Ο Θεός μας αξίωσε και μας έκανε αυτή τη χάρη να ζούμε ως αυτή την ώρα και να είμαστε στην αρχή της καινούργιας χρονιάς. Δεν ξέρουμε βέβαια τι πίστωση χρόνου μας δίνει ο Θεός· αυτό το ξέρει ο Θεός, αλλά μας δίνει αυτή τη στιγμή.
Θα παρακαλούσα λοιπόν πάρα πολύ, τη στιγμή αυτή που μας τη δίνει και μπορούμε να κάνουμε αυτό που περιμένει από μας ο Θεός, να αρχίσουμε από το μηδέν. Όπως δηλαδή στο μαγνητόφωνο πατάς το κουμπάκι και δεν προλαβαίνεις να το πατήσεις, και ιδού έγινε μηδέν.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα! Αν έχεις διάθεση, αν θέλεις να επηρεαστείς από τη ζωή των αγίων, αν θέλεις να μιμηθείς τους αποστόλους, τους μάρτυρες, τους άλλους αγίους, αν θέλεις να τους μιμηθείς σ’ αυτό που έκαναν εκείνοι, αυτή τη στιγμή που την έχεις δική σου, μπορείς άνετα να αρχίσεις από το μηδέν.
Λέμε ότι μπαίνουμε σε έναν καινούργιο χρόνο, αλλά δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Αύριο κιόλας δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Αυτή τη στιγμή όμως μπορούμε να μετανοήσουμε αληθινά, τίμια, ειλικρινά, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς προφάσεις, χωρίς περιστροφές, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς να φοβηθούμε, χωρίς να διστάσουμε.
Αυτό βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, θα το κάνει εκείνος που αποφασίζει να γίνει του Χριστού, εκείνος που αποφασίζει να ταπεινωθεί ενώπιον του Χριστού, εκείνος ο οποίος αποφασίζει να χάσει τον εαυτό του.
«Ος αν απολέση την ψυχήν αυτού … ούτος σώσει αυτήν» (Λουκ. 9:24). Άμα όλη η προσπάθειά σου είναι να περισώσεις τον εαυτό σου… Και δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω. Αυτό διαπιστώνω κάθε μέρα. Και στις πιο καλές περιπτώσεις, και στους πιο πνευματικούς ανθρώπους – υπάρχουν πάντοτε εξαιρέσεις – βλέπεις μια προσπάθεια να περισώσει κανείς τον εαυτό του.
Κάνει πολλά πράγματα, καλά πράγματα· αλλά τι αξία έχουν αυτά, όταν κανείς καταβάλλει τον κόπο, κάνει την προσπάθεια και, ας πούμε, γίνεται καλός, συμπεριφέρεται καλά, μόνο και μόνο για να μπορεί και ο ίδιος και οι άλλοι να έχουν καλή ιδέα για τον εαυτό του;
Γι’ αυτό και μόλις αμφισβητήσεις αυτή την καλή ιδέα, γίνεται θηρίο κανείς. Αμέσως λαμβάνει τα μέτρα του, αμέσως σπεύδει να αμυνθεί, να δικαιολογηθεί. Δεν μπορεί να το σηκώσει ότι δεν είναι τίποτε.
Όμως αυτή είναι η μόνη αλήθεια, ότι δεν είμαστε τίποτε. Το αληθινό λοιπόν δεν το δέχεσαι και δέχεσαι το άλλο, το ψεύτικο. Όσο κι αν φαίνεται ότι είναι αληθινό εκείνο, είναι κάλπικο, είναι ψεύτικο. Το αληθινό είναι αυτό ακριβώς που το βλέπουμε σε όλους τους αγίους· δεν υπάρχει εξαίρεση σε κάποιον.
