«Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον
ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε» (Μαρκ. 16:6).
«Το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα» διαλύει τη ζοφερή ατμόσφαιρα της απογοητεύσεως, του φόβου και της θλίψεως. «Χριστός εκ νεκρών εγήγερται». Οι ελπίδες αναζωογονούνται. Η κατήφεια παραχωρεί τη θέση της στη χαρά. Μεγάλο και μοναδικό το θαύμα. «Η ζωή εκ του τάφου ανέτειλε». «Καθελών γαρ τω θανάτω τον θάνατον, το νίκος έδωκεν ημίν» ο Παντοκράτωρ Κύριος. «Χαράς τα πάντα πεπλήρωται της Αναστάσεως την πείραν ειληφότα». «Ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια» πανηγυρίζουν του Κυρίου την έγερση.
Το μήνυμα της ελπίδας και της χαράς τούτο σαλπίζεται από τον άγγελο, κηρύσσεται από τις Μυροφόρες, το ευαγγελίζονται οι μαθητές. Το κενό μνημείο αποβαίνει θεμέλιο της πίστεως. Το γεγονός της Αναστάσεως γίνεται σημαία θριάμβου. Πάνω σ’ αυτό στηρίζεται η Εκκλησία του Χριστού. Ο Χριστιανισμός – Χριστός Εσταυρωμένος και Αναστάς – κηρύσσεται σ’ όλη την οικουμένη. Νέα εποχή ανοίγει για την ανθρωπότητα. Ανακαινίζεται η ψυχή του ανθρώπου. Ανακαινίζεται συγχρόνως και η ζωή της οικογένειας και της κοινωνίας.
Όπου βρίσκει ανταπόκριση και θέση ο Κύριος Ιησούς και η σωτήρια αλήθεια Του, η ελευθερία και η ηθική προκοπή χαρακτηρίζουν τη ζωή. Η δικαιοσύνη και η αγάπη κυβερνούν. Υποχωρεί η κακία. Εξοστρακίζεται το μίσος και οι διαμάχες. Η αύρα του Αγίου Πνεύματος πνέει και εμπνέει δημιουργικότητα και καρποφόρα αγιότητα.
Αλλά καθώς ο Κύριος με τη θυσία του Σταυρού έφτασε στο θρίαμβο της Αναστάσεως, και όσοι Τον δέχονται από τον ίδιο δρόμο θα περάσουν. Διότι ο Χριστός πάντοτε, σε κάθε εποχή, περιφρονείται και διώκεται συστηματικά από μερικούς. Και ο χριστιανός ο γνήσιος θα δοκιμάσει τον πόνο της εχθρότητας και της ειρωνείας, του διωγμού πολλές φορές.
Είναι τόσο εντυπωσιακή η δύναμη του κακού κάποτε, ώστε να φαίνεται ότι επικρατεί και επιβάλλεται. Η ανηθικότητα δίνει την εντύπωση ότι πλημμυρίζει και παρασύρει τα πάντα. Η αδικία και το ψέμα, η συκοφαντία και το μίσος φαίνεται κάποτε ότι καλύπτουν αποπνικτικά τη ζωή μας. Κηρύσσεται και διαφημίζεται από πολλούς ότι ο Χριστός πέθανε στην εποχή μας. Ότι ο Χριστιανισμός ανήκει στο παρελθόν.
Δοκιμάζεται τότε η πίστη, καθώς κλονίστηκαν και απογοητεύτηκαν οι μαθητές, όταν αντίκρισαν τον Κύριο στο Σταυρό και παρακολούθησαν την ταφή Του. Τούτο όμως δε σημαίνει ότι δεν ακολούθησε η Ανάσταση. Ας ακούσουμε τη φωνή του Αναστάντος: «Θαρσείτε· εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16:33). Είναι προσωρινή και επιφανειακή του κακού η δύναμη και η επικράτηση.
Τα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο αλλά δεν τον αφανίζουν. Δεν τον καταργούν. Αρκεί να μη χάνει κανείς τις ελπίδες του και να έχει υπομονή. Θα τον αντικρίσει και πάλι. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Κύριο. Αργεί ίσως να επιβληθεί. Αφήνει να Τον μάχονται και να αυταπατώνται οι πολέμιοί Του ότι Τον νέκρωσαν. Αλλά αυτός ζει πάντοτε. «Θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6:9).
Όσοι θέλουν Τον βρίσκουν και Τον αντικρίζουν. Απολαμβάνουν τη ζωογόνα παρουσία Του και όταν άλλοι Τον έχουν χάσει. Περιμένουν με υπομονή αλλά και βεβαιότητα το θρίαμβό Του. Θα έρθει οπωσδήποτε.
Μη δειλιάζουμε, αδερφοί μου αγαπητοί. Και όταν η αμαρτία πλημμυρίζει και όταν λυγίζουμε κάτω από των αδυναμιών μας το πλήθος και όταν η κατάθλιψη μας πιέζει, ο Κύριος, ο Αναστάς Κύριος, είναι πάντοτε πλησίον μας θριαμβευτής και παντοδύναμος, έτοιμος να συναντήσει και εμάς. Δεν είναι απλός λόγος ή διάδοση. «Ηγέρθη ο Κύριος όντως» (Λουκ. 24:34). Και αφού είναι πραγματικότητα, τίποτε δεν εμποδίζει να γευτούμε κι εμείς τη χαρά της Αναστάσεώς Του και ν’ απολαύσουμε το θρίαμβό Του.
Λοιπόν «καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως». «Λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα· είπωμεν αδελφοί και τοις μισούσιν ημάς· συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει».
Η χάρις του Αναστάντος Κυρίου και Σωτήρος Θεού είη μετά πάντων υμών.
(Εγκύκλιος του Πάσχα 1973)
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
