Ο Χριστός είναι Βασιλιάς, «ο μακάριος και μόνος δυνάστης» (Α’ Τιμ. 6.15). Αλλά γιατί είναι βασιλιάς; Πώς έδρασε και δρα, ώστε να είναι βασιλιάς μας;
Κατά τον αββά Μάρκο είναι «κατ’ ουσίαν» δεσπότης μας επειδή μας δημιούργησε, και «κατ’ οικονομίαν» δεσπότης μας επειδή μας εξαγόρασε με το Αίμα Του και μας χαρίτωσε (Ευεργετινός Γ’ 32.5). Δεσπόζει ως Πλάστης μας. Τούτο μόνο και μόνο θ’ αρκούσε.
Πράγματι «πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν», διατρανώνει θεολογώντας ο υιός της βροντής (Μάρκ. 3.17) Ιωάννης από τους πρώτους στίχους του ευαγγελίου του (1.3). Όταν δε ο άνθρωπος ξέπεσε και συμπαρέσυρε και την Κτίση στο χάος της φθοράς, ο Χριστός ήρθε και την ανέπλασε. Τότε, στην αρχή των αιώνων, είχε δημιουργηθεί εύκολα, μα μετά αναδημιουργήθηκε δύσκολα, απαιτήθηκε η σάρκωση του Λόγου με το σύνολο των παρεπομένων της.
Εύχεται μεταξύ άλλων στον Θεό ο λειτουργός ιερέας: «Συ από την ανυπαρξία στην ύπαρξη μας παρήγαγες, και όταν ξεπέσαμε μας ανέστησες πάλι και δεν παραιτήθηκες να κάνει τα πάντα έως ότου στον Ουρανό μάς ανήγαγες και τη Βασιλεία Σου μας χάρισες τη μέλλουσα» (Ευχή αναφοράς Λειτουργίας Χρυσοστόμου). Είναι διακεκριμένα τα τρία στάδια: η πλάση, η ανάπλαση – χάριν της οποίας δεν συνεστάλη να κάνει και να πάθει οτιδήποτε – και τέλος η απέραντη Βασιλεία.
«Εις τούτο γαρ Χριστός και απέθανε και ανέστη και έζησεν, ίνα και νεκρών και ζώντων κυριεύση» (Ρωμ. 14.9). Κατήλθε στον Άδη και κατέλυσε τον θάνατο και τον λαφυραγώγησε παίρνοντάς του τις ψυχές των απ’ αιώνος νεκρών. Να γιατί είναι ο Βασιλιάς και των νεκρών που ζωοποίησε· «ουκ έστιν ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων» (Ματθ. 22.32).
Έδεσε και σώριασε κάτω τον μέχρι τότε ισχυρότατο Βεελζεβούλ και έκανε υπηκόους Του τους αιχμαλώτους εκείνου. Έκτοτε ο σατανάς κείται ανήμπορος και τον καταπατούν αδύναμα νήπια και απαλές κόρες.
Και βέβαια, το βασιλικό του αξίωμα εκφαίνεται περίλαμπρο και μεγαλειωδέστατο και στην Ανάσταση και στην Ανάληψή Του και στην ενθρόνισή Του ως Θεανθρώπου πλέον, πλάι στον θρόνο του Πατρός εξουσιαστικά. Δεσπόζει «υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου ου μόνον εν τω αιώνι τούτω, αλλά και εν τω μέλλοντι» (Εφ. 1.21).
Είναι και ο Νομοθέτης – η νομοθεσία ήταν δικαίωμα και καθήκον του αυτοκράτορα. Είναι και ο υπέρτατος Κριτής, επίσης ιδιότητα του αυτοκράτορα. Νομοθέτης ακριβέστατος και Κριτής αλάνθαστος. Δεν αστοχεί εκούσια ή ακούσια, καθώς το παθαίνουν συχνά οι άνθρωποι λειτουργοί της δικαιοσύνης. Δεν είναι ατελής σαν τούτους και δεν δεκάζεται με δωροδοκίες. Οι νόμοι Του δεν περιπίπτουν σε αχρησία και αδράνεια, δεν υπόκεινται σε τροπολογίες και αναθεωρήσεις και παρερμηνείες, και δεν ανακαλούνται. Είναι τελεσίδικοι, αφού είναι εκπεφρασμένοι στην αδιαπραγμάτευτη μέχρι κεραίας Γραφή.
Θα κηρύξει δε και θα διεξαγάγει την πανανθρώπινη δίκη, «εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής» (Β’ Τιμ. 4.8). «Θα έρθει για ν’ αποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του» (Ευχή προ Μεταβολής, Λειτουργίας Μ. Βασιλείου). Και ποιο θα είναι το τέλος των εσχάτων; Στο ατέλειωτο τέλος θα μας παραθέσει Βασιλεία για να συμβασιλεύουμε μαζί Του· και μαζί με τους αποστόλους που καθισμένοι «επί δώδεκα θρόνους» θα κρίνουν «τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ» (Ματθ. 19.28)· και μαζί με τους «επί τους θρόνους τους είκοσι τέσσαρας πρεσβυτέρους» δηλαδή τους αγίους, τους «περιβεβλημένους εν ιματίοις λευκοίς, και επί τας κεφαλάς αυτών στεφάνους χρυσούς» (Αποκ. 4.4).
