«Θεού γαρ εσμέν συνεργοί»
(Α’ Κορ. 3:9)
Κοντά σ’ έναν εκλεκτό πρωταγωνιστή παίρνουν αξία και οι βοηθοί του. Κοντά σ’ ένα μεγάλο επιστήμονα και ερευνητή οι συνεργάτες του τιμώνται μαζί του. Δόξα και έπαινος είναι να έχει κανείς στενή και άμεση επικοινωνία και συνεργασία μ’ έναν άνθρωπο που κατέχει μια θέση ξεχωριστή στην κοινωνία, στον κόσμο των γραμμάτων, στον κόσμο των επιστημόνων. Μ’ έναν άνθρωπο διαπρεπή, επιτυχημένο, διακεκριμένο.
Τιμή του καθενός μας να λογίζεται φίλος μιας προσωπικότητας με κύρος ηθικό και επαγγελματικό. Αλλά και ευθύνη μεγάλη. Ανάγκη να καταβάλει κανείς προσπάθεια για να ’ναι άξιος αυτής της τιμής. Για να μην ντροπιάσει εκείνον το μεγάλο που τον τιμά να τον έχει βοηθό και ακόλουθο. Βαριά η διάκριση να είναι κανείς ενός τέτοιου προσώπου συνεργάτης. Γεμάτη υποχρεώσεις. Καθώς κάθε τιμητικός τίτλος.
Σκεφτήκαμε άραγε ποτέ τι σημασία έχει ο τίτλος «Θεού συνεργός», του Θεού συνεργάτης, που έδωσε ο Κύριος στον καθένα μας, σε κάθε χριστιανό; Δεν είμαστε συνεργάτες ανθρώπου, οσοδήποτε μεγάλος και αν θεωρηθεί. Είμαστε συνεργάτες του Δημιουργού, του Σωτήρα, του Άπειρου σε αγάπη, της Πηγής κάθε αγαθού, του Κυρίου, στο έργο Του. Στο δημιουργικό Του έργο. Στο διδακτικό. Στο λυτρωτικό. Μόνος Αυτός επιτελεί. Αυτός το άρχισε, Αυτός το κατευθύνει, Αυτός το ενεργεί. Δεν έχει ανάγκη από κανενός τη βοήθεια. Εντούτοις, θέλει να συνεργάζεται με τον άνθρωπο για να το επιτελέσει το έργο αυτό.
Ανθρώπους χρησιμοποιεί σε κάθε είδους δημιουργική ενέργεια. Ανθρώπους καλεί να γίνουν Μάρτυρες και Απόστολοί Του, Διδάσκαλοι και Ευαγγελιστές, Κήρυκες του λόγου Του και Ιεραπόστολοι. Ανθρώπους χρησιμοποιεί στο Θυσιαστήριο λειτουργούς Του και στην καθημερινή ζωή, για να στείλει τη χάρη Του και να οδηγήσει στη σωτηρία τον άνθρωπο. Και συ, αδερφέ μου, κι εγώ κληθήκαμε να γίνουμε «Θεού συνεργοί». Εφόσον γνωρίσαμε του Χριστού την αλήθεια, είμαστε κιόλας «Θεού συνεργοί».
Συνεργοί στο έργο της προσωπικής σωτηρίας μας. Δεν επιτάσσει ούτε ενεργεί χωρίς τη θέλησή μας ο Χριστός. «Όστις θέλει» (Μαρκ. 8:34) Τον ακολουθεί, καλλιεργείται ψυχικά, σώζεται. Απαραίτητη και η δική μας θέληση και η δική μας προσφορά για να καρποφορήσει μέσα στην ψυχή μας η χάρη Του. Για να συντελεστεί η αρετή, για να ανθίσει η αγάπη, για να μη μένει ξένη και ανενέργητη η λύτρωση. Τι τιμή να εξαρτάται από τη δική μας συνεργασία το θαύμα της καινής ζωής! Αλλά και τι ευθύνη, αν αποποιηθούμε αυτή τη συνεργασία την απίθανα τιμητική και ευεργετική! Όλο το έργο της λυτρώσεως είναι δικό Του. Για μας μένει να πούμε το «ναι». Ότι δεχόμαστε αυτή την άπειρη δωρεά του Κυρίου.
