχής αμελούσης, όσον το Πνεύμα το Άγιον υποχωρεί, έως τέλεον αποσβεσθή η θέρμη αυτής». Και πάλιν είπεν ο αυτός· «Πλίνθος ωμή βαλλομένη εις θεμέλιον εγγύς ποταμού, ουχ’ υπομένει μίαν ημέραν. Οπτή δε ούσα, ως λίθος διαμένει. Ούτως άνθρωπος σαρκικόν φρόνημα έχων, και μη πυρωθείς κατά τον Ιωσήφ (τον Πάγκαλον δηλ.) τω φόβω του Θεού, λύεται προελθών, εις αρχήν. Πολλοί γαρ των τοιούτων οι πειρασμοί εν μέσω ανθρώπων όντων. Καλόν δέ τινα ειδότα τα ίδια μέτρα, αποφεύγειν το βάρος της αρχής».

*

Ο Όσιος Ιερώνυμος εν ειρήνη τελειούται (5).

Ιερώνυμον τον μέγαν τεθνηκότα,
Μέγας μένει στέφανος ουκ απεικότως.

(5) Ο Όσιος ούτος Ιερώνυμος εστάθη σύγχρονος με τον μέγαν Θεολόγον Γρηγόριον, του οποίου και μαθητής εχρημάτισεν εν έτει τν’ [350]. Ήτον δε έμπειρος τριών γλωσσών, ως μαρτυρεί ο ιερός Αυγουστίνος, ελληνικής, εβραϊκής, και λατινικής. Όθεν, της μεν Παλαιάς Γραφής μερικάς Βίβλους, εκ της εβραϊκής εις την λατινίδα μεθερμήνευσε. Την δε Καινήν, εις μερικά μόνον μέρη επεδιώρθωσε. Καλείται δε η εκ της ελληνίδος εις την λατινίδα μεθερμήνευσις αυτού, Βουλγάτα. Ούτος ο Πατήρ ησύχαζεν ασκητικώς εις τα Ιεροσόλυμα, εν τη αγία Βηθλεέμ. Όταν δε εγήρασεν, ανέγνωσε τα συγγράμματα, οπού εποίησεν εν τη νεότητί του, και έλεγεν· «Αισχύνομαι γέρων ων, οράν όσα συνέγραψα νέος». Έλεγε δε τούτο, ως λαβών εν γήρατι γνώσιν ακριβεστέραν των πραγμάτων.

Ο δε Δοσίθεος λέγει περί αυτού, ότι ήτον κατά το γένος Δαλμάτης, ήτοι Σκλαβούνος. Επήγε δε και εκατοίκησεν εις την Βηθλεέμ. Όθεν εκεί συνέγραψεν, εκεί ασκήτευσεν. Εκεί εθεολόγησεν, εκεί εκοιμήθη. Διο σφάλλουσιν, όσοι λέγουσιν αυτόν Διδάσκαλον Δυτικόν. Και αγκαλά η Εκκλησία ου διακρίνη κατά την ευσέβειαν, Ιουδαίον, Σκύθην, Έλληνα, ή βάρβαρον, ούτε Ανατολικούς και Δυτικούς Διδασκάλους, αλλ’ απλώς έχει πάντας Αγίους Πατέρας και Διδασκάλους. Όταν όμως διηγήται τους τόπους των Αγίων, τότε ο Ιερώνυμος, Ανατολικός μάλλον πρέπει να ονομασθή, και Ιεροσολυμίτης, πάρεξ Δυτικός. Καθώς και ο Αυγουστίνος Αφρικανός εστι, και ουχί Δυτικός ή Δυτικών Άγιος. Ήτον δε ο Ιερώνυμος πέντε γλωσσών ειδήμων. Όθεν και πεντάγλωσσος ωνομάσθη. Κοντά γαρ εις την εβραϊκήν, λατινικήν και ελληνικήν, ήξευρε και την γλώσσαν των Χαλδαίων και των Περσών. Ζήσας δε χρόνους ενενηνταεπτά, εκοιμήθη και ετάφη εις την Αγίαν Βηθλεέμ, ως γράφει ο Μαρκελλίνος εις το χρονικόν του. Αρκεί δε εις έπαινον αυτού το λόγιον του Κασσιανού λέγοντος· «Όντως Ιερώνυμος των Ορθοδόξων ο Καθηγητής, ου τα συγγράμματα λάμπουσιν, ως θεϊκαί λαμπάδες αναμμέναι, και φέγγουσιν, ως ηλιακαί ακτίνες, από της Ανατολής έως εις την Δύσιν». Ο δε Δοσίθεος Άγιον ονομάζει αυτόν. (Και όρα σελ. 254 και 255 της Δωδεκαβίβλου.)