Μέχρι τότε ωστόσο, μέχρι τη Δευτέρα έλευσή Του, ηγεμονεύει δια της αόρατης παρουσίας Του. Στον τελευταίο στίχο του κατά Ματθαίον (28.20) μας υποσχέθηκε: «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος»· και έτσι το πρώτο ευαγγέλιο κλείνει με ευαγγέλιο πάλι, με την καλή αγγελία ότι ο Κύριος του παντός, ο γλυκύς Ιησούς, είναι πάντα μαζί μας.
Ενδέχεται όμως να προβάλει μια απορία, ένας σκανδαλισμός: Πώς ο Κύριος του παντός, ο κυβερνήτης της εν ουρανοίς και επί γης Εκκλησίας, «που έχει θρόνο [τον] ουρανό και υποπόδιο τη γη» (Δοξαστικό εσπερίων Ευαγγελισμού) είχε εκτελεσθεί σαν κακούργος;
Η θυσία Του ήταν κατόρθωμα πρωτάκουστο άλλου αξιώματός Του, του Αρχιερατικού. Ήταν και είναι ο αρχηγός και «ποιμήν ο καλός. ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων», είχε δηλώσει (Ιω. 10.11).
Αναδείχθηκε Βασιλιάς με την αγαθότητα, την επιείκεια, την μειλιχιότητα και την αγάπη Του. Όταν τα πλήθη Τον υποδέχονταν των Βαΐων επευφημώντας Τον «και έκραζον· ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς του Ισραήλ» (Ιω. 12.13) εκπληρωνόταν «το ρηθέν δια του προφήτου λέγοντος· είπατε τη θυγατρί Σιών, ιδού ο βασιλεύς σου έρχεταί σοι πραΰς και επιβεβηκώς επί όνον και πώλον υιόν υποζυγίου» (Ματθ. 21.4-5).
Πράος, όχι αλαζόνας και θυμώδης υπερόπτης και αγέρωχος και απρόσιτος, πάνω σε χρυσοστόλιστο ίππο ή δρεπανηφόρο άρμα όπως συνήθως οι τύραννοι. Δίδαξε τους δικούς Του, αφού πρώτα τα εφάρμοσε ο Ίδιος. Και «είπεν αυτοίς· οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτών, και οι εξουσιάζοντες αυτών ευεργέται καλούνται [από τους αυλοκόλακες]· υμείς δε ουχ ούτως, αλλ’ ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος και ο ηγούμενος ως ο διακονών. τις γαρ μείζων, ο ανακείμενος [στρωμένος στο τραπέζι] ή ο διακονών; ουχί ο ανακείμενος; εγώ δε ειμί εν μέσω υμών ως ο διακονών» (Λουκ. 22.25-27). Πράγματι· τους είχε πλύνει τα πόδια, ο Παντοκράτωρ! (Ιω. 13.4-5). Μείγμα και αμάλγαμα παντελούς αγάπης και ταπεινώσεως. Τους υφιστάμενούς Του δεν πάσχισε να τους καταστήσει δούλους και ανδρείκελά Του, αλλά φίλους Του «ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος» (Ιω. 15.14-15).
Ακόμη η δράση Του θα εκταθεί σε όλο το πλάτος και σε όλο το βάθος, παγκόσμια και αιώνια-απέραντη, κατά τις προφητείες. Το θέλημά Του θα εκτελεσθεί «ως εν ουρανώ και επί της γης», ενώ Αυτού «της βασιλείας ουκ έσται τέλος», καθώς απαγγέλλουμε στην Κυριακή προσευχή και στο Σύμβολο της Πίστεως αντίστοιχα. Η Υμνολογία από την πλευρά της μελωδεί ό,τι σχεδόν της κανοναρχεί ο Ψαλμωδός (144.13): «Η Βασιλεία Σου, Χριστέ ο Θεός, βασιλεία όλων των αιώνων, και η δεσποτεία Σου σε κάθε γενεά και γενεά» (Εσπέριο Χριστουγέννων).
Ο Χριστός με το Ευαγγέλιό Του «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει» (Αποκ. 6.2). «Και έχει επί το ιμάτιον και επί τον μηρόν αυτού όνομα γεγραμμένον, βασιλεύς βασιλέων και κύριος κυρίων» (Αποκ. 19.16). Κατανίκησε και κατανικά το κακό μέσα στις καρδιές ατομικά, υποκειμενικά, αλλά το έχει καταργήσει και αντικειμενικά, αφού καταπάτησε τον διάβολο και τον θάνατο.
Ωστόσο ο ενεργεία τελειωτικός θρίαμβός Του θα πραγματοποιηθεί όταν θα επανέλθει για την Κρίση και τη συμβασιλεία με τους δικαίους. Θα γυρίσει αναμφισβήτητα, όσο και αν αργεί, σαν εκείνο τον ευγενή που «επορεύθη εις χώραν μακράν λαβείν εαυτώ βασιλείαν και υποστρέψαι» (Λουκ. 19.12).
Θα μάχεται και θα επικρατεί κραταιά μέχρι τη Β’ Παρουσία, «άχρις ου αν θη πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού» (Α’ Κορ. 15.25), παρά το ότι ήδη νίκησε δυνάμει και κάθισε με τον Πατέρα Του στον θρόνο Του (Αποκ. 3.21).
Για να συγκεφαλαιώσουμε τη δράση και τα χαρακτηριστικά Του, ο Κύριος όπως οι αρχαίοι απόλυτοι μονάρχες, είναι ο Νομοθέτης και ο Κριτής και ο Κυβερνήτης. Επιπρόσθετα είναι ο πλούσιος δωρεοδότης, ο παγκόσμιος προνοητής και ο αιώνιος νικητής. Τι περισσότερο θέλουμε;!
Ιερομόναχος Ιουστίνος