Πόσο πρέπει να μας βάζει σε σκέψεις αυτό! Να μη γίνουμε Περιφρονητές της θεϊκής προσφοράς. Να δεχτούμε τη στοργική, πατρική του Χριστού αγάπη. Πώς να μην πει ο Απόστολος Παύλος «μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε» (Φιλιπ. 2:12). Δεν είναι η λύτρωση δικό μας έργο. Η πρόθυμη συνεργασία με το Σωτήρα Κύριο είναι εκείνο που μένει για μας. Να αφήσουμε να ενεργείται μέσα στην ψυχή μας του Χριστού το έργο. Να μην το πολεμούμε με την αδιαφορία ή τη φιληδονία. Με συμβιβασμούς προς το κακό. Να μην το καταστρέφουμε προτιμώντας την αμαρτία από του Θεού το θέλημα.
Είμαστε ακόμη «Θεού συνεργοί» στο έργο της σωτηρίας των άλλων ανθρώπων. Σκέψου, αδερφέ μου, τι συγκατάβαση και μεγαλοψυχία του Κυρίου είναι αυτή! Να ζητά από τον άνθρωπο, από τον καθένα μας, να συνεργαστεί μαζί Του για τη μετάδοση του Ευαγγελίου Του, για την καλλιέργεια την ψυχική των άλλων. Προκειμένου να μιλήσει στον άνθρωπο ο Θεός χρησιμοποιεί τον καθένα μας. Ως γονέα, ως δάσκαλο, ως αδερφό, ως φίλο. Μα και οποιαδήποτε αν είναι η ιδιότητά μας. Πολλές ή λίγες αν είναι οι γραμματικές μας γνώσεις. Και τον αγράμματο τον θέλει συνεργάτη Του στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων.
Τι τιμή μεγαλειώδης! Αλλά και τι ευθύνη! Όσο περισσότερα είναι τα προτερήματά μας, του Θεού τα χαρίσματα, τόσο πιο μεγάλη η ευθύνη. Οι εγγράμματοι, οι επιστήμονες, οι έξυπνοι, οι μορφωμένοι γενικά, αυτοί που έχουν κάποια ιδιαίτερη θέση μέσα στην κοινωνία έχουν και περισσότερες υποχρεώσεις.
Τι τραγικό θα είναι, αγαπητέ μου, ο Θεός να μας καλεί συνεργάτες Του κι εμείς να εναντιωνόμαστε σ’ αυτή την κλήση! Να θέλουμε να σύρουμε μακριά από την αρετή, μακριά από την ευαγγελική ηθική, μακριά από την Εκκλησία τους συνανθρώπους μας! Να υπολογίζει στη συνεργασία μας ο Χριστός για να αναπτυχθούν πνευματικά οι νέοι μας και να οδηγηθούν κοντά Του τα παιδιά μας, κι εμείς να κάνουμε το παν μην τυχόν και πλησιάσουν εκείνα! Μην τυχόν πάνε στην Εκκλησία και «καλογερέψουν», καθώς συνηθίζουν πολλοί να λένε. Τι τραγικό να εργάζεται ο Χριστός το αγαθό σε κάθε ψυχή, να ζητά την προσφορά μας για να ολοκληρωθεί το έργο Του, κι εμείς να καταστρέφουμε αυτό το έργο με τα λόγια και τις συμβουλές, με τις πράξεις και το παράδειγμά μας!
Καλύτερα να δέσει κανείς μια πέτρα στο λαιμό του και να πνιγεί, τόνιζε ο Κύριος, παρά να σκανδαλίσει με τα λόγια και τη συμπεριφορά του έναν άνθρωπο και ιδιαίτερα ένα νέο, ένα παιδί με ψυχή απαλή και άπλαστη ακόμη.
Μην το πάρουμε επιπόλαια αυτό το θέμα, αδερφοί μου. Έχει σημασία τεράστια. Και για τον καθένα από μας και για τους άλλους. Θα ’ναι μεγάλη η περιφρόνηση του Θεού, αν κλείσουμε τ’ αυτιά μας σ’ αυτή την τιμητική κλήση Του να συνεργαστούμε μαζί Του. Πόσο ψηλά μας ανεβάζει! Μας κάνει αδερφούς, φίλους, αποστόλους Του. Συνεργάτες Του. Εξαρτά από τη δική μας προσφορά την ολοκλήρωση του έργου Του στη δική μας ψυχή, στις ψυχές των συνανθρώπων μας. Αξιωνόμαστε να αναδειχτούμε έτσι «συνεργοί εις την βασιλείαν του Θεού».
Αναλογιζόμαστε πως μαζί με το μεγαλείο ενός τέτοιου ρόλου και οι συνέπειες είναι τεράστιες; Με τη συναίσθηση αυτής της ευθύνης και των βαριών υποχρεώσεών μας ας ανταποκριθούμε στην πρόσκλησή Του. Από την ανταπόκρισή μας αυτή εξαρτάται και η δική μας λύτρωση και των άλλων η σωτηρία.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Α’.