Σημειούμεν δε και τούτο ενταύθα ως άξιον ειδήσεως, ότι ο θείος ούτος Ιερώνυμος, ήτον άκρος φίλος με τον Άγιον Αυγουστίνον. Επειδή δε ο θείος Αυγουστίνος απεφάσισε να γράψη το περί «Πόλεως Θεού» βιβλίον, δια τούτο ηθέλησε να γράψη εις Παλαιστίνην προς τούτον τον Άγιον Ιερώνυμον, και να τον ερωτήση ποίαν γνώμην είχε περί της μακαριότητος της Ουρανίου εκείνης πόλεως του Θεού. Όμως έως ου να στείλη το γράμμα προς αυτόν, εσυνέβη να τελευτήση ο θείος ούτος Ιερώνυμος. Τότε αυτός εφάνη κατ’ όναρ εις τον ιερόν Αυγουστίνον, και τω είπε ταύτα τα λόγια. Βλέπε, ημπορείς ποτέ να αριθμήσης τους αστέρας του ουρανού, ή τας ρανίδας της θαλάσσης; όχι βέβαια. Ήξευρε λοιπόν, πως τούτο είναι πλέον ευκολώτερον, παρά το να διηγηθή τινας την μακαριότητα της Ουρανίου πόλεως του Θεού, και του Παραδείσου την δόξαν. Τόσον γαρ είναι αύτη υπερβολική και ακατάληπτος, εις τρόπον οπού, εάν εγώ μετά θάνατον δεν έβλεπα ταύτην, βέβαια δεν το επίστευα ποτέ. Τόσον δε απέχει η πραγματική δόξα αύτη και μακαριότης του Παραδείσου, από εκείνην, οπού εγώ εφανταζόμην ακόμη ζωντανός ώντας, ώστε οπού, απείρως και ασυγκρίτως αύτη είναι μεγαλιτέρα και θαυμασιωτέρα από εκείνην (παρά τω Πολιτικώ Θεάτρω, σελ. 317).

*

Η Αγία Μάρτυς Γραυς, ξίφει τελειούται.

Θύεις θεοίς Γραυς, ή ταθή σοι το ξίφος;
Χαίρω, ταθήτω· τοις θεοίς γαρ ου θύω.

*

Μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Νερσή.

Νερσής απήλθε δια του μαρτυρίου,
Όπου αθλητών αι χορείαι εν πόλω.

*

Η Σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, πέραν εν τοις Μαρανακίου.

*

Άγιος ΑυγουστίνοςΜνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Αυγουστίνου, Επισκόπου Ιππώνος.

Έρωτι φλεχθείς του Θεού Αυγουστίνε,
Φωστήρ εδείχθης παμφαέστατος μάκαρ (6).

(6) Ο θείος και ιερός ούτος Αυγουστίνος, ο και Αυρήλιος ονομαζόμενος, εγεννήθη εν Ταγέστη της εν Καρθαγένη (ήτοι τω νυν Τουνεζίω) Νουμιδίας, και ήκμασεν επί της βασιλείας Θεοδοσίου του Μεγάλου εν έτει 380. Διήρκεσε δε και έως των χρόνων Αρκαδίου και Ονωρίου των υιών αυτού, γενόμενος ογδοήκοντα χρόνων γέρωντας. Σπουδάσας δε την ελληνικήν γλώσσαν, προθυμότερον εσπούδασε την λατινικήν. Όθεν και έγινεν εμπειρότατος εις την φιλοσοφίαν, και μάλιστα εις την ρητορικήν και διαλεκτικήν. Ώστε οι του τότε καιρού άνθρωποι, κοινήν έφερον επί στόματος την ευχήν ταύτην· «Ρύσαιτο ημάς ο Θεός της Αυγουστίνου διαλεκτικής», ως μαρτυρεί Γεννάδιος ο Σχολάριος εν τοις περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος λόγοις.

Όταν δε έγινε τριάντα χρόνων νεανίας, όχι μόνον από το πυρ των σαρκικών παθών περιεφλέχθη, γεννήσας και υιόν εκ παλλακίδος Αδεόδατον καλούμενον, αλλά και Μανιχαίος γέγονεν έτη εννέα. Έπειτα απελθών εις Ρώμην και εις Μεδιόλανα δια να διδάξη εκεί την ρητορικήν, και γνωρισθείς με τον Άγιον Αμβρόσιον, ηλευθερώθη της πλάνης με την εκείνου διδασκαλίαν, και εβαπτίσθη υπ’ αυτού, αυτός τε και ο υιός αυτού. Μετανοήσας δε επί τοις πεπραγμένοις, τοσούτον πλούσιον έλαβε παρά Θεού το της κατανύξεως χάρισμα, ώστε οπού, ευκολώτερον ήτον να στήση τινάς τα νάματα των πηγών, παρά να στήση τα εκείνου αείρρυτα δάκρυα, δια τα οποία και θείας ελλάμψεως και φωτισμού κατηξιώθη ο τρισμακάριστος, και την της θεολογίας χάριν άφθονον και δαψιλή εκομίσατο.