Οι μαθηταί έμειναν κοντά στον Χριστό τρία ολόκληρα χρόνια. Και τι έγινε; Τα οικονόμησε κατά τέτοιον τρόπο ο Κύριος, ώστε ο καθένας τους να πειστεί ότι είναι ένα τίποτε. Και από κει και πέρα σε όλη τους τη ζωή ένιωθαν ένα τίποτε, διότι, ό,τι ήταν και ό,τι έκαναν, το έκανε το Άγιο Πνεύμα, που ήταν μέσα τους.
Το δικό τους ποιο ήταν; Ότι έμειναν στον Χριστό, ότι δεν έφυγαν από τον Χριστό. Καίτοι δυσκολεύθηκαν, όμως μετανόησαν, άφησαν την παλιά ζωή, άφησαν το εγώ και παραδόθηκαν στον Χριστό.
Αυτή είναι η πράξη του ανθρώπου. Αυτό είναι που καλείται να κάνει ο άνθρωπος. Όχι να φτιάξει μια αυτόνομη αρετή ή να υπάρχει αυτός κατά έναν αυτόνομο τρόπο – όχι, όχι! – για να είναι σίγουρος.
Οι Εβραίοι μέσα στην έρημο, επειδή ακριβώς, όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι κι εμείς σήμερα, ήθελαν την ανθρώπινη σιγουριά, τα έβαλαν με τον Μωυσή και έλεγαν: «Τι μας πήρες από την Αίγυπτο; Καλά ήμασταν εκεί. Είχαμε τα πράσα μας, τα σκόρδα μας, τα κρεμμύδια μας» (Αριθ. 11:5).
Είναι η σιγουριά η ανθρώπινη. Έτσι μένει κανείς στη φτώχεια του, μένει στην όλη ταλαιπωρία του. Αυτή τη σιγουριά επιδιώκει ο καθένας. Και όταν επιδιώκει να κάνει κανείς ακόμη και καλά πράγματα – δηλαδή να έχει αρετή, όμως αυτή την ανθρώπινη αρετή – επιδιώκει μια σιγουριά δική του.
Δεν αποφασίζει κανείς εύκολα να δει ότι ουδέν καλόν εποιήσαμεν επί της γης, ουδέν καλόν θα ποιήσωμεν επί της γης, και το μόνο που μένει είναι να καταφύγουμε στον Χριστό, και να γίνει αρετή μας ο Χριστός.
Αυτό δεν είναι δική μας σιγουριά· είναι του Χριστού. Αν θέλει ο Χριστός θα γίνει. Αλλά αυτό είναι πολύ μόνιμο, πολύ σίγουρο, πολύ αληθινό, διότι είναι στα χέρια του Χριστού· δεν είναι στα χέρια τα δικά μας.
Εμείς κι αν επιτύχουμε τάχα κάποιο καλό, την άλλη μέρα, την άλλη ώρα μπορεί να το ανατινάξουμε στον αέρα. Δεν ήταν οι πρωτόπλαστοι μέσα στον παράδεισο; Αναμάρτητοι ήταν, στον παράδεισο ήταν· τι δεν είχαν εκεί μέσα; Και όμως τα ανατίναξαν όλα στον αέρα. Ενώ ο Χριστός μένει ο αυτός στον αιώνα.
Θέλεις σιγουριά; Πιάσου από τον Χριστό, να ενωθείς μαζί του, να τον ακολουθείς, βάλε μέσα στην ψυχή σου τον Χριστό. Από τη δική σου πλευρά να μετανοείς, να καταδικάζεις τον εαυτό σου μέχρις αυτού του σημείου, που να μπορείς να πεις: Δεν υπάρχω εγώ, υπάρχει ο Χριστός μέσα μου. «Ζω δε ουκέτι εγώ…» (Γαλ. 2:20)
Κάπως έτσι αδελφοί μου, για να βάλουμε μια καλή αρχή.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Συνάξεις Δωδεκαημέρου”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, β’ έκδ. 2016, σελ. 364.
Θέλεις σιγουριά; Πιάσου από τον Χριστό.
