Η εποχή μας μιλάει διαρκώς για αγάπη χωρίς, όμως, να εξηγεί ποια είναι η αγάπη και πώς θα οδηγηθούμε σε αυτήν. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ωστόσο, είναι πολύ σαφής: «Ο Θεός αγάπη εστί». Αγάπη είναι ο Θεός. Και μέσα από τις εντολές Του θα οδηγηθούμε στη ζωή την αιώνια. Με αυτόν τον τρόπο θα μάθουμε να αγαπάμε τον Θεό και τους ανθρώπους.
Όμως εμείς μπερδευόμαστε. Γιατί όσοι μιλάνε για αγάπη στην εποχή μας πιστεύουν ότι δεν χρειάζονται ούτε οι εντολές, ούτε οι τύποι, ούτε οι κανόνες της Εκκλησίας, ούτε οι κώδικες ηθικής συμπεριφοράς. Πιστεύουν ότι αυτά δεσμεύουν τους ανθρώπους κι ότι το μόνο που χρειάζεται είναι η αγάπη. Και εν ονόματι της αγάπης φτιάχνουμε έμφυλες ταυτότητες, χωρίζουμε τους ανθρώπους σε ξενοφοβικούς και μη ξενοφοβικούς, σε ομοφοβικούς και μη ομοφοβικούς. Εν ονόματι μιας αγάπης που σκεπάζει τα πάντα ανακατεύουμε ολόκληρο τον κόσμο, σαν να έχουμε πάρει μία κουτάλα και να ανακατεύουμε την κόλαση και ό,τι βγαίνει πάνω πάνω το ονομάζουμε «αγάπη». Αθωώνουμε εαυτούς και αλλήλους και φτιάχνουμε μία εικόνα μεγάλης σύγχυσης. Η εποχή μας πρεσβεύει ότι κανέναν δεν πρέπει να καταδικάζουμε, όλους πρέπει να τους αγαπάμε και ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει.
Ο Χριστός αυτό δεν το αρνήθηκε σε κανέναν. Ο Απόστολος Παύλος λέει «Πάντα μοι έξεστι», όλα μου επιτρέπονται. Τη μεγαλύτερη αθώωση την έχει μέσα η Γραφή. Η Γραφή, όμως, επειδή αληθεύει εν αγάπη και αγαπά εν αληθεία, επειδή ο Θεός από αγάπη δεν μας αφήνει στην πλάνη, συμπληρώνει «αλλ’ ου πάντα συμφέρει», αλλά δεν συμφέρουν όλα. Έρχεται, λοιπόν, με άλλα λόγια ο Απόστολος Παύλος, αυτός ο θεόπνευστος και θεόκλητος Απόστολος της Εκκλησίας μας – ο οποίος αρχικά πολεμούσε τον Θεό – και μας δίνει το ερμηνευτικό κλειδί για να κατανοήσουμε όλους τους κανόνες της Εκκλησίας, όλο το νόμο της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Δεν είναι η αμαρτία αυτό με το οποίο θυμώνει ο Θεός, ούτε αμαρτία είναι αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε. Αμαρτία είναι αυτό που δεν μας συμφέρει. Κι έτσι, λοιπόν, καταλαβαίνουμε. Κι έρχεται ο ίδιος ο Θεός ως Πλάστης και Δημιουργός και μας αναγγέλλει τι μας συμφέρει και τι όχι. Αυτός είναι ουσιαστικά ο νόμος του Θεού. Είναι ξεκάθαρο ότι αμαρτίες είναι αυτά που δεν μας συμφέρουν. Κι εμείς νιώθουμε καταπιεσμένοι.
Ο Θεός, όμως, δεν έχει ισλαμικό νόμο, δεν κόβει το χέρι του κλέφτη. Μας αφήνει ελεύθερους να αμαρτάνουμε και να βαφτίζουμε την αμαρτία μας αρετή. Δεν μας δεσμεύει, αλλά μας λέει και την αλήθεια. Ως Πλάστης μας, γνωρίζει καλύτερα τι μας συμφέρει, τι μας ταιριάζει και μας το αποκαλύπτει. Ο πατέρας προειδοποιεί το παιδί του, πού υπάρχει κίνδυνος· το ίδιο κάνει κι ο Θεός.
Ο άνθρωπος στην εποχή μας, όμως, θέλει να μένει τυφλός, να αποφασίζει ο ίδιος τι συμφέρει και τι όχι. Έγινε απόλυτη αξία, μπήκε στο κέντρο της ζωής και κάθε τόσο αποφασίζει εκ νέου τι τον συμφέρει. Τα αποτελέσματα, όμως, δεν τα βλέπουμε; Δεν μπορούμε να δούμε ότι αυτή η τακτική όντως δεν μας συμφέρει και ότι δεν βγαίνει τίποτα καλό;
Από το βιβλίο: π. Γεώργιος Σχοινάς, Η Καρδία μου ενώπιόν Σου. Αθήνα 2022, σελ. (αποσπάσματα από την ομιλία «Η Αγάπη και ο τρόπος να την αποκτήσουμε»).
