Θα ήθελα να πω εξ όσων γνωρίζω – πιθανόν να κάνω λάθος, δεν ξέρω τι θα ‘λεγε ο Κύριος σήμερα στα δικά μας τα χρόνια, στη δική μας γενιά – εξ όσων εγώ έχω καταλάβει, επειδή ο σημερινός άνθρωπος είναι πολύπλοκος, πολυσύνθετος, μπερδεμένος, και τρόπον τινά είναι στρώματα-στρώματα η ψυχή του ανθρώπου και μόλις, όσο περιεχόμενο της ψυχής του μπορεί να ελέγξει, μόλις πάρει ταπεινή στάση, έρχεται η Χάρις του Θεού, ταπεινώνεται ο άνθρωπος, λυτρώνεται. Αλλά δεν τελειώνει εδώ το έργο.
Αυτή η Χάρις που έρχεται, αυτό το φως που έρχεται, η θεραπεία που έρχεται τα προχωρεί τα πράγματα περισσότερο. Δηλαδή πρέπει η Χάρις αυτή να κατέβει σ’ άλλο στρώμα της ψυχής του ανθρώπου πιο κάτω. Που καμιά φορά είναι εκεί πιο δύσκολα τα πράγματα, πιο σκληρή η αμαρτία, πιο σκληρό το πείσμα, ανυποχώρητη η αντίδραση και καμιά φορά ζορίζεται κανείς περισσότερο απ’ ό,τι ζορίστηκε την πρώτη φορά. Αλλ’ όποιος μάθει αυτό το μάθημα και πει: “Να ‘ναι ευλογημένο, Θεέ μου. Και πιο κάτω, και πιο κάτω να δούμε τα πράγματα. Και πιο κάτω να παραδεχθώ το πείσμα μου. Και πιο κάτω να δω την αμαρτία μου και να πάρω αυτή τη στάση: τι είμαι εγώ, αν δεν με ελεήσεις Εσύ;”
Και γίνεται άλλο θαύμα και τακτοποιείται τρόπον τινά και το δεύτερο αυτό στρώμα της ψυχής και το τρίτο και το τέταρτο και το πέμπτο, ανάλογα πώς είναι η κάθε μια ψυχή.
Γι’ αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν γιατρεύεται ο σημερινός άνθρωπος μια και έξω. Έχει στρώματα-στρώματα μέσα. Στρώματα-στρώματα τυφλώσεως, πωρώσεως. Στρώματα-στρώματα αντιδράσεως, υπερηφανείας. Και λίγο-λίγο τον θεραπεύει ο Κύριος, αλλά όντως όμως τον θεραπεύει. Με μόνη τη διαφορά ότι όσο προχωρούν τα πράγματα, τόσο παρουσιάζεται η σκληρότητα της ψυχής και η αντίδραση της ψυχής. Και μερικοί δεν δέχονται καθόλου κάτι τέτοια πράγματα, μένουν επιφανειακά και περνούν έτσι την ζωή τους.
Όσοι επιχειρήσουν, όσοι θελήσουν να γίνει εργασία βαθύτερα, γίνεται. Γίνεται. Αλλά πάντοτε πρέπει να έχει κανείς αυτό υπόψιν του. Ο Κύριος ήρθε. Όπως πιστεύουμε, αυτή την ώρα είναι μαζί μας, είμαστε ενώπιόν του, είναι ενώπιόν μας. Και μας τα λέει όλα αυτά ο Κύριος. Μας λέει επίσης: «Να, σήμερα κρίνεσθε, εις κρίσιν ήρθα εγώ εις τον κόσμον αυτόν» (Ιω. 9:39), δηλαδή περνούμε από ένα είδος κρίσεως, ένα είδος δικαστηρίου.
Όσοι τοποθετηθούμε έτσι απλά-απλά ενώπιον του Θεού, δεν χρειάζεται να κινήσουμε γη και ουρανόν: “Κύριέ μου, ούτε βλέπω, ούτε ξέρω, τι να τα κάνω τα φώτα τα ανθρώπινα και τα όποια άλλα φώτα. Το Φως το δικό σου δεν το έχω, Κύριέ μου, και επομένως είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι στην πώρωση, είμαι στην αντίδραση, είμαι στην σκληρότητα, και είμαι σ’ αυτό το χάλι”. Όσοι λοιπόν ομολογούν έτσι “δεν βλέπουν”. Ναι, είναι οι “μη βλέποντες”, λέει. Αλλά ήρθε ο Κύριος, «ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι». Αμέσως βλέπει κανείς· έχει φως Θεού, δίδει ο Κύριος φως, ο Κύριος δίδει Χάρι.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, Όπως φώτισε ο Θεός…, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1998, σελ. 406.
