Τις κακουχίες και ταλαιπωρίες που υφίσταντο οι απόστολοι χάριν του Ευαγγελίου περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην αποστολική περικοπή που αναγνώσθηκε σήμερα. Υποχρεωμένοι να μεταβαίνουν από πόλη σε πόλη για την διάδοση του Ευαγγελίου, αντιμετώπιζαν πείνα και δίψα και ψύχος στις οδοιπορίες τους, ενώ συγχρόνως εργάζονταν για τη συντήρησή τους. Εκτός όμως από τις φυσικές αυτές δυσχέρειες συναντούσαν και την αντίδραση των απίστων, τους χλευασμούς και τις ύβρεις τους, πολλές φορές δε και διωγμούς, φυλακίσεις, ραβδισμούς, μαστιγώσεις.
Πώς αντιμετώπιζαν την εχθρική αυτή συμπεριφορά; Αυτό ακριβώς λέει ο Παύλος: Όταν μας ειρωνεύονται και μας περιγελούν, εμείς ευχόμαστε αγαθά γι’ αυτούς. Όταν μας καταδιώκουν, δείχνουμε ανοχή προς τους διώκτες μας και συμπεριφερόμαστε προς αυτούς με πραότητα. Όταν μας δυσφημούν και μας συκοφαντούν, εμείς απαντούμε με λόγια γλυκά και παρακλητικά.
Οι λόγοι αυτοί του Παύλου και η συμπεριφορά των αποστόλων πρέπει να είναι οδηγός και κανόνας και για τη δική μας συμπεριφορά σε παρόμοιες περιπτώσεις. Πολύ συχνά αντιμετωπίζουμε την κακία των άλλων προς εμάς, η οποία εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους: με ύβρεις και ειρωνείες, με συκοφαντίες και άδικες κατηγορίες, αλλά και με κάθε είδους αδικίες σε ζητήματα οικονομικά, κτηματικά, υπηρεσιακά κτλ.
Τι κάνουμε τότε; Συνήθως καταλαμβανόμαστε από θυμό και οργή εναντίον αυτών που μας αδικούν. Ανταποδίδουμε τις ύβρεις και τις συκοφαντίες. Διακόπτουμε τις σχέσεις μας μαζί τους. Ξεσπούμε σε κατάρες εναντίον τους. Εμπλεκόμαστε σε δικαστικούς αγώνες. Προβαίνουμε σε αντεκδικήσεις. Αλλά τέτοια συμπεριφορά κάθε άλλο παρά χριστιανική είναι. Τη συμπεριφορά που αρμόζει σε Χριστιανό την καθόρισε ο Κύριος λέγοντας: «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς» (Ματθ. 5:44). Αλλά και ο απόστολος Παύλος παραγγέλλει: «Μηδενί κακόν αντί κακού αποδιδόντες… εάν ουν πεινά ο εχθρός σου, ψώμιζε αυτόν, εάν διψά, πότιζε αυτόν… μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν» (Ρωμ. 12:17,20-21). Γενικά την συμπεριφορά μας πρέπει να διακρίνει η συγχωρητικότητα, η ανεξικακία και η μακροθυμία και όχι η μνησικακία και η εκδικητικότητα.
Υπόδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς έχουμε τον ίδιο τον Κύριο, «ος λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει» (Α’ Πέτρ. 2:23), αλλά προσευχόταν για τους σταυρωτές του λέγοντας: «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23:34). Αλλά και ο πρωτομάρτυς Στέφανος ενώ τον λιθοβολούσαν παρακαλούσε: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» (Πραξ. 7:60). Παρόμοια ήταν και των αποστόλων και όλων των αγίων η συμπεριφορά.
Τα πρότυπα αυτά ας μας εμπνέουν και ας κατευθύνουν τις σχέσεις μας προς τους συνανθρώπους μας. Μόνο με τέτοια συμπεριφορά είναι δυνατό να έχουμε ειρηνικές σχέσεις προς αυτούς. Και αν οι άλλοι δεν ανταποκρίνονται, οπωσδήποτε θα έχουμε εμείς ειρήνη στην ψυχή μας και πλούσια την ευλογία του Θεού.
Από το βιβλίο: Πρωτοπρεσβ. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη (†), ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ. Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 2024, σελ. 150.
