Ποιος σε αγαπάει περισσότερο; Θα απαντήσεις: ο πατέρας μου, η μητέρα μου, τα αδέλφια μου. Και βέβαια αυτοί σε αγαπούν. Σε περιβάλλουν με αγάπη και καλοσύνη. Το βλέμμα τους πέφτει επάνω σου γεμάτο τρυφερότητα. Γελούν από χαρά όταν σε βλέπουν. Όμως όλοι όσοι σε αγαπούν, τι λες, δέχονται να πεθάνουν για σένα; Για σκέψου το! Δέχονται; Ή σκέψου: Δέχονται να δώσουν ένα μέλος του σώματός τους για σένα; Το μάτι τους, το ένα νεφρό τους, το αίμα τους; Αμφιβάλλω.

Όμως υπάρχει κάποιος που πολύ ευχαρίστως δέχθηκε να πεθάνει για σένα. Δεν δέχθηκε να υποφέρει, να πονέσει, να κακουχηθεί, να στερηθεί κάτι για σένα, αλλά δέχθηκε να πεθάνει! Και τι θάνατο; Τον φοβερότερο θάνατο. Και προτού πεθάνει βασανίσθηκε τόσο όσο κανένας μελλοθάνατος. Επάνω του έπεσε το μίσος στο κορυφαίο του σημείο. Και όλα αυτά τα υπέφερε καρτερικά, σιωπηλός, χωρίς ένα γογγυσμό, ένα παράπονο.

Εμείς δεν νομίζεις ότι πρέπει να ανταποκριθούμε στην αγάπη Αυτού που τόσο μας αγάπησε; Δεν νομίζεις ότι δεν πρέπει να δείξουμε αχαριστία και αγνωμοσύνη σ’ Αυτόν που τόσο μας ευεργέτησε; Ποιος άνθρωπος είναι μεγαλύτερος αγνώμων από εκείνον που δεν σκέπτεται, που δεν αγαπάει τον Κύριο Ιησού Χριστό; Δεν σκέπτεται τους πόνους του, τις οδύνες του που υπέφερε για μας στον σταυρό;

Ω άνθρωπέ μου, πόσο μας αγαπάει ο Θεός, πόσο προνοεί και για τις μικρότερες ανάγκες σου! Κάθε πρωί ο Θεός ρίχνει με άπειρη αγάπη το βλέμμα του στην δημιουργία του και ιδιαίτερα στον άνθρωπο, το πολυαγαπημένο του παιδί, το πολυβασανισμένο από την κακία του διαβόλου πλάσμα του. Μας περιβάλλει με αγάπη και περιμένει να ανταποκριθούμε σ’ αυτή του την αγάπη.

Μη λοιπόν παραθεωρήσεις την ευσπλαχνία του. Ανταποκρίσου και συ προσκυνώντας και δοξάζοντας το άγιο όνομά του, και αγωνιζόμενος με όλες σου τις δυνάμεις να εφαρμόζεις καθημερινά το θέλημά του και να προοδεύεις στην εν Χριστώ ζωή. Κάθε μέρα να σε βρίσκει καλύτερο. Κάθε λεπτό που φεύγει να παίρνει μαζί του ένα πάθος σου, μια αδυναμία σου, ούτως ώστε σε λίγο ή περισσότερο χρόνο να γίνεις ένας άλλος αγνώριστος άνθρωπος. Καταστολισμένος με κάθε αρετή και καλοσύνη. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχουμε να προσφέρουμε στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό.

Από το βιβλίο: † Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου, ΛΟΓΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ Α’. Έκδοση Φιλ. Σωματείου «Ιωάννης ο Χρυσόστομος», Λάρισα 2015.

Μην είσαι αγνώμων στον Θεό