Όθεν και Επίσκοπος Ιππώνος της εν Καρθαγένη εχειροτονήθη, και ευρέθη παρών εις την εν Καρθαγένη συγκροτηθείσαν Σύνοδον. Και απλώς ειπείν, μέγας Διδάσκαλος και Θεολόγος περιφανέστατος της του Χριστού Εκκλησίας ανεδείχθη, πάμπολλα συγγράμματα καταλιπών εν αυτή, άπερ πάντα λατινιστί μόνον εισί γεγραμμένα, το οποίον τη αληθεία είναι πολλής λύπης άξιον το να υστερώμεθα ημείς, δηλαδή οι Γραικοί, τοιούτου πλούτου πνευματικού. Εκ των συγγραμμάτων δε αυτού ολίγα τινά φέρονται μεταφρασμένα ελληνιστί. Εξ ων εισι τα δεκαπέντε Βιβλία (ήτοι λόγοι) τα περί Τριάδος διαλαμβάνοντα, υπό Μαξίμου του Πλανούδη μεταγλωττισθέντα, και εν ενί τόμω περιεχόμενα, και σωζόμενα εν τη κατά τον Άθω Ιερά και βασιλική Μονή του Βατοπαιδίου. (Α και είθε να ευρεθή τινας φιλόχριστος δια να τα εκδώση.) Και το νυν εκδοθέν Κεκραγάριον, το περιέχον τας Μελέτας, τα Μονολόγια, το εγχειρίδιον περί της του Χριστού θεωρίας, και το περί συντριβής καρδίας, τα οποία μετεγλωττίσθησαν υπό του κυρού Ευγενίου. Αγκαλά και τα Μονολόγια, ήτον προτού μεταγλωττισμένα υπό Δημητρίου του Κυδώνη, α και εξεδόθησαν εν τω νεοτυπώτω συναθροίσματι των διαφόρων ευχών, ομοίως και το εγχειρίδιον περί της του Χριστού θεωρίας, και αυτό ην μεταγλωττισμένον και εκδεδομένον. Επειδή δε, ως λέγει ο Δοσίθεος, τα συγγράμματα του ιερού τούτου Αυγουστίνου ενοθεύθησαν από τους αιρετικούς, δια τούτο και οι Ορθόδοξοι Ανατολικοί δεν δέχονται ταύτα απλώς και ως έτυχεν. Αλλ’ όσα συμφωνούσι με την κοινήν δόξαν της Καθολικής Εκκλησίας. Αρρωστήσας δε ο Άγιος, και λυπηθείς δια την άλωσιν οπού έκαμαν οι Αρειανισταί Βάνδαλοι εις την Αφρικήν, υπό των οποίων και η Ιππών κατεκάη, και όλος ευρισκόμενος εις την προσευχήν, εν ειρήνη τω Θεώ το πνεύμα παρέδωκεν.

Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς.

Από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ’. Εκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 

 

Άγιος Προφήτης ΑμώςΤῷ αὐτῷ μηνὶ ΙΕ΄, μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἀμώς.

Ἀμὼς ὁ συκάμινα κνίζων Αἰπόλος,
Ἐδὲμ τρυγᾷ τὰ δένδρα κνίζων οὐκέτι.

Πέμπτῃ ἐκβιότοιο Ἀμὼς δεκάτῃ ἀποέπτη.

Οὗτος ἦτον πατὴρ Ἡσαΐου τοῦ Προφήτου, καὶ ἐγεννήθη ἐν τῇ χώρᾳ Θεκουέ, εἰς τὴν γῆν τοῦ Πατριάρχου Ζαβουλών. Ἐπροφήτευσε δὲ χρόνους πεντήκοντα (1), ὢν πρὸ τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ χρόνους ψϞθ΄ [799]. Ἀμεσίας δὲ ὁ ψευδοϊερεὺς Βαιθήλ, πολλαῖς φοραῖς αὐτὸν ἔδειρε καὶ ἐκατηγόρησε, καὶ τελευταῖον ὁ υἱὸς τοῦ Ἀμεσίου ἐθανάτωσεν αὐτόν, κτυπήσας τὸν μήνιγγα τοῦ μακαρίου μὲ ἕνα χονδρὸν ῥαβδί. Ἐπειδὴ καὶ ἤλεγχεν αὐτὸν ὁ Ἅγιος Προφήτης διὰ τὰς χρυσᾶς δαμάλεις, ὁποῦ ἐπροσκύνουν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἐλάτρευον ὡς θεούς. Ἐπῆγε δὲ εἰς τὴν πατρικήν του γῆν, ἀκόμη ὤντας ζωντανός, καὶ μετὰ δύω ἡμέρας ἐκοιμήθη, καὶ ἐτάφη μαζὶ μὲ τοὺς πατέρας του. Ἀμὼς δὲ θέλει νὰ εἰπῇ καρτερός, πιστός, λαὸς σκληρός, στερεός. Ἦτον δὲ κατὰ τὸν χαρακτῆρα τοῦ σώματος μαλλάτος, γέρωντας σχεδόν, τὸ γένειον ἔχων ὀξύ, καὶ παρόμοιος εἰς τὸ εἶδος μὲ τὸν Θεολόγον Ἰωάννην.

(1) Ἐν δὲ τῷ Ὡρολογίῳ γράφεται, ὅτι ἐπροφήτευσεν ἔτη δεκαπέντε.

*

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Δουλᾶ, ξίφει τελειωθέντος.

