Οι απειλητικές προειδοποιήσεις του Θεού μέσω των προφητών του σκοπεύουν να προκαλέσουν τη μετάνοια των ανθρώπων και την αποφυγή της παιδαγωγικής δοκιμασίας τους. Οι προφητείες αυτές λοιπόν εξαγγέλλονται από τον Θεό από αγάπη. Με την πρόθεση να ματαιωθούν, ή έστω να μετριασθούν, αν υπάρξει μετάνοια εκ μέρους των ανθρώπων. Έτσι ο προφήτης Ιωνάς διατάχθηκε να μεταβεί στην αρχαία Νινευή, πόλη με 600.000 πληθυσμό, και να αναγγείλει: «Έτι τρεις ημέραι και Νινευή καταστραφήσεται», γιατί η κακία των ανθρώπων της έφτασε μέχρι τον θρόνο του Θεού.
Οι Νινευΐτες πήραν στα σοβαρά το προμήνυμα του Θεού. Πίστεψαν τα λόγια του προφήτη, κήρυξαν γενική νηστεία και περιβλήθηκαν σάκους σε ένδειξη πένθους. Ο βασιλιάς έδωσε πρώτος το παράδειγμα. Εγκατέλειψε τον θρόνο του, πέταξε τη βασιλική πορφύρα από πάνω του, ντύθηκε με ένα σάκο και κάθισε πάνω στις στάχτες. Οι κήρυκες μετέφεραν σε όλη την πόλη το διάταγμά του: Οι άνθρωποι και τα κτήνη και οι βόες και τα πρόβατα να μη γευθούν τροφή, να μη βοσκήσουν και να μην πιουν νερό.
«Και περιεβάλλοντο σάκκους οι άνθρωποι και τα κτήνη και ανεβόησαν προς τον Θεόν εκτενώς· και απέστρεψαν έκαστος από της οδού αυτών της πονηράς και από της αδικίας της εν χερσίν αυτών». Μετανόησαν! Και ο Θεός είδε τη μετάνοιά τους και άλλαξε απόφαση. Καμμία τιμωρία δεν τους επέβαλε, αν και οι αμαρτίες τους είχαν φτάσει στα μεσούρανα (προς απογοήτευση βέβαια του Ιωνά που διαψεύσθηκε και κατηγόρησε ευθέως τον Θεό ούτε λίγο ούτε πολύ για …ασυνέπεια. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Ο σκοπός του Θεού ήταν να σώσει και όχι να απολέσει.
Εμείς κατά πόσο θεωρήσαμε τη δοκιμασία του λοιμού που σήμερα μας ταλαιπωρεί, καρπό της δικής μας αμαρτίας; Ταπεινωθήκαμε; Μετανοήσαμε; Κλάψαμε για τις αμαρτίες μας «εν σάκκω και σποδώ καθήμενοι»; Μήπως περιοριστήκαμε μόνο στο αγαπητό μας σπορ να αναζητούμε την αιτία του κακού πάντα έξω από εμάς; Και να ρίχνουμε πρώτοι τον λίθο του αναθέματος στον οιονδήποτε νομιζόμενο αίτιο; Θεωρήσαμε την επιδημία «ως θεραπεία των ημαρτημένων» μας, ή γίναμε οι κριτές της οικουμένης; Μήπως τυχόν και εξισώσαμε τον εαυτό μας με τον άμεμπτο εκείνο Ιώβ και φανταστήκαμε ότι ο Θεός, δοκιμάζοντάς μας, αναδεικνύει απλώς την πνευματική μας ανδρεία και αρετή, το υπέροχο πνευματικό μας ανάστημα;
Αν αυτοί ήταν μόνο οι προβληματισμοί μας, τότε σε τίποτε δεν μας ωφέλησε η «βάθει σοφίας φιλανθρώπως» επισυμβάσα χειρουργική επέμβαση του Θεού. Ματαίως εξαπέστειλε «την ιατρικήν του δύναμιν ουρανόθεν» για να μας θεραπεύσει, μια και εμείς ου χρήζομεν θεραπείας.
Τότε όμως ας ετοιμασθούμε για το επόμενο πικρότερο φάρμακο που ετοιμάζει ο Θεός για να συνέλθουμε απ’ την αναισθησία μας, αφού το πρώτο δεν είχε καμμιά επίδραση πάνω μας. Γιατί ξεκινάει σαν στοργικός πατέρας, αλλά και σοφός γιατρός, με ήπιο τρόπο και ελαφρότερα φάρμακα στην αρχή, αλλά, αν αυτά αποδειχθούν ατελέσφορα, θα προχωρήσει κατόπιν και στα δραστικότερα.
Κι αν τελικά τίποτε από αυτά δεν μας συνεφέρει, θα ακούσουμε κάποτε τα φοβερά εκείνα λόγια: «Μωροί και τυφλοί, …λέγω υμίν ότι Τύρω και Σιδώνι (αλλά και Σοδόμοις ακόμα) ανεκτότερον έσται εν τη κρίσει ή υμίν» (Ματθ. 23:17· Λουκ. 10:12-14).
Έως λοιπόν «καιρόν έχωμεν», ας κινηθούμε συνετά. Ας εξαγοράζουμε τον χρόνο μας με περισσότερη προσευχή, ταπείνωση, μετάνοια, υπομονή. Ας κάνουμε κάτι, έστω και ελάχιστο. Ο Χριστός περιμένει το λίγο, το ένα από μας, για να κάνει εκείνος εκατό.
Απόσπασμα από το άρθρο: ΜΕΤΑΝΟΗΣΑΜΕ; (α), Σαρακοστή 2020.
«Αντιύλη» – Ι. Ν. Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα.
