Συμπαθητική η τάξη των ασθενών. Με μειωμένες τις σωματικές τους δυνάμεις, με τραυματισμένο κάποιο κύριο και σημαντικό μέλος του σώματος, βογγούν και βαριαναστενάζουν κάτω από του πόνου το βάρος. Γι’ αυτό και η στοργή της κοινωνίας γίνεται περισσή. Κανένας δεν περιφρονεί τον ασθενή. Κανένας ασφαλώς δεν έχει τη σκληράδα να επιτείνει την οδύνη του αρρώστου με μια άσχημη συμπεριφορά απέναντί του. Κι αν δεν μπορούμε κάτι θετικό να προσφέρουμε για τη θεραπεία του, προσπαθούμε με τη συμπαράσταση, την αγάπη και την έκφραση της συμπάθειάς μας να του ελαφρύνουμε την πίκρα και την οδύνη.
Αλλά, ενώ τόσο αδελφική είναι η στάση μας απέναντι στους σωματικά αρρώστους, παίρνουμε συνήθως μια ακατανόητη – θα έλεγε κανένας – σκληράδα απέναντι σ’ αυτούς που παρουσιάζουν εκδηλώσεις ψυχικής ασθένειας. Δεν μιλάμε γι’ αυτούς που κλείνονται στα θεραπευτήρια ψυχικών νοσημάτων. Πρόκειται γι’ αυτούς που η κοινωνία τούς θεωρεί μολυσμένους από της αμαρτίας το μικρόβιο. Για τους κάθε είδους αμαρτωλούς.
Αυτούς τους λογαριάζουμε άξιους τιμωρίας και περιφρονήσεως. Άξιους μόνο για να τους κατηγορούμε. Το μικρό άχυρο στο μάτι του αδελφού μας το βλέπουμε. Το δοκάρι που αχρηστεύει το δικό μας μάτι δεν το διακρίνουμε! Τι πώρωση ηθική! Τι τύφλωση, πόση υποκρισία!
Μας διαφεύγει τόσο εύκολα ότι ο Κύριός μας έδειχνε πολλή συγκατάβαση και συμπαράσταση σ’ αυτούς τους «αμαρτωλούς». Ακόμη κι αν εκραύγαζε το αμάρτημά τους. Τα «ουαί» Του δεν απευθύνθηκαν προς τους αμαρτωλούς. Προς τους υποκριτές απευθύνθηκαν και προς τους αμετανόητους, που παρόλη Του τη στοργή και την αγάπη, δεν ήθελαν να συγκινηθούν από την απαλότητα των λόγων και τη θυσία Του.
Τους αμαρτωλούς, τους άδικους και ανήθικους, αυτούς που βρίσκονταν στην πλάνη της αποστασίας, την αθλιότητα, τους έβλεπε σαν αρρώστους. Ήταν γι’ Αυτόν εκείνοι οι «κακώς έχοντες» που είχαν ανάγκη Γιατρού. Ήταν άξιοι συμπαθείας και συμπόνιας. Ήταν άξιοι συμπαραστάσεως και ηθικής βοήθειας. Γι’ αυτούς άλλωστε δεν σταυρώθηκε; Οι δίκαιοι και αγαθοί δεν είχαν ανάγκη σωτηρίας. Οι αμαρτωλοί, οι άδικοι και ηθικά καταπιεσμένοι είχαν την ανάγκη της δικής Του θυσίας.
Όταν Αυτός, ο Άγιος και αναμάρτητος, αυτή την άπειρη καλοσύνη και αγάπη έδειξε, πώς εμείς, αδελφοί μου, οι μικροί και αδύνατοι, οι τραυματισμένοι από τα βέλη της αμαρτίας, που αγωνιζόμαστε σκληρά να σταθούμε και να ευαρεστήσουμε τον Κύριο, εμείς που χωλαίνουμε και τόσο εύκολα παραπατάμε στης αρετής τη στράτα, πώς τολμάμε να αντιμετωπίζουμε, σαν εισαγγελείς, με αναλγησία και αυστηρότητα, τους αδελφούς και συνανθρώπους μας; Τους συνδούλους μας;
«Σπλάχνα οικτιρμών» μας καλεί να αποκτήσουμε. Εκείνος που είναι ο οικτίρμων και ελεήμων και πολυεύσπλαχνος. Να σκύψουμε στην αδυναμία των άλλων και με αγάπη αδελφική και στοργή να τους συμπαρασταθούμε.
Χάρη σ’ αυτή τη στάση του Κυρίου πόσοι μεγάλοι αμαρτωλοί και άδικοι έγιναν αγαθοί και δίκαιοι! Ανάμεσα στους πρώτους συνεργάτες Του ακόμη ο Ματθαίος, Απόστολος και Ευαγγελιστής, από το αμαρτωλό τελώνιο βγήκε για να ακολουθήσει τον Κύριο.
Βριζόταν από τον ληστή ο Σταυρωμένος Σωτήρ και δεν αντείπε ούτε μια λέξη. Και μπορεί να μην κάμφθηκε εκείνος, αλλά ο άλλος ληστής, χάρη σ’ αυτή τη γεμάτη ανοχή και ευσπλαχνία στάση του Κυρίου, μετανόησε και έγινε ο πρώτος οικιστής του Παραδείσου.
Θα μπορούσε ακόμη να ρίξει φωτιά από τον ουρανό και να καταστρέψει τους σταυρωτές Του, αλλά Εκείνος σταυρώθηκε γι’ αυτούς.
Ας χτυπήσουμε την αμαρτία. Να ξεκαθαρίσουμε και με κάθε τρόπο να κατατοπίσουμε όσους ζουν γύρω μας πως τούτη ή η άλλη εκδήλωση είναι αμαρτωλή. Αλλά ας σκύψουμε σε κάθε έναν που τον θεωρούμε αμαρτωλό, με σπλαχνικότητα και καλοσύνη. Καθώς και στον άρρωστο. Δύο πράγματα τού είναι απαραίτητα. Η συμπάθεια – ή αγάπη – και το παράδειγμα.
Αν του τα στερήσουμε και πάρουμε θέση σκληρού κατηγόρου, θα τον απομακρύνουμε πιο πολύ από τον Χριστό. Θα τον χάσουμε. Αν του τα δώσουμε, θα τον κερδίσουμε, θα τον σώσουμε. Μια κι αν ακόμη εκείνος αντιδράσει και μείνει αμετανόητος, σαν τον άρρωστο που δεν θέλει να πάρει το σωτήριο φάρμακο, θα έχουμε τη συνείδησή μας αναπαυμένη πως κάναμε το καθήκον μας.
Με αυτή τη στάση, την καθαρά χριστιανική και με θερμή προσευχή, να επέμβει και να στείλει τη χάρη Του ο Θεός σε καθένα που Τον αρνείται ή Τον περιφρονεί, πολλά θα κατορθώσουμε.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Β’, σελ. 293.