Δουλᾶς ξοάνοις δουλικὸν μὴ δοὺς σέβας,
Ἤνεγκε σαρκὸς ὡς Θεοῦ δοῦλος ξέσεις.

Οὗτος ἦτον ἀπὸ τὴν καλουμένην Ζεφύριον Πραιτωριάδα, τὴν εὑρισκομένην εἰς τὴν ἐπαρχίαν τῆς Κιλικίας. Ἐπειδὴ δὲ ὡμολόγει τὸν Χριστὸν ὡς Θεὸν ἀληθινόν, διὰ τοῦτο ἐφέρθη εἰς τὸν ἡγεμόνα Μάξιμον, καὶ ἐδάρθη δυνατά. Διηγηθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος τὸν ἑλληνικὸν μῦθον, πῶς δηλαδὴ ὁ Ἀπόλλων ἐρασθεὶς τὴν Δάφνην, ἐκυνήγησεν αὐτήν, καὶ δὲν ἐπέτυχε τὴν ἐπιθυμίαν του, μὲ τοῦτο, λέγω, ἐπαρακίνησε τὸν ἡγεμόνα εἰς περισσότερον θυμόν. Ὅθεν πάλιν ἔδειραν αὐτὸν ἐπάνω εἰς τὴν κοιλίαν, ἀφ’ οὗ τὸν ἔβαλον ἀνάσκελα ἐπάνω εἰς μίαν σκάραν πυρωμένην. Μετὰ ταῦτα πάλιν ἅπλωσαν αὐτὸν ἐπάνω εἰς ἄλλην σκάραν, καὶ βρέξαντες τὴν κεφαλήν του μὲ λάδι, ἔβαλον ἐπάνω εἰς αὐτὴν ἀναμμένα κάρβουνα. Εἶτα ἐχάραξαν τὴν ῥάχιν του μὲ σίδηρα, καὶ τὰς πληγὰς τῶν χαραγμάτων ἔτριψαν μὲ τοῦβλα καὶ ξύδι. Ὕστερον δέ, κατετζάκισαν τὰ σιαγόνια καὶ σκέλη του. Ἐρωτηθεὶς δὲ ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα περὶ τοῦ Χριστοῦ, πῶς νομίζεται Θεός, εἰς καιρόν, ὁποῦ ἔγινεν ἄνθρωπος; Ἄρχισε καὶ ἐδιηγήθη ὁ Ἅγιος ἐν συντομίᾳ, ὅλην τὴν ἔνσαρκον οἰκονομίαν τοῦ Κυρίου. Φερθεὶς δὲ πάλιν εἰς ἄλλην ἐξέτασιν, ἠναγκάσθη νὰ γευθῇ ἀπὸ τὰς θυσίας τῶν εἰδώλων. Ἐπειδὴ δὲ θεληματικῶς δὲν ὑπήκουσεν εἰς τοῦτο, διὰ τοῦτο ἔβαλον μὲ βίαν μέσα εἰς τὸ στόμα του σπονδὴν οἴνου, ἥτις εἶχε προσφερθῇ εἰς τὰ εἴδωλα, ἀλλ’ ὁ Ἅγιος ταύτην ἔπτυσε. Τούτου χάριν ἐκρέμασαν αὐτόν, καὶ τὸν ἐξέσχισαν τόσον πολλά, ὥστε ὁποῦ, τὰ μὲν μάγουλα τοῦ προσώπου, καὶ τὰ κόκκαλά του, ἐγυμνώθησαν ἀπὸ σάρκας, τὰ δὲ ἐντόσθιά του, εὐγῆκαν ἔξω. Ἔπειτα ἠνάγκασαν αὐτὸν νὰ τρέχῃ ἕως εἴκοσι μίλια, καὶ ἔτζι ἀποκαμὼν ὁ ἀοίδιμος ἀθλητής, παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ.

*

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Φουρτουνάτος ξίφει τελειοῦται.

Φουρτουνάτος καύχημα τοῖς Ἀποστόλοις,
Καὶ τοῖς ἀθληταῖς, τὴν κάραν τετμημένος.

*

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀχαϊκὸς (2) λιμῷ καὶ δίψει τελειοῦται.

Λιμὸν λύει σοι καὶ τὸ δῖψος παμμάκαρ,
Ὃς εἶπε διψῶ Δεσπότης ἐπὶ ξύλου.

(2) Περὶ τοῦ Ἀχαϊκοῦ τούτου γράφει ταῦτα ὁ Παῦλος· «Χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Ἀχαϊκοῦ» (Α΄ Κορ. ις΄, 17).

*

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Στεφανᾶς (3) ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ἔργῳ Στεφανᾶν τὸν Στεφανᾶν μοι νόει,
Φοροῦντα τὸν στέφανον οὗ βραβεὺς πόνοι.

