Ολόκληρο το μήνα αυτό κάθε εκκλησιαστική τελετή και ακολουθία θα διαπνέεται από ένα έντονο αναστάσιμο χαρακτήρα. Ο πασχαλινός παιάνας «Χριστός ανέστη εκ νεκρών…» θα είναι η προμετωπίδα αλλά και η κατάληξη κάθε ιερουργίας. Αποτελεί τούτο την ενσυνείδητη προσπάθεια της Εκκλησίας να μας εμποτίσει στη βέβαιη πραγματικότητα ότι «τα αρχαία παρήλθον, ιδού γέγονε καινά τα πάντα».
Η νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο, της αλήθειας πάνω στο ψέμα, της χαράς πάνω στη λύπη, του Θεού πάνω στο διάβολο, είναι οριστική αλλά και καθοριστική για τη ζωή μας. Το αμαρτωλό παρελθόν, με όλο τον πόνο που προκάλεσε, πρέπει πια να ξεπεραστεί. Η κατήφεια που προκαλούσε ο θάνατος πρέπει να δώσει τη θέση της στην αισιοδοξία της ζωής. «Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται».
Ο άνθρωπος πρέπει να το πάρει απόφαση πως πρέπει να προχωρήσει μπροστά. Να γυρίσει τις πλάτες στο παρελθόν και τα του παρελθόντος: Πάθη, μίση, αδυναμίες, ελαττώματα, αμαρτίες, όλα τα συμπτώματα του παλιού ανθρώπου, να απορριφθούν. Με τη μετάνοια να ξεπεραστεί μια για πάντα ο συσχηματισμός με τη φθορά του παλιού κόσμου και να μεταμορφωθούμε σε νέους ανθρώπους, με ανακαινισμένη τη σκέψη και τη νοοτροπία.
Το Πάσχα –που σημασιολογικά δηλώνει διάβαση, πέρασμα σε μια καινούργια ζωή– να είναι για μας πραγματικά Πάσχα. Να αποτελέσει για μας την απαρχή μιας νέας βιοτής, της αιωνίου, μιας ζωής συμπόρευσης με τον Αναστημένο Χριστό, λυτρωμένοι από κάθε μεθοδεία του διαβόλου.
Η πρωταρχική σημασία που αποδίδεται στο γεγονός της Αναστάσεως δεν είναι τυχαία. Ούτε μπορεί να θεωρηθεί σαν μια απλή συναισθηματική φόρτιση, που θα αποχρωματιστεί σιγά-σιγά με την καθημερινότητα. Η Ανάσταση είναι πρώτα απ’ όλα αποδέσμευση από τις αντίθεες πνευματικές δυνάμεις του σκότους, απελευθέρωση από την αμαρτία και τα συμπτώματά της, τη φθορά και το θάνατο. Μια καινούργια πορεία που την χαρακτηρίζουν δύο ιδιώματα: Μετάνοια και αισιοδοξία.
Μετάνοια για τα ατοπήματα της καθημερινότητας, αισιοδοξία που πηγάζει από την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο. Τα δύο αυτά συνθέτουν την πίστη μας στην ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Πρωτότοκος εκ των νεκρών
Την οδό του μαρτυρίου βάδισε πρώτος ο Κύριος, όταν αίροντας το Σταυρό Του ανέβηκε στον Κρανίου Τόπο.
Αυτή η πρωτοπορία του Χριστού στο δρόμο του Γολγοθά πρέπει να είναι πάντοτε εναργής στη μνήμη μας. Για να θυμούμαστε ότι στις δύσκολες ώρες του πόνου έχουμε συμπαραστάτη, συνοδοιπόρο, συμμέτοχο και κοινωνό της δικής μας δυσκολίας τον ίδιο το Θεάνθρωπο Χριστό.
Στο Ευαγγέλιο πουθενά δεν αναφέρεται να έχει γελάσει ο Ιησούς. Εδάκρυσε, όμως, όταν πλησίασε τον τάφο του φίλου Του Λαζάρου. Αυτό το δάκρυ του Ιησού λέει, νομίζω, πολλά. Βέβαια η ευαισθησία του Ιησού μπροστά στον πόνο που προκαλεί ο θάνατος δεν τελείωσε με ένα δάκρυ. Γιατί ο Κύριος προχώρησε και στην ανάσταση του Λαζάρου. Όπως ανέστησε και την κόρη του Ιαείρου. Όπως ανέστησε και το υιό της χήρας στη Ναΐν. Όπως, με τη δική του τριήμερη Ανάσταση νίκησε το θάνατο, γενόμενος πρόδρομος και της δικής μας αναστάσεως· και της ανάστασης των δικών μας προσφιλών κεκοιμημένων.
Από το βιβλίο: «Πρωτοπρεσβύτερος π. Ευέλθων Χαραλάμπους. Ο χαρισματικός και αναστάσιμος καλός ποιμένας και Σαμαρείτης της Εκκλησίας του Χριστού». Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη 2011, σ. 109, 98.
