«Γύναι, απολέλυσαι της ασθενείας σου…»
Καθώς προσεγγίζουμε τα Χριστούγεννα η Εκκλησία φροντίζει να ακροώνται οι πιστοί ευαγγελικά αναγνώσματα που καταδεικνύουν την αγάπη και την άφατη ευσπλαχνία του Θεού. Η θεραπεία της συγκύπτουσας γυναίκας μετά από δέκα οκτώ χρόνια πόνου δείχνει ότι η αγάπη του Κυρίου είναι υπεράνω του γράμματος του μωσαϊκού Νόμου. Με την ενσάρκωση του Θεού Λόγου έφθασε η ώρα του νέου αιώνος.
Η σημερινή ενέργεια του Χριστού να θεραπεύσει την συγκύπτουσα είναι μία από τις περιπτώσεις εκείνες που ο Κύριος προσεκλήθη μόνο από την ευσπλαχνία του. Η παρουσία του Μεσσία σηματοδοτεί την έναρξη του νέου αιώνος, όπου φθορά (ασθένεια) και θάνατος «ου κυριεύουν». Οι αναστάσεις νεκρών και οι θεραπείες που έκανε ο Κύριος έχουν σκοπό να δείξουν ότι οι συνέπειες της πτώσης των Πρωτοπλάστων αναιρούνται με την διακονία του. Με την πτώση των πρωτοπλάστων ο άνθρωπος επέλεξε μία «άθεο θέωση». Ήταν μία πράξη πίσω από την πλάτη του Θεού, όπου ο άνθρωπος δεν έμεινε «εντός των ιδίων ορίων». Ήταν μία παράβαση της συμπαντικής ιεραρχίας του ενιαίου σώματος Θεού και κτίσης.
Η ανθρώπινη φύση δεν μπορούσε να δημιουργήσει προϋποθέσεις σωτηρίας. Αυτό έγινε «όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου». Η ενανθρώπιση θα γινόταν, είτε συνέβαινε η πτώση στον Παράδεισο είτε όχι. Η αναδημιουργία ήταν στο σχέδιο του Θεού, ήταν, κατά τον άγιο Μάξιμο, «προεπινοούμενο σχέδιο» του Θεού. Η πτώση ήταν ένα επεισόδιο, όχι ο ρυθμιστικός παράγων στην σχέση Θεού-ανθρώπου. Ο Θεός προέβλεψε προ πάντων των αιώνων το «χρόνοις σεσιγημένοις κεκρυμμένον μυστήριον» του Χριστού, που κατά τον Παύλο είναι αρχαίο: «το μυστήριο το προεγνωσμένο…».
Στον Παράδεισο δεν είχαμε την δυνατότητα της θέωσης. Με την «καθ’ υπόστασιν ένωση» της θείας φύσης με την ανθρώπινη, η ενανθρώπιση δεν επανέφερε μόνο τον άνθρωπο στην κατάσταση του Αδάμ, αλλά του παρέσχε την δυνατότητα για την κατά χάριν θέωση. Ο Χριστός, λοιπόν, είναι δημιουργός και αναδημιουργός, ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας. Στο πρόσωπο του Χριστού εξαφανίζεται η διάσπαση της ανθρώπινης φύσης, η οποία βρίσκει ξανά την ενότητά της. Στο πρόσωπο του Χριστού αποκαλύπτεται ο αληθινός άνθρωπος. Το πρότυπο του τελείου ανθρώπου είναι ο Θεάνθρωπος, η ενυπόστατη αλήθεια.
Οι Πατέρες, συνεπώς, ταυτίζουν τον ανακαινισμό του ανθρώπου με την εν Χριστώ ζωή. Η περί ανθρώπου διδασκαλία δεν μπορεί να διαφέρει από την εν Χριστώ διδασκαλία. Η αληθινή Χριστολογία μας οδηγεί στην αληθινή Ανθρωπολογία, επειδή ό,τι έκανε ο Χριστός το έκανε για όλη την ανθρωπότητα. Η ενσάρκωση του Θεού Λόγου προσέφερε μία νέα πραγματικότητα, την Καινή πραγματικότητα. Έχουμε τον νέο εν Χριστώ άνθρωπο, που έχει την δυνατότητα της κατά χάρη θέωσης, κάτι που δεν μπορούσε να γίνει στο Παράδεισο. Στο πρόσωπο του Χριστού, του νέου Αδάμ, καταλαβαίνουμε τον πρώτο Αδάμ, αντιλαμβανόμαστε τις ανεπάρκειές του.