(3) Περὶ τοῦ Στεφανᾶ τούτου γράφει ὁ αὐτὸς Παῦλος· «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς ἀδελφοί, οἴδατε τὴν οἰκίαν Στεφανᾶ, ὅτι ἐστὶν ἀπαρχὴ τῆς Ἀχαΐας, καὶ εἰς διακονίαν τοῖς Ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτούς» (Α΄ Κορ. ις΄, 15). Καὶ περὶ τῶν τριῶν ὁμοῦ λέγει ὁ αὐτὸς Παῦλος· «Χαίρω δὲ ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ Στεφανᾶ, καὶ Φουρτουνάτου, καὶ Ἀχαϊκοῦ, ὅτι τὸ ὑμῶν ὑστέρημα, οὗτοι ἀνεπλήρωσαν. Ἀνέπαυσαν γὰρ τὸ ἐμὸν πνεῦμα, καὶ τὸ ὑμῶν. Ἐπιγινώσκετε οὖν τοὺς τοιούτους» (Α΄ Κορ. ις΄, 17).

*

Ὁ Ὅσιος Ὀρτίσιος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (4).

Ἄμωμος Ὀρτίσιος ἥκει σοι Λόγε,
Οὗ μῶμον εἰπεῖν οὐδ’ ὁ μῶμος ἰσχύσει.

(4) Περὶ τοῦ Ὀρτισίου, ἢ Ὀρσισίου τούτου ἀναγινώσκομεν εἰς τὸν χειρόγραφον Παράδεισον τῶν Πατέρων, τὸν συναχθέντα ὑπὸ Παλλαδίου Ἐπισκόπου Ἑλενουπόλεως. Τί δὲ ἀναγινώσκομεν; Ὅτι ὁ Ὅσιος οὗτος εἶπε· «Νομίζω ὅτι ἐὰν μὴ ὁ ἄνθρωπος φυλάξῃ τὴν ἑαυτοῦ καρδίαν καλῶς, πᾶντα τὰ καλὰ ὅσα ἤκουσεν, ἐπιλανθάνεται καὶ ἀμελεῖ, καὶ οὕτως ὁ ἐχθρὸς εὑρὼν ἐν αὐτῷ τόπον, καταβάλλει αὐτόν. Ὥσπερ γὰρ λύχνος σκευασθεὶς καὶ φαίνων, ἐὰν ἀμεληθῇ λαβεῖν ἔλαιον, κατ’ ὀλίγον σβέννυται, καὶ λοιπὸν ἐνδυναμοῦται τὸ σκότος κατ’ αὐτοῦ… οὕτω καὶ ψυχῆς ἀμελούσης, ὅσον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὑποχωρεῖ, ἕως τέλεον ἀποσβεσθῇ ἡ θέρμη αὐτῆς». Καὶ πάλιν εἶπεν ὁ αὐτός· «Πλίνθος ὠμὴ βαλλομένη εἰς θεμέλιον ἐγγὺς ποταμοῦ, οὐχ’ ὑπομένει μίαν ἡμέραν. Ὀπτὴ δὲ οὖσα, ὡς λίθος διαμένει. Οὕτως ἄνθρωπος σαρκικὸν φρόνημα ἔχων, καὶ μὴ πυρωθεὶς κατὰ τὸν Ἰωσήφ (τὸν Πάγκαλον δηλ.) τῷ φόβῳ τοῦ Θεοῦ, λύεται προελθών, εἰς ἀρχήν. Πολλοὶ γὰρ τῶν τοιούτων οἱ πειρασμοὶ ἐν μέσῳ ἀνθρώπων ὄντων. Καλὸν δέ τινα εἰδότα τὰ ἴδια μέτρα, ἀποφεύγειν τὸ βάρος τῆς ἀρχῆς».

*

Ὁ Ὅσιος Ἱερώνυμος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται (5).

Ἱερώνυμον τὸν μέγαν τεθνηκότα,
Μέγας μένει στέφανος οὐκ ἀπεικότως.

(5) Ὁ Ὅσιος οὗτος Ἱερώνυμος ἐστάθη σύγχρονος μὲ τὸν μέγαν Θεολόγον Γρηγόριον, τοῦ ὁποίου καὶ μαθητὴς ἐχρημάτισεν ἐν ἔτει τν΄ [350]. Ἦτον δὲ ἔμπειρος τριῶν γλωσσῶν, ὡς μαρτυρεῖ ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος, ἑλληνικῆς, ἑβραϊκῆς, καὶ λατινικῆς. Ὅθεν, τῆς μὲν Παλαιᾶς Γραφῆς μερικὰς Βίβλους, ἐκ τῆς ἑβραϊκῆς εἰς τὴν λατινίδα μεθερμήνευσε. Τὴν δὲ Καινήν, εἰς μερικὰ μόνον μέρη ἐπεδιώρθωσε. Καλεῖται δὲ ἡ ἐκ τῆς ἑλληνίδος εἰς τὴν λατινίδα μεθερμήνευσις αὐτοῦ, Βουλγάτα. Οὗτος ὁ Πατὴρ ἡσύχαζεν ἀσκητικῶς εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα, ἐν τῇ ἁγίᾳ Βηθλεέμ. Ὅταν δὲ ἐγήρασεν, ἀνέγνωσε τὰ συγγράμματα, ὁποῦ ἐποίησεν ἐν τῇ νεότητί του, καὶ ἔλεγεν· «Αἰσχύνομαι γέρων ὤν, ὁρᾶν ὅσα συνέγραψα νέος». Ἔλεγε δὲ τοῦτο, ὡς λαβὼν ἐν γήρατι γνῶσιν ἀκριβεστέραν τῶν πραγμάτων.

Ὁ δὲ Δοσίθεος λέγει περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἦτον κατὰ τὸ γένος Δαλμάτης, ἤτοι Σκλαβοῦνος. Ἐπῆγε δὲ καὶ ἐκατοίκησεν εἰς τὴν Βηθλεέμ. Ὅθεν ἐκεῖ συνέγραψεν, ἐκεῖ ἀσκήτευσεν. Ἐκεῖ ἐθεολόγησεν, ἐκεῖ ἐκοιμήθη. Διὸ σφάλλουσιν, ὅσοι λέγουσιν αὐτὸν Διδάσκαλον Δυτικόν. Καὶ ἀγκαλὰ ἡ Ἐκκλησία οὐ διακρίνῃ κατὰ τὴν εὐσέβειαν, Ἰουδαῖον, Σκύθην, Ἕλληνα, ἢ βάρβαρον, οὔτε Ἀνατολικοὺς καὶ Δυτικοὺς Διδασκάλους, ἀλλ’ ἁπλῶς ἔχει πᾶντας Ἁγίους Πατέρας καὶ Διδασκάλους. Ὅταν ὅμως διηγῆται τοὺς τόπους τῶν Ἁγίων, τότε ὁ Ἱερώνυμος, Ἀνατολικὸς μᾶλλον πρέπει νὰ ὀνομασθῇ, καὶ Ἱεροσολυμίτης, πάρεξ Δυτικός. Καθὼς καὶ ὁ Αὐγουστῖνος Ἀφρικανός ἐστι, καὶ οὐχὶ Δυτικὸς ἢ Δυτικῶν Ἅγιος. Ἦτον δὲ ὁ Ἱερώνυμος πέντε γλωσσῶν εἰδήμων. Ὅθεν καὶ πεντάγλωσσος ὠνομάσθη. Κοντὰ γὰρ εἰς τὴν ἑβραϊκήν, λατινικὴν καὶ ἑλληνικήν, ἤξευρε καὶ τὴν γλῶσσαν τῶν Χαλδαίων καὶ τῶν Περσῶν. Ζήσας δὲ χρόνους ἐνενηνταεπτά, ἐκοιμήθη καὶ ἐτάφη εἰς τὴν Ἁγίαν Βηθλεέμ, ὡς γράφει ὁ Μαρκελλῖνος εἰς τὸ χρονικόν του. Ἀρκεῖ δὲ εἰς ἔπαινον αὐτοῦ τὸ λόγιον τοῦ Κασσιανοῦ λέγοντος· «Ὄντως Ἱερώνυμος τῶν Ὀρθοδόξων ὁ Καθηγητής, οὗ τὰ συγγράμματα λάμπουσιν, ὡς θεϊκαὶ λαμπάδες ἀναμμέναι, καὶ φέγγουσιν, ὡς ἡλιακαὶ ἀκτῖνες, ἀπὸ τῆς Ἀνατολῆς ἕως εἰς τὴν Δύσιν». Ὁ δὲ Δοσίθεος Ἅγιον ὀνομάζει αὐτόν. (Καὶ ὅρα σελ. 254 καὶ 255 τῆς Δωδεκαβίβλου.)

Σημειοῦμεν δὲ καὶ τοῦτο ἐνταῦθα ὡς ἄξιον εἰδήσεως, ὅτι ὁ θεῖος οὗτος Ἱερώνυμος, ἦτον ἄκρος φίλος μὲ τὸν Ἅγιον Αὐγουστῖνον. Ἐπειδὴ δὲ ὁ θεῖος Αὐγουστῖνος ἀπεφάσισε νὰ γράψῃ τὸ περὶ «Πόλεως Θεοῦ» βιβλίον, διὰ τοῦτο ἠθέλησε νὰ γράψῃ εἰς Παλαιστίνην πρὸς τοῦτον τὸν Ἅγιον Ἱερώνυμον, καὶ νὰ τὸν ἐρωτήσῃ ποίαν γνώμην εἶχε περὶ τῆς μακαριότητος τῆς Οὐρανίου ἐκείνης πόλεως τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ἕως οὗ νὰ στείλῃ τὸ γράμμα πρὸς αὐτόν, ἐσυνέβη νὰ τελευτήσῃ ὁ θεῖος οὗτος Ἱερώνυμος. Τότε αὐτὸς ἐφάνη κατ’ ὄναρ εἰς τὸν ἱερὸν Αὐγουστῖνον, καὶ τῷ εἶπε ταῦτα τὰ λόγια. Βλέπε, ἠμπορεῖς ποτὲ νὰ ἀριθμήσῃς τοὺς ἀστέρας τοῦ οὐρανοῦ, ἢ τὰς ῥανίδας τῆς θαλάσσης; ὄχι βέβαια. Ἤξευρε λοιπόν, πῶς τοῦτο εἶναι πλέον εὐκολώτερον, παρὰ τὸ νὰ διηγηθῇ τινας τὴν μακαριότητα τῆς Οὐρανίου πόλεως τοῦ Θεοῦ, καὶ τοῦ Παραδείσου τὴν δόξαν. Τόσον γὰρ εἶναι αὕτη ὑπερβολικὴ καὶ ἀκατάληπτος, εἰς τρόπον ὁποῦ, ἐὰν ἐγὼ μετὰ θάνατον δὲν ἔβλεπα ταύτην, βέβαια δὲν τὸ ἐπίστευα ποτέ. Τόσον δὲ ἀπέχει ἡ πραγματικὴ δόξα αὕτη καὶ μακαριότης τοῦ Παραδείσου, ἀπὸ ἐκείνην, ὁποῦ ἐγὼ ἐφανταζόμην ἀκόμη ζωντανὸς ὤντας, ὥστε ὁποῦ, ἀπείρως καὶ ἀσυγκρίτως αὕτη εἶναι μεγαλιτέρα καὶ θαυμασιωτέρα ἀπὸ ἐκείνην (παρὰ τῷ Πολιτικῷ Θεάτρῳ, σελ. 317).