Με την Ανάσταση του Χριστού, λοιπόν, ανακαινίζεται η ανθρώπινη φύση, γιατί όλη η ανθρώπινη φύση ήταν υποστασιασμένη στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτή η Ανάσταση μπορεί να γίνει κάθε μέρα, εφόσον η θεία Λειτουργία γίνεται κάθε μέρα. Η Ανάσταση του ανθρώπου είναι η δυνατότητα να μετέχει στην αιώνια ζωή: ο άνθρωπος μπορεί να συνδοξάζεται με το Θεό. Αυτά που έχει ο Χριστός κατά φύση εμείς τα έχουμε κατά χάρη, εφόσον είμαστε συνδεδεμένοι με τον Χριστό. Ο Χριστός ανακεφαλαιώνει όλους τους ανθρώπους, ανακαινίζει όλη την ανθρώπινη φύση.
Αυτή η πραγματικότητα εικονίζεται στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Κανείς, πλην της Θεοτόκου, δεν υποπτευόταν ότι ο διδάσκαλος που εθαυματούργει ήταν ο Θεός σεσαρκωμένος. Ο Χριστός ήλθε να πάρει το δάκρυ από τους οφθαλμούς μας. Με τρυφερότητα και διακριτικότητα διακονεί την ασθενούσα φύση μας. Ο Θεός ποτέ δεν μας έδιωξε, ακόμα κι όταν μας άξιζε. Η απίστευτη, κατά άνθρωπον, ευλογία για το γένος μας, συνέβη: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Κατά τον Ησαΐα: «ιδού ο παις μου, ον ηρέτισα, ο αγαπητός μου, εις ον ευδόκησεν η ψυχή μου· θήσω το πνεύμα μου επ’ αυτόν, και κρίσιν τοις έθνεσιν απαγγελεί· ουκ ερίσει ουδέ κραυγάσει, ουδέ ακούσει τις εν ταις πλατείαις την φωνήν αυτού. Κάλαμον συντετριμμένον ου κατεάξει και λίνον τυφόμενον ου σβέσει, έως αν εκβάλη εις νίκος την κρίσιν· και εν τω ονόματι αυτού τα έθνη ελπιούσι» (Ματθ. 12:18).
Ο Χριστός είναι ο ίδιος στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη ως άσαρκος και ένσαρκος Λόγος. Τον Νόμο του Σαββάτου τον έδωσε από φιλανθρωπία σαν ευκαιρία για προσφορά αγάπης στον Θεό και στον άνθρωπο. Ο ίδιος διεκήρυξε «το σάββατον δια τον άνθρωπον εγένετο και ουχ ο άνθρωπος δια το σάββατον» (Μαρκ. 2:27). Η τήρηση των εντολών, σαν πράξη αγάπης προς τον Κύριο, δεν πρέπει να οδηγεί σε πράξεις όπου οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί κατακρίνουν και εν πολλοίς συντρίβουν τους «άλλους» ως παραβάτες ή όταν περιορίζεται η χρήση των Κανόνων της Εκκλησίας σε διαδικασία εξόντωσης.
Όποιος γνώρισε τον Χριστό γνώρισε γιατί σταυρώθηκε, γνώρισε ότι η χαρμολύπη του δικού του σταυρού τον ενώνει με την ενυπόστατη Αγάπη.
Από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Δωροθέου Τζεβελέκα, ΔΙΗΓΗΣΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΣΟΥ (η αγάπη του Θεού στα κυριακάτικα Eυαγγέλια). Θεσσαλονίκη 2015