*

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Γραῦς, ξίφει τελειοῦται.

Θύεις θεοῖς Γραῦς, ἢ ταθῇ σοι τὸ ξίφος;
Χαίρω, ταθήτω· τοῖς θεοῖς γὰρ οὐ θύω.

*

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Νερσῆ.

Νερσῆς ἀπῆλθε διὰ τοῦ μαρτυρίου,
Ὅπου ἀθλητῶν αἱ χορεῖαι ἐν πόλῳ.

*

Ἡ Σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, πέραν ἐν τοῖς Μαρανακίου.

*

Άγιος ΑυγουστίνοςΜνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Αὐγουστίνου, Ἐπισκόπου Ἱππῶνος.

Ἔρωτι φλεχθεὶς τοῦ Θεοῦ Αὐγουστῖνε,
Φωστὴρ ἐδείχθης παμφαέστατος μάκαρ (6).

(6) Ὁ θεῖος καὶ ἱερὸς οὗτος Αὐγουστῖνος, ὁ καὶ Αὐρήλιος ὀνομαζόμενος, ἐγεννήθη ἐν Ταγέστῃ τῆς ἐν Καρθαγένῃ (ἤτοι τῷ νῦν Τουνεζίῳ) Νουμιδίας, καὶ ἤκμασεν ἐπὶ τῆς βασιλείας Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου ἐν ἔτει 380. Διήρκεσε δὲ καὶ ἕως τῶν χρόνων Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου τῶν υἱῶν αὐτοῦ, γενόμενος ὀγδοήκοντα χρόνων γέρωντας. Σπουδάσας δὲ τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν, προθυμότερον ἐσπούδασε τὴν λατινικήν. Ὅθεν καὶ ἔγινεν ἐμπειρότατος εἰς τὴν φιλοσοφίαν, καὶ μάλιστα εἰς τὴν ῥητορικὴν καὶ διαλεκτικήν. Ὥστε οἱ τοῦ τότε καιροῦ ἄνθρωποι, κοινὴν ἔφερον ἐπὶ στόματος τὴν εὐχὴν ταύτην· «Ῥύσαιτο ἡμᾶς ὁ Θεὸς τῆς Αὐγουστίνου διαλεκτικῆς», ὡς μαρτυρεῖ Γεννάδιος ὁ Σχολάριος ἐν τοῖς περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος λόγοις.

Ὅταν δὲ ἔγινε τριάντα χρόνων νεανίας, ὄχι μόνον ἀπὸ τὸ πῦρ τῶν σαρκικῶν παθῶν περιεφλέχθη, γεννήσας καὶ υἱὸν ἐκ παλλακίδος Ἀδεόδατον καλούμενον, ἀλλὰ καὶ Μανιχαῖος γέγονεν ἔτη ἐννέα. Ἔπειτα ἀπελθὼν εἰς Ῥώμην καὶ εἰς Μεδιόλανα διὰ νὰ διδάξῃ ἐκεῖ τὴν ῥητορικήν, καὶ γνωρισθεὶς μὲ τὸν Ἅγιον Ἀμβρόσιον, ἠλευθερώθη τῆς πλάνης μὲ τὴν ἐκείνου διδασκαλίαν, καὶ ἐβαπτίσθη ὑπ’ αὐτοῦ, αὐτός τε καὶ ὁ υἱὸς αὐτοῦ. Μετανοήσας δὲ ἐπὶ τοῖς πεπραγμένοις, τοσοῦτον πλούσιον ἔλαβε παρὰ Θεοῦ τὸ τῆς κατανύξεως χάρισμα, ὥστε ὁποῦ, εὐκολώτερον ἦτον νὰ στήσῃ τινας τὰ νάματα τῶν πηγῶν, παρὰ νὰ στήσῃ τὰ ἐκείνου ᾀείρρυτα δάκρυα, διὰ τὰ ὁποῖα καὶ θείας ἐλλάμψεως καὶ φωτισμοῦ κατηξιώθη ὁ τρισμακάριστος, καὶ τὴν τῆς θεολογίας χάριν ἄφθονον καὶ δαψιλῆ ἐκομίσατο.

Ὅθεν καὶ Ἐπίσκοπος Ἱππῶνος τῆς ἐν Καρθαγένῃ ἐχειροτονήθη, καὶ εὑρέθη παρὼν εἰς τὴν ἐν Καρθαγένῃ συγκροτηθεῖσαν Σύνοδον. Καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, μέγας Διδάσκαλος καὶ Θεολόγος περιφανέστατος τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀνεδείχθη, πάμπολλα συγγράμματα καταλιπὼν ἐν αὐτῇ, ἅπερ πᾶντα λατινιστὶ μόνον εἰσὶ γεγραμμένα, τὸ ὁποῖον τῇ ἀληθείᾳ εἶναι πολλῆς λύπης ἄξιον τὸ νὰ ὑστερώμεθα ἡμεῖς, δηλαδὴ οἱ Γραικοί, τοιούτου πλούτου πνευματικοῦ. Ἐκ τῶν συγγραμμάτων δὲ αὐτοῦ ὀλίγα τινα φέρονται μεταφρασμένα ἑλληνιστί. Ἐξ ὧν εἰσι τὰ δεκαπέντε Βιβλία (ἤτοι λόγοι) τὰ περὶ Τριάδος διαλαμβάνοντα, ὑπὸ Μαξίμου τοῦ Πλανούδη μεταγλωττισθέντα, καὶ ἐν ἑνὶ τόμῳ περιεχόμενα, καὶ σῳζόμενα ἐν τῇ κατὰ τὸν Ἄθω Ἱερᾷ καὶ βασιλικῇ Μονῇ τοῦ Βατοπαιδίου. (Ἃ καὶ εἴθε νὰ εὑρεθῇ τινας φιλόχριστος διὰ νὰ τὰ ἐκδώσῃ.) Καὶ τὸ νῦν ἐκδοθὲν Κεκραγάριον, τὸ περιέχον τὰς Μελέτας, τὰ Μονολόγια, τὸ ἐγχειρίδιον περὶ τῆς τοῦ Χριστοῦ θεωρίας, καὶ τὸ περὶ συντριβῆς καρδίας, τὰ ὁποῖα μετεγλωττίσθησαν ὑπὸ τοῦ κυροῦ Εὐγενίου. Ἀγκαλὰ καὶ τὰ Μονολόγια, ἦτον προτοῦ μεταγλωττισμένα ὑπὸ Δημητρίου τοῦ Κυδώνη, ἃ καὶ ἐξεδόθησαν ἐν τῷ νεοτυπώτῳ συναθροίσματι τῶν διαφόρων εὐχῶν, ὁμοίως καὶ τὸ ἐγχειρίδιον περὶ τῆς τοῦ Χριστοῦ θεωρίας, καὶ αὐτὸ ἦν μεταγλωττισμένον καὶ ἐκδεδομένον. Ἐπειδὴ δέ, ὡς λέγει ὁ Δοσίθεος, τὰ συγγράμματα τοῦ ἱεροῦ τούτου Αὐγουστίνου ἐνοθεύθησαν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, διὰ τοῦτο καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀνατολικοὶ δὲν δέχονται ταῦτα ἁπλῶς καὶ ὡς ἔτυχεν. Ἀλλ’ ὅσα συμφωνοῦσι μὲ τὴν κοινὴν δόξαν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Ἀρρωστήσας δὲ ὁ Ἅγιος, καὶ λυπηθεὶς διὰ τὴν ἅλωσιν ὁποῦ ἔκαμαν οἱ Ἀρειανισταὶ Βάνδαλοι εἰς τὴν Ἀφρικήν, ὑπὸ τῶν ὁποίων καὶ ἡ Ἱππὼν κατεκάη, καὶ ὅλος εὑρισκόμενος εἰς τὴν προσευχήν, ἐν εἰρήνῃ τῷ Θεῷ τὸ πνεῦμα παρέδωκεν.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀπό τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Γ’. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005.

* * *

 

 

 

Των Αγίων Αμώς του Προφήτου, Δουλά, Φουρτουνάτου, Αχαϊκού και Στεφανά των Αποστόλων κ.ά.

Ορθόδοξη πίστη και ζωή στο email σας. Λάβετε πρώτοι όλες τις τελευταίες αναρτήσεις της Κοινωνίας Ορθοδοξίας:
Έχετε εγγραφεί επιτυχώς στο newsletter! Θα λάβετε email επιβεβαίωσης σε λίγα λεπτά. Παρακαλούμε, ακολουθήστε τον σύνδεσμο μέσα του για να επιβεβαιώσετε την εγγραφή. Εάν το email δεν εμφανιστεί στο γραμματοκιβώτιό σας, παρακαλούμε ελέγξτε τον φάκελο του spam.
Έχετε εγγραφεί επιτυχώς στο newsletter!
Λυπούμαστε, υπήρξε ένα σφάλμα. Παρακαλούμε, ελέγξτε το email σας